Τουρκία: Διαχείριση ενός μη φιλικού συμμάχου

Τ0υ Alan Makovsky*

Οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας υφίστανται σταθερή διάβρωση εδώ και χρόνια. Τα γνωστά προβλήματα στις διμερείς σχέσεις -ιδιαίτερα η αγορά από την Τουρκία του συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας S-400 από τη Ρωσία και η συνεργασία των ΗΠΑ με το YPG, μια συριακή κουρδική ομάδα που συνδέεται με το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (PKK), εναντίον του Ισλαμικού Κράτους (IS)- παραμένουν φαινομενικά άλυτα. Η τουρκική δυσαρέσκεια σιγοβράζει επίσης για τη δικαστική δράση των ΗΠΑ εναντίον μιας τουρκικής κρατικής τράπεζας που κατηγορείται για παράκαμψη των κυρώσεων στο Ιράν και για τη μακροχρόνια άρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να εκδώσουν τον Φετουλάχ Γκιουλέν, τον πρόσφατα αποθανόντα θρησκευτικό ηγέτη που η Άγκυρα κατηγόρησε ότι ήταν ο εγκέφαλος της απόπειρας πραξικοπήματος του 2016. Εν τω μεταξύ, η Τουρκία εξακολουθεί να επιμένει, όλο και πιο εμφατικά, στην επιδίωξη μιας αυτόνομης εξωτερικής πολιτικής· Το τελευταίο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι μια αίτηση ένταξης στο μπλοκ BRICS, μαζί με ένα μακροχρόνιο ενδιαφέρον που έχει εκδηλωθεί για ένταξη στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης – με τη Ρωσία και την Κίνα να αποτελούν τον πυρήνα και των δύο οργανισμών.

Παρά τις δυσκολίες αυτές, η εκτελεστική εξουσία των ΗΠΑ εξακολουθεί να εκτιμά τις σχέσεις των ΗΠΑ με την Τουρκία – και για καλούς λόγους: η Τουρκία βρίσκεται «στο σταυροδρόμι σχεδόν κάθε θέματος που είναι σημαντικό για τις Ηνωμένες Πολιτείες στην ευρασιατική ήπειρο», όπως το έθεσε ο αείμνηστος Richard Holbrooke πριν από 30 χρόνια, και έχει έναν όλο και πιο ισχυρό στρατό, τον δεύτερο μεγαλύτερο στο ΝΑΤΟ. Επιπλέον, η στρατιωτική της δύναμη ενισχύεται από μια αναπτυσσόμενη τουρκική στρατιωτική βιομηχανία που τώρα κατατάσσεται στην 11η θέση στον κόσμο στις εξαγωγές. Ένας τρίτος παράγοντας, που αναφέρεται σπάνια, αλλά εκτιμάται από τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, είναι η ταυτότητα της Τουρκίας ως ένα σημαντικό έθνος με μουσουλμανική πλειοψηφία. Αυτό αποδείχθηκε ιδιαίτερα σημαντικό ως πηγή νομιμότητας κατά την εποχή του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», όταν η Τουρκία συμμετείχε στην επιχείρηση του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, και θα εξακολουθούσε να έχει σημασία στη μελλοντική εμπλοκή του ΝΑΤΟ στον μουσουλμανικό κόσμο. Με την Τουρκία στο πλευρό της, η εύκολη εξίσωση της Δύσης με τον «χριστιανικό κόσμο» είναι τουλάχιστον κάπως αμβλυμένη.

Μειωμένες προσδοκίες…

Ενώ εξακολουθεί να εκτιμά τη γεωστρατηγική σημασία της Τουρκίας, η απάντηση της κυβέρνησης Μπάιντεν στα συνεχιζόμενα διμερή προβλήματα ήταν να μειώσει τις προσδοκίες. Τον Ιούνιο του περασμένου έτους, ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Τζέικ Σάλιβαν δήλωσε στον Fareed Zakaria του CNN ότι η Τουρκία «χαρτογραφεί μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, αλλά στην οποία μπορούμε να έχουμε μια εποικοδομητική σχέση μαζί τους».

Έτσι, η τρέχουσα πολιτική των ΗΠΑ είναι να αναγνωρίσουν την πιο αυτόνομη κατεύθυνση εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας καθώς και τις διαφορές ΗΠΑ-Τουρκίας, αλλά να επικεντρωθούν σε νέους τομείς πιθανής συνεργασίας και να αποφύγουν τη δημιουργία νέων προβλημάτων. Απασχολημένη με την τουρκική οικονομία, η τουρκική κυβέρνηση φαίνεται να ανταποδίδει αυτή την προσέγγιση προς το παρόν, χωρίς να πιέζει σκληρά σε θέματα όπως η υποστήριξη των ΗΠΑ στο YPG.

Αυτό πιθανώς εξηγεί τη σιωπή της κυβέρνησης Μπάιντεν σχετικά με τις τουρκικές αποτυχίες στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τη φιλο-Χαμάς, αντι-ισραηλινή και αντιαμερικανική ρητορική του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Όσον αφορά την παράκαμψη των κυρώσεων από την Τουρκία στη Ρωσία, η Ουάσιγκτον έχει επιβάλει κυρώσεις μόνο σε ορισμένες οντότητες με έδρα την Τουρκία, αλλά δεν έχει κατηγορήσει άμεσα την ίδια την Άγκυρα για παραβίαση κυρώσεων. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επίσης επιβάλει κυρώσεις σε πολλούς χρηματοδότες της Χαμάς που εδρεύουν στην Τουρκία, αλλά χωρίς να κατηγορούν την τουρκική κυβέρνηση. Νωρίτερα φέτος, οι Ηνωμένες Πολιτείες βοήθησαν ακόμη και να αφαιρεθεί η Τουρκία από τη «γκρίζα λίστα» της Ομάδας Χρηματοοικονομικής Δράσης, της διεθνούς κοινοπραξίας που παρακολουθεί το ξέπλυμα χρήματος και τη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας.

… εν μέσω φθίνουσας υποστήριξης για δεσμούς

Αυτή η προσέγγιση ήταν αποτελεσματική στην επιβράδυνση της καθοδικής πορείας στις διμερείς σχέσεις – αλλά μπορεί να μην είναι ανθεκτική. Ελλείψει σημαντικής προόδου σε σημαντικά διμερή προβλήματα, όπως οι S-400, η βάση για τις σχέσεις θα παραμείνει ασταθής – και είναι απίθανο να επιβιώσει από την επόμενη διμερή κρίση, είτε πρόκειται για επιθετική ενέργεια της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο είτε για σκληρή αντιτουρκική νομοθεσία στο Κογκρέσο των ΗΠΑ.

Προσθέτοντας στην ευθραυστότητα των διμερών δεσμών είναι η πραγματικότητα ότι η εσωτερική υποστήριξη των ΗΠΑ για τις σχέσεις με την Τουρκία είναι πιο αδύναμη από ποτέ. Για παράδειγμα, ένας από τους ισχυρότερους πυλώνες υποστήριξης της Τουρκίας στο παρελθόν, οι οργανώσεις της αμερικανικής εβραϊκής κοινότητας, σήμερα είναι σε μεγάλο βαθμό εχθρικές, ως απάντηση στην αδυσώπητη αντι-ισραηλινή ρητορική του Ερντογάν και στον εναγκαλισμό της Χαμάς.

