Τα πολλά «τι» στο μέτωπο της Συρίας

Του Αλέκου Παπαδόπουλου*

Ελάχιστοι είναι αυτοί, ακόμη και στην Τουρκία , που αμφισβητούν τα πραγματικά κίνητρα του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, να εισβάλει στη Συρία, διαφωνούντος και αυτού του υποτιθέμενου στενού συμμάχου του Προέδρου του Ιράν Χασάν Ρουχαννί. Η διαγραφόμενη διάσπαση του Κόμματος του με τη διαφωνία αρχικά και τη διαγραφή στη συνέχεια του άλλοτε Πρωθυπουργού, πρώτου επί Προεδρίας του, ακαδημαϊκού Αχμέτ Νταβούτογλου. Η αμετάκλητη ως κρίνεται απόφαση του πρώην αντιπροέδρου του και Υπουργού Οικονομίας, αλλά και Εξωτερικών Αλή Μπαμπατζάν, να προβεί στην ίδρυση ενός νέου Κόμματος αποσπώντας από το μητρικό Κόμμα έναν υπολογίσιμο αριθμό βουλευτών. Αλλά και η εμφανής αποθράθυνση κατά τον Ερντογάν, ορισμένων από τους μέχρι χθες υμνωδούς του να παραδέχονται σήμερα αναφανδόν, ότι δεν αποδεικνύεται ιδανικό και ότι κάθε μέρα προβάλλουν και νέα τρωτά στο μοναρχικό σύστημα διακυβέρνησης που καθιέρωσε ο Ερντογάν με το νέο σύνταγμα. Κατατάσσονται προφανώς επί κεφαλής των λόγων που ώθησαν τον Τούρκο Πρόεδρο να προχωρήσει στην εισβολή στη Συρία για να τονώσει τη θέση του και να συσπειρώσει υπ΄αυτόν τους άλλοτε οπαδούς του. Και όχι όπως ισχυρίζεται, να δημιουργήσει μια ζώνη ασφαλείας με 150 χωριά, τζαμιά και σχολεία ώστε να επιστρέψουν στην πατρίδα τους έστω δύο εκατομμύρια πρόσφυγες από αυτούς που έχουν καταφύγει στην Τουρκία, αποτρέποντας παράλληλα – το κυριότερο- τα όποια σχέδια και το χρόνιο όνειρο των Κούρδων να αποκτήσουν επιτέλους δικό τους κράτος στην παραμεθόριο ζώνη και ασφαλώς, να ενωθούν με τους Κούρδους του Ιράκ και της Τουρκίας, των οποίων τη μεν ένοπλο δράση στην Τουρκία επιτελεί το ΡΚΚ πολιτικά δε εκπροσωπεί το HDP, που παρά τις διώξεις, τα αυστηρότατα μέτρα ακόμη και τη συνεχιζόμενη φυλάκιση του πρώην αρχηγού και βουλευτού του Σαλαχαττίν Ντεμίρτας η παρουσία του στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση προσεγγίζει σε ποσοστά το 10%.

Και είναι χαρακτηριστικό του αδιεξόδου που αντιμετώπισε ο αρχομανής Τούρκος Πρόεδρος όταν πληροφορήθηκε τα αρνητικά γι΄αυτόν πορίσματα όλων των πρόσφατων δημοσκοπήσεων και άκουσε τον Αλή Μπαμπατζάν που έχει στο πλευρό του και τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας Αμπντουλλάχ Γκιούλ, χαίρει δε υπολογίσιμης δημοτικότητας αλλά και κύρους, να δηλώνει με τόλμη αψηφώντας την όποια αντίδραση και το βέβαιο μένος του Ερντογάν, ότι η Τουρκία χρειάζεται ένα νέο όραμα για το μέλλον της και ότι κατέστη πλέον μονόδρομος ο συντονισμός των προσπαθειών προς επίτευξη του. Στο πλαίσιο εννοείται των αυτονόητων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της πραγματικής δημοκρατίας και του κράτους του δικαίου.
Και φάνηκε η απογοήτευση του, όταν μετά την εισβολή στη Συρία σε μια μακροσκελή όπως οι περισσότερες, εσωκομματική ομιλία του, ομολόγησε ίσως και άθελα την απομόνωση του, ξεσπώντας κατά της Σαουδικής Αραβίας την οποία κατηγόρησε δριμύτατα για την ισοπέδωση της Υεμένης αλλά και κατά της ηγεσίας της Αιγύπτου η οποία όπως είπε δεν κυβερνάται από τον αιρετό του λαού που είχε συγκεντρώσει μάλιστα το 52% των ψήφων, αλλά από έναν εγκάθετο ύστερα από ένα αιματηρό πραξικόπημα και εις βάρος φυσικά κάθε δημοκρατικής έννοιας. Και είναι επίσης διακριτικό της απομόνωσης του αυτής, όταν οι μόνοι που πήραν θέση στο πλευρό του ήταν κάποιοι από τους αξιωματούχους των Τουρκοκυπρίων, που άλλος μεν επικαλέσθηκε τον παντοδύναμο Αλλάχ, να σταθεί δίπλα στον τουρκικό στρατό και να νικήσει τους αντιπάλους του και άλλος ισχυρίσθηκε ότι ή Τουρκία απέδειξε και πάλι τον πρωτεύοντα ρόλο της όσον αφορά το δείκτη σταθερότητας στη διεθνή πολιτική σκηνή. Ενώ σε καθαρή αντίθεση είχε το θάρρος να εκφρασθεί και αυτός ακόμη ο “πρόεδρος” τους Μουσταφά Ακιντζή ο οποίος είπε ότι ο Ταγίπ Ερντογάν έχει ξεπεράσει τα όρια, τα οποία ασφαλώς και θα έπρεπε να γνωρίζει. Δήλωση που ως επόμενο, εκνεύρισε αφάνταστα τον Τούρκο Πρόεδρο ο οποίος δεν άργησε να του υπενθυμίσει ότι το θώκο που κάθεται, τον απέκτησε χάρη στην Άγκυρα και οι ομοεθνείς του θα του δώσουν την επιβεβλημένη απάντηση.
Αυτόματα εξάλλου, με τη στρατιωτική επέμβαση του στη Συρία επιτυγχάνει ο Ερντογάν, να περάσουν στην Τουρκία, έστω προσωρινά, σε υποδεέστερη μοίρα η ακρίβεια που μαστίζει το λαό, οι ατέρμονες υπερτιμήσεις των υπηρεσιών που παρέχει το δημόσιο, η ανεργία, ο πληθωρισμός, η συντριβή του Κόμματος του στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, αλλά και ο σάλος των καταχρήσεων που άρχισαν να αποκαλύπτουν οι νεοεκλεγέντες δήμαρχοι και έχουν μεγίστη απήχηση, ιδίως στην Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη όπου οι δημοτικές αρχές έχουν την ευχέρεια διαχείρισης τεράστιων χρηματικών ποσών, καθώς και τη δυνατότητα παράνομων προσλήψεων που όπως αποδεικνύεται οι προκάτοχοι δήμαρχοι εκμεταλλεύθηκαν κατά κόρον.

Παραστρατιωτικές δυνάμεις που χρησιμοποιούν οι Τούρκοι ως εμπροσθοφυλακή εκτελούν πολίτες στη Συρία ακολουθούντες τα πρότυπα των Ισλαμιστών

