Στραβοπάτημα με το καλημέρα
Του Θανάση Φωτίου*
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης έμελλε να ξεκινήσει την προεδρική του θητεία με ένα στραβοπάτημα, όπως με στραβοπάτημα είχε ξεκινήσει και την (επίσημη) προεκλογική του εκστρατεία, με την αντιγραμμένη από το μακρινό 2008 ομιλία Κασουλίδη, κατά την εξαγγελία της υποψηφιότητάς του.
Το ατόπημα εκείνο η κοινωνία δεν του το χρέωσε για πολλούς και διάφορους λόγους (είχα κάποια στιγμή χαρακτηρίσει τον πυρήνα των υποστηρικτών του «πιστούς» – ήταν ένας από τους λόγους) ενώ μερικά άλλα ατοπήματα κατά τη διάρκεια του προεκλογικού, δεν έφτασαν καν στη μάζα του κόσμου, διότι τα παραδοσιακά ΜΜΕ και κυρίως τα πλείστα τηλεοπτικά κανάλια, φρόντισαν να τον προστατέψουν. Από το βράδυ της 12ης Φεβρουαρίου, βεβαίως, και επίσημα από την 28η Φεβρουαρίου, με την τελετή εγκατάστασης, ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και πλέον κάθε ενέργειά του έχει άλλο ειδικό βάρος και τυγχάνει διαφορετικής ανάγνωσης από αυτές ενός διεκδικητή του θώκου. Και στο πλαίσιο αυτό είναι που θα κρίνεται πλέον, αυστηρά μεν, εποικοδομητικά δε. Άλλωστε και οι νόμοι της αγοράς, αυτό επιτάσσουν: πουλάς ένα προϊόν, ο κόσμος το αγοράζει και περιμένει αυτό που αγοράζει να ανταποκρίνεται στα χρήματα που ξόδεψε – στη συγκεκριμένη περίπτωση, στην εμπιστοσύνη με την οποία τον περιέλαβε διά της ψήφου του. Με το καλημέρα, λοιπόν, με την «πρώτη κορυφαία πολιτική πράξη» όπως ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει τη συγκρότηση του Υπουργικού του Συμβουλίου, παρατηρούμε ότι έχουν τρωθεί βασικά χαρακτηριστικά του «προϊόντος» που ο Νίκος Χριστοδουλίδης, «πούλησε» στους πολίτες.
Η ετοιμότητά του να κυβερνήσει. Η εικόνα του «σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος», όπως λέει και ο ποιητής, που εμφάνισε στη διάρκεια της, ενός σχεδόν χρόνου, προεκλογικής εκστρατείας περιοδεύοντας την Κύπρο από άκρη σ’ άκρη αλλά και μέσα από την παρουσία του στα πάμπολλα τηλεοπτικά ντιμπέιτ, πλήγηκε από τη δυστοκία στη συγκρότηση του Υπουργικού Συμβουλίου. Δεδομένης της εντύπωσης που καλλιέργησε ότι είχε ήδη κατά νου τα λαμπρά μυαλά με τα οποία θα εγκαινίαζε την προεδρική του θητεία, κανείς δεν περίμενε να μπαινοβγαίνουν στη λίστα ονόματα, μέχρι και την υστάτη της ανάληψης των καθηκόντων του, ούτε να απορρίπτονται πρόσωπα για λόγους που μπορούσαν να ελεγχθούν πολύ νωρίτερα.
Η συνέπειά του. Ο πρόεδρος αυτοεγκλωβίστηκε στα κριτήρια που, ιδία βουλήσει έθεσε, για τους ανθρώπους που θα αποτελούσαν το Υπουργικό του Συμβούλιο. Ρίγαρε ο ίδιος το γήπεδο, με αποτέλεσμα να χρεωθεί αυτοαναιρέσεις. Τόσο στο ποσοστό συμμετοχής γυναικών στο Υπουργικό Συμβούλιο (που θυμίζουμε, μόνο έντεκα μέλη έχει), μα κυρίως η πολυδιαφημισμένη τοποθέτηση τεχνοκρατών, που σε πολλά πόστα του κυβερνητικού σχήματος, πόρρω απέχει από την πραγματικότητα. Η επιλογή του Μιχάλη Γιωργάλλα στο Υπουργείο Άμυνας, πέρα από το στοιχείο της ασυνέπειας, έχει κι ένα άλλο μειονέκτημα, καθότι ο τρόπος που έγινε, δεν ήταν και ο πιο ηθικός εκ μέρους του προέδρου απέναντι στην Ελένη Θεοχάρους. Επίσης, ο διορισμός συγγενικών προσώπων -έστω, όχι εξ αίματος- δεδομένων των όσων εξήγγειλε στο πρόγραμμά του, σημειώνεται με αρνητικό πρόσημο ως προς τη συνέπεια διακηρύξεων.
Η κρίση του, δεδομένων κάποιων προβληματικών επιλογών. Ο διορισμός που μονοπώλησε τις συζητήσεις, του φίλου και αγαπητού χρόνια τώρα Μιχάλη Χατζηγιάννη στο Υφυπουργείο Πολιτισμού, δεδομένου ότι είναι ένας άπειρος άνθρωπος σε ένα υπό σύσταση Υφυπουργείο που αυτή τη στιγμή δεν έχει καν διευθυντές ώστε να βάλουν πλάτη, δείχνει μια ελαφρότητα εκ μέρους του προέδρου της Δημοκρατίας. Η επιλογή Μάκη Κεραυνού, ναι μεν δεν χαρακτηρίζεται από την ελαφρότητα με την οποία χειρίστηκε ο πρόεδρος το υφυπουργείο Πολιτισμού, είναι ωστόσο πιο προβληματική. Προσπερνάμε ορισμένες ανοησίες που κατά καιρούς διατύπωσε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter (τον οποίο έκλεισε αρχές της εβδομάδας!), οι σκιές που δημιουργήθηκαν στο παρελθόν, που ενόσω ήταν υπουργός διαπραγματευόταν το συμβόλαιό του στον ιδιωτικό τομέα, μαζί με συμφωνίες συγκρουόμενων συμφερόντων, θα έπρεπε να ήταν από μόνες τους ένας λόγος να επιμείνει ο Νίκος Χριστοδουλίδης στις δικές του, αρχικές, επιλογές. Στις προβληματικές επιλογές συγκαταλέγονται και ορισμένες άλλες που κρίνουμε ότι δεν είναι οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις και που εκτιμούμε ότι βρέθηκαν εκεί ένεκα αλχημειών… Αλλά, για να κλείσουμε με ένα κλισέ: Όλοι θα κριθούν εκ του αποτελέσματος.
Ασφαλώς, βεβαίως, για να κλείσουμε με ένα κλισέ: Όλοι θα κριθούν εκ του αποτελέσματος.
