Πόλεµος για τη Δηµοκρατία
Ανεξάρτητα από το πώς θα τελειώσει ο φρικιαστικός πόλεμος στην Ουκρανία, μπορεί ήδη να ειπωθεί ότι αυτός είναι ο πόλεμος των ίδιων των ανθρώπων, των εθνών και των λαών τους ενάντια στην κάθοδο του κόσμου στον ολοκληρωτισμό. Περισσότερο από κάθε άλλο πόλεμο, αυτός αφορά το ανθρώπινο πνεύμα, την απελευθέρωση, τη δυνατότητα των ανθρώπων να διαμορφώσουν τη ζωή τους, τους εαυτούς τους. Γίνεται για εκείνο που, παρά την αποτυχία του, άφησε βαθύ σημάδι στην ύπαρξη και στο ανθρώπινο πνεύμα και δεν είναι άλλο από τη Δημοκρατία έστω και κουτσουρέμενη.
Οι προσπάθειες να δημιουργηθεί μια ξένη λεγεώνα από απλούς πολίτες της Δύσης, όπως οι «ξένες λεγεώνες» των «πολεμιστών» του κυβερνοχώρου ενάντια στη ρωσική προπαγάνδα, οι οποίες έχουν ενταχθεί στον αγώνα, δείχνουν τα εις βάθος αποτελέσματα που θα έχει αυτός ο πόλεμος, πολύ καλύτερα, από μια γεωπολιτική αλλαγή μεγάλων διαστάσεων η οποία βρίσκεται εν εξελίξει.
Χωρίς την ύπαρξη των ανθρώπων σε όλη τη Δύση στις πλατείες του κόσμου αλλά και στις ψηφιακές «πλατείες», η Δύση, ως συνήθως, πιθανότατα θα είχε κάνει ό,τι μπορούσε για να μην κάνει οτιδήποτε σημαντικό. Όπως ακριβώς σιωπά πολλές φορές τις τελευταίες δεκαετίες απέναντι στην αδικία και όπως προσπάθησε και προσπαθεί αυτή τη φορά –παρά τις κυρώσεις– να διατηρήσει το status quo. Μη ξεχνάμε την υποκριτική στάση της απέναντι στην Κύπρο και την κατοχή.
Ο εθνικοαπαλευθερωτικός πόλεμος των Ουκρανών σηματοδοτεί λοιπόν αφενός τον πόλεμο απέναντι στον ολοκληρωτισμό, όπως αυτός διαμορφώνεται στην Ευρασία, αλλά και απέναντι στην παρηκμασμένη Δύση από τον μεγεθυμένο και ηγεμονεύοντα οικονομισμό που κυριαρχούσε τις προηγούμενες δεκαετίες και ήταν η κύρια αιτία διάβρωσης των εθνικών δημοκρατιών, της δυνατότητας στην άμυνα και την κοινωνική πολιτική.
Αυτός ο πόλεμος, όπως εξελίσσεται τους τελευταίους 8 προς 9 μήνες, είναι προϊόν της συνεχιζόμενης ανικανότητας της Δύσης ενάντια στην αδικία στον κόσμο στο όνομα των οικονομικών συμφερόντων της και της παγκοσμιοποίησης.
Είναι κυρίως η γερμανική οικονομική πολιτική που ηγεμόνευσε στη Ευρώπη και έχτισε άρρηκτους δεσμούς με τη Ρωσία με επακόλουθο την –σχεδόν– ολοκληρωτική εξάρτηση της Γηραιάς Ηπείρου από τις ρωσικές πηγές ενέργειας. Αυτό το κενό πολιτικής και αμυντικής στρατηγικής της Ευρώπης προσπάθησε να εκμεταλλευτεί ο Πούτιν.
Ο πόλεμος που εξαπέλυσε στο ευαίσθητο υπογάστριο της Ευρώπης ήταν η αφορμή να αναδυθούν χρόνια προβλήματα που υπέβοσκαν στις χώρες της Δύσης. Το μεγάλο έλλειμμα δημοκρατίας, η κυριαρχία του ατομικού δικαιωματισμού και η υποχώρηση του κοινωνικού κράτους δικαίου, η κυριαρχία μιας οικονομικής ελίτ απέναντι στην πολιτική αντιπροσώπευση, η έλλειψη ενιαίας αμυντικής, ενεργειακής και κοινωνικής πολιτικής, η κυριαρχία των αφηγημάτων της παγκοσμιοποίησης με τα οποία, ως όχημα, οι μειονότητες εγκαθιστούν, μέσω ελεγχόμενων ΜΚ οργανισμών (ΜΚΟ), μια άτυπη δικτατορία απέναντι στις πλειοψηφίες, αποτελούν μερικά από αυτά.
Η απόφαση των οικονομικών ελίτ της Δύσης να βγουν, σε κάποιο βαθμό, ενάντια στα συμφέροντά τους, επιβλήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τις φωνές και την αντίδραση των λαών, που δεν πιστεύουν πλέον το παλιό υποκριτικό παιχνίδι των υψηλών δηλώσεων της Δύσης από τη μια πλευρά και την ανυπαρξία ουσιαστικής πράξης από την άλλη.
Αρκεί να δούμε τον Ζελένσκι να έρχεται αντιμέτωπος ξανά και ξανά με αυτή την παρακμή της Δύσης για να καταλάβουμε ότι ο Ζελένσκι, από την πρώτη στιγμή, στην πραγματικότητα μιλάει μέσω της παλιάς εξαφανισμένης Πολιτικής (με Π κεφαλαίο) στους ίδιους τους λαούς των κρατών, αντί να κάνει έκκληση προς τους κυβερνώντες τους. Λόγος ευθύς, ειλικρινής, υπαρξιακός. Αδιαμφισβήτητα «αντιπολιτικός» για την τρέχουσα αγοραία αντίληψη που επικρατεί –ακόμα– στη Δύση.
Αυτή είναι η σημασία της πράσινης μπλούζας που επιλέγει να φοράει όταν μιλάει στον κόσμο. Καταλαβαίνει ότι οι πραγματικοί του συνεργάτες δεν είναι αυτοί που είναι τόσο βαθιά ριζωμένοι στην παρακμάζουσα απερχόμενη τάξη πραγμάτων που καθορίζεται αποκλειστικά από τα συμφέροντα μιας κυρίαρχης οικονομικής ελίτ, αλλά όλοι αυτοί που καθορίζουν τη μεγάλη εικόνα, οι λαοί.
Μιλάει σε όσους νιώθουν βαθιά μέσα τους πόσο πολύ η κατάσταση στην Ουκρανία –διαμορφωμένη από τα συμφέροντα και τη στασιμότητα ανάμεσα στη «Δύση» και την «Ανατολή»– είναι σήμερα, με όλες τις επιφυλάξεις και αναλογίες, μια αλληγορία του δικού τους μέλλοντος: του κινδύνου επιστροφής στον ολοκληρωτισμό.
Κι αυτός ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του Ζελένσκι και του λαού του εγκαινιάζει, σημασιολογικά, ακριβώς την εναντίωση των λαών της Δύσης σε αυτή την παρακμή, ενώ παράλληλα ξεσκεπάζει με τον πλέον αποκαλυπτικό τρόπο τον ολοκληρωτισμό καθεστώτων όπως του Πούτιν, αλλά και του στενού του συνεργάτη στην Τουρκία.
Ο θεμελιώδης πόλεμος που διεξάγεται στην Ουκρανία αυτή τη στιγμή, σε κάθε επίπεδο, είναι ο πόλεμος για την ελευθερία. Όχι μόνο ενάντια στην οικονομική δικτατορία των διευθυντηρίων και των ελίτ, αλλά ενάντια στους «νέους φασίστες», που θέλουν να εκμεταλλευτούν την πολιτική αδυναμία της Δύσης λόγω ακριβώς αυτής της κοντόθωρης οικονομίστικης αντίληψης που ηγεμόνευσε τις προηγούμενες δεκαετίες, για να μας κρατήσουν στο παρελθόν.
Αυτός ο πόλεμος αποδεικνύει ήδη ότι μόνο οι άνθρωποι που στρατεύονται απευθείας, έξω από τις παλιές δομές εξουσίας, θα μπορούσαν ίσως να προστατεύσουν αυτούς και εμάς και να ανατρέψουν όλες αυτές τις αντιλήψεις που οδήγησαν την δημοκρατία στη Δύση σε παρακμή και έφεραν, προ των πυλών, τον ολοκληρωτισμό από το παράθυρο.
*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους/ Πηγή: huffingtonpost.gr