Ομοίως, το Κογκρέσο των ΗΠΑ, ένα ενοχλητικό βασίλειο για την Τουρκία ακόμη και στις καλύτερες εποχές, έγινε ένα πολύ πιο φιλικό μέρος για την Άγκυρα κατά την πρώτη δεκαετία της κυριαρχίας του Ερντογάν, όταν, δικαίως ή αδίκως, το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης θαυμάστηκε από πολλούς ως παράδειγμα της σωτήριας επίδρασης της δημοκρατίας στο πολιτικό Ισλάμ και πιθανό κλειδί για το ξεκλείδωμα των προβλημάτων των ΗΠΑ με τον ισλαμισμό παγκοσμίως. Το μέγεθος μιας ομάδας του Κογκρέσου μπορεί να χρησιμεύσει μόνο ως μια πρόχειρη εκτίμηση της σημασίας μιας δεδομένης χώρας στην Ουάσιγκτον, αλλά εξακολουθεί να είναι ενδεικτική. Ξεκίνησε το 2001, το Turkey Caucus του Κογκρέσου αυξήθηκε σταθερά σε μέγεθος για αρκετά χρόνια. Μέχρι το 114ο Συνέδριο (2015-2016), τα μέλη του είχαν αυξηθεί σε 160 μέλη του Κογκρέσου, καθιστώντας το το τρίτο μεγαλύτερο εθνικό κόμμα, μετά την Ινδία και την Ταϊβάν. Η παρακμή στη συνέχεια ξεκίνησε για διάφορους λόγους, κυρίως για την απρόκλητη επίθεση από την ομάδα ασφαλείας του Ερντογάν σε φιλοκούρδους διαδηλωτές στο Sheridan Circle. Σήμερα, έχει μειωθεί σε 81 μέλη. Δεν είναι τυχαίο ότι το ψήφισμα για τη Γενοκτονία των Αρμενίων, η πρόληψη του οποίου ήταν εδώ και καιρό η κορυφαία προτεραιότητα του Κογκρέσου της Τουρκίας, πέρασε το 2019 κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου παρακμής. 

Ιστορικά στενοί στρατιωτικοί δεσμοί βρίσκονται επίσης υπό πίεση. Μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος το 2016, οι εκκαθαρίσεις του τουρκικού σώματος αξιωματικών φάνηκαν να πέφτουν δυσανάλογα σε εκείνους που είχαν δημιουργήσει στενές σχέσεις με τους ομολόγους τους στις ΗΠΑ και η οικοδόμηση σχέσεων με τα νέα στελέχη παραμένει ένα έργο σε εξέλιξη. Ίσως πιο επιζήμιος ήταν ο ανταγωνισμός που αναπτύχθηκε μεταξύ του τουρκικού στρατού και της Κεντρικής Διοίκησης των Ηνωμένων Πολιτειών (CENTCOM) λόγω της στενής συνεργασίας της τελευταίας στη βόρεια Συρία με το YPG που συνδέεται με το PKK. Αυτή η αντιπάθεια ενισχύει τις προηγούμενες εντάσεις που αναπτύχθηκαν μεταξύ των δύο στρατών κατά τις πρώτες ημέρες της κατοχής του Ιράκ από τις ΗΠΑ. Η ίδια η Τουρκία βρίσκεται στην «περιοχή ευθύνης» (AOR) της Ευρωπαϊκής Διοίκησης των ΗΠΑ, αλλά, έχοντας καταλάβει μεγάλα τμήματα της βόρειας Συρίας και του βόρειου Ιράκ τα τελευταία χρόνια, ο τουρκικός στρατός είναι επίσης παρών στην AOR της CENTCOM, η οποία καλύπτει τη Μέση Ανατολή.

Σήμερα, οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων εντός της εκτελεστικής εξουσίας – κυρίως το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας – παραμένουν ισχυροί υποστηρικτές των σχέσεων των ΗΠΑ με την Τουρκία για τους γεωστρατηγικούς λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω. Οι εξωτερικές εκκλήσεις για «διαζύγιο» δεν συμμερίζονται οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ. Αλλά δεν υπάρχει ενθουσιασμός ούτε για τον Ερντογάν ούτε για την Τουρκία. Ο Τούρκος ηγέτης θεωρείται περισσότερο ως βάρος που πρέπει να επωμιστεί μέχρι να φτάσει μια καλύτερη μέρα στις διμερείς σχέσεις. Εν τω μεταξύ, η Ουάσιγκτον έχει αρχίσει να αντισταθμίζει τα γεωστρατηγικά της στοιχήματα στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένης, για παράδειγμα, της ενίσχυσης της στρατιωτικής συνεργασίας της με την Ελλάδα και της ανάπτυξης στρατιωτικών εγκαταστάσεων εκεί. 

Συστάσεις

Η Τουρκία είναι σύμμαχος της συνθήκης, αλλά όχι ακριβώς φίλος. Είναι μοναδική μεταξύ των συμμάχων του ΝΑΤΟ όσον αφορά το ενδιαφέρον της τόσο για την ανάπτυξη σχέσεων με τη Ρωσία και την Κίνα όσο και για την ειλικρινή υποστήριξή της προς τη Χαμάς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να κρατήσουν την Τουρκία στην επιφύλαξη του ΝΑΤΟ, αλλά πρέπει επίσης να προετοιμαστούν για το χειρότερο – δηλαδή, μια πραγματική ρήξη. Η Ουάσιγκτον έχει κάθε λόγο να στηρίξει την τουρκική οικονομία, ενώ παραμένει σταθερή στην αντίθεσή της στις τουρκικές αγορές ρωσικών όπλων ή σε κάθε είδους σχέση ασφαλείας μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας. Η Ουάσιγκτον θα πρέπει επίσης να προσεγγίσει προσεκτικά τα τουρκικά αιτήματα για προηγμένα αμερικανικά όπλα και ανταλλαγή τεχνολογίας, εκτός εάν είναι σίγουρη ότι υπάρχει σαφής επικάλυψη στους στόχους της Τουρκίας και των ΗΠΑ. Εν ολίγοις, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να συνεργαστούν με την Τουρκία όπου είναι δυνατόν, να στηρίξουν την οικονομία της και να είναι προσεκτικές στην παροχή βοήθειας για την ανάπτυξη της στρατιωτικής της δύναμης.

Αυτό απαιτεί αποχρώσεις. Δεν υπάρχει τέλεια φόρμουλα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να βαθμονομήσουν προσεκτικά την οικονομική και στρατιωτική υποστήριξή τους προς την Τουρκία. Ο περιορισμός των πωλήσεων όπλων μπορεί να έχει τις δικές του συνέπειες. Η παρακράτηση της πώλησης μαχητικών F-35 stealth στην Τουρκία, για παράδειγμα, θα μπορούσε να οδηγήσει την Τουρκία να αγοράσει ρωσικό ή κινεζικό εξοπλισμό, να δημιουργήσει ένα κενό που καλύπτεται από ευρωπαίους προμηθευτές ή να επιταχύνει την ανάπτυξη του δικού της μαχητικού αεροσκάφους, του Kaan, το οποίο βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Στο τέλος της ημέρας, ωστόσο, η απογραφή της Τουρκίας βασίζεται σε αμερικανικό εξοπλισμό και η πρόσβαση στο υλικό των ΗΠΑ θα πρέπει να αποτελέσει κίνητρο για την Τουρκία να τροποποιήσει τη ρητορική και τις πολιτικές της προς μια πιο φιλική προς τις ΗΠΑ κατεύθυνση.

Φυσικά, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να προσπαθήσει να βρει μια λύση στο πρόβλημα των S-400, αλλά εντός των ορίων της νομοθεσίας των ΗΠΑ που απαιτεί από την Τουρκία να εγκαταλείψει πραγματικά την κατοχή του ρωσικού συστήματος αεράμυνας. Εάν η Τουρκία είναι πρόθυμη να εγκαταλείψει την κατοχή των συστοιχιών S-400, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να είναι πρόθυμες να επαναφέρουν ξεκάθαρα στο τραπέζι την πώληση των Patriots, ενός αμυντικού όπλου. Ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρέπει να πουλήσουν F-35 στην Τουρκία του Ερντογάν, εκτός εάν είναι πλήρως πεπεισμένες ότι το αεροσκάφος θα χρησιμοποιηθεί με τρόπους που συνάδουν με τα συμφέροντα των ΗΠΑ. (Βεβαίως, το αρχικό σκεπτικό για την παρακράτηση των F-35 από την Τουρκία ήταν η ανησυχία ότι η τεχνολογία της θα εκτεθεί στους ρωσικούς S-400. Η πιο πρόσφατη ιστορία απειλών του Ερντογάν εναντίον των γειτόνων της Τουρκίας, ωστόσο, θέτει υπό αμφισβήτηση την ίδια την αξία για τα συμφέροντα των ΗΠΑ μιας τέτοιας πώλησης, απουσία σταθερών εγγυήσεων).

Ομοίως, μια κατάσταση χωρίς σαφή λύση, αλλά που αποτελεί σταθερά μέρος της διμερούς ατζέντας, είναι το θέμα της στρατιωτικής υποστήριξης των ΗΠΑ προς τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF). Το κύριο στοιχείο των SDF είναι το κουρδικό YPG, το οποίο η Τουρκία, με σημαντική δικαιολογία, εξισώνει με το PKK. Δεδομένης της πολυπλοκότητας του αγώνα κατά του ΙΚ στη βορειοανατολική Συρία, η Ουάσιγκτον πιθανότατα δεν έχει άλλη επιλογή από το να συνεχίσει να συνεργάζεται με το YPG, ενώ παράλληλα επιδιώκει προσπάθειες αποκλιμάκωσης μεταξύ αυτής της πολιτοφυλακής και του τουρκικού στρατού. Η επιχείρηση των ΗΠΑ στη βορειοανατολική Συρία έχει εξοργίσει την τουρκική κυβέρνηση και το κοινό. Παρέχει, ωστόσο, τουλάχιστον έναν ορισμένο βαθμό σταθερότητας στα σύνορα της Τουρκίας και σώζει την Άγκυρα από το να πρέπει να αντιμετωπίσει την εκστρατεία χαμηλού βρασμού εναντίον του ISIS, καθώς και δεκάδων χιλιάδων φυλακισμένων μαχητών του ISIS και μελών των οικογενειών τους, στη βορειοανατολική Συρία.

Η προοπτική ενός νέου κουρδικού ανοίγματος από την τουρκική κυβέρνηση, μια ιδέα που διακηρύχθηκε πρόσφατα από τον εθνικιστικό σύμμαχο του Ερντογάν, Ντεβλέτ Μπαχτσελί, ίσως θα παρείχε έδαφος για ένα modus vivendi μεταξύ της Άγκυρας και των Κούρδων της Συρίας και θα αφαιρούσε μέρος της έντασης στις τουρκικές-αμερικανικές σχέσεις. δεσμούς, καθώς η Ουάσιγκτον εξετάζει το ενδεχόμενο μείωσης του στρατιωτικού της αποτυπώματος στην περιοχή.

Ελλείψει λύσεων στα ζητήματα των S-400 και YPG, ωστόσο, η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να προσπαθήσει να «συμφωνήσει ότι διαφωνεί» με την Άγκυρα, όπως έχει κάνει η κυβέρνηση Μπάιντεν λίγο πολύ με επιτυχία τον τελευταίο χρόνο. Σε αυτή την περίπτωση, ωστόσο, αυτά τα δύο ζητήματα θα συνεχίσουν ιδιαίτερα να διαβρώνουν τους διμερείς δεσμούς, κυβερνητικά και δημόσια.

Φυσικά, υπάρχουν περισσότερα στη δεκαετή σχέση ΗΠΑ-Τουρκίας από στρατιωτικά θέματα.

