aviketos2022-05-15T14:30:29+03:00Του Φοίβου Νικολαΐδη
Το διαχρονικό ρολόι της αρχής και του τέλους, της μάταιης αυτής ζωής χτυπά ρυθμικά σαν εκκρεμές. Ο αδυσώπητος χρόνος κυλάει ασταμάτητα σαν ορμητικός χείμαρρος. Διαγράφει τις ανθρώπινες στιγμές και επιστρέφει σαν ουράνιο τόξο τής μνήμης, που ποτέ δεν σβήνει…
Το τελευταίο ταξίδι της ζωής είναι αυτονόητο. Όσο και να μας τρομάζει, είναι αποδεκτό. Όταν, όμως, τερματίζεται ξαφνικά στην αρχή...
