Προεκλογικός Συναγερμός
Του Φοίβου Νικολαΐδη*
Σύμφωνα με το καταστατικό και τη διακήρυξη αρχών της 4ης Ιουλίου 1976, ο Δημοκρατικός Συναγερμός είναι ένα δημοκρατικό κόμμα που σέβεται την πολυφωνία και υπερασπίζεται ιδεολογικές αρχές.
Στα χρόνια που πέρασαν αμέτρητοι εθελοντές εργάστηκαν για τις αρχές της παράταξης, συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας συγκροτημένης πολιτικής δύναμης, που εξέφραζε τον εκσυγχρονισμό και άγγιζε πολλά στρώματα της κοινωνίας. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που ο ΔΗΣΥ καταξιώθηκε στη συνείδηση χιλιάδων πολιτών ως πρώτη πολιτική δύναμη, γράφοντας ιστορία.
Πέραν από τη φυσιολογική φθορά τα τελευταία χρόνια, η εικόνα της παράταξης επηρεάστηκε αρνητικά από πολιτικές αποφάσεις και πρακτικές, που έδιναν περισσότερο την εντύπωση άσκησης παραπολιτικής, παρά ουσιαστικής ενασχόλησης με τα προβλήματα της κοινωνίας.
Τον Μάιο 2003 ο Αβέρωφ Νεοφύτου ανέλαβε ως αναπληρωτής πρόεδρος και τον Μάιο του 2013 ως πρόεδρος του ΔΗΣΥ -χωρίς εκλογές και στις δυο περιπτώσεις-. Το 2021 ανακηρύχθηκε αυτόματα βουλευτής με ένα αντιδημοκρατικό σύστημα, όπου οι αρχηγοί κομμάτων εκλέγονται ως βουλευτές χωρίς σταυρούς προτίμησης, αλλά, απλά με τη συμμετοχή τους στο κομματικό ψηφοδέλτιο!
Ως πολιτικός ο Αβέρωφ Νεοφύτου απέδειξε ότι διαθέτει οξυδέρκεια και ικανότητες. Παράλληλα όμως ηγήθηκε με εγωισμό και έντονη μικροπολιτική τάση, όπου στο τέλος προκάλεσε δικαιολογημένη απαρέσκεια εναντίον του.
Το ηγετικό του προφίλ τσαλακώθηκε από προσπάθειες ποδηγέτησης κομματικών διεργασιών (δείτε αντιδεοντολογικούς εξαναγκασμούς Αννίτας Δημητρίου και Χρήστου Πάλλη σε παραίτηση από το ψηφοδέλτιο το 2016) αλλά και δημιουργίας πελατειακών σχέσεων και προώθησης ιδιωτικών συμφερόντων.
Στον οργανωτικό τομέα έχουν αγνοηθεί επιδεικτικά παλιά και δοκιμασμένα στελέχη με την αλαζονική συμπεριφορά, αν όχι αντιδημοκρατική στάση. Στα δραματικά μηνύματα των ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ, η αντίδραση ήταν πάντα αόριστη τού τύπου, «πήραμε τα μηνύματα», συνεχίζοντας το άχαρο επικοινωνιακό παιγνίδι.
Στις καλόπιστες κριτικές δεν επιδείχθηκε ο στοιχειώδης σεβασμός στην προσωπικότητα και στην αξιοπρέπεια μελών, απαντώντας με το αντιδημοκρατικό: «Όποιου δεν του αρέσει, να πάει σπίτι του!», αντίδραση η οποία είναι πολύ αργά, για να εξευμενιστεί με το σημερινό: «Δεν περισσεύει κανείς».
Σε μια συνεχή κατρακύλα, το κόμμα έχασε αποδεδειγμένα ένα σεβαστό αριθμό ψηφοφόρων (40.000) και η τάση αυτή φαίνεται ότι θα συνεχιστεί. Το 2013 ο ΔΗΣΥ είχε το φωτοστέφανο του νικητή. Σήμερα κινδυνεύει να χαθεί η λάμψη του και στο τέλος να οδηγηθεί εκτός εποχής.
Η στήριξη που έχει σήμερα ο ηγέτης της παράταξης από τα κομματικά μέλη αποδεικνύεται καθημερινά ότι είναι περισσότερο τυπική (προς το κόμμα) παρά ουσιαστική (προς το πρόσωπο του). Ο αυθεντικός όμως ΔΗΣΥ είναι ο κόσμος του και κανένας άλλος, γιατί χωρίς κόσμο, οπαδούς και φίλους, ο αρχηγός –όποιος και να είναι- είναι ο κανένας… Όπως φυσικά και η υπόλοιπη ηγεσία.
Η εποχή που ότι έλεγε ένα κόμμα ήταν θέσφατο, πέρασε μάλλον ανεπιστρεπτί, ακόμη και για αριστερά κόμματα. Η σημερινή συμπεριφορά των πολιτών που γυρίζουν όλο και περισσότερο την πλάτη στην ανεξέλεγκτη κομματοκρατία, μιλά από μόνη της. Ο κύκλος του «κομματικού πατριωτισμού» πάει να κλείσει κι αυτός.
Τα δε περί προδοσίας (ποιος προδίδει ποιον), αποστασίας και άλλα ηχηρά είναι ωραία για τους αφελείς, αλλά ελάχιστα αγγίζουν την ουσία και προπάντων την ευρύτερη κοινωνία, που δεν έχει καμία υποχρέωση προς τον οιονδήποτε.
Το κυρίως όμως πρόβλημα για τον άλλοτε υπερήφανο ΔΗΣΥ όπως παρουσιάζεται τώρα, δεν είναι μόνο η απώλεια υποστηρικτών, αλλά η χαμένη αξιοπιστία του ως κόμμα αρχών και πολιτικής δύναμης, ικανής να ενεργοποιεί δυνάμεις της ευρύτερης κοινωνίας και να κάνει συμμαχίες με άλλους πολιτικούς χώρους.
Καλώς ή κακώς ο Αβέρωφ είναι δακτυλοδεικτούμενος για πολλά αρνητικά πράγματα. Όλη η απογοήτευση, η απαρέσκεια και ο θυμός του πολίτη εκφράζονται στο πρόσωπο του, γιατί αυτός φρόντισε στα χρόνια που πέρασαν, να προβάλλεται η εικόνα τού από μηχανής θεού που έλυνε τα πάντα, ανεξάρτητα υπέρ ποιων… Εξ ού και το αμίμητο «όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, τον βρίσκεις από κάτω…».
Τώρα, πόσες πέτρες θα σηκωθούν και που θα πέσουν, δεν αποτελεί θέμα προσωπικής εκτίμησης…
* Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους
