Το μεγάλο δίλημμα του Ερντογάν

ΠΟΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΤΕΙΝΕΙ ΤΗΝ   ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Του Αλέκου Παπαδόπουλου* 

 Σε καταπέλτες που λειτουργούν  σε βάση καθημερινή έχουν εξελιχθεί  οι άλλοτε στενοί συνεργάτες του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Κοινός ο στόχος αμφότερων. Μια η επιδίωξη τους. Η σωτηρία της πατρίδας τους όπως επαναλαμβάνουν σε όλες τους τις ομιλίες. Και βάλλουν υπό μορφή ομοβροντίας κατά του άλλοτε προϊσταμένου τους ως να είναι προσυνεννοημένοι  για να τον σαρώσουν κυριολεκτικά αλλά και να εξαφανίσουν από το πολιτικό στερέωμα της χώρας το Κόμμα στο οποίο ανήκαν άλλοτε. Ο μεν. Ο Αχμέτ Νταβούτογλου, <<σεσημασμένος>> εθνικιστής,  ο οποίος διετέλεσε και Πρωθυπουργός της Τουρκίας, αλλά και Αρχηγός του Κόμματος τους, έχει στην φαρέτρα του και κάνει χρήση θεμάτων κυρίως θρησκευτικής  και εθνικιστικής υφής, αλλά και καταχρήσεων  που αποδεδειγμένα βαρύνουν τον Ερντογάν ή το οικογενειακό του περιβάλλον  καθώς και το καθεστώς του που κυβερνά την Τουρκία επί 18 συναπτά έτη.  Ο έτερος δε, ο Αλή Μπαμπατζάν ο οποίος έχει μετεκπαιδευτεί στην Αμερική και χαίρει άριστης φήμης στη Δύση, ανέλαβε κατά αποκοπή ως φαίνεται  τα θέματα οικονομικής φύσης  τα οποία και κατέχει, καθ΄ότι διετέλεσε επί σειρά ετών Υπουργός Οικονομικών της χώρας του, σε μια φάση ανάπτυξης της και όχι χρεοκοπίας όπως κατά  γενική ομολογία η παρούσα. Και είναι γεγονός,  ότι ουδόλως τους πτοούν τα χαμηλά ποσοστά (2,5-3%) που σημειώνουν στις διάφορες δημοσκοπήσεις, βέβαιοι  όπως υποστηρίζουν, ότι η πραγματική τους δύναμη είναι πολλαπλάσια και ότι κυρίως οι δημόσιοι υπάλληλοι υπό το φόβο της απόλυσης ή και της σύλληψης τους με ανυπόστατες κατηγορίες, αποφεύγουν να εξωτερικευτούν και να ομολογήσουν τις πραγματικές προθέσεις τους όταν καλούνται να απαντήσουν στα ερωτήματα των στελεχών των γραφείων που πραγματοποιούν τις δημοσκοπήσεις.  
          Τι και αν υπόσχεται ο Ερντογάν, ακόμα και τώρα, όπως λ.χ. προ ημερών, αλλά και προχθές όταν σε δημόσια ομιλία του ανήγγειλε μέτρα κατά της συνδικαλιστικής ελευθερίας των δικηγόρων και των δικηγορικών συλλόγων  με ένα νομοσχέδιο που ήδη κατέθεσε στη Βουλή και κινητοποίησε τη συντριπτική πλειονότητα των δικηγόρων, επανέλαβε με στόμφο, αμφίβολης πλέον πειστικότητας   ότι το 2023, κατά την 100 ή επέτειο της ανακήρυξης της Τουρκικής Δημοκρατίας  θα ανήκει πλέον η χώρα,  στις 10 πρώτες οικονομίες της υφηλίου. Όνειρα του, στα οποία όμως προ ετών  είχαν πιστέψει και οι διεθνώς μεγάλοι, οι οποίοι τον είχαν μάλιστα συμπεριλάβει μεταξύ των εκπροσώπων  των 20 εύρωστων οικονομιών του κόσμου και τον καλούσαν στις διεθνείς διασκέψεις τους, ανταποκρινόμενοι παράλληλα αφειδώς στα αιτήματα του για νέες και νέες και νέες πιστώσεις και στην εκτέλεση των μεγαλεπήβολων έργων με τα οποία σκότιζε τα μάτια του τουρκικού λαού!!
          Και δεν είναι ένα, ούτε και δύο, τρία, πέντε αλλά πολλά τα σκάνδαλα για τα οποία ομιλεί ο Νταβούτογλου. Πριν από λίγες μέρες έκανε λόγο για 16 ογκοδέστατους φακέλους που θα ανοίγει  όπως είπε  έναν προς έναν και θα καλεί σε απολογία τον Τούρκο Πρόεδρο, προβάλλοντας αδειάσειστα στοιχεία. Εντυπωσιακή όμως ήταν και η αναφορά του στις 12 εντολές του Κορανίου, βαθμολογώντας άλλοτε με το μηδέν και άλλοτε κάτω και από το μηδέν τον Ερντογάν, όσον αφορά την τήρηση των εντολών αυτών, παρότι εμφανίζεται μόνιμα ως θρησκευόμενος και αυτοπροβάλλεται ως παράδειγμα προς μίμηση.    
           Εντελώς διαφορετική πάλι η τακτική του Αλή Μπαμπατζάν, ο οποίος απευθυνόμενος στα ελίτ στρώματα της χώρας. Στους μορφωμένους.  Αλλά και στη νεολαία, υποστηρίζει ότι το ενδιαφέρον του στρέφεται κυρίως όχι προς το παρελθόν αλλά προς το μέλλον της Τουρκίας και του τουρκικού λαού, χωρίς, αυτονόητο άλλωστε,  να παραλείπει και αυτός να κατηγορεί  με δριμύτητα τον Τούρκο Πρόεδρο ως παραβάτη των αρχών που πρέσβευε το Κόμμα τους κατά την ίδρυση του και κατά την πρώτη δεκαετία της διακυβέρνησης της χώρας υπ’ αυτόν.
            Και ενώ οι δύο άνδρες ξιφουλκούν όπου σταθούν και όπου βρεθούν κατά του Ερντογάν, απορροφημένος αυτός στα ευρήματα των Εταιρειών Δημοσκοπήσεων, φάσκει και αντιφάσκει όπως φάσκουν και αντιφάσκουν και οι Υπουργοί του.

