Ύμνος , “Ωδή και Οδύνη” για την Καρπασία

Το 2019 μας αποχαιρετά με ένα θαυμάσιο βιβλίο της αρχαιολόγου-ιστορικού, Άννας Μαραγκού, με εκπληκτικές φωτογραφίες του Πέτρου Φιάκκα. Τίτλος του: “Περπατώντας στην άκρη της γης μας” (Εκδόσεις Το Ροδακιό, Αθήνα).

Στο προοίμιο η συγγραφέας γράφει: “Κάποτε είχε ερωτηθεί η Jacqueline de Romilly, η μεγάλη Γαλλίδα ιστορικός και λάτρις του ελληνικού πολιτισμού, για ποιο λόγο έγραψε βιβλίο με τίτλο ¨Γιατί η Ελλάδα¨; Απάντησε αποστομώνοντας τους πάντες με το απλό: ¨γιατί την αγαπώ, και γιατί είναι μοναδική¨. Με αυτήν τη φράση στο μυαλό αποτολμήσαμε ο Βαρωσιώτης Πέτρος Φιάκκας κι εγώ μια περιδιάβαση στην “ήπειρο” Καρπασία.
Γιατί η ήπειρος Καρπασία, η Αχαιών Ακτή, η Ακροτίκη, η “ακροτάτη άκρη” της Κύπρου, εμπεριέχει όλη την Κύπρο, την ιστορία της, την απίστευτη και μοναδική της φύση, τα μνημεία, αλλά πέρα και πάνω από όλα την περηφάνια της Κύπρου. Η Καρπασία είναι για μας όλους η απόδειξη της ανθρωπιάς και της ανιδιοτέλειας και εκφράζει ακόμη ρίζες, ζωές, πατρίδες και ηρωισμό με την πρωταρχική έννοια, διατηρεί κοινότητες και στάσεις ζωής που χάνονται. Γιατί η Καρπασία αφουγκράζεται, ανοίγεται στις απέναντι μακρινές και κοντινές όχθες. Η Αχαιών Ακτή, οι Νεράδες, το Δεινάρετον, οι Κλείδες και ο Αλάας, ο Μασαιρκώνας, ο Κόρακας, ο Έξαρχος και τα Κορτίλια, η Ουρανία και η Αφέντρικα είναι περάσματα φωτός και καταθέσεις ψυχών. Το Αφροδίσιον, το Πέργαμον, η Ελαία και οι Ελευθέρες’ γιατί ελεύθερα μεν η κτίσις γνωρίζεται. Γιατί μονάχα εκεί αγναντεύεις και τη θάλασσα του βορρά και τη θάλασσα του νότου. Χωριά σαράντα δύο, εκκλησίες και ξωκλήσια διακόσια εβδομήντα, δάση σαράντα έξι, νησιά δεκαέξι, ποταμοί και αρκάτζια δεκαέξι, όρμοι και αγκυροβόλια μόνο για το Ριζοκάρπασο πάνω από τριάντα”.

Σύμφωνα με την Άννα Μαραγκού, δεν πρόκειται για ένα επιστημονικό βιβλίο, αλλά για μια καταγραφή «από βάθος ψυχής θαυμασμού και πόνου συνάμα, ένα βιβλίο ύμνος και ελπίδας για την ¨ήπειρο¨ Καρπασία. Ένα βιβλίο συνάμα ¨Ωδή και Οδύν稻

Η Άννα Μαραγκού, που έφυγε από την Αμμόχωστο στα νεανικά της χρόνια, σημειώνει :
«Την περιδιάβαση, που προτείνει τούτο το βιβλίο να την κάνετε παρέα με Καρπασίτη ή Καρπασίτισσα. Ούτε αρχαιολόγο, ούτε ιστορικό, ούτε πολιτικό, αλλά με κάποιον ή κάποια που απλά έχει έρωτα με τους ανθρώπους, τα μνημεία, τη φύση… Όλα αυτά είναι ένα στην Καρπασία!

Να προετοιμαστείτε ψυχικά, γιατί τούτο το ταξίδι δεν είναι όπως άλλα. Είναι επιλογή σωτηρίας, έξοδος από τα ψέματα, τα δήθεν και τις υποκρισίες, τους πύργους και τις αππωμάρες. Είναι μια εσωτερική διαδικασία κάθαρσης κι ένα φτάσιμο· να εύχεστε νά ‘ναι μακρὺς ὁ δρόμος και ατελείωτος».

