Θεοῦ σοφίας οἰκονομία

Tου Μητροπολίτου

Φιλαδελφείας Μελίτωνος

«Ἡ Μητροπόλεων Ἄνασσα τῇ Κυρίᾳ τῆς κτίσεως, τήν αὐτῆς  πρό αἰῶνος σύστασιν ἀνατίθεται∙ ἐν  γάρ αὐτῇ καί κρατύνεται βοῶσα: Σύ Ἐλεοῦσα καί τοῦ στέφους καί τῶν σκήπτρων καί τοῦ λαοῦ σου κραταίωμα», θά ἀνεφώνει  ἰδιαίτατα σήμερον ὁ πολύς Πριγκηποννήσων Δωρόθεος. (ΕΠΑΝΩ: Ο Άγιος Δημήτριος, Μητροπολιτικός Ναός Πριγκήπου- ΦΩΤΟ: Οικουμενικό Πατριαρχείο) 

Μεγάλη ἔχει ἐν Θεῷ καύχησι ἡ ὄντως μεγάλη, ὀνόματι καί πράγματι, Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία καί ἡ κλεινή ἀναδενδράδα της Ἐπαρχία τῶν Πριγκηποννήσων, διότι καί μέσα στόν πολυκύμαντο αὐτόν «χειμῶνα» τῶν δικῶν της περιστάσεων ἀνέτειλαν σέ αὐτήν ἐννέα ἀστέρες, θεοφάνωτος χορεία ἐννέα ἀγγελικῶν ταγμάτων, καταγλαΐζοντες τόν πολύφωτο οὐρανό τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ στερεώματος καί τιμῶντες καί ἀποκαλύπτοντες τήν δική μας ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι σήμερα πατρογονική μαρτυρική παρουσία καί δραστηριότητα.

Ἐν μέσῳ σκληρῶν ἀληθῶς πειρατηρίων καί χαλασμάτων τῶν καιρῶν, πολλάκις ὀδυνωμένη, καί  ἡ Ἱερά Μητρόπολις τῶν Πριγκηποννήσων,  ἐξ αἰτίας τῆς ἀπωλείας  ποιμνίου καί  εὐκτηρίων οἴκων καί πνοῆς ζωηρᾶς, ἐπλούτισε περιφανῆ ἐγκαλλωπίσματα τούς Ἱεράρχες της, ἱκανούς ἐξ αὐτῶν λαμπρούς ἀπό τε τοῦ βίου, τῆς κενωτικῆς προσφορᾶς, τῆς πολιᾶς συνέσεως, τῆς  ἀποκεκαλυμμένης μαρτυρίας καί τῆς θείας σοφίας. Τελευταῖος ἀπό αὐτήν τήν  θεοστράτευτη φάλαγγα εἶναι ὁ ἐπί τῆς θείας αὐτῆς φυλακῆς καί τῆς πρώρας τοῦ σκάφους της ἀκοιμήτως ἱστάμενος διακεκριμένος Ποιμενάρχης Δημήτριος, συνεχιστής τοῦ ἔργου «τοῦ ἀστέρος τοῦ πρωϊνοῦ» αὐτῆς Ἀγαθαγγέλου∙ τοῦ ἀπερίττου καί ἀνενδεοῦς Θωμᾶ τοῦ ἐκ χώρας Καππαδοκῶν∙ τοῦ Δωροθέου τοῦ πάνυ καί πλουτοδότου, ἐξάγοντος ἐκ τοῦ πνευματικοῦ θησαυροῦ αὐτοῦ καινά καί παλαιά∙ τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ τῆς Χαλκηδόνος κλήματος καί τῆς Χαλκίτιδος Σχολῆς σεμνοῦ διδασκάλου∙  τοῦ Ἀγαπίου τοῦ ἀφανοῦς καί τῶν λυπουμένων εὐμενοῦς παραμυθίου∙ τοῦ Καλλινίκου, τοῦ ἁπλοῦ, τοῦ δικαίως βδελυσσομένου τούς ἀδικοῦντας καί  τούς ἱεροσύλους∙ τοῦ Συμεών, τοῦ εὐκλεοῦς γόνου τῆς μεγίστης Πριγκήπου καί ὡς ἄλλου δικαίου, ὁμοφρόνως τῷ συνωνύμῳ του θεοδόχῳ, πιστῶς διακονήσαντος∙  καί τοῦ Ἰακώβου τοῦ συγχρόνου ἀνοικοδόμου ἱερῶν σκηνωμάτων∙ συμπαρισταμένων αὐτοῖς πάντοτε τῶν κατά καιρούς Κοινοτικῶν σωμάτων καί κυρίως τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ τῶν Πριγκήπων νήσων. Αὐτοί οἱ ἐννέα, πού, μεταφορικῶς εἰπεῖν,  εἰκονίζουν ἀκριβῶς τήν τάξι τῶν οὐρανίων ταγμάτων, ἀπέβησαν ἀληθῶς Χριστοῦ φυτεία καλλίκαρπος, ἐν καιροῖς τοῖς ἰδίοις  γράψαντες ἄθλους καί βίους∙  καί νῦν οἰ ὀκτώ  Χριστῷ παρίστανται, ὑπέρ τῆς ποίμνης αὐτῶν δυσωποῦντες.