Ο επί των Εξωτερικών Υπουργός του Μεβλούτ Τσαούσογλου που ήταν προ ημερών  στη Γερμανία, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια αεροπορικής επανασύνδεσης των δύο χωρών  για να μη στερηθεί η Τουρκία το τουριστικό συνάλλαγμα καθώς  και για την επάνοδο στο διάλογο της Τουρκίας με την Ελλάδα για την ειρηνική επίλυση των διαφορών τους, ως και την εκ νέου έναρξη των διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. έτερος υπουργός της ίδιας κυβέρνησης προέβαινε σε επιθετικές και πάλι δηλώσεις κατά της Ελλάδας, ενώ ο ίδιος ο Τούρκος Πρόεδρος προειδοποιούσε τις χώρες της Ε.Ε. ότι αν εξαιτίας του κορονοϊού συνεχίσουν να απαγορεύουν τα ταξίδια στην Τουρκία, η ζημία τους θα είναι δεκαπλάσια αυτής που θα υποστεί η Τουρκία λόγω του αποκλεισμού.
            Τακτική που ξεπερνά και αυτούς τους χρησμούς της Πυθίας με τα ήξεις αφήξεις αλλά  και το κόμμα,  αν δηλαδή θα πρέπει να τοποθε-τηθεί τούτο, πριν ή μετά το “ου.

Ένα άλλο όμως πρόβλημα που απασχολεί τον Τούρκο Πρόεδρο είναι των σχέσεων του με τον Αρχηγό του Εθνικιστικού Κόμματος και αφανή συνεταίρο του στην εξουσία Ντεβλέτ Μπαχτσελή ο οποίος όπως ανέφερε σε πρόσφατο ομιλία του ο Αρχηγός της Αξιωματικής  Αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, κρατάει τον κόπανο και ο Ερντογάν το νταούλι.  Ανήμπορος αυτός να θέσει σε εφαρμογή τις αποφάσεις του,  χωρίς την έγκριση του Αρχηγού του συμπολιτευόμενου Κόμματος. Ακόμα, και για τα δευτερεύουσας σημασίας νομοσχέδια, που ουσιαστικά σημαίνει ότι η Τουρκία κυβερνάται σήμερα από ένα  Κόμμα το οποίο σε όλες τις δημοσκοπήσεις εμφανίζεται κάτω από τη βάση. κάτω από το 10%., που σημαίνει ότι παρά τις μεγαλοστομίες του Αρχηγού του θα μείνει εκτός Βουλής στις επόμενες εκλογές, αλλά και θα στερήσει από τον Ερντογάν την απαραίτητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
            Οι βραχνάδες όμως του Τούρκου Προέδρου δεν είναι δύο και τρεις, αλλά πολύ περισσότερες αν λάβουμε υπόψη ότι προ ημερών,  διαδικτυακή  επικοινωνία του με τους φοιτητές κατέληξε σε φιάσκο οι οποίοι και του είπαν ξεκάθαρα ότι δε θα πρέπει πλέον να βασίζεται στην “ψήφο και την μήφο” τους, ενώ επίμονες φήμες εμφανίζουν ως τετελεσμένο γεγονός την προσχώρηση στο Κόμμα του Αλή Μπαμπατζάν 63 βουλευτών του κυβερνώντος Κόμματος . Και με βάση όλα τα παραπάνω είναι μέγιστο το δίλημμα που τον απασχολεί, όσον αφορά την ημερομηνία διενέργειας των εθνικών εκλογών. Βέβαιος ότι,  εάν μεν τις αφήσει για το 2023, όπως ορίζει το Σύνταγμα  θα έχει επιδεινωθεί η εθνική οικονομία, θα έχει περισσέψει η ανεργία και τα δύο νεοσύστατα Κόμματα θα έχουν ανδρωθεί εις βάρος του μητρικού τους Κόμματος. Ενώ αντιθέτως, εάν προχωρήσει στη διενέργεια των εκλογών εντός του πρώτου τριμήνου του 2021, κινδυνεύει να στερηθεί άμεσα και όχι το 2023 τα αγαθά της εξουσίας. Ήδη, στενοί του συνεργάτες με επικεφαλής τον ίδιο, αναζητούν τρόπους που θα αποκλείσουν το ενδεχόμενο της επιτυχίας από τους αντιπάλους του, με πρώτο και βασικό εμπόδιο στο οποίο ίσως και να έχουν καταλήξει ο περιορισμός της ελευθερίας στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, που αποτελούν σήμερα τον μοναδικό δίαυλο επικοινωνίας των αντιπολιτευομένων παρατάξεων με το λαό. Μεταξύ δύο κακών το μη χείρον βέλτιστον. Πως όμως να κρίνει ο Ερντογάν το χείρον. Πως να αποφασίσει ποιά επιλογή του θα αποδειχθεί τελικά βέλτιστη, όχι βέβαια για τον τουρκικό λαό, αλλά για τον ίδιο και μόνο για τον ίδιο.

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους