Το Τάγμα Αζόφ και η ηθική αναβλητικότητα της Δύσης
Του Anton Shekhovtsov*
Πάνω από ένας μήνας έχει περάσει από τότε που η Ρωσία ξεκίνησε τη γενικευμένη εισβολή της στην Ουκρανία. Οι Ρώσοι εισβολείς έχουν ήδη διαπράξει πολλαπλά εγκλήματα πολέμου και οι γενοκτονικές προθέσεις της σημερινής ρωσικής ηγεσίας προς το ουκρανικό έθνος γίνονται όλο και πιο εμφανείς. Αν και οι Ρώσοι εισβολείς έχουν χάσει το ηθικό τους και συχνά – πράγμα κατανοητό– στρέφουν τα όπλα ο ένας εναντίον του άλλου, δεν διστάζουν να βομβαρδίσουν το οποιοδήποτε κτίριο μπορούν. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για κατοικίες, για νοσοκομείο, για νηπιαγωγείο, για έδρα τοπικού συμβουλίου, για θέατρο ή μουσείο. Καταστρέφουν τα πάντα, σκοτώνουν αδιακρίτως.
Μερικές φορές αισθάνεται κανείς ότι έχουν κυριολεκτικά υιοθετήσει ως πρόγραμμά τους τον ορισμό των Ηνωμένων Εθνών για τη γενοκτονία. Καλύπτουν όλες τις προβλέψεις της: Δολοφονία των μελών μιας ομάδας· πρόκληση σοβαρής σωματικής ή ψυχικής βλάβης σε μέλη μιας ομάδας· παρεμπόδιση των γεννήσεων εντός μιας ομάδας. Και πλέον, άρχισαν να απάγουν παιδιά από την Ουκρανία και να τα μεταφέρουν στη Ρωσία. Στον κατάλογο προστίθεται λοιπόν και η μεταφορά παιδιών μιας ομάδας σε μια άλλη ομάδα.
Προκειμένου η Ρωσία να αποσπάσει την προσοχή της Δύσης από την τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή που προκαλεί η εισβολή, χρησιμοποιεί ένα ευρύ φάσμα τεχνικών παραπλάνησης. Μία από αυτές είναι η εστίαση της Μόσχας στο ουκρανικό τάγμα Αζόφ που χαρακτηρίζεται ψευδώς στα ρωσικά και φιλορωσικά μέσα ενημέρωσης ως «φασιστικό» ή «νεοναζιστικό» «τάγμα» ή «πολιτοφυλακή». Όλες αυτές οι περιγραφές είναι εσφαλμένες. Το παρόν άρθρο εξετάζει το Αζόφ, την ιστορία και την εξέλιξή του, και εξηγεί τους λόγους πίσω από αυτές τις πληροφοριακές επιθέσεις έναντι αυτής της στρατιωτικής μονάδας που διαδραματίζει έναν σημαντικό ρόλο στην αντίσταση έναντι της ρωσικής γενοκτονικής εισβολής.
Το 2014, όταν ο φιλορώσος πρόεδρος της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς κατέφυγε στη Ρωσία αφού πρώτα το καθεστώς του είχε σκοτώσει περισσότερους από εκατό διαδηλωτές, η Ρωσία εκμεταλλεύτηκε την πολιτική αναταραχή στην Ουκρανία και τον δισταγμό των ηγετών της Δύσης για να προσαρτήσει παράνομα την Κριμαία και να εισβάλει στην ανατολική Ουκρανία. Η Ουκρανία δύσκολα θα μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό της – χρόνια διεφθαρμένης φιλορωσικής ηγεσίας είχαν σχεδόν εντελώς καταστρέψει τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις. Και πολλοί στον ουκρανικό στρατό απλώς δεν ήταν ψυχολογικά έτοιμοι να απαντήσουν ένοπλα στους γείτονές τους. Οι κακόβουλοι Ρώσοι ηγέτες προφανώς γνώριζαν αυτές τις αδυναμίες της ουκρανικής κοινωνίας εκείνη την εποχή και τις εκμεταλλεύτηκαν στο μέγιστο.
