Προεδρικές εκλογές ατόμων ή κόμματος;

Του Φοίβου Νικολαΐδη*

«Να θυμούνται ότι, στο παρελθόν, όσοι ανόητα επιδίωξαν

την εξουσία καβάλα στην τίγρη, κατέληξαν στο στομάχι της».

Τζον Φ. Κένεντι

Ιανουάριος 1961 αμέσως μετά την ορκωμοσία του

Ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα Ανδρέας Παπανδρέου, γνωστός ρήτορας και λεξιπλάστης είχε αποπέμψει με συνοπτικές διαδικασίες κομματικούς του αντιπάλους, που διαφωνούσαν μαζί του, χρησιμοποιώντας την ιστορική πια φράση ότι: «έθεσαν εαυτούς εκτός Κινήματος».

Σε μια τελευταία συνεδρίαση του Πολιτικού Γραφείου του ΔΗΣΥ αποφασίστηκε ότι: «Στελέχη που παραβιάζουν τις συλλογικές αποφάσεις και επιλογές, θέτουν εαυτούς εκτός κόμματος». Παρόλα αυτά, δηλώθηκε ταυτόχρονα ότι ο ΔΗΣΥ δεν είναι κόμμα διαγραφών. Όσοι δεν ψηφίζουν Αβέρωφ Νεοφύτου δεν θεωρούνται μέλη, αλλά ο Συναγερμός δεν είναι κόμμα διαγραφών. Η διαγραφή δηλαδή, είναι τύπου μη διαγραφής, κάτι περίπου σαν το μη έγγραφο –non paper-!

Αν και περισσότερο πολιτική τοποθέτηση παρά καταστατική ενέργεια, η απόφαση αυτή στόχο έχει: Να εκφοβίσει τα μέλη εκείνα που έχουν ισχυρή συναισθηματική σχέση με το κόμμα και δεύτερο να αφαιρεθούν από το μητρώο μελών όλοι οι «παραβάτες» ώστε στις επόμενες εσωκομματικές εκλογές για πρόεδρο του κόμματος –όπως δήλωσε ο Αβέρωφ Νεοφύτου ότι θα κάνει μετά τις προεδρικές εκλογές- να μην έχει στα πόδια του, όλους εκείνους που δεδηλωμένα δεν τον υποστηρίζουν.

Όσο όμως ο Αβέρωφ Νεοφύτου συνεχίζει την κακόγουστη δημαγωγία, την ψυχολογική καταπίεση και τον εκφοβισμό μελών τού ΔΗΣΥ, εξαντλεί κάθε περιθώριο για να πείσει όλους εκείνους τους «άπιστους», για να συνταχθούν μαζί του.

Αν τελικά συμβεί και δεν περάσει ούτε στο δεύτερο γύρο –κάτι που φαίνεται όλο και πιο πιθανό- τότε αυτό, θα αποτελέσει ένα νέο φαινόμενο στην πολιτική ζωή του τόπου, όπου ένας πανίσχυρος κομματικός μηχανισμός με τεράστια μέσα και πολυπληθείς οπαδούς αποτυγχάνει παταγωδώς σε μια εκλογική μάχη.

Στα χρόνια που πέρασαν, ο ΔΗΣΥ στηρίχθηκε σε εκατοντάδες εθελοντές που αφιέρωσαν πολύ χρόνο και φαιά ουσία για να τον αναδείξουν σε μια σεβαστή πολιτική δύναμη με σημαντική παρουσία και επιρροή στην πολιτική ζωή του τόπου. Η δικαιολογημένη υπερηφάνεια των Συναγερμικών βασιζόταν πάντοτε στην ιδέα, ότι μάχονταν για αρχές, έτσι η σύμπνοια ήταν σχεδόν δεδομένη.

Δυστυχώς, σήμερα το ΔΗΣΥ σηκώνει βαρύ πολιτικό φορτίο και πληρώνει πολύ κόστος για τα πολλά λάθη της αλαζονικής συμπεριφοράς του Αβέρωφ Νεοφύτου ως ηγέτη του κόμματος. Είναι δε οξύμωρο, ένα από τα προεκλογικά του συνθήματα να είναι: «Ικανή Ηγεσία»! Πώς μπορεί να το επικαλείται, όταν μετά από δέκα σχεδόν χρόνια που ανέλαβε τα ηνία του κόμματος, υπάρχει τόσο διχαστικό κλίμα; Αποδεικνύει αυτό ικανή ηγεσία; Άσε που με τους εμπρηστικούς του προεκλογικούς λόγους βάζει λάδι στη φωτιά και δημιουργεί ακραία οξύτητα μεταξύ των μελών και υποστηρικτών του κόμματος.

Για πολλούς και διαφόρους λόγους αρκετοί τον θεωρούν πλέον ξένο σώμα που ταλαιπωρεί το κόμμα, δημιουργώντας αρνητικές παρενέργειες και ανυπέρβλητα προβλήματα με την ίδια την υποψηφιότητά του.

Μήπως επίσης, ικανή ηγεσία δεν συμπεριλαμβάνει την ικανότητα της σύνθεσης των ιδεών, του διαλόγου και της συνεργασίας με άλλους κομματικούς χώρους; Αντ’ αυτού όμως, αυτός απομόνωσε το κόμμα από όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις.

Σ’ αυτές τις εκλογές δεν υπάρχει προηγούμενο, γιατί είναι πολύ διαφορετικές από όλες τις προηγούμενες. Κι αυτό γιατί από τότε που ιδρύθηκε αυτό το κράτος, κάθε φορά που γίνονταν προεδρικές εκλογές, οι ψηφοφόροι καλούνταν να εκλέξουν πρόσωπα.

Μόνη παραφωνία η υποψηφιότητα Αβέρωφ. Κρυβόμενος πάντοτε πίσω από το φωτοστέφανου του αρχηγού, με όχημα το βαρύ όνομα του ΔΗΣΥ και θεωρώντας τον εαυτό του ως τίγρη πολιτικής δύναμης, καλεί τον κόσμο να ψηφίσει κόμμα! 

Επιμένει στις δικές του προσωπικές πολιτικές συμπεριφορές, πλην όμως απορριπτέες στη σύγχρονη εποχή. Το διαζύγιο με την κοινωνία φαίνεται πλέον δεδομένο, αφού έχει οδηγήσει το κόμμα σε απόσταση από την κοινωνία. Μόνη επιλογή του ΔΗΣΥ είναι η καθολικής σχεδόν αποδοχής υποψηφιότητα του Νίκου Χριστοδουλίδη. Όλα τα άλλα είναι εκ του περισσού.

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους