Το κράτος δεν είναι ουρά της Εκκλησίας

Του Μανώλη Καλατζή*

Ουδείς αμφισβητεί τον ρόλο της Εκκλησίας στα δημόσια πράγματα της Κύπρου. Δεν χρειάζεται νομίζω να αναφερθεί κάποιος στους λόγους, οι οποίοι είναι γνωστοί και ταυτίζονται με την ιστορία της Κύπρου.

Ωστόσο, μετά την ανεξαρτησία το 1960 και τη δημιουργία ενός ουσιαστικά δικοινοτικού κράτους, αυτός ο ρόλος θα έπρεπε να περιοριστεί αυστηρώς στο πνευματικό πεδίο, το οποίο είναι ευρύτατο και δίνει στην Εκκλησία τη δυνατότητα επαφής με τον λαό που στη πλειοψηφία του είναι χριστιανικός και ορθόδοξος.

Οι διάδοχοι του θεώρησαν πως εκτός από τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο, κληρονόμησαν και το πολιτικό του χάρισμα και πολύ περισσότερο πίστεψαν πως έχουν και το ίδιο εκτόπισμα.

Αυτή η ψευδαίσθηση, τροφοδοτήθηκε και από την «υποχρέωση» των εκάστοτε Προέδρων να συζητούν και να συμβουλεύονται τον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπο για θέματα που αφορούν το κράτος και τη λειτουργία του.

Ερχόμαστε στο σήμερα και στην δήλωση του Αρχιεπισκόπου Γεωργίου ότι όλα όσα έγιναν στην υπόθεση της Μονής Αββακούμ είναι νόμιμα. Μπορεί και να είναι. Μπορεί όμως και να μην είναι και αυτό δεν αφορά τον Αρχιεπίσκοπο, αν μιλάμε για το σκέλος που αφορά τυχόν ποινικές ευθύνες.

Δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητες του, η νομιμότητα ενεργειών που μπορεί να σχετίζονται με απάτη, με ξέπλυμα χρήματος, με άσκηση βίας κλπ

Η Ιερά Σύνοδος και το Συνοδικό Δικαστήριο δεν έχουν αρμοδιότητα σε όλο το φάσμα των ενεργειών αυτής της υπόθεσης και η τοποθέτηση του Αρχιεπισκόπου εκ των πραγμάτων δημιουργεί σύγχυση.

Εκτός όμως από την εκκλησιαστική νομιμότητα υπάρχει και η ηθική πλευρά του θέματος.

Κάποιος τοποθέτησε αυτούς του Μοναχούς εκεί, κάποιος τους στήριξε, κάποιος έκανε πως δεν έβλεπε και δεν άκουγε για καθημερινά θαύματα και κάποιος συμπεριφέρθηκε ως σερίφης, στέλνοντας μασκοφόρους να κάνουν επιδρομή.

Από την άλλη, η Πολιτεία η οποία όφειλε να ξεκαθαρίσει άμεσα το τοπίο, συνεχίζει ανακρίσεις και έρευνες με τρόπο που δίνει την εντύπωση ότι δεν θέλει να κάνει απολύτως τίποτα, δίνοντας τη πρωτοβουλία των κινήσεων στην Εκκλησία.

Αν εξαπατήθηκαν άνθρωποι, δεν ήταν μόνο μέλη της Εκκλησίας αλλά και πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας και η Αστυνομία όφειλε αν μη τι άλλο να κάνει συλλήψεις να οδηγήσει κάποιους στο δικαστήριο και να προβεί σε όλες τις ενέργειες που προβλέπονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά, για να μην έρθει σε σύγκρουση με την Εκκλησία.

Το κράτος δεν έχει δύο κεφαλές. Δεν συναποφασίζουν Κράτος και Εκκλησία.

Η Πολιτεία δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρεται για τις ενδοεκκλησιαστικές εξελίξεις και να προχωρήσει με τις ενέργειες που είναι απαραίτητες σε υποθέσεις απάτης, ξεπλύματος χρήματος ή άσκησης βίας έναντι πολιτών.

Όσο η Αστυνομία σφυρίζει περίπου αδιάφορα και περιμένει να δει πως θα τοποθετηθεί η Εκκλησία, τόσο το κράτος θα διασύρεται.

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους/ Πηγή: cyprustimes.com