Τα περιεχόμενα του βιβλίου είναι:
*ΩΣ ΠΡΟΟΙΜΙΟ: ΓΙΑΤΙ Η ΚΑΡΠΑΣΙΑ
*ΣΤΟΥΣ ΚΑΡΠΑΣΙΤΕΣ ΩΣ ΟΦΕΙΛΗ
*ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ
*ΤΟ ΟΝΟΜΑ
*Η ΚΑΡΠΑΣΙΑ ΚΑΙ Η ΟΥΡΑΝΙΑ
*ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
*ΘΑΛΑΣΣΕΣ, ΟΡΜΟΙ ΚΑΙ ΑΓΚΥΡΟΒΟΛΙΑ
*ΑΛΗΘΕΙΕΣ
*ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΤΗΣ ΚΑΡΠΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΑΒΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΟΜΕΣ
*Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
*LA CONTRADA DEL CAPRASSO
*ΤΟ ΚΑΡΠΑΣΙ ΤΩΝ ΣΟΥΗΔΩΝ
*Η ΤΕΧΝΗ ΤΩΝ ΜΑΣΤΟΡΩΝ
*ΤΡΙΚΩΜΟ
*ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ
*ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ
*ΛΕΙΒΑΔΙΑ
*ΑΚΑΝΘΟΥ – ΔΑΥΛΟΣ
*ΔΑΥΛΟΣ
*ΚΑΝΤΑΡΑ
*ΚΟΡΑΚΑ – ΜΩΡΑ ΨΑΡΙΑ – ΠΕΝΤΕ ΑΓΙΟΙ
*ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ – ΒΟΚΟΛΙΔΑ – ΤΑΥΡΟΥ
*ΓΙΑΛΟΥΣΑ – ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΡΟΝΙΚΟΣ
*ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ – ΚΟΡΟΒΕΙΑ – ΓΑΛΗΝΟΠΟΡΝΗ
*ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ
*ΕΠΤΑΚΩΜΗ
*ΚΩΜΑ ΤΟΥ ΓΙΑΛΟΥ
*ΓΙΑΛΟΥΣΑ
*ΛΥΘΡΑΓΚΩΜΗ
*ΓΑΣΤΡΙΑ
*ΛΕΟΝΑΡΙΣΣΟ
*ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΩΝΑΣ
*ΚΩΜΗ ΚΕΠΗΡ
*ΑΗ-ΛΙΑΣ
*ΝΕΤΑ – ΓΑΣΤΡΙΑ – ΑΛΑΑΣ
*ΑΚΑΝΘΟΥ
*ΜΑΝΤΡΕΣ
*ΚΟΡΟΒΕΙΑ – ΓΑΛΗΝΟΠΟΡΝΗ
ΠΑΤΡΙΚΙ
*ΚΟΡΟΒΕΙΑ – ΓΑΛΗΝΟΠΟΡΝΗ
ΑΚΑΝΘΟΥ
*ΦΛΑΜΟΥΔΙ
*ΚΑΜΑΡΕΣ
*ΤΡΙΚΩΜΟ
*ΤΡΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΛΕΙΔΕΣ
*ΕΠΙΛΟΓΟΣ
*ΡΙΖΟΚΑΡΠΑΣΟ – ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ
*ΚΛΕΜΜΕΝΗ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΑ
*ΓΛΩΣΣΑΡΙ
*ΠΙΝΑΚΑΣ ΕΙΚΟΝΩΝ

Η παρουσίαση του βιβλίου

Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε στις 10 Δεκεμβρίου. Βασικός ομιλητής ήταν ο εξ’ Αιγιαλούσης εκπαιδευτικός και διάκονος π. Γεώργιος Χριστοδούλου, δρ. Θεολογίας.

Παραθέτουμε το πλήρες κείμενο της ομιλίας του , η οποία σαγήνευσε το πολυπληθές ακροατήριο.

“Περιγράφοντας ο Δαυίδ την αιχμαλωσία των συμπατριωτών του, ή μάλλον αποκλαιόμενος ποιητικά στο Ψαλτήρι του, την Βαβυλώνιον αιχμαλωσίαν μας δίνει μια ανυπέρβλητη σκηνή (cf. J. Verdi, Nabucco, Va pensioro sul’ ali dorate…). Στις όχθες των ποταμών της Βαβυλώνος εκάθισαν οι αιχμάλωτοι και έκλαυσαν όταν εμνημόνευσαν και μόνον το όνομα της πατρίδας τους. «Επί των ποταμών Βαβυλώνος εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν εν τω μνησθήναι ημάς την Σιών…».