Τουρκία πρέπει να κατηγορείται συνεχώς για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ιδίως για τις αδικαιολόγητες φυλακίσεις του Osman Kavala και του Selahattin Demirtaş· τους περιορισμούς της στην ελευθερία του λόγου, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που περιορίζουν τα νόμιμα κουρδικά δικαιώματα· και τους παράλογους νόμους lese majeste που οδήγησαν σχεδόν 7.000 Τούρκους να οδηγηθούν στο δικαστήριο πέρυσι για «προσβολή» του Ερντογάν.

Υπάρχει πάντα ένα επιχείρημα στην Ουάσιγκτον εναντίον αυτού: οι δημόσιες διακηρύξεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα σπάνια επιτυγχάνουν να αλλάξουν πολιτικές και μερικές φορές δημιουργούν αντίδραση. Το πρόβλημα με τη σιωπή για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ωστόσο, είναι ότι προδίδει τις βασικές αξίες των ΗΠΑ και τους δημοκράτες στο εσωτερικό της Τουρκίας, από τους οποίους υπάρχουν πολλοί.

Το εμπόριο πρέπει να είναι το νέο σύνορο στη σχέση. Ο όγκος του εμπορίου ΗΠΑ-Τουρκίας έχει αυξηθεί κατά 50% τα τελευταία πέντε χρόνια, από περίπου 20 δισεκατομμύρια δολάρια σε σχεδόν 40 δισεκατομμύρια δολάρια, και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν γίνει η δεύτερη μεγαλύτερη εξαγωγική αγορά της Τουρκίας. Η Ουάσιγκτον θα πρέπει να ενθαρρύνει αυτή την τάση, καθώς βοηθά να αγκυροβολήσει την Τουρκία στη Δύση. Ομοίως, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο διαλλακτικές όσον αφορά τους δασμούς στα τουρκικά προϊόντα. Στο ίδιο πνεύμα, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να ενθαρρύνει την Τουρκία να ακολουθήσει τις συστάσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας για να προσπαθήσει να αυξήσει την παρουσία της στις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού. (Για να επιτευχθεί αυτό, η έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας για το 2022 προτρέπει, η Τουρκία πρέπει να «βελτιώσει την πρόσβαση στην αγορά παγκοσμίως και να εμβαθύνει την οικονομική ολοκλήρωση με σημαντικούς εταίρους όπως η ΕΕ, ιδίως μειώνοντας τα εμπόδια στο εμπόριο υπηρεσιών»). Όποιες και αν είναι οι δυσκολίες των Ηνωμένων Πολιτειών με την Τουρκία, η Τουρκία είναι προτιμότερη από την Κίνα ως κρίκος στις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού.

Και τέλος, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να επιδιώξει να διατηρήσει τακτική επικοινωνία με τον Ερντογάν, παρά τις προκλήσεις εκεί. Ο Τούρκος ηγέτης είναι μια σύνθετη προσωπικότητα: εν μέρει ιδεολόγος, εν μέρει πραγματιστής – που ακροβατεί μεταξύ προσωπικού και στρατηγικού. Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν είχε δίκιο που του έδωσε τον ψυχρό ώμο για το πρώτο μέρος της διακυβέρνησής του, αλλά αυτό μπορεί να διήρκεσε πολύ. Ο Ερντογάν σαφώς δυσανασχετούσε που δεν είχε πρόσβαση στον πρόεδρο των ΗΠΑ. Είναι ευκολότερο να τον κρατήσετε μέσα στη σκηνή όταν υπάρχει προσωπική σχέση στο υψηλότερο επίπεδο.

Η Τουρκία, φυσικά, είναι κάτι περισσότερο από τον Ερντογάν. Αυτός και το κόμμα του θα μπορούσαν να φύγουν μέχρι το 2028 και να αντικατασταθούν από την κοσμική και περισσότερο προσανατολισμένη προς τη Δύση αντιπολίτευση. Η Ουάσιγκτον δεν πρέπει να αποξενώσει πιθανούς φίλους, αλλά πρέπει επίσης να αντιμετωπίσει τις πραγματικότητες του σήμερα.

*Τα ενυπὀγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγρραφέων τους/ Πηγή: brookings.edu