Οι σημειώσεις της Doğuş Derya από την επίσκεψη της στον Απόστολο Ανδρέα
Ουδείς είπε ότι το θεωρεί ( το mescit) απαραίτητο. Επικρίσεις και κατά της κυπριακής Εκκλησίας ότι “δεν διαφέρει και πολύ από τα Βακούφια”.
Η Τουρκοκυπρία “βουλευτής” του Cumhuriyetçi Türk Partisi (CTP), Doğuş Derya, η οποία από την αρχή είχε αντιταχθεί στο εγχείρημα για δημιουργία mescit (μεστζίτ) στο χώρο της Μονής του Αποστόλου Ανδρέα στην Καρπασία επισκέφτηκε την Κυριακή το Μοναστήρι και κατέγραψε τις εντυπώσεις της σε ανάρτηση στο fb. ( ΦΩΤΟ ΕΠΑΝΩ:UNDP) Εγκαταλείφθηκε προς το παρόν η ιδέα για Mescit, τόπο προσκύνησης των μουσουλμάνων, στον Απόστολο Ανδρέα – Αγγελιαφόρος (ageliaforos.com)
Αναφορικά με την κυρία Doğuş Derya επισημαίνουμε ότι η επικοινωνία μαζί της είναι εξαιρετικά δύσκολη. Από την Δευτέρα δεν βρήκε χρόνο ούτε στο τηλέφωνο να ανταποκριθεί, αλλά ούτε και σε email να απαντήσει.
Ακολουθεί το κείμενο της Derya στα ελληνικά σε ελεύθερη μετάφραση από την τουρκική γλώσσα.
“Χθες με δύο φίλους πήγαμε στο Μοναστήρι του Αγίου Ανδρέα. Στόχος μας να μιλήσουμε με τους ανθρώπους της περιοχής, με τον υπεύθυνο του χώρου του Μοναστηρίου, με τους μικρομαγαζάτορες που βγάζουν το μεροκάματο, πουλώντας αναμνηστικά, για να μάθουμε τη γνώμη τους, να μας πουν πως βλέπουν την απόφαση, με την οποία επιβάλλεται να γίνει στο χώρο ένα mescit (σ.σ:μικρός χώρος για ναμάζι , δίχως μιναρέ, μιχράμπ και μινμπάρ, δηλαδή άμβωνα). Τις σημειώσεις που κράτησα από όσα μας είπαν θα σας τις μεταφέρω αυτούσιες όσο μπορώ συντομότερα.
1.Από την πρώτη στιγμή που μπήκαμε στο χώρο του Μοναστηριού αυτά που μας ‘υποδέχτηκαν’ ήταν τα σκουπίδια που βρίσκονταν πεταμένα εδώ κι εκεί, σκουριασμένα εξαρτήματα παλαιών εργαλείων, ένα παλιό τροχόσπιτο, άγνωστου ιδιοκτήτη (ίσως και να είναι γνωστό αλλά δεν το αναφέρουν) πεταμένες βάρκες και όπως θα δείτε στις φωτογραφίες κρεμασμένα ρούχα και οικιακά απορρίμματα. Τελευταία φορά που είχα έρθει εδώ ήταν περίπου δύο χρόνια πριν για να ξεναγήσω φίλους που είχαν έρθει από το εξωτερικό και ενδιαφέρονταν για ιστορικά μνημεία της Κύπρου. Και τότε όπως και τώρα είχα ντραπεί και προσπάθησα να επικοινωνήσω με τους υπεύθυνους για την καθαριότητα και την συντήρηση του χώρου.
2.Ίσως γνωρίζετε ότι εδώ και αρκετό καιρό, ιστορικά μνημεία τα οποία όμως έχουν και κάποια θρησκευτική πλευρά, το Υπουργείο έχει μεταφέρει αρμοδιότητες στα Θρησκευτικά Ιδρύματα (Βακούφια). Τα Βακούφια αυτά, (παρανόμως) όπως συμβαίνει και με άλλες εκκλησίες, προσπαθούν να προβληθούν ως έχοντα δικαιοδοσίες. Βεβαίως αυτό γίνεται -εν γνώση τους ότι δεν έχει καμία σχέση με το τι είναι ο χώρος- με την εφαρμογή της πολιτικής και κοινωνικής ‘μηχανικής’ που ισχύει για την Κύπρο. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση της Μονής του Απόστολου Ανδρέα… Για την πολιτιστική αυτή κληρονομιά, η οποία εδώ και αιώνες προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της παρακολουθώντας την ιστορία, που την πληγώνει, ουδείς ενδιαφέρθηκε, εκτός από την Ε.Ε. η οποία λίγο καιρό πριν χρηματοδότησε μία περιορισμένη ανακαίνιση -συντήρηση. Στο θέμα αυτό και η Εκκλησία στο νότο δεν διαφέρει και πολύ από τα Βακούφια.
3Τα σκουπίδια μαζεύουν και στοιβάζουν σε κάποια γωνιά οι μικρομαγαζάτορες που βγάζουν το μεροκάματο πουλώντας αναμνηστικά, ενώ αργά και που εμφανίζεται και ο Δήμος για να τα πάρει. Λέω ‘που και που’ διότι σύμφωνα με όσα μας είπαν οι περίοικοι, τα μηχανήματά τους που είναι κατάλληλα για αυτή τη δουλειά παρουσιάζουν βλάβες και δεν διαθέτουν κονδύλια για να τα επισκευάσουν.
Είναι πάντως παράξενο το ότι ο Δήμος που δεν διαθέτει κονδύλια για την επισκευή των μηχανημάτων , βρίσκει κονδύλι για να μετατρέψει σε mescit δύο από τα δωμάτια (αρ.8 και 9) που είναι φτιαγμένα για τους μικροπολιτές. Επικοινωνήσαμε με τους περίοικους και εκείνους που κοπιάζουν καθημερινά για το μεροκάματο, για να μάθουμε τι γνώμη έχουν για το mescit . Κανείς δεν μας είπε ότι το θεωρεί απαραίτητο. Οι περισσότεροι ανέφεραν ότι πρόκειται για πρόσχημα. Θα θυμάστε ότι ο αθυρόστομος υπουργός μας είχε πει «και αχρείαστο να είναι ρε (…) εμείς θα το κάνουμε…». Όλοι γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται.
Ρωτήσαμε τους πωλητές αναμνηστικών γιατί προτιμούν να μένουν στην αυλή της Μονής, ενώ υπάρχουν τα δωμάτια που έχουν κατασκευαστεί για να χρησιμεύσουν ως μαγαζιά.
Μας απάντησαν ότι τα μαγαζιά αυτά βρίσκονται αρκετά μακριά από την Μονή και οι τουρίστες ψωνίζουν, αφού επισκεφτούν τα αξιοθέατα από τους πάγκους. Δίπλα από τον κήπο του ναού υπάρχει ένας χώρος, ο οποίος όμως βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Βακουφίου. Οι πωλητές θέλουν να φτιαχτούν εκεί τα μαγαζιά. Όμως το αίτημα αυτό που δεν γίνεται δεκτό, λόγω θρησκευτικής ιδεολογίας του Βακουφίου που θέλει να βάλει αυτό το πόδι του. Ο χώρος έχει γεμίσει σκουπίδια. Δν τους ενδιαφέρει η ιστορική αλήθεια της Κύπρου, αλλά οι πολιτικοί τους στόχοι. Για αυτό κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους να το επιτύχουν.
4) Μπήκαμε στη Μονή, αφού περάσαμε από τους τουρίστες. Ο ιερέας έλειπε. Μιλήσαμε με τον Λευτέρη, τον υπεύθυνο της Μονής. Ο Λευτέρης είναι Ελληνοκύπριος που γεννήθηκε στα βόρεια. Η γυναίκα του είναι Τουρκοκύπρια και τα παιδιά του γεννήθηκαν εδώ. Παρόλο που εργάζεται ως υπάλληλος στη Μονή εδώ και χρόνια, και έχει την επίσημη ιδιότητα, δεν έχει το ενδιαφέρον καμίας από τις δύο πλευρές του νησιού… Θυμώνω, διότι άλλη μια φορά σκέφτομαι τον ρόλο της Εκκλησίας στην ιστορία της Κύπρου. «Πήγα να πάρω ταυτότητες για τα παιδιά μου», λέει ο Λευτέρης. Αφού η γυναίκα του ήταν Τουρκάλα από την Κύπρο, τα παιδιά πήραν υπηκοότητα, αλλά στον Λευτέρη είπαν “όχι”.
Οι διώξεις κατά των Κύπριων Ελλήνων, που ζουν στο βορρά δεν είναι καινούργια απόφαση. Το “ίσο κυρίαρχο” κράτος μας, που μοιράζει υπηκοότητα σε ξένους από όλο τον κόσμο, αποκλείει τον Λευτέρη που είναι Κύπριος από την Καρπασία και του λεει “είσαι Ρωμιός”. Λέει την ιστορία του σε μια τόσο ωραία τουρκική γλώσσα που δεν μπορώ να φανταστώ χωρίς να σκεφτώ αυτούς που δεν έχουν καμία σχέση με αυτή τη χώρα και δεν έχουν βρει ακόμα την ευκαιρία να μάθουν τουρκικά. Οι πλιατσικολόγοι και οι ρατσιστές, που κρύβουν τον εθνικισμό και το Ισλάμ για τα προσωπικά τους συμφέροντα, είναι εχθροί όχι μόνο της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας, αλλά και των δικών τους παιδιών…
5) Επιστρέφοντας από το μοναστήρι, συναντήσαμε ομάδα από γαϊδούρια, κάποια από τα οποία ήταν βαριά τραυματισμένα. Ενώ προσπαθούσαμε να διασχίσουμε τον γεμάτο λακκούβες ασφαλτόδρομο, παρακολουθούσαμε και τις ειδήσεις, οι οποίες έλεγαν να φτιάξουμε ένα κινητό, μεταφερόμενο, Μεστζίτ. Πόσο πολλοί είναι αλήθεια αυτοί που φθάνουν εδώ από το πουθενά και θεωρούν τις ζωές μας και τα μέρη μας ” ιδιοκτησία του πατέρα τους”, χωρίς να ρωτούν τι σκέφτονται οι άνθρωποι αυτής της χώρας! Ενώ σκεφτόμασταν όλα αυτά τα μάτια μας συναντήθηκαν με αυτά των γαϊδουριών. Σαν να κοιτούσαν κι αυτά τη κατακτημένη χώρα μας και να ζητούσαν λογαριασμό. Ναι, λυπημένα και τραυματισμένα… Όμως είναι γνωστό ότι τα γαϊδούρια της Κύπρου, όταν αρχίζουν να κλωτσάνε, κλωτσάνε πολύ δυνατά! Δεν ξέρω εάν με καταλαβαίνετε…
(ΦΩΤΟ: ozgurgazetekibris.com)