Ο βίος του λαού της Κύπρου δεν είναι παρά μια διαχρονική πορεία οδύνης, που μοιάζει με τη ροή των υδάτων, όταν αυτή διογκούται σαν χείμαρρος στην αρχέγονη κοίτη του ποταμού που επιμένει να επιστρέφει· και επιστρέφοντας προς την πατρώα γη κατατρώει τα σπλάχνα της προσθέτοντας σε κάθε επιστροφή τραύμα στο τραύμα και πληγή στη πληγή της. Κάθε φορά που ερχόμαστε στην ελεύθερη Κύπρο γινόμαστε ξανά πρόσφυγες και κάθε φορά που επιστρέφουμε «και εν τω επιστρέψαι της αιχμαλωσίας ημών εγενήθημεν ωσεί παρακεκλημένοι».
Η διαχρονική και οδυνηρή πορεία αποτελεί την καθημερινότητα όλων, κυρίως όμως των εγκλωβισμένων, αυτών των ατόφιων ψυχών καθώς θα έλεγε ο ποιητής, όπου κοντά τους νιώθεις την Ελλάδα πιο πλατειά, πιο ευρύχωρη, πιο αρχαία· πράγματα παλιά που ζουν ακόμα και που έχουν χαθεί στην υπόλοιπη Ελλάδα. Κάθε κίνησή τους είναι ιστορία, κάθε λόγος τους ευθεία ερώτηση και κρίση και άτυπη προσευχή προς τον απόστολο Ανδρέα:
«Κράτα μας σε τούτο το Άκρο, μέσα στις ξένες φωνές, βοήθα να μη χάσουμε τη φωνή μας, την ελληνίδα φωνή μας».
-«Σήμερα αυτές οι παρεξηγημένες θεωρίες περί των φοινικικών επιδράσεων στον πολιτισμό μας δεν περνούν απαρατήρητες από ορισμένους συμπατριώτες μας που ψάχνουν απεγνωσμένα ν’ αναιρέσουν τις βαθιές ρίζες του ελληνισμού του τόπου».-

