Welt: Το νέο δόγμα του Πούτιν – Ένας “κατάλογος παράνοιας” σε 76 σημεία

Για πρώτη φορά μετά από επτά χρόνια, το Κρεμλίνο υιοθέτησε νέες κατευθυντήριες γραμμές εξωτερικής πολιτικής. Το ρωσικό έγγραφο, το οποίο περιλαμβάνει 76 παραγράφους και πολυάριθμες υποπαραγράφους, επιτίθεται στις “ΗΠΑ και τους δορυφόρους τους”, κολακεύει την Κίνα και την Ινδία. Και τότε έρχεται η στιγμή που το Κρεμλίνο αυτοανακηρύσσεται θεματοφύλακας του διεθνούς δικαίου, σύμφωνα με την γερμανική εφημερίδα  Welt*.

Σε κάθε περίπτωση, προσφέρει μια βαθιά εικόνα μιας εκπληκτικής κοσμοθεωρίας που διαμορφώθηκε και παγιώθηκε με τα χρόνια στο Κρεμλίνο υπό την εξουσία του Πούτιν. Οι “ΗΠΑ και οι δορυφόροι τους” βλέπουν την “ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική της Ρωσίας ως απειλή για τη δυτική ηγεμονία”, αναφέρουν οι νέες κατευθυντήριες γραμμές.

Ως εκ τούτου, είχαν εντείνει την αντιρωσική τους πολιτική και “εξαπέλυσαν έναν υβριδικό πόλεμο νέου τύπου”. Το κράτος που εισέβαλε σε μια γειτονική χώρα και ξεκίνησε έναν αιματηρό πόλεμο βλέπει τον εαυτό του ως θύμα που πρέπει να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Αυτός ο ρόλος θύματος που η Ρωσία ισχυρίζεται ότι διαδραματίζει στον πόλεμο της Ουκρανίας ταιριάζει απόλυτα στις προσπάθειες προπαγάνδας του Κρεμλίνου τους τελευταίους μήνες. Αν η υποτιθέμενη “αποναζιστικοποίηση” της Ουκρανίας στην αρχή του πολέμου χρησίμευσε ως δικαιολογία για τη ρωσική εισβολή, η επιχειρηματολογία της Μόσχας έχει αλλάξει τους τελευταίους μήνες.

Προφανώς για να προκαλέσει μεγαλύτερο ενθουσιασμό για τον πόλεμο στον πληθυσμό, το Κρεμλίνο παρουσιάζει τώρα τον πόλεμο ως απαραίτητο για την επιβίωση της Ρωσίας. Και όποιος, όπως η Δύση, βοηθά την Ουκρανία να αμυνθεί απέναντι στη ρωσική επίθεση, έχει μόνο την καταστροφή της Ρωσίας στο μυαλό του.

Σε αυτή την ανάγνωση της Μόσχας, το δικό της “δικαίωμα στην ύπαρξη και την ελεύθερη ανάπτυξη” περιλαμβάνει επίσης το δικαίωμα να εισβάλει σε μια γειτονική χώρα, να καταστρέψει το ουκρανικό έθνος και τον πολιτισμό του και να προσαρτήσει το έδαφός της στη νέα ρωσική αυτοκρατορία του Πούτιν. Αντιπροσωπεύει έτσι ένα είδος “προάμυνας” ενάντια στα υποτιθέμενα δυτικά σχέδια για την καταστροφή της Ρωσίας.

Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που ο Πούτιν ορίζει και πάλι το “εγγύς εξωτερικό” ως ζώνη πρόσβασης της Μόσχας στις νέες κατευθυντήριες γραμμές. Η Ρωσία δεσμεύτηκε να καταπολεμήσει τη “στάθμευση ή την ενίσχυση της στρατιωτικής υποδομής μη φιλικών κρατών” στο εγγύς εξωτερικό. Επιπλέον, θα πρέπει να αποτραπούν “μη φιλικές ενέργειες από ξένα κράτη και τις συμμαχίες τους που προκαλούν διαδικασίες αποσύνθεσης στο εγγύς εξωτερικό”.

