Το αποτύπωμα Τσίπρα

Του Θανάση Καραμπάτσου*

Η αποχώρηση Τσίπρα από την προεδρία του ΣυΡιζΑ αλλά όχι και από την πολιτική ήταν ένα από τα βασικά θέματα που απασχόλησαν το ελληνικό αλλά και το διεθνές αναγνωστικό κοινό. Το όνομα Τσίπρας έχει διεθνή απήχηση (όπως η περίφημη λίστα Con Tsipras στις ευρωεκλογές), όπως φάνηκε και από την προ ημερών συνάντηση που είχε μαζί του ο πρώην πλανητάρχης Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα. 

Με λίγα λόγια το όνομα Τσίπρας και το αποτύπωμα που αφήνει στην Αριστερά, στη χώρα, στο διεθνές προσκήνιο απασχόλησε και το Documento. Ένα όνομα που λοιδορήθηκε όσο λίγοι, που δέχτηκε λυσσασμένη και ενορχηστρωμένη «δολοφονία χαρακτήρα» για τα αγγλικά του, για τη στάση του σώματος, για την «αστεφάνωτη» σύζυγό του κ.ά. Τι τους πείραξε; Η αρπαγή της εξουσίας από έναν «καταληψία» όπως τον αποκαλούσαν. 
Παραθέτουμε αποσπάσματα από μια χαρακτηριστική ανάρτηση (ανωνύμου τινός, όπως μας μεταφέρθηκε) για το τι σημαίνει για πολύ κόσμο το όνομα Τσίπρας.
«…αν σε μια άλλη χώρα, οι δημοσιολόγοι, επικοινωνιολόγοι και ενδεχομένως και οι πολιτικοί, είχαν μπροστά τους έναν τύπο που ξεκίνησε από μεσοαστική οικογένεια κάπου στην Κυψέλη, τελείωσε ελληνικό δημόσιο σχολείο στους Αμπελόκηπους (και μάλιστα Πολυκλαδικό, όχι κανένα πειραματικό της ελίτ), έναν τύπο που σπούδασε σε ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο και μάλιστα τόλμησε και να δουλέψει έστω και για λίγο πριν μπει στην πολιτική. 
Έναν τύπο που μπήκε στην πολιτική όχι από “τζάκι” αλλά μέσα από τα μαθητικά και τα φοιτητικά αμφιθέατρα, τις συνελεύσεις και τα δημοτικά συμβούλια. 

Έναν τύπο που έκανε οικογένεια με τον σχολικό του έρωτα με την οποία είναι μαζί από τα δεκαέξι τους και είναι ακόμα μαζί 30+ χρόνια μετά. 
Έναν τύπο που κατέβηκε υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων στα 31, που έγινε αρχηγός κόμματος στα 33, που πήρε αυτό το κόμμα στο 3.2% και το έκανε πρώτα αξιωματική αντιπολίτευση και μετά κυβέρνηση, έναν τύπο που έγινε πρωθυπουργός της χώρας στα 39 του, που έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός της χώρας που δεν είχε πατέρα, παππού, θείο ή ξάδερφο υπουργό, βουλευτή, δήμαρχο ή πρωθυπουργό από δεν ξέρω κι εγώ από πότε. 
Έναν τύπο που από την Κυψέλη και τους Αμπελόκηπους έφτασε να μιλάει με την Μέρκελ, τον Ολάντ, τον Ομπάμα και τον Πάπα με τα μέτρια αγγλικά του. 
Έναν τύπο που παρέμεινε πρωθυπουργός για 4½ χρόνια μέσα σε σκληρό μνημονιακό περιβάλλον εκεί που “ονόματα”, δοτοί πρωθυπουργοί και τσιράκια των νόμιμων ιδιοκτητών της χώρας δεν άντεξαν ούτε μερικούς μήνες.
Ε, αν είχαν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα έναν τέτοιο τύπο, μπορεί και να μην τον είχαν παρουσιάσει ως πρότυπο κοινωνικής κινητικότητας, μπορεί και να μην τον είχαν κάνει είδωλο της ελληνικής έκδοσης του “αμερικανικού ονείρου” που θέλει ακόμα και τους μικρούς και καταφρονεμένους να μπορούν να γίνουν μια μέρα μεγάλοι. 
Το σίγουρο όμως είναι ότι δεν θα είχαν παραδώσει έναν τέτοιο τύπο στα θηρία ως “καταληψία” και “επαγγελματία πολιτικό”. 
Δεν θα είχαν προσπαθήσει να τον καταγράψουν στην ιστορία ως “λαϊκιστή”, “δημαγωγό” και “ψεύτη”. 
Δεν θα είχαν διαλέξει όλα τα στοιχεία της προσωπικότητάς του που βασίζονται στην έλλειψη προνομίων και “ευγενούς προέλευσης” (τη λαϊκή καταγωγή, τα κακά αγγλικά, την στάση του σώματος που δεν ειναι κομιλφό) για να τα παρουσιάσουν ως αδυναμίες. 
Δεν θα είχαν ανακαλύψει μια δήθεν μεταγραφή για να παρουσιάσουν τις σπουδές του στο ΕΜΠ ως μέτριες και “βυσματικές” την ώρα που τα “καλύτερα βιογραφικά” μας σπουδάζουν σε σχολές ξένων πανεπιστημίων των οποίων χορηγοί είναι οι γονείς τους.
Δεν θα είχαν ανακαλύψει μια “βίλα” για να την κάνουν πρωτοσέλιδο για μήνες, κάνοντας γαργάρα τα 32 ακίνητα των πολιτικών του αντιπάλων.
Δεν θα είχαν κάνει προσωπικές επιθέσεις στην γυναίκα του (ίσως την πιο αξιοπρεπή, πιο μορφωμένη και μοντέρνα σύζυγο πρωθυπουργού που είχαμε και προβλέπεται να έχουμε για καιρό) λέγοντας την “αστεφάνωτη”. […] 
Κάθε πολιτικός οφείλει να κρίνεται για την πολιτική του διαδρομή όμως στις εποχές που φτάνουμε να ψηφίζουμε κάποιον για τα καλά του αγγλικά, το πόσο γυμνάζεται, αν τρώει δώδεκα αμύγδαλα για βραδινό και αν κάνει ποδήλατο, ο Αλέξης Τσίπρας είναι –στο επικοινωνιακό επίπεδο– αδικημένος. Δεν κρίνεται για την πολιτική του, τους συμβιβασμούς και τα λάθη του, αλλά για το γεγονός ότι δεν μεγάλωσε με νταντάδες, δεν έμαθε να μιλάει πέντε γλώσσες, έκανε καταλήψεις όταν οι αντίπαλοι του σπούδαζαν στα Ιvy League κολέγια τους, δεν πέρασε από καμία θέση σε μεγάλη τράπεζα, fund ή οργανισμό μέσω κάποιου θείου, ξάδερφου ή κολλητού του, ενώ έχει από πάνω και το θράσος να στέλνει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο. […] ο Τσίπρας θα είναι πιθανότατα ο πιο αδικημένος ιστορικά πρωθυπουργός που είχε ποτέ η Ελλάδα».
* Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν  τις απόψεις των συγγραφέων τους.