Η συμφωνία με την Αίγυπτο για την ΑΟΖ συνιστά πράγματι μία υποχώρηση για την Ελλάδα,  καθώς Κρήτη, Κάρπαθος και Ρόδος έχουν μειωμένη επήρεια, όχι πάντως στον βαθμό που αναμένονταν,  ενώ με την τμηματική ανακήρυξη «αυτοϋπονομεύει» τα κυριαρχικά της δικαιώματα ανατολικά του 28ου μεσημβρινού.

Συνολικά η Ελλάδα δίνει περίπου 4600 τετραγωνικά χιλιόμετρα ελληνικής ΑΟΖ στην Αίγυπτο (βάσει της μέσης γραμμής), μένει έξω από τη λεκάνη του Ηροδότου, ενώ βέβαια τελειώνει οριστικά οποιαδήποτε συζήτηση για ένωση ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου, που συνεπάγεται πλήρη επήρεια του συμπλέγματος της Μεγίστης.

Παρ’ όλα αυτά ήταν μία συμφωνία, η οποία ήταν απαραίτητο να γίνει και καλώς υπεγράφη από τον ΥΠΕΞ Νίκο Δένδια, καθώς το τουρκολιβυκό μνημόνιο και η πίεση από την Άγκυρα να συμπεριληφθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, στο οποίο μας «σέρνουν» οι σύμμαχοι, δεν άφηναν πολλά περιθώρια ελιγμών.

Υπό αυτό το πρίσμα, πράγματι, η συμφωνία ακυρώνει σε διπλωματικό επίπεδο το τουρκολιβυκό μνημόνιο, αφού η Ελλάδα και μάλιστα με την αναγνώριση της Αιγύπτου, το απορρίπτει εμφατικά και «τελειώνει» οποιαδήποτε συζήτηση περί συμπερίληψής του στις διαπραγματεύσεις, κατοχυρώνοντας έτσι – πάντα σε διπλωματικό επίπεδο- τα μεγάλα κοιτάσματα νότια της Κρήτης.

Όμως, όπως κάθε διεθνής συμφωνία, έτσι και αυτή είναι ένα κενό γράμμα αν μία χώρα δεν είναι ικανή και αποφασισμένη να την υπερασπιστεί με όλα της τα μέσα.

Η Ελλάδα για να αποκομίσει τα οφέλη της συμφωνίας θα πρέπει να την εφαρμόσει στην πράξη και όταν λέμε να την εφαρμόσει εννοούμε να υπερασπιστεί στρατιωτικά οποιαδήποτε προσπάθεια διάρρηξης της από την Τουρκία και να προχωρήσει άμεσα σε ερευνητικές και γεωτρητικές δραστηριότητες για υδρογονάνθρακες, αλλά κι αλιευτική δραστηριότητα.