Όπως και πολλοί από τους συναδέλφους μου που μελετούσαν την ακροδεξιά, ήμουν εξαιρετικά δύσπιστος και επικριτικός έναντι του αρχικού τάγματος Αζόφ για τους εξής τέσσερις κύριους λόγους:
Ο «Πατριώτης της Ουκρανίας» ήταν μια από τις πιο ρατσιστικές και αντισημιτικές ομάδες στην Ουκρανία. Τα μέλη του συμμετείχαν στη διάδοση ακροδεξιάς προπαγάνδας και περιστασιακά σε πράξεις πολιτικής και εγκληματικής βίας. Ήταν σχεδόν αδύνατο να εμπιστευτούμε αυτούς τους ανθρώπους, ιδίως δεδομένης της αντικαθεστωτικής και αντιδημοκρατικής τους ρητορικής.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, η ηγεσία του «Πατριώτη της Ουκρανίας», συμπεριλαμβανομένου του πρώτου διοικητή του Αζόφ, δεν συμμετείχε στην επανάσταση του Μαϊντάν, καθώς τα μέλη της είχαν φυλακιστεί με διαφορετικές κατηγορίες. Απελευθερώθηκαν – μαζί με άλλα άτομα που θεωρήθηκαν πολιτικοί κρατούμενοι του φιλορωσικού καθεστώτος – αμέσως μετά τη φυγή του Γιανουκόβιτς στη Ρωσία. Αυτό σήμαινε ότι οι ηγέτες του «Πατριώτη της Ουκρανίας» δεν είχαν την ευκαιρία να αποδείξουν τον εαυτό τους κατά τις δραματικές φάσεις της ουκρανικής επανάστασης και δεν ξέραμε τι να περιμένουμε από αυτούς.
Αρκετά άτομα κεντρικής σημασίας που συμμετείχαν άμεσα στη συγκρότηση του τάγματος Αζόφ είχαν μια εξαιρετικά αμφιλεγόμενη ιστορία συνεργασίας όχι μόνο με φιλορωσικές δυνάμεις στην Ουκρανία, αλλά και με Ρώσους πολιτικούς προπαγανδιστές. Επιπλέον, ούτε το Αζόφ, ούτε άλλα τάγματα έλεγχαν όπως θα έπρεπε τους εθελοντές, ορισμένοι από τους οποίους προέρχονταν από τη Ρωσία. Όλα αυτά δημιούργησαν τον τεράστιο κίνδυνο ασφάλειας Ρώσοι πράκτορες να καταλάβουν τον έλεγχο του Αζόφ και να το μετατρέψουν σε αντι-ουκρανική δύναμη.