Το Κρεμλίνο θέλει να λάβει μέτρα εναντίον οτιδήποτε εμποδίζει “την άσκηση του κυριαρχικού δικαιώματος των συμμάχων και εταίρων της Ρωσίας να εμβαθύνουν τη συνολική συνεργασία με τη Ρωσία”. Πράγμα που δεν σημαίνει τίποτε άλλο από το ότι τα γειτονικά κράτη της Ρωσίας θα στερηθούν το κυρίαρχο δικαίωμα να καθορίσουν την τύχη τους και στο μέλλον.

Ο βαθμός στον οποίο το Κρεμλίνο έχει διαστρεβλώσει την πραγματικότητα μπορεί επίσης να φανεί στο γεγονός ότι η Ρωσία προβάλλεται στον Παγκόσμιο Νότο ως μια δύναμη που αντιστέκεται στις υποτιθέμενες αποικιοκρατικές φιλοδοξίες της Δύσης – ενώ την ίδια στιγμή η Μόσχα διεξάγει έναν αποικιοκρατικό πόλεμο για να ενσωματώσει την Ουκρανία στη νέα αυτοκρατορία του Πούτιν.

Η Ρωσία παραβιάζει τις αρχές του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών

Εξίσου θρασύτατα είναι και τα σημεία στα οποία η Ρωσία θεωρεί τον εαυτό της θεματοφύλακα του διεθνούς δικαίου και υπερασπιστή του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών – συμπεριλαμβανομένου του άρθρου 51, το οποίο ορίζει το δικαίωμα αυτοάμυνας έναντι εξωτερικών επιθέσεων. Στην πραγματικότητα, η εισβολή στην Ουκρανία δεν αποτελεί μόνο την πιο βίαιη παραβίαση των αρχών του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά τα συστηματικά εγκλήματα πολέμου της Μόσχας παραβιάζουν επίσης θεμελιωδώς τις Συμβάσεις της Γενεύης, ένα από τα σημαντικότερα θεμέλια του διεθνούς δικαίου.

Το Κρεμλίνο ζητά τώρα να αποκατασταθεί το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ως το αποφασιστικό όργανο του διεθνούς συστήματος. Η Ρωσία έχει δικαίωμα βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας, την προεδρία του οποίου ανέλαβε το Σάββατο. Θέλουν να πολεμήσουν άλλες οργανώσεις.

Έτσι, σύμφωνα με τη Μόσχα, “η περαιτέρω προώθηση μιας παγκόσμιας τάξης που βασίζεται σε κανόνες ενέχει τον κίνδυνο καταστροφής του διεθνούς νομικού συστήματος και άλλες απειλητικές συνέπειες για την ανθρωπότητα”. Αυτό είναι προφανώς ένα χαστούκι προς το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, το οποίο μόλις εξέδωσε εντάλματα σύλληψης κατά του Πούτιν για εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν στην Ουκρανία.

Είναι αλήθεια ότι οι κατευθυντήριες γραμμές αναφέρουν ότι η Ρωσία δεν θεωρεί τον εαυτό της εχθρό της Δύσης. Αλλά τα αποσπάσματα για την Ευρώπη στάζουν αντιδυτική δυσαρέσκεια. Επομένως, μπορεί κανείς να εκλάβει τις νέες κατευθυντήριες γραμμές ως στροφή της Ρωσίας προς την Ασία. Τόσο η Κίνα όσο και η Ινδία κατονομάζονται ως στρατηγικοί εταίροι.

Ο Πούτιν, από την άλλη πλευρά, κατηγορεί τα ευρωπαϊκά κράτη ότι ακολουθούν επιθετική πολιτική κατά της Ρωσίας. Στόχος της ήταν “να απειλήσει την ασφάλεια και την κυριαρχία της Ρωσικής Ομοσπονδίας, να αποκτήσει μονομερή οικονομικά πλεονεκτήματα, να υπονομεύσει την εσωτερική πολιτική σταθερότητα και τις παραδοσιακές πνευματικές και ηθικές αξίες της Ρωσίας”.