Εδώ και χρόνια βέβαια ξέχωρη γεύση έχουν τα γραπτά της φίλης, και συγγραφέως, Άννας Μαραγκού. Ιδιαιτέρως δε το ανά χείρας βιβλίο με το λιτό και εύστοχο τίτλο, που ανακαλεί στη μνήμη στίχους και με ρυθμοτονία Δ. Σολωμού: Περπατώνατς στην άκρη της γης μας… Περπατώντας η δόξα μονάχη… Καθώς καταγράφεται στην εισαγωγή «Η Αχαιών Ακτή, Η Ακρωτίκη, η ακροτάτη άκρη της Κύπρου….στις νάκρες των νακρών. Στις δύο άκρες του νησιού στην Παλαίπαφο και στην Καρπασία η παντοδυναμία της Κύπριδος εις αεί. Στη Ριζόπαφο και το Ριζοκάρπασο, η Πάνδημος και Ουρανία Αφροδίτη. Για να περάσουμε από την πρώϊμη αρχαιότητα στον αρχέγονο χριστιανισμό με τη σημείωση σε περιθώρειο χειρογράφου κατ’ ανατολάς , δια χειρός Μάξιμου του ομολογητού: «Εις το άκρον της κυριζούσης Κύπρου το κατ’ αναλάς…».
Η παρουσία και παρουσίαση αυτού του είδους γραπτού λόγου, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως υψηλή επιθετική πολιτιστική διπλωματία στον αλλογενή χώρο που ζούμε. Η αλήθεια εμφανίζεται μέσα από τα ίδια τα δεδομένα στην αναζήτηση του πραγματικού νοήματος μέσα σε μια καθολική προοπτική κατά την φράση του Γάλλου φιλοσόφου: «Plus c’ est local plus c’ est universel»/ Όσο γνήσια τοπικό, τόσο οικουμενικό είναι: Η χρήση της ελληνικής μέσα σε ένα πλούσιο και σύγχρονο λεξιλόγιο, μαζί με την εξαντλητική βιβλιογραφική καταγραφή κάθε εποχής, αλλά κυρίως μέσα από την συνύπαρξη που δημιουργεί η επιστημονική μέθοδος αφ’ ενός και η οξεία ερευνητική επέμβαση της συγγραφέως στο πως και στο πόσο επιδέξια ερωτά τις πηγές της, – κατά τη φράση: η Ιστορία δεν ερωτά, η Ιστορία απαντά! -επιτυγχάνει άριστα τον στόχο της, δηλαδή, ως επιστημονική εργασία ενεργοποιεί τις πνευματικές δυνάμεις συγγραφέα και αναγνώστη.
Φράσεις δωρικές του μοναχού Ακακίου, της Άννας, του φακού του Πέτρου… Η Καρπασία δίνει υπόσταση στη χαμένη αξιοπρέπειά μας.
Πρώτη εικόνα: το Ιερό βήμα του αγίου Φίλωνα με τους φοίνικες να γέρνουν, όχι από το βάρος αλλά από τον καπνό τον ελθόντα εκ του βορρά. Η μεταφυσική διάσταση της Κύπρου υπάρχει εδώ… στις βασιλικές της Καρπασίας. Ένα οροπέδιο πίστης…
Δεύτερη εικόνα: οι γεναικόπετρες… αναφορά του αρχαίου γεωγράφου Στράβωνα: Ειτ’ Αχαιών ακτή όπου Τεύκρος προσωρμίσθη πρώτος κτίσας Σαλαμίνα την εν Κύπρω.
Μια γρήγορη ιστορική περιδιάβαση από τον Πυγμαλίωνα και τη μυθολογία στην ιστορία τις γραπτές πηγές… των Δελφών και της Δήλου και τα αρχαία ελληνικά ονόματα: Φιλότιμος, Ονασίκυπρος, Ονάσιλλος, Αριστόκιον Φιλόδαμος, Χαρίτα…ιδ’ Αιπεινήν Καρπάσειαν .
Η μνήμη είναι η μόνη πατρίδα της ψυχής του ανθρώπου χωρίς αυτήν αυτός  δεν εννοιείται (Κυρ. Χαραλαμπίδης).
Τοπωνύμια ομηρικά, αγιοτοπωνύμια βυζαντινά, φυτωνυμικά ζυμωμένα με την παράδοση του λαού μας.
Στον ίσκιο της χαρουπιάς… Υπό κερατέαν
Άλλη αρχιτεκτονική εδώ στο Καρπάσι, άλλη διάσταση χώρου ευρύτερη, διάσπαρτη, πλατύτερη. Σπάνια τα σπίτια εφάπτονται μεταξύ τους. Τα χωριά μοιάζουν με αυτά της Συρίας. Στο Καρπάσι δεν υπάρχει εσωστρέφεια… οι αυλές παραμένουν ανοικτές και φιλόξενες.
Ο εφιάλτης των σαρακηνών και ο ΝιΚηφόρος (ο αυτοκράτορας). Επιστρέφουμε στην αγκαλιά του λαμπρού βυζαντίου, των Κομνηνών. Τρίκωμο: στα τρίσβαθα της ψυχής του είναι κομνήνειο. Σταθήκαμε συγκλονισμένοι μπροστά στον ανθρώπινο κύκλο της ζωής της Παναγίας που πηγάζει από τα απόκρυφα ευαγγέλια. Κρατήσαμε τελευταίο τον  ασπασμό του Ιωακείμ και της Άννας. Μια σκηνή τρυφερή, πανανθρώπινη. Το πιο γλυκό φιλί! Αντικρούει όσους θεωρούν τη βυζαντινή τέχνη αυστηρή, σκληρή και δυσνόητη.
Άγιος Ιάκωβος: Άης Άκουφος… ετραβούσαμεν τες ποκαλάμες τζιαι που πάνω τους εφκαίννασιν δακτυλίδκια χρουσά, μας έλεγαν και δάκρυζαν τα μάτια τους.
Η Αγία Τριάδα αρχίζει με το όνομα του Σάββα Λιασή που είχε τον πόθο της πατρίδος του καθώς και ο Ακάκιος μοναχός.
Λειβάδια: Εικόνα μοναδική! Ο τρούλλος της ταπεινής εκκλησίας της Παναγίας των Λειβαδιών… Η ταπεινότητα του μνημείου σε σχέση με την αλλοφροσύνη και τη χαρά της άνοιξης μου δημιουργούσε αυτό το έντονο και αχαρακτήριστο συναίσθημα, τοιχογραφίες αόρατες, ένας αρχάγγελος που μετακινήθηκε για να σωθεί, σκέφτηκα.
Ακανθού, Δαυλός: αλλόχθονη γη και αλλόχθονοι άνθρωποι. Ο φευγαλέος Υλάτης Απόλλωνας.
Καντάρα κρυψώνα της νιότης και τους σαλταρισμένους καλόγερους από το Καλόν Όρος της Παμφυλίας.
Αγία Θώρα, Αγία Παυλού , Αγία Φωτού… Εμείναν να γλέπουν τον τόπο ώσπου να περάσει το κακό.
Στη Γιαλούσα ζήτησαν από τον Αρχάγγελο να καραδοκεί μήπως ξαναρθούν οι εχθροί.