Για να συνοψίσουμε αυτά τα σημεία, είχαμε δικαιολογημένες επιφυλάξεις για το Αζόφ και δεν το εμπιστευόμασταν. Κανείς δεν αμφέβαλλε ότι εκείνη την εποχή η Ουκρανία χρειαζόταν εθελοντές από οποιοδήποτε κοινωνικό ή πολιτικό υπόβαθρο – επαλαμβάνω πως τότε ο ουκρανικός στρατός ήταν σχεδόν ανύπαρκτος. Εάν κάποιος πνίγεται, μάλλον δεν θα ρωτήσει τις κοινωνικές απόψεις ή τις πολιτικές πεποιθήσεις όσων είναι πρόθυμοι να τον σώσουν από τον πνιγμό. Αλλά τι θα γινόταν αν ήταν πρόθυμοι να τον σώσουν μόνο και μόνο για να τον σκοτώσουν με διαφορετικό τρόπο;
Με τον καιρό, κάποιες από τις επιφυλάξεις μας εξαφανίστηκαν. Τον Ιούνιο του 2014, το Αζόφ έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στην απελευθέρωση της ουκρανικής πόλης της Μαριούπολης από τις φιλορωσικές δυνάμεις, και αυτό απέδειξε όχι μόνο τη μαχητική του αποτελεσματικότητα αλλά και την πραγματικά φιλοουκρανική του στάση. Λόγω των πολεμικών του ικανοτήτων, το Αζόφ άρχισε να προσελκύει περισσότερους εθελοντές και πολλοί από αυτούς δεν είχαν κανένα πολιτικό υπόβαθρο. Το φθινόπωρο του 2014, το τάγμα μετατράπηκε σε σύνταγμα και εντάχθηκε στην Εθνική Φρουρά της Ουκρανίας, η οποία υπάγεται στο Υπουργείο Εσωτερικών. Αυτό δημιούργησε μια ιεραρχική σχέση ώστε να διασφαλίσει κατά το δυνατόν περισσότερο ότι το Αζόφ θα παραμείνει πιστό στο ουκρανικό κράτος. Επιπλέον, μέσα σε λίγους μήνες μετά τη δημιουργία του τάγματος Αζόφ, άτομα με ιστορικό αμφιλεγόμενων δεσμών με Ρώσους και φιλορωσικούς φορείς απομακρύνθηκαν από αυτό. Και παρά το γεγονός ότι αρκετοί Ρώσοι πράκτορες πράγματι διείσδυσαν στο σύνταγμα, δεν μπόρεσαν ποτέ να ασκήσουν σοβαρή επιρροή στη στρατιωτική του υπηρεσία.
Η κύρια ανησυχία που παρέμενε ήταν η πολιτική πτυχή του συντάγματος. Ωστόσο, λόγω της εγχώριας και διεθνούς κριτικής για το ακροδεξιό υπόβαθρο της αρχικής ηγεσίας του συντάγματος, το Αζόφ ξεκίνησε μιας διαδικασία αποπολιτικοποίησης. Το 2015, ορισμένοι πρώην μαχητές του Αζόφ σχημάτισαν τη ΜΚΟ “Πολιτοφυλακή Αζόφ”, η οποία μετατράπηκε στο πολιτικό κόμμα Εθνικό Σώμα το 2016. Ακροδεξιά στελέχη αποχώρησαν από τη διοίκηση του Αζόφ και ασχολήθηκαν με τη δημιουργία κομμάτων.
Αυτοί ήλπιζαν ότι η λαϊκή υποστήριξη προς τους υπερασπιστές της Ουκρανίας θα μεταφραζόταν με κάποιο τρόπο σε πολιτική επιτυχία και σε εκλογικές νίκες. Ως εκ τούτου, εκείνη την εποχή, ο διαχωρισμός του Εθνικού Σώματος από το Αζόφ δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί – έπρεπε να διατηρήσουν τον, έστω και συμβολικό, δεσμό μεταξύ αφενός των υπερασπιστών της πατρίδας που απολάμβαναν τον σεβασμό της ουκρανικής κοινωνίας και αφετέρου του πολιτικού αυτού εγχειρήματος. Ήδη όμως από τότε ήταν σαφές ότι το σύνταγμα ακολούθησε τις εντολές του Υπουργείου Εσωτερικών της Ουκρανίας, ενώ το Εθνικό Σώμα δεν είχε καμία εξουσία επί της στρατιωτικής μονάδας.
Οι ελπίδες του κόμματος να επωφεληθεί από τη στρατιωτική ανδρεία του Αζόφ αποδείχθηκαν μάταιες. Τα ποσοστά υπέρ του Εθνικού Σώματος και άλλων ακροδεξιών κομμάτων στην Ουκρανία σε δημοσκοπήσεις ήταν απελπιστικά χαμηλά. Το Εθνικό Σώμα συνέχιζε να αναφέρεται στο Αζόφ ως συνδεδεμένο οργανισμό, και αφελείς δυτικοί δημοσιογράφοι και ειδικοί πίστεψαν αυτόν τον κομπασμό αντί να συνειδητοποιήσουν ότι το Αζόφ δεν ήταν πολιτική οργάνωση και ότι η διοικητική δομή του ήταν εντελώς ξεχωριστή από το Εθνικό Σώμα.