***

Ο Μητροπολίτης Γέρων Πριγκηποννήσων Δημήτριος

Τό ἔργο καί τήν μαρτυρία τούτων συνεχίζει Δημήτριος ὁ Κομματᾶς, ὁ ἐκ Ταταούλων τῆς βασιλίδος Πόλεως,  ὁ πολύς τήν ἀρετή καί τήν παιδεία καί τήν ἀρίζηλο καί ἀείζηλο μαρτυρία καί προσφορά ἐπί ἥμισυ αἰῶνος∙ ἔργο καί μαρτυρία πού στιγματίζουν μέ ἀνεξίτηλα χρώματα τήν τελευταία ἑξαετία τῆς ἀγούσης σήμερον «ἑορτήν ἑορτῶν καί πανήγυριν πανηγύρεων» Ἱερᾶς Μητροπόλεως τῶν Πριγκήπων Νήσων:  τἠν συμπλήρωσι αἰῶνος προσφορᾶς καί μαρτυρίας της.

***

Ἄλλοι  τῶν εὐκλεῶν τούτων Ἱεραρχῶν  ἐπ’ ἄλλοις ἀγαθοῖς γεραίρονται καί ἀνευφημοῦνται καί μνήμης ἄξιοι μετά ταῦτα καταξιοῦνται∙ πάντων δέ μάλιστα λάμπει καί τηλαυγές ἀποστίλβει  τό κλέος ἐκείνων, ὅσοι ψυχάς τῷ λόγῳ τῆς ἀληθείας πνευματικῶς διέθρεψαν καί ὡς λαμπτῆρες φωταγωγοί ταῖς τῆς τοῦ Χριστοῦ διδασκαλίας ἀκτῖσι κατεφώτισαν καί ἐπί τήν πέτραν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί τῶν ἀξιῶν τῆς Ρωμηοσύνης μας ἀκραδάντως   ἐστήριξαν.  Τούτων πάντων καί ἡ δόξα ἄδυτος καί ἀειλαμπής, καί ἡ μνήμη ἀοίδιμος καί εἰς αἰῶνας πάντιμος. Τοιαύτῃ δέ ἀμαράντῳ εὐκλείᾳ καί δόξῃ καταγλαΐζεται ἤδη καί περιστέφεται καί τό ὄνομα τοῦ γεραροῦ Ποιμένος τῶν Πριγκηποννήσων Δημητρίου, καί ἀνά πᾶσαν ψυχήν τῶν ἐν Πριγκηποννήσοις Ὀρθοδόξων, τῶν Ῥωμηῶν τῆς Πόλεως, ἀλλά καί εὐρύτερον, ἐγκωμίοις γεραίρεται καί ἀνευφημεῖται ἡ πρωτοβουλία αὐτοῦ νά τιμήσῃ ἐπέτειον ἱεράν καί ἱστορικήν  ἐν τόπῳ παραδεισίῳ καί συγχρόνως αὐχμηρῷ, καταστεφομένῳ ὑπό τῆς Χάριτος τῶν Ἁγίων Δημητρίου τοῦ μεγαλομάρτυρος, τοῦ κατά καιρούς ποικίλων «λυαίων» τάς «ἐπάρσεις» καθελόντος∙ Νικολάου τοῦ ἀεί θαυματουργοῦντος∙ Τιμίου Προδρόμου τοῦ ἀθλητοῦ καί ἀποκεφαλισθέντος ὑπέρ τῆς ἀληθείας, καί τοῦ μαρτυρικοῦ Ὁμολογητοῦ Πατριάρχου Μεθοδίου∙ ἐπί πᾶσι δέ καί ὑπέρ πάντας τούς Ἁγίους τῆς φοβερᾶς προστασίας τῆς Κυρίας Θεοτόκου τῆς Ἐλεούσης, τῆς Μυρτιδιωτίσσης, τῆς διά ποικίλων ὀνομάτων τιμηθείσης καί μεγαλυνθείσης ὑπό  τῆς εὐσεβείας τῶν προγόνων μας  καί ἡμῶν αὐτῶν.

Ἀπάνθισμα χαριέστατον, λαμπρόν καί πολυτίμητον πέπλον, ἐν τῷ ὁποίῳ ἐκ  πολυχρόων στημόνων ἄνθη καί ποικίλματα εὔγραμμα καί κανονικά θαυμασίως ἐξυφάνθησαν καί συμμετρίᾳ καί τέχνῃ διεποικίλθησαν, τυγχάνει ἀληθῶς ὁ ἐπιμελείᾳ τοῦ οἰκείου Ποιμένος ἐκδοθείς «Ἐπετειακός Τόμος», ἐν τῷ ὁποίῳ ἅπαν τό διαχρονικόν μυστήριον τῶν Πριγκηποννήσων ἀποκαλύπτεται, ἄδεται καί διακηρύσσεται καί παραδίδεται εἰς τήν  ἱστορικήν μνήμην καί διά τῆς «χαρτίνης ἀθανασίας» ὡς ἀπειροελάχιστος κόκκος σίτου,  πεσών εἰς τήν γῆν καί καρπόν ἀποδώσας πολύν, ἐνίοτε δέ «ἑκατονταπλασίονα»∙ ὅτι δι’ αὐτοῦ σωτηρία ἐγένετο. «Ζήλου ὁ ἔπαινος πρόξενος∙ ζῆλος δέ ἀρετῆς∙ ἀρετή δέ μακαριότητος∙ ἡ δέ τό ἄκρον τῶν ἀρετῶν καί πρός ὅ τείνει πᾶσα σπουδαίου κίνησις»[1].

***

Τούς ἀθλητάς τούτους τῆς ἀληθείας καί τήν ἱστορικήν ταύτην  ἐπέτειον στεφανοῖ  ἄνωθεν μέν ὁ στεφανοθέτης τῆς δόξης ὁ Κύριος, καταξιῶν καί δικαιῶν πολλούς «ἀκανθίνους» στεφάνους, ὧν ὑπέμειναν ἐν τῇ ἐκκλησιαστικῇ στρατείᾳ αὐτῶν. Δικαίως εὐφραίνεται ἡ ψυχή τοῦ ἀοιδίμου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ζ΄, τοῦ πολλά μογήσαντος ὑπέρ τῆς κοινῆς ἡμῶν Μητρός Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, φυλάξαντος ἀκεραίαν τήν παρακαταθήκην τῆς διακονίας τοῦ Γένους ἐν καιροῖς δυσχειμέροις, καί παραδόντος αἱμασσούσῃ χειρί ταύτην ἡμῖν τοῖς ἐπιγενομένοις∙ ἐπί τῆς γῆς δέ  ἀγαλλιάσει ἀγάλλονται ὁ προεστώς τῆς πανηγύρεως Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὁ Ἴμβριος, ὁ μακροβιώτερος  τῶν Πατριαρχῶν, καί  τό μικρόν λῆμμα τῆς Βασιλίδος,  δοξάζοντες μέλεσιν οἰκείοις τόν τοῦ παντός Δεσπότην καί εὐφημοῦντες τά ἆθλα τῶν ἀγώνων τῶν μακαρίων Ἱεραρχῶν, κληρικῶν,  μοναχῶν  καί πιστῶν.

Αἶνον ἀναπέμπομεν πάντες χαριστήριον τῷ δωρεοδότῃ Χριστῷ, τῷ καταξιώσαντι ἐν μέσῳ κινδύνων ποικίλων καί περιστάσεων προφθάσαι ἡμᾶς τήν ἱεράν ταύτην ἐπέτειον, τῷ ἐξαγαγόντι ἡμᾶς διά πυρός τε καί ὕδατος εἰς ἀναψυχήν, οὐ κρύπτοντες τάς γενομένας ὑπ’ Αὐτοῦ εὐεργεσίας, ὁμολογοῦντες δέ, περί τῶν ὅσων δυσμενῶν, ὅτι «ἐν ἀληθείᾳ καί κρίσει ἐπήγαγε» ταῦτα πάντα, ἵνα τηρήσαντες τόν λόγον τῆς ὑπομονῆς, κληρονομήσωμεν, Χάριτι καί μόνον Χριστοῦ, τήν ἡτοιμασμένην βασιλείαν.

***

Ὡς ἀληθῶς ἡ αὐριανή μνημειακή ἑορτή ἱερουργεῖ τάς ἀρετάς, τήν  σωφροσύνην, τήν ὑπομονήν, τήν πρᾳότητα, τήν ἐγκράτειαν, τόν ἀκατάπαυστον  ὕμνον, τήν ἄκραν σκληραγωγίαν, τήν ἄμετρον ταπείνωσιν, ὁσάκις ἐπεβάλλετο ὑπό τῶν καιρῶν καί τῶν περιστάσεων, τῶν κλεινῶν  ὀκτώ Ἱεραρχῶν καί τοῦ νῦν συνεχίζοντος ἐπί τῶν στιγμάτων καί τῶν ἰχνῶν αὐτῶν ἀδελφόν καί φίλον Μητροπολίτην Δημήτριον.

***

Tήν ἐννεάριθμον Ἱεραρχῶν τιμῶμεν χάριν, τόν χορόν τόν ἱερόν, τό πανάγιον ἄθροισμα, τήν λυχνίαν τήν ἐννεάφωτον, τούς τῶν ἀγώνων ἐνθέοις λαμπρότησι καλλωπιζομένους καί τόν δρόμον τόν ἱερόν τελέσαντας, θυρεῷ τῆς εὐσεβείας ἐμπεφραγμένους∙ τιμῶμεν  τόν πλοῦτον τόν ἄσυλον  ὅν καί σήμερον ἐκ τῶν οὐρανίων θαλάμων κομίζουν ἡμῖν, ἐκ τῶν ὁποίων αἱ Πριγκήπων νῆσοι  μύρια καλά ἐδοκίμασαν, στεφανώσαντες στεφάνῳ ἀκηράτῳ τά ἱερά θριγκία τῆς Μητρός Μεγάλης Ἐκκησίας, τῆς λαμπροφορούσης  Ἱερᾶς Ἐπαρχίας ταύτης, τῆς ἀναμενούσης ἐν ὑπερηφάνῳ σιγῇ δικαιοσύνην ἐπί τῆς πέτρας τοῦ λόφου τῆς ἐλπίδος, καί δή ἐπί τήν πέτραν τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας δεσποζούσης κλεινῆς τροφοῦ Σχολῆς μας, ἀλλά καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ  τοῦ Θεοῦ∙ τιμῶμεν τό νίκης διάδημα, τήν γενναίαν προσφοράν, τήν ἄρρητον θυσίαν, κηρύττομεν ἐν ταὐτῷ τήν εἰς ἡμᾶς γενομένην θείαν εὐσπλαγχίαν, δοξάζομεν τόν δόντα ἡμῖν τό προνόμιον οὐ μόνον τό εἰς Αὐτόν πιστεύειν, ἀλλά καί τό ὑπέρ Αὐτοῦ πάσχειν, καί μιμνησκόμενοι συμπληρώσεως ἐνιαυτῶν ἑκατόν δόξης καί ἀτιμίας, εὐφημίας καί δυσφημίας, τήν Χρυσοστομικήν ἀναπέμπομεν δοξολογίαν· δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν!

***

Κατακλείσατε, Παναγιώτατε Δέσποτα, Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Γέρον Πριγκηποννήσων, θεότευκτος Ἱεραρχία τοῦ Θρόνου, ἁπαξάπαντες κλῆρος καί λαός τῶν Πριγκηπονννήσων καί τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων, οἱ ἐγγύς καί οἱ μακράν, οἱ ἐν τῇ ξένῃ ἀτυχῶς παρεπιδημοῦντες, τό τέλος μιᾶς περιόδου πειρασμικῆς, πλήρους ἀκανθῶν καί τριβόλων, ἀλλά καί λαμπρᾶς ἀνθηφορίας∙ ἑνός αἰῶνος  μαρτυρίου καί μαρτυρίας, δι’ ἅ πάντα «εὐφραίνεσθε οὐρανέ καί οἱ ἅγιοι καί οἱ ἀπόστολοι καί οἱ προφῆται»[2], ὅτι «ἔκρινεν ὁ Θεός τό κρῖμα» καί τό παρουσιάζει λάμπον καί λαμπυρίζον ἐνώπιον τῆς οἰκουμένης, ὅτι οὕτως ἔδοξε τῷ κυριεύοντι τῶν οὐρανίων καί τῶν ἐπιγείων καί οὕτως καί ἐγένετο∙ Θεοῦ γάρ σοφίας οἰκονομία ἀποκλειστικῶς τό γεγονός.

***

 Καί νῦν, ἐπί πᾶσι, Παναγιώτατε Οἰκουμενικέ Πατριάρχα, ὑπό τούς θόλους τοῦ πανιέρου ἐν Πριγκήπῳ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου, ἱερουργῶν μεθαύριον, Κυριακήν -μνήμην καί τιμήν τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Δ΄ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενικῆς Συνόδου-, τήν Θείαν Εὐχαριστίαν ἀνάπεμψον αἶνον  καί δέησιν καί εὐλόγησον τάς ἀπαρχάς τῆς δευτέρας ἑκατονταετίας τῆς ἀενάου εὐψύχου πορείας τοῦ μαργαρίτου τούτου τοῦ Θρόνου Σου, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πριγκηποννήσων∙ στεφάνωσον τό ἐπιτελούμενον ὑπό τοῦ συμπληροῦντος ἥμισυ αἰῶνος ἐκκλησιαστικῆς  ὁδοιπορίας Ποιμένος καί τῶν  συνεργῶν αὐτοῦ κοπιῶδες ἔργον∙ καί τόν εὐαγῆ κλῆρον καί τόν πιστόν Ὀρθόδοξον ὁμογενῆ λαόν, ἵνα «ἐπαγωνίζονται τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς ἁγίοις πίστει», δεόμενος τῷ μόνῳ δυναμένῳ φυλάξαι πάντας ἀπταίστους καί στῆσαι κατενώπιον τῆς  δόξης αὐτοῦ ἀμώμους ἐν ἀγαλλιάσει μόνῳ σοφῷ Σωτῆρι ἡμῶν, ᾯ πρέπει, καί ἐπί τῇ τῆς σοφίας Αὐτοῦ φρικτῇ καί ἱερᾷ οἰκονομίᾳ ταύτῃ, δόξα καί μεγαλωσύνη, κράτος καί ἐξουσία  καί νῦν καί εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

[1] Πρβλ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Εἰς Ἥρωνα τόν φιλόσοφον, P.G. 35, 1200A

[2] Ἀποκ. 18,20.