Σε ευχαριστούμε Άννα, γιατί μιλάς στην ψυχή των απλών ανθρώπων… και μας ξαναγυρίζεις πίσω στα χρόνια της δουλείας, όπου “ο κλύδων καθ’ εκάστην υψούται και κορυφούται”… λόγια, τα οποία εκφέρονται δια του αψευδούς στόματος ενός Αγίου ποιητού, του οσίου Νεοφύτου του Εγκλείστου. Βέβαια,  η Καρπασία είναι πέραν της μορφολογικής και αισθητικής ερμηνείας την οποίαν υπαινίσσεται η συγγραφέας, δεν είναι μόνον τόπος… το ίδιο πρόσωπον του ελληνικού πολιτισμού είναι ο τρόπος του καθ’ ημέραν βίου. Και κύριον χαρακτηριστικόν των Ελλήνων, είτε Αχαιών, είτε Δωριέων είναι η γλώσσα τους, αλλά και η μετάβαση από τον λόγο στον Λόγο. Η συμβολή της Κύπρου σε αυτή την αρχέγονη δύναμη του ελληνικού πνεύματος να αποδέχεται το αληθές και να το αναμορφώνει με τον ελληνικό τρόπο γίνεται συνοδίτης και συνοδοιπόρος της συγγραφέως στην άκρη της γης μας.
Σε μια εποχή όπου διαπιστώνεται η αποστασιοποίηση από το μέρος της πατρικής ουσίας, μέσα στις αλλοιωτικές αναστηλώσεις… μέσα από τις γεωγραφικές συγκυρίες και καιρικές επιφορές, αλλά και τις ιστορικές δοκιμασίες… Η Καρπασία σήμερα δεν είναι μόνο αξιοδάκρυτα ερείπια, ιερές αναμνήσεις… Η συμβολή της Άννας έγκειται στο γεγονός ότι προσεγγίζει τους ιερούς αυτούς χώρους με την …. Ποίηση, αλλά και με ανατριχίλα ιερουργίας ή ιεροεργίας και κατ’ αυτόν τον τρόπον κατανοεί τον ρόλο του, ακούει τους παλμούς του γένους πάνω στην πενευματική πατρότητα των ορωμένων. Η αντοχή αυτών των ιερών μνημείων μνήμης είναι αυτή που υπερβαίνει την ασχήμια των παρόντων δυσσεβημάτων και εξ ημετέρων και εκ των υπεναντίων. Το μαρτύριό τους έχει αξία, όταν αντέχει και αυτά αντέχουν και υπερβαίνουν την ασχημία των παρόντος αιώνος και απατεώνος, μέσα στην φράση του αρχαίου μοναστικού αποφθέγματος: «σήμερον εμού, αύριο ετέρου και ουδέποτε τινός». Λόγια τα οποία έχουν ξέχωρη γεύση μοναδικότητας του πικρού και του γλυκού, για όσους έχουν ζήσει και γνωρίζουν την γη της Καρπασίας.
Το βιβλίο της Άννας ξεδιπλώνει και ξεριζώνει αθόρυβα μνήμες, στοχασμούς, αυλακώματα αρότρων, ρυθμούς πανάρχαιους στα αλλοπαρμένα κύματα της δικής μας θαλασσινής αγριάδας. Είναι ένα προσκύνημα χρέους που δεν ξεχρεώνεται στο γενέθλιο χώρο. Ξεφυλλώντας το βιβλίο συνειδητοποιούμε ότι στον Απόστολο Ανδρέα οι δρόμοι θέλουν περπάτημα και τα ονόματα ανάγνωσμα, και οι λιτανείες κίνηση. Βηματίζουμε σε βηματισμούς που κρυστάλλωσαν πάνω σε διαδρόμους. Περπατούμε σε χώματα ιερής γης με αφανείς περιεστώτες. Περπατούμε μόνοι νιώθωντας τις σωριασμένες