Μέχρι τις βουλευτικές εκλογές του 2019, κατέστη σαφές ότι κανένα ουκρανικό ακροδεξιό κόμμα δεν θα εκλεγόταν στο κοινοβούλιο. Από απελπισία, η ουκρανική ακροδεξιά ένωσε τις δυνάμεις της για να κατέβει στις βουλευτικές εκλογές. Ωστόσο, το ενιαίο ψηφοδέλτιο της που περιελάμβανε μέλη του Κόμματος της Ελευθερίας, του Εθνικού Σώματος, του Δεξιού Τομέα και μερικών άλλων δευτερευουσών ακροδεξιών ομάδων, έλαβε μόνο το 2,15% των ψήφων και δεν κατάφερε εκλέξει βουλευτές.
Η εκλογική αυτή αποτυχία μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι οι Ουκρανοί ακροδεξιοί δεν μπορούν να προσφέρουν κανένα βιώσιμο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού για το κράτος και την κοινωνία της χώρας. Η μόνη φορά που η ουκρανική ακροδεξιά σημείωσε μια σχετική εκλογική επιτυχία ήταν το 2012, όταν το κόμμα της Ελευθερίας έλαβε το 10,45% των ψήφων. Ο μόνος λόγος αυτής της σχετικής επιτυχίας ήταν το γεγονός ότι εκείνη την εποχή το κόμμα αυτό θεωρούνταν ότι εξέφραζε την πιο ριζοσπαστική αντιπολίτευση στην υπέρ του Κρεμλίνου ατζέντα εξωτερικής πολιτικής του καθεστώτος του Γιανουκόβιτς. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι το κόμμα εξασφάλισε έδρες στο ουκρανικό κοινοβούλιο όχι λόγω του ακροδεξιού προγράμματός του αλλά λόγω της ριζοσπαστικής του κριτικής προς τη Ρωσία και τους πράκτορές της στην Ουκρανία. Μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία το 2014, η ουκρανική ακροδεξιά έχασε το μονοπώλιο που είχε στη ριζοσπαστική κριτική εναντίον της Ρωσίας και έτσι έχασε και όλη την εκλογική της απήχηση.
Η ουκρανική ακροδεξιά γενικά έχασε κάθε επιρροή, και το Εθνικό Σώμα καθώς και οι ομάδες γύρω από αυτό υπέστησαν μια κρίση ταυτότητας. Προσπάθησαν να πειραματιστούν με διαφορετικές ιδεολογικές αφηγήσεις, δανεισμένες σε μεγάλο βαθμό από δυτικές ακροδεξιές ρητορικές, αλλά καμία από αυτές δεν λειτούργησε έξω από κάποιους πολύ μικρούς κύκλους. Κατά ειρωνικό τρόπο, ενώ οι δυτικές ακροδεξιές ομάδες προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την πανδημία του COVID-19 το 2020-2021 για να προωθήσουν τις αντικαθεστωτικές θεωρίες συνωμοσίας τους, το Εθνικό Σώμα διεξήγαγε μια ενημερωτική εκστρατεία για το πώς μπορούμε να αποφύγουμε τη μόλυνση και οι εξηγήσεις και συστάσεις τους συμμορφώθηκαν με τον κύριο εγχώριο και διεθνή τρόπο κατανόησης του νέου κορονοϊού και της εξάπλωσής του. Το Εθνικό Σώμα εξακολουθεί να αναφέρεται στη συμβολική του σχέση με το σύνταγμα του Αζόφ, αλλά αυτό είναι περισσότερο μια πολιτική προπαγάνδα του Εθνικού Σώματος παρά πραγματικότητα.
Σήμερα, το Αζόφ είναι ένα άκρως επαγγελματικό Τμήμα Ειδικών Επιχειρήσεων. Δεν είναι ούτε πολιτική οργάνωση, ούτε πολιτοφυλακή, ούτε ακροδεξιό τάγμα. Εξακολουθεί να υπάγεται επίσημα στην Εθνική Φρουρά του Υπουργείου Εσωτερικών της Ουκρανίας, αλλά τώρα συντονίζει σε μεγάλο βαθμό τις στρατιωτικές δραστηριότητές του με τις Ένοπλες Δυνάμεις και επομένως μπορεί κανείς να αναμένει ότι θα υπαχθεί υπό τη διοίκηση του Υπουργείου Άμυνας της Ουκρανίας.
Το Αζόφ αποτελείται κυρίως από Ουκρανούς πολίτες διαφόρων εθνοτικών υποβάθρων. Μεταξύ των μελών του υπάρχουν Ουκρανοί, Ρώσοι, Λευκορώσοι, Τάταροι της Κριμαίας, Εβραίοι, Γεωργιανοί και Έλληνες. Αλλά όποια και αν είναι η εθνοτική τους καταγωγή, είναι όλοι Ουκρανοί πατριώτες που διακινδυνεύουν και θυσιάζουν τη ζωή τους για την κυριαρχία, την ελευθερία και τη δημοκρατία της Ουκρανίας.
Το Κρεμλίνο, τα φιλικά προς αυτό και τα ακροαριστερά μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν τα μέλη του Αζόφ ως μισητές των Ρωσόφωνων. Όμως, όχι μόνο οι μαχητές του Αζόφ μιλούν κυρίως τη ρωσική γλώσσα μεταξύ τους, αλλά κατά μέσο όρο μιλούν και καλύτερα ρωσικά από τους Ρώσους εισβολείς. Αυτό το γεγονός από μόνο του καταρρίπτει τα κραυγαλέα ψέματα του Κρεμλίνου ότι το Αζόφ μάχεται εναντίον των Ρωσόφωνων στην ανατολική Ουκρανία.
Μπορεί κάποιος λοπιόν να αναρωτηθεί: γιατί το Αζόφ είναι σήμερα ένας από τους κύριους στόχους των ψεμάτων και των ανακριβιών που παράγονται από το Κρεμλίνο και την προπαγάνδα υπέρ του Κρεμλίνου; Μια προφανής εξήγηση είναι ότι αυτές οι επιθέσεις εναντίον του Αζόφ είναι μέρος της αφήγησης παραπληροφόρησης του Κρεμλίνου περί ναζιστών στην Ουκρανία. Μια λιγότερο προφανής, αλλά πιθανώς σημαντικότερη εξήγηση συνδέεται με το μέρος όπου στρατοπεδεύει το Αζόφ από το 2014, την ουκρανική πόλη της Μαριούπολης και της γύρω περιοχής, στην απελευθέρωση της οποίας από τους φιλορώσους τραμπούκους συνέβαλε σημαντικά το 2014.
Η Μαριούπολη δεν είναι απλώς μια ακόμη ουκρανική πόλη. Αν κοιτάξει κανείς τον χάρτη της Ουκρανίας, θα δει ότι η Μαριούπολη είναι η μεγαλύτερη και πιο σημαντική πόλη που βρίσκεται στην περιοχή που θεωρείται η δυνητική χερσαία γέφυρα της Ρωσίας προς την προσαρτημένη Κριμαία. Δεδομένων των υλικοτεχνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Ρωσία με τον εφοδιασμό της Κριμαίας με νερό, ηλεκτρισμό και άλλους πόρους, είναι ζωτικής σημασίας για τη Ρωσία να καταλάβει τα εδάφη αυτής της πιθανής χερσαίας γέφυρας. Αλλά η Μαριούπολη, και το Αζόφ, στέκονται εμπόδιο. Ολόκληρο το σύνταγμα βρίσκεται τώρα στη Μαριούπολη.
