Τάκης Κουνναφής: Πάμε να κλείσουμε το φύλλο

Τάκης Κουνναφής: Πάμε να κλείσουμε το φύλλο

Της Χλόης Βερίτη*

Τάκης Κουνναφής: Δάσκαλος της δημοσιογραφίας με το δέλτα κεφαλαίο. Δεν ακολούθησα το δημοσιογραφικό λειτούργημα τελικά. Έφυγα για περαιτέρω σπουδές στο Λονδίνο κι έτσι, παρόλο που συνέχιζα τις ανταποκρίσεις και τις συνεντεύξεις που μου ζητούσε ο Τάκης από τη Βρετανική πρωτεύουσα, οι προτεραιότητες άλλαξαν. Αλλού η ζωή μας πάει… Υπηρέτησα ένα άλλο σπουδαίο λειτούργημα βέβαια, το εκπαιδευτικό, όμως ποτέ δεν σταμάτησα να γράφω και να θυμάμαι την Παρέα με το πι κεφαλαίο που γεννήθηκε τότε, στην εφημερίδα «Τα Νέα», μεγάλωσε και συνέχισε την πορεία της και στα Νέα Αθηνών, μέχρι που ένας-ένας οι φίλοι αποφάσισαν να ζήσουν και να ανταμώνουν αλλού, μέσα στους ουρανούς της μνήμης…Τα σκέφτομαι συχνά τα ανήσυχα εκείνα χρόνια, την αλήθεια τους και την ομορφιά τους. Σκέφτομαι πόσο σπουδαίοι ήταν οι άνθρωποι της Παρέας με το πι κεφαλαίο, άνθρωποι σαν τον μέντορά μου, τον Τάκη…

ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ

Όμορφα που ήταν τα ξενύχτια στην εφημερίδα…

Το παλεύαμε τότε…Το καλύτερο αύριο

Όλοι μαζί

Μια γροθιά…

Και με ρωτάς αν γράφω ακόμα.

Δεν έχω έμπνευση

Τώρα πια…

Χ.Β.

Στο αφιερώνω αυτό το ποίημα, καλέ μου φίλε Τάκη. Έχει γραφτεί την εποχή εκείνη, τη δύσκολη. Ξέρεις εσύ… Δεν υπήρχαν έτοιμα κείμενα. Ή έγραφες καλά, στη συγκεκριμένη χρονική διορία που σου δινόταν ή πραγματικά βρισκόσουν σε πολύ δύσκολη θέση μπροστά στον αρχισυντάκτη. Μιλούσε κοφτά και σταράτα. Το άρθρο έπρεπε να είναι ποιοτικό από κάθε άποψη. Τελεία. Όχι κόμμα. Απαιτητικός και αυστηρός, αλλά κι υποστηρικτικός με τους συνεργάτες του. «Άντε γράφετε παιδιά, τελειώνετε, κι έχουμε να κλείσουμε το φύλλο». Δεν χάριζε κάστανα σε κανέναν, αλλά από την άλλη ο ίδιος έδινε πάντα το καλό παράδειγμα. Πάντα ερχόταν πρώτος, πάντα έφευγε τελευταίος. Ο Τάκης υπήρξε ανέκαθεν ένας παθιασμένος εφημεριδάς.

Την επομένη στην πρωινή σύσκεψη, μοίραζε τα θέματα. Ήξερε πολύ καλά τι να αναθέσει στον καθένα από μας. Όλοι όμως έπρεπε να βγούμε εκτός, να κυνηγήσουμε τα θέματα, να μιλήσουμε με πηγές, να διασταυρώσουμε τις πληροφορίες, να σταθούμε μέσα στα γεγονότα, να μυρίσουμε την είδηση, να δώσουμε το ρεπορτάζ με το δικό μας προσωπικό ύφος, να γράψουμε, να ξαναγράψουμε, να διορθώσουμε με την πένα μας σε εκείνα τα λεπτά κιτρινωπά χαρτιά χωρίς ρίγες, κυρίως στο κέντρο της σελίδας για να χωράνε οι διορθώσεις του Τάκη με κόκκινο μελάνι δεξιά ή αριστερά, ανάλογα με τη διάθεσή του. Είχα την ευτυχία να μην έχω πολλές από τις κόκκινες ιερογλυφικές του σημειώσεις! Και σπάνια μου άλλαζε τίτλο ή υπότιτλο. Κούραση; Τι πάει να πει αυτό; Δεν υπήρχε τέτοια λέξη στο λεξιλόγιό μας, άσε που το να κοιτάς το ρολόι ήταν περίπου προπατορικό αμάρτημα! Ώρες άγριες, αλλά ωραίες, γεμάτες εμπειρία και γνώση. Η είδηση δεν περιμένει. Απλώς κάνει την εμφάνισή της και αφού αξιολογηθεί, θα φιλοξενηθεί αναλόγως. Ο Τάκης είχε καταφέρει να μας εμπνεύσει την ομαδικότητα χρησιμοποιώντας την ευφυία του, τις γνώσεις του, το μεράκι του για την εφημερίδα, ακόμα και το χιούμορ του. Έτσι γίναμε μια παρέα με τα καλαμπούρια μας, τα ξενύχτια μας, τις σοβαρές μας συζητήσεις…Πάνω απ’ όλα όμως είχαμε κοινούς στόχους. Και ναι, ονειρευόμασταν ένα καλύτερο αύριο, και ναι, αγωνιζόμασταν και γράφαμε γι’ αυτό.

…«Τύπωσέ τα!», της έλεγα κάθε φορά που θυμόμασταν την Παρέα.

Και τον τελευταίο καιρό, όλο και πιο συχνά, όλο και πιο έντονα, θυμόμαστε την Παρέα, όταν ανταμώνουμε…

Είχαμε μια κοινή αναφορά, τις εφημερίδες…Θυμάμαι τον δάσκαλό μας στην εφημερίδα, τον Τάκη: «Πολλά υποσχόμενη», έλεγε για μια νεαρή, δόκιμη δημοσιογράφο.

«Τύπωσέ τα, επιτέλους…Για την Παρέα, με το πι κεφαλαίο…»

Απόσπασμα από το προλογικό σημείωμα «Η Παρέα με το Πι Κεφαλαίο» του δημοσιογράφου Χρ. Ρούσσου που συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο της Χλόης Βερίτη «Το Παλιό μου Πιάνο», 2018.

 

Υποθέτω πως όλα αυτά που έμαθα από τον μεγάλο αυτό δάσκαλο, τον Τάκη Κουνναφή, είναι που με κάνουν συχνά να αισθάνομαι απογοητευμένη όταν αντιλαμβάνομαι πως τα σημερινά ρεπορτάζ συχνά σου δίνουν την αίσθηση πως έχουν γραφτεί μηχανικά, σε έναν υπολογιστή, μακριά από την αλήθεια της στιγμής που διαδραματίζονται τα γεγονότα, μακριά από τους ανθρώπους που τα έχουν ζήσει, μακριά από τη ζωντάνια της είδησης. Λες και παρεμβαίνει μια διάφανη οθόνη με τα χιλιάδες εικονοστοιχεία της να πηγαίνουν πέρα δώθε και να σε αποπροσανατολίζουν… Λες και το κείμενο που υπογράφει ο τάδε το έγραψε ο δείνα…Λες και ο συντάκτης δεν έχει ταυτότητα…Για να μην μιλήσω για τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, την προτεραιότητα και την αντίστοιχη κατανομή του τηλεοπτικού χρόνου για κάθε είδηση. Τι θα έλεγες άραγε, Τάκη;

Καλά, καλά, ίσως έγραψα κάτι περισσότερο από μονόστηλο. Μη με κοιτάς κατάματα μ’ αυτό το τόσο οικείο, καθαρό σου βλέμμα, μη με μαλώσεις, Τάκη Κουνναφή. Κάποιοι ξεχωριστοί άνθρωποι που έχουν προσφέρει τόσα στον τόπο μας, που έχουν παλέψει για την ποιότητα στη δημοσιογραφία και την ελευθερία της έκφρασης, αξίζουν ένα, έστω μικρό, άρθρο, δεν συμφωνείς; Ελπίζω να το εγκρίνεις.

Φωτεινός ας είναι ο δρόμος σου, καλέ μου φίλε Τάκη Κουνναφή. Σε ευχαριστώ για όλα. Θα σε θυμάμαι πάντα. Καλή αντάμωση στους ουρανούς της μνήμης.

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους

Share this post