Με άλλα λόγια, για όλα φταίει η Δύση και όχι η νεοϊμπεριαλιστική πολεμική πολιτική της Ρωσίας. Πρωταρχικός στόχος της ρωσικής πολιτικής είναι επομένως “η μείωση και η εξουδετέρωση των απειλών που θέτουν τα μη φιλικά ευρωπαϊκά κράτη, το ΝΑΤΟ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Συμβούλιο της Ευρώπης”.

Ούτε λέξη για το γεγονός ότι η Ρωσία, με την επίθεσή της κατά της Ουκρανίας, παραβίασε όλες τις σχετικές συνθήκες που είχε συνάψει με την Ουκρανία, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Και βέβαια, σύμφωνα με το Κρεμλίνο, φταίνε κυρίως οι ΗΠΑ και μερικοί “συγκεκριμένοι σύμμαχοι” που έχουν βαθύνει τα ρήγματα στην Ευρώπη και όχι το γεγονός ότι η Μόσχα κατέστρεψε την ευρωπαϊκή ειρηνευτική τάξη.

Ο ίδιος ο Πούτιν βλάπτει τα ρωσικά συμφέροντα

Από την άλλη πλευρά, πολλοί ειδικοί σε θέματα εξωτερικής πολιτικής λένε ότι κανείς δεν έχει βλάψει τα συμφέροντα της Ρωσίας τα τελευταία 20 χρόνια τόσο πολύ όσο ο Πούτιν με τον πόλεμό του. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο ήταν συμβολικό το γεγονός ότι ο Πούτιν υπέγραψε τις κατευθυντήριες γραμμές του την επομένη της ημέρας που το τουρκικό κοινοβούλιο έθεσε το τελευταίο εμπόδιο για την ένταξη της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, διπλασιάζοντας περίπου τα σύνορα του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία.

Πριν από χρόνια, η προσχώρηση της Φινλανδίας, και πιθανώς σύντομα της Σουηδίας, θα ήταν αδιανόητη. Ωστόσο, λόγω της ρωσικής επιθετικότητας, και τα δύο κράτη αισθάνθηκαν υποχρεωμένα να διασφαλιστούν από ενδεχόμενη ρωσική επιθετικότητα, υποβάλλοντας αίτηση προσχώρησης. Αυτό θα καταστήσει τη Βαλτική Θάλασσα ένα είδος εσωτερικής θάλασσας του ΝΑΤΟ στο μέλλον.

Ο πόλεμος του Πούτιν κατέρριψε επίσης τον μύθο του παντοδύναμου ρωσικού στρατού και μείωσε σημαντικά την πραγματική στρατιωτική ισχύ της Μόσχας μέσω μεγάλων απωλειών στην Ουκρανία. Ο πόλεμος έβλαψε τη ρωσική οικονομία και αποσύνδεσε τον ευρωπαϊκό ενεργειακό τομέα από τη Μόσχα. Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι Ρώσοι οδηγήθηκαν στο εξωτερικό λόγω του πολέμου ή έχασαν τη ζωή τους στη μάχη.

Το δόγμα εξωτερικής πολιτικής του Πούτιν βλέπει τη Δύση ως τον μεγαλύτερο εχθρό του κράτους. Στην πραγματικότητα, είναι ο Πούτιν και τα νεο-αυτοκρατορικά σχέδιά του που απειλούν το μέλλον της Ρωσίας. Και πυροδότησε τις αντίρροπες δυνάμεις που ο κυβερνήτης του Κρεμλίνου μπορεί να μην περίμενε.

*Το κείμενο εκφραζει τις απόψεις της εφημερίδας Welt/  Πηγή:  capital.gr