Η Ρωσία, μέσω των πρακτόρων της στην Ουκρανία και αλλού, προσπαθεί να καταστρέψει το Αζόφ ή τουλάχιστον να αποδυναμώσει τις στρατιωτικές του ικανότητες. Ειδικά σε ό,τι αφορά τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ, έγινε μια τεράστια προσπάθεια να αποτραπεί η εκπαίδευση των μελών της μονάδας Αζόφ από τους δυτικούς συμμάχους της Ουκρανίας, καθώς και η απόκτηση προηγμένων όπλων και υλικού. Οι προσπάθειες του Κρεμλίνου έχουν, ως ένα βαθμό, πετύχει. Και σήμερα, το σύνταγμα του Αζόφ, που υπερασπίζεται τη Μαριούπολη πλήρως περικυκλωμένο από τους Ρώσους εισβολείς, δεν διαθέτει φορητά αντιαρματικά συστήματα πυραύλων Javelin, ούτε μαχητικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη Bayraktar που θα το βοηθούσαν να υπερασπιστεί την πόλη και να σώσει χιλιάδες ζωές κατοίκων της Μαριούπολης. Όλα «χάρη» σε εκείνους – τους Δυτικούς φιλορώσους πολιτικούς, τους ψευτοδημοσιογράφους, τους ψευτοεμπειρογνώμονες, τους αδαείς συμβούλους – που άσκησαν άμεσα ή έμμεσα πιέσεις κατά της εκπαίδευσης του Αζόφ και του εξοπλισμού του με προηγμένα όπλα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι αυτοί φέρουν ευθύνη για την ανθρωπιστική καταστροφή στη Μαριούπολη.
Φυσικά, μπορεί κανείς να πει ότι οι Δυτικοί που έχουν εμμονή με την υποτιθέμενη «νεοναζιστική» απειλή του Αζόφ είναι όλοι θύματα δυσμετρωπίας, της αδυναμίας να κρίνουν το μέγεθος ενός αντικειμένου. Σε ένα από τα επεισόδια της σπουδαίας βρετανικής κωμικής σειράς, «Father Ted», ο κεντρικός χαρακτήρας προσπαθούσε να εξηγήσει στον λιγότερο έξυπνο συνάδελφό του, πατέρα Dougal McGuire, τη διαφορά μεγέθους μεταξύ των μικρών αγελάδων παιχνιδιών που είχε στο χέρι του και των πραγματικών αγελάδων που βρίσκονταν σε απόσταση. Ο πατήρ Τεντ απέτυχε καθώς ο πατήρ Ντούγκαλ είχε δυσμετρωπία και, ειλικρινά, ήταν ηλίθιος. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τους δυτικούς σχολιαστές που δεν βλέπουν καμία διαφορά μεταξύ της υποτιθέμενης «ακροδεξιάς» απειλής του Αζόφ και της ρωσικής γενοκτονικής εισβολής στην Ουκρανία. Αλλά νομίζω ότι η δυσμετρωπία δεν μπορεί να εξηγήσει τα πάντα, και εγώ θα προτιμούσα να μιλήσω για δυτική ηθική αναβλητικότητα.
Η αναβλητικότητα έχει να κάνει με την εθελούσια απόσπαση της προσοχής μας με ασήμαντες δραστηριότητες από την εκτέλεση πραγματικά σημαντικών εργασιών. Ηθική αναβλητικότητα είναι να προτιμάμε μικρά συναρπαστικά πράγματα αντί να αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα ζητήματα που πραγματικά έχουν σημασία.
Η Μαριούπολη, όπου εδρεύει το Αζόφ, είναι μια κυρίως ρωσόφωνη εστία Ουκρανών, Ρώσων, Ελλήνων, Λευκορώσων, Αρμενίων, Εβραίων – ή ήταν εστία τους στο παρελθόν, πριν έρθουν οι Ρώσοι εισβολείς, οι οποίοι έχουν ήδη σκοτώσει χιλιάδες ανθρώπους και συνεχίζουν να τους σκοτώνουν την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Πολλοί από τους νεκρούς κείτονται στους δρόμους της Μαριούπολης γιατί κάθε φορά που οι συγγενείς και οι φίλοι τους προσπαθούν να τους πάρουν για να ταφούν, Ρώσοι εισβολείς πυροβολούν εναντίον τους. Αν οι άνθρωποι αυτοί είναι τυχεροί και περιμαζέψουν τους νεκρούς τους, συχνά πρέπει να τους θάψουν σε ομαδικούς τάφους. Και όσοι Ουκρανοί επιβιώνουν, αναγκάζονται να κρυφτούν στα υπόγεια όπου λιμοκτονούν, παγώνουν και πεθαίνουν.
Είναι ψυχολογικά δύσκολο να επεξεργαστεί κανείς αυτή την αποτρόπαια φρίκη, αλλά είμαστε ηθικά υποχρεωμένοι να συνειδητοποιούμε ότι αυτό συμβαίνει στην Ευρώπη, προ των πυλών μας. Και η ανθρώπινη φύση μάς ωθεί να κάνουμε κάτι για να σταματήσουμε τα ρωσικά απάνθρωπα εγκλήματα πολέμου. Υπάρχουν όμως πολλοί στη Δύση που αντί να αρχίσουν καν να κατανοούν τη φρίκη του ρωσικού πολέμου εναντίον της Ουκρανίας, προτιμούν να αποσπούν την προσοχή τους με ερωτήσεις για το εάν οι μαχητές του Αζόφ έχουν πολιτικώς μη ορθά τατουάζ ή μπλουζάκια. Πολύ πιο συναρπαστικό, φυσικά, από το να αντισταθεί κανείς έναντι της ρωσικής γενοκτονικής εισβολής. Πρόκειται για μια ηθική αναβλητικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε με αποστροφή και περιφρόνηση.
Για τον ανιδιοτελή επικό αγώνα του Azov ενάντια στους ανώτερους αριθμούς των ρωσικών εχθρικών δυνάμεων στη Μαριούπολη, ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι απένειμε πρόσφατα το υψηλότερο βραβείο της χώρας, «Ήρωας της Ουκρανίας», στον διοικητή του Αζόφ Ντένις Προκοπένκο. Επάξια. Όμως στη Μαριούπολη, το Αζόφ υπερασπίζεται όχι μόνο τους ζωντανούς και τους τραυματίες, αλλά και τους νεκρούς, που όχι μόνο τους αξίζει να ταφούν σωστά, αλλά είναι και οι σιωπηλοί μάρτυρες των ρωσικών εγκλημάτων πολέμου. Όπως γνωρίζουμε καλά, οι Ρώσοι εισβολείς είναι εξοπλισμένοι με κινητά κρεματόρια τα οποία χρησιμοποιούν για να καταστρέψουν τα τεκμήρια των εγκλημάτων τους. Και στη Μαριούπολη, το Αζόφ υπερασπίζεται τώρα όχι μόνο την ελευθερία των ζωντανών, αλλά και την αξιοπρέπεια των νεκρών.
* Ο Dr. Anton Shekhovtsov είναι διευθυντής του Κέντρου Δημοκρατικής Ακεραιότητας με έδρα την Αυστρία, συγγραφέας ακαδημαϊκών βιβλίων και επιστημονικών άρθρων για την Ευρωπαϊκή Ακροδεξιά. Το άρθρο μεταφράστηκε με την άδεια του συγγραφέα από το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών./ Τα ενυπογραφα κειμενα απηχουν τις αποψεις των συγγραφεων τους.
