Πόσο θα μας λείψεις Ιουστίνη μας
” Θα σε βρίσκουμε κάθε Μεγάλη Παρασκευή να μας δίνεις λουλούδια στο χέρι και κάθε μέρα μέσα μας να μας δίνεις την ευχή σου”.
Tης Χριστίνας Παπαπολυβίου*
Δεν ξέρω αν τελικά σου μοιάζω όπως ακούω από μικρή. Ο μπαμπάς καμια φορά μπερδεύεται και με φωνάζει με το όνομά σου. Ίσως κατά βάθος να ήλπιζε εκτός απ’το ύψος σου να έπαιρνα και λίγο απ’το ταλέντο σου στο μπάσκετ. Δεν πήρα καθόλου τελικά! Ελπίζω και εύχομαι να πάρω έστω και λίγη απ’την καλοσύνη σου, την ηρεμία και τη δύναμή σου.
Μια μέρα περπατήσαμε μέχρι τον ποταμό και μου είπες για τα ταξίδια σου στην Ινδία και για τα πράγματα που έκανες στην ηλικία μου και σε χάζευα. Μου είπες να ταξιδέψω και να γνωρίσω τον κόσμο και τους ανθρώπους. Όταν σου γκρίνιαζα για τις δυσκολίες στα σχολεία και στη διδασκαλία μου έλεγες ότι το μόνο που χρειάζεται ένας μαθητής είναι να νιώσει αγάπη και ενδιαφέρον και αν έστω και λίγες ώρες της μέρας τους καταφέρω να κάνω πιο όμορφες σημαίνει ότι τα πάω καλά.
Είχες τόσα πράγματα να τρέχεις, κουβαλούσες τις έγνοιες τόσων ανθρώπων πάνω σου, αλλά θυμόσουν κάθε φορά να μας πάρεις να μας πεις χρόνια πολλά ή να μας ρωτήσεις πώς τα πήγαμε σ’εκείνες τις εξετάσεις, τις συνεντεύξεις, αν είμαστε ευχαριστημένοι με τις δουλειές μας.
Και όποτε ρωτούσαμε για σένα δεν θυμάμαι ούτε και μία φορά να μας λες ότι δεν είσαι καλά ή ότι πονάς.
Πόσο υπέροχη και γλυκιά ήσουν πάντα, Ηλιάνα μας, που μας πρόσεχες μικρά, μας πήγαινες βόλτες και μας έλεγες ιστορίες.
Πόσο θα μας λείψεις Ιουστίνη μας, που μας υποδεχόσουν πάντα με μια αγκαλιά και το πιο ζεστό χαμόγελο. Θα σε βρίσκουμε κάθε Μεγάλη Παρασκευή να μας δίνεις λουλούδια στο χέρι και κάθε μέρα μέσα μας να μας δίνεις την ευχή σου. Να μας προσέχεις και να μας φυλάς.
* Το κείμενο για την μακαριστή καθηγουμένη της Μονής Αγίου Νικολάου Ορούντας ανάρτησε η Χριστίνα Παπαπολυβίου στην σελίδα της στο fb
