Συζήτηση για τα αίτια του σημερινού πολιτικού αδιεξόδου ποτέ δεν γίνεται

Άποψη για τις προεκλογικές τηλεοπτικές συζητήσεις-αντιπαραθέσεις

Του Άντη Ροδίτη*

Στις προεκλογικές τηλεοπτικές συζητήσεις-αντιπαραθέσεις δεν συζητείται ποτέ το θέμα των κύριων αιτίων του σημερινού μας τραγικού αδιεξόδου. Οι συζητήσεις-αντιπαραθέσεις επικεντρώνονται στο παρόν κι αν θα μπορούσαν να γίνουν πολύ περισσότερα για την ανάκαμψη, μετά την προηγούμενη, καταστροφική πενταετία.

Γενικότερη συζήτηση για τα αίτια του σημερινού πολιτικού αδιεξόδου ποτέ δεν γίνεται. Εκτοξεύονται μόνο φράσεις εδώ κι εκεί χωρίς ποτέ ν’ αποτελούν έναυσμα σοβαρής και μάλιστα πολύ αναγκαίας συζήτησης εκ μέρους των υποστηρικτών Αναστασιάδη, οι οποίοι είτε νέοι είτε παλαιότεροι προτιμούν τον εύκολο δρόμο του «τι επιτεύχθηκε» και τι ακόμα μπορεί να επιτευχθεί από την παρούσα Κυβέρνηση στον οικονομικό τομέα.

Το εθνικό θέμα δεν πολυσυζητιέται, απλούστατα γιατί κανένας πια δεν πιστεύει σε «δίκαιη» λύση, αλλά ούτε και δέχεται άδικη λύση. Κάπου το τοπίο έχει «ξεκαθαρίσει». Οι πολύ πατριώτες δεν κερδίζουν την εμπιστοσύνη, όπως ούτε και οι πολύ αποφασισμένοι της οποιασδήποτε «ομοσπονδίας».

Η Κύπρος είναι το ανατολικότερο ελληνικό νησί. Υπήρξε μέρος, ιστορικά και γεωγραφικά, του αρχαιοελληνικού και αργότερα του ελληνορωμαϊκού, ευρωπαϊκού κόσμου και πολιτισμού. Στη διάρκεια της ζωής της ήλπισε για σωτηρία στην Ευρώπη, όπως άλλωστε και η ίδια Κωνσταντινούπολη. Η αδυναμία της Ευρώπης να επέμβει και στις δύο ιστορικές περιπτώσεις δεν ακυρώνει τη σχέση μαζί της. Η Κύπρος είναι δυτική, ευρωπαϊκή, χριστιανική χώρα, όπως και η Ελλάδα. Τα υπόλοιπα είναι επιμέρους, είναι λεπτομέρειες, και είναι παροδικά.
Ο μέγιστος αγώνας της Κύπρου ήταν μια αντιπαράταξη με τον δυτικό, ευρωπαϊκό κόσμο, στην προσπάθειά της ν’ αποτελέσει επισήμως ελεύθερο μέρος του ευρωπαϊκού κόσμου δια της ενώσεώς της με την Ελλάδα, έστω κι αν οι ιδιαιτερότητες του ελληνικού πολιτισμού δεν συμπίπτουν πάντα με πολλά ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά. Αυτό, όμως, σήμερα απασχολεί μόνο μερικούς διανοούμενους. Ο δυτικός πολιτισμός κοντεύει να γίνει παγκόσμιος. Δυτικώ τω τρόπω ζουν ακόμα και οι Ρώσοι, μέχρι ακόμα και οι κάτοικοι του Χόνγκ Κόνγκ.

Η σύγκρουση της Κύπρου με τη Δύση το 55-59 υπήρξε τόσο έντονη, που όχι απλώς δημιούργησε ακόμα πιο ισχυρό «αντιδυτικό» πνεύμα στην Κύπρο (υπήρχε ήδη με το ΑΚΕΛ), αλλά αυτό ακριβώς το αντι-δυτικό πνεύμα στοίχισε στο τέλος και την απώλεια της μισής σχεδόν Κύπρου στο Ισλάμ, που από καιρό φτάνει μέχρι το Αιγαίο.
Ο μέσος Κύπριος σήμερα απαντά στο σχετικό ερώτημα με ένα στερεότυπο: «Οι Αμερικανοί και οι Εγγλέζοι μάς τα εκάμασιν. Η Δύση φταίει».
Σε όλες βέβαια τις παρατάξεις θα βρεθούν άνθρωποι που θα πούν «φταίξαμε κι εμείς», αλλά από δω κι εμπρός η «συζήτηση» δεν βγάζει πουθενά. Κανένας δεν ξέρει, πόσο και πώς ακριβώς φταίξαμε. Ούτε το θέμα συζητείται ποτέ σοβαρά. Έγινε εθνικό ταμπού. Αποφεύγεται, όπως ο διάβολος το λιβάνι. Είναι κίνδυνος-θάνατος, μην καταρρεύσουν ένα σωρό χάρτινοι πύργοι μας.

Έτσι, απλά και ξεκάθαρα πράγματα παραμένουν στο σκοτάδι!!
Ο ΔΗ. ΣΥ., για παράδειγμα, το μεγαλύτερο σήμερα κόμμα της Κύπρου, έχει το αντίστοιχό του κόμμα στην Ευρώπη, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, που είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη. Η Κύπρος είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι πολιτικές μας κατευθύνσεις, το οικονομικό μας σύστημα, οι νόμοι, οι σχεδιασμοί μας είναι όλα ευρωπαϊκά. Η ανάδειξη στην Προεδρία ενός υποψήφιου του ΑΚΕΛ, χωρίς αντίκρισμα στην Ευρώπη, με αντι-δυτικές κομματικές παρακαταθήκες, με αντι-δυτικές διαθέσεις και ιστορία, θα ήταν μια σκέτη ανοησία. Ο κύριος Μαλάς δεν είναι σε θέση να βοηθήσει την Κύπρο, εκτός κι αν μετά την εκλογή του μεταμορφωνόταν σε μια λαμπερή, δυναμική, ακαταμάχητη προσωπικότητα, που θ’ αποσχιζόταν κι από το ίδιο το ΑΚΕΛ, θα κέρδιζε την πλειονότητα των Κυπρίων μόνο με την παρουσία του και θα οδηγούσε την Κύπρο δια μέσου των συμπληγάδων ΗΠΑ-Ρωσίας, επευφημούμενος από όλη την Ευρώπη, στην ευημερία και την ελευθερία! Κανένας δεν βλέπει ούτε ίχνος αυτού του πράγματος στον κ. Μαλά. Ούτε την πείρα έχει ούτε τη νοοτροπία, ούτε το κομματικό υπόβαθρο που θα τον έκανε αμέσως ένα με τους άλλους ευρωπαίους ηγέτες. Ο άνθρωπος είναι ιατρός, εντελώς εκτός των τρόπων που ασκείται η πολιτική. Στην ουσία είναι ένας αρχάριος. Η Κύπρος δεν σηκώνει το politik;o κόστος εκπαίδευσης του, χωρίς καν εγγύηση ότι θα περάσει τις εξετάσεις!
Από την άλλη, η ανάδειξη στην Προεδρία ενός νεαρού (ακελικομακαριακών, παλαιοκομματικών αντι-δυτικών καταβολών) που μέχρι στιγμής δεν έδειξε καμιά ιδιαίτερη ιδιοφυία, παρά μόνο ακράτεια γλώσσας και απροκάλυπτη εχθρικότητα προκειμένου να μειώσει τον αντίπαλό του, υποστηριζόμενου από ένα συνονθύλευμα ανομοιογενών κομμάτων, χωρίς κοινή ιδεολογία αλλά με πολύ δωρεάν πατριωτισμό, στην ουσία με αντικρουόμενες ιδεολογίες και με αντι-δυτικές και παραδοσιακά αντι-ευρωπαϊκές διαθέσεις, ανάμικτους στόχους και διακηρύξεις, χωρίς, βέβαια, κανένα κομματικό αντίστοιχο στην Ευρώπη, θα αποτελούσε επίσης μια μεγάλη ανοησία εκ μέρους του κυπριακού λαού.
Ο κυπριακός λαός δεν υπήρξε ποτέ ανόητος. Ποτέ. Ούτε όταν άρχιζε τον αγώνα της ΕΟΚΑ, ούτε όταν αποδεχόταν στην πλειονότητά του τον συμβιβασμό υπέρ μιας προσωρινής «ανεξαρτησίας», όπως δολίως τον καθησύχαζε η ηγεσία του, ενώ τράβαγε ούτε η ίδια ήξερε πού.
Όσοι ξέρουν καλά την πρόσφατη Ιστορία μας ξέρουν ότι ο λαός παρασύρθηκε όχι από δική του ανοησία, αλλά από την αστάθεια, την αναποφασιστικότητα και τη «χαρισματικότητα» της πολιτικής ηγεσίας του, που αποδείχτηκε ιστορικά απερίσκεπτη. Τόσο το 59 όσο και (ιδίως) το 64, όσο και αδιαμφισβήτητα το 74.
Όχι, αυτός ο λαός δεν υπήρξε ανόητος. Αυτό μετρούν από ό,τι φαίνεται σήμερα οι δημοσκοπήσεις (που φτάνουν μερικοί στο σημείο να μην τις δημοσιεύουν καν). Τυφλωμένοι από το προσωπικό πάθος και το ίδιον συμφέρον, κάποιοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί αμφισβητούν και μηδενίζουν τα πάντα. Δεν μπορούν, όμως, να επιβληθούν πάνω σ’ ένα βασικά νούσιμο λαό. Χρειάζεται να έχει κάποιος πολύ δυνατή προσωπικότητα, πολλή χάρη και πολλή «χαρισματικότητα» για να ξεγελάσει ξανά τον ίδιο λαό και να τον οδηγήσει στην οπισθοδρόμηση, στο παλιό τριτοκοσμικό κλίμα, την παλιά ταυτότητα της απερίσκεπτης κόντρας με τη Δύση. Τέτοια χαρίσματα, ευτυχώς, δεν τα έχουν αυτοί που διεκδικούν την προεδρία. Κι αν τα είχαν θα φαίνονταν· και μετά από τόσο πάθος-μάθος που κερδήθηκε με τόσο αίμα, δεν θα ξεγελιόταν από αυτούς ξανά ο λαός.

* Ο Άντης Ροδίτης είναι γεννήθηκε στο Καϊμακλί, προάστιο της Λευκωσίας, το 1946. Σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου και τηλεοπτική παραγωγή στην Αγγλία. Από το 1971 μέχρι το 1985 εργάστηκε ως Λειτουργός Προγραμμάτων στην κυπριακή τηλεόραση. Από το 1985 διατηρεί ιδιωτική εταιρία παραγωγής ταινιών στη Λευκωσία.
Έχει δημοσιεύσει διηγήματα, νουβέλες και ποιήματα σε διάφορα κυπριακά περιοδικά και εφημερίδες. Για το έργο του έχει βραβευτεί.
Εξακολουθεί να αρθρογραφεί επί ποικίλων θεμάτων.