Εξ ‘ ίσου ευεργετική για τις προσωπικές κυρίως επιδιώξεις του Τούρκου Προέδρου θεωρείται κατά κοινή αποδοχή και η υποχρεωτική τρόπον τινά σύμπλευση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όταν ήδη έχει ενεργοποιηθεί η δίωξη κατά όποιου δημοσιογράφου τολμήσει να εκφράσει τις επιφυλάξεις του για την επέμβαση και έχει συλληφθεί προ διημέρου από τις τουρκικές αρχές ο Σύρος δημοσιογράφος Ζιντάν Ζάνκλο του Σαουδοαραβικού τηλεοπτικού σταθμού Al-Arabiya του οποίου κατασχέθηκε η άδεια εργασίας και ακυρώθηκε η θεώρηση, οδηγήθηκε δε με θωρακισμένο όχημα στα σύνορα Τουρκίας – Συρίας…μάλλον για να παρακολουθήσει από εκεί υπό καλύτερες συνθήκες τη στρατιωτική επιχείρηση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων.
Και βέβαια θα αναρωτηθούν πολλοί πως με τις παραπάνω συνθήκες θα αντιμετωπισθούν οι τεράστιες δαπάνες που προϋποθέτει η συγκεκριμένη στρατιωτική επέμβαση η οποία ως φαίνεται , θα εξελιχθεί σε καθολική σύρραξη, με όλες τις άλλες οικονομικές κυρίως συνέπειες και μάλιστα με έναν ήδη ανισοσκελή προϋπολογισμό, τον οποίο υπόσχεται!! να ισοφαρίσει τα προσεχή έτη, ο αρμόδιος υπουργός, γαμπρός του Ερντογάν, Μπεράτ Αλμπαϊράκ. Αυτός που ως Υπουργός των Οικονομικών και τ ω ν κ ε ν ώ ν τ α μ ε ί ω ν του Θησαυροφυλακίου…δε δυσκολεύθηκε να ανακαλύψει προ ημερών την …ιδανική λύση με ένα πλουσιοπάροχο πακέτο φορολογικών επιβαρύνσεων όσον αφορά τα υψηλά φορολογικά εισοδήματα, της αρχής γενομένης από το ποσό των 500.000 λιρών Τουρκίας, δηλαδή των 80.000 ευρώ. Φυσικά με τα σημερινά δεδομένα, αλλά και ταυτόχρονα την επιβολή υψηλότερου φόρου στα ακίνητα πολυτελείας, χωρίς εννοείται να έχει συνυπολογισθεί τι πρόκειται να ακολουθήσει αν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, κηρύξει τελικά κατά της Τουρκίας τον οικονομικό πόλεμο με τον οποίο από πολλού την απειλεί , τον καθυστερεί όμως ίσως επειδή όπως είχε πει πρόσφατα του είναι συμπαθής ο Ερντογάν.
Πολλά τα αναπάντητα ερωτήματα που προβάλλουν όσο συνεχίζεται ο πόλεμος στη Συρία. Άλλα ανακοινώνει η Τουρκία, άλλα οι Κούρδοι, άλλα το επίσημο κράτος της Συρίας. Άλλα το Ιράν, άλλα η Ε.Ε., άλλα όμως από πλευράς τους ο καθένας των επικεφαλής των Ευρωπαϊκών χωρών. Άλλα πάλι το Στέητ Ντηπάρτμεντ, άλλα ο Πούτιν, άλλα ο Τράμπ. Και η δύσμοιρη δημοσία γνώμη αγωνιά να βγάλει συμπεράσματα από όλες αυτές τις αντιφάσεις. Τι θα γίνει με τους έγκλειστους του Ισλαμικού Κράτους, τι θα επακολουθήσει αν πράγματι απέδρασαν από τις φυλακές όπου κρατιόνταν και τις οποίες ίσως βομβάρδισαν προμελετημένα οι Τούρκοι; Tι θα γίνει με τα νέα κύματα προσφύγων; Που θα πάνε, ποια χώρα θα τους φιλοξενήσει και γιατί να τους φιλοξενήσει; Θα περιορισθεί η Τουρκία στη ζώνη που προφασιζόταν ή θα προχωρήσει παραπέρα με την ελπίδα ότι θα σταθεροποιήσει την παρουσία της στις εκτάσεις που τυχόν καταλάβει, όπως έγινε στην περίπτωση της Κύπρου, κάνοντας άλλο ένα βήμα προς το νέο χαλιφάτο που η δημιουργία του ταυτίζεται με το μεγάλο όνειρο του Ερντογάν, ο οποίος μέχρι στιγμής φαίνεται πεπεισμένος ότι συνήθως βγαίνει κερδισμένος όποιος δεν υποτάσσεται στα ΜΗ των μεγάλων δυνάμεων. Με την ίδια όμως πεποίθηση δεν ήταν οπλισμένος και ο Μιλόσεβιτς; Αλλά και άλλοι στη σύγχρονη και την μακρινή ιστορία;

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις του συγγραφέα