Περί του εκκλησιαστικού ζητήματος της Ουκρανίας
Η Ρωσία «υπέθαλψε» εν πολλοίς και στήριξε σχεδόν όλες τις διεκδικήσεις αυτοκεφαλίας των Εκκλησιών της Βαλκανικής έναντι