εκπνοές των προαπελθόντων. Γονατίζουμε μπροστά στα σπαραγμένα λείψανα των προγονικών ποιημάτων· εκεί όπου οι τοίχοι και τα τείχη της μονής είναι φαγωμένα από τον χρόνο και τη θάλασσα από τον πόνο και το δάκρυ. Στέκουν σαν απομεινάρια ξοδεμένης πνευματικής δύναμης και αντέχουν στο χρόνο τον αφηρημένο. Αν υπήρχαν και σώζονταν ακέραιοι και καινούργιοι οι χώροι που το περικλείουν και το προστατεύουν δεν θα ήταν παρά ένας τόπος ιστορικά απόνητος και σε ένα κτίσμα καινούργιο και ακέραιο, δεν ενοικούν ήρωες, αλλά ανήρωες και μετριότητες.
Ο απόστολος Ανδρέας προσεύχεται αιώνες στο τόπο τούτο. Η μορφή του αυστηρή, πρόσωπο ασκητικό μέσα στην έκφραση του σταυρικού πάθους. Απ’ όπου και να αφουγκραστούμε τον Άγιο νιώθουμε την λάλο σιωπή του στο σεπτό πρόσωπο του παπά Ζαχαρία, το κατάστικτο τοις μώλωψι, αλλά πανσθενουργό.  Ενός ταπεινού γίγαντα με πικρές αναμνήσεις από τον ιερό ηρωϊσμό του. Ενός αδαπάνητου τροφοδότη της δικής πνευματικής πτωχείας και ένδειας,  που μας ικανώνει να σελιδώσουμε ιστορία μέσα σε μια και μόνον φράση: «Τάχθην δε πυλωρείν τήνδε μονήν του Αποστόλου Ανδρέα».
Όταν προ ετών έγινε δεκτός στο Φανάρι, ο π. Ζαχαρίας, από τον ο Οκουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ο Παναγιώτατος αγκαλιάζοντάς τον του είπε: «Πάτερ Ζαχαρία, εσύ και εγώ είμεθα ομοιπαθείς· είμαθα ολίγοι και πάμπολλοι, θάβομεν και ξεθάβομεν κόκκαλα δια να γινώμεθα πιο πολλοί “. Το αφετηριακό σημείο αναφοράς μας η Πόλη. Εις την Πόλιν, αντί τραύματος εις το τραύμα μας και πληγής εις την πληγήν μας, η Χάρις του Θεού… αθροίζει χάριν εις την χάριν… Εκεί είναι η πόλις του Βοσπόρου του Βοός Πόρου, εδώ είναι η Κύπρου πέτρα άκρα, η μόνη εις την Βοός Ουράν. Εκεί πίνομε νερό από τον Βόσπορο για να ξεδιψάσουμε· εδώ πίνομεν νερό αγίασμα από τον Απόστολο Ανδρέα, για να καλύψουμε την άγνοιά μας, να δροσίσουμε τα όνειρά μας, και εφόσον η Μονή αυτή οργανικά ανήκει εις την Αγίαν του Χριστού Εκκλησία, έχει ρέον ύδωρ εις το διηνεκές και όσοι αρύονται εκ του ύδατος τούτου, ουκ αλλότριοι γενήσωνται διαθήκης τε και κληρονομίας.
Αγαπητή μου Άννα, το βιβλίο σου είναι ένα αναμμένο κερί μπροστά στην εικόνα του αποστόλου Ανδρέα, για τη θαλπωρή του θαύματος που ζούμε και αναμένωμεν”.

“Ατενίζοντας την Καρπασία”
Το βιντεο της παρουσίασης της 10ης Δεκεμβρίου με φωτογραφίες από το βιβλίο “Περπατώντας στην Άκρη της Γης μας” της Άννας Μαραγκού
Επεξεργασία: Alex.A.Photography

https://www.facebook.com/PetrosFiakkas/videos/2547574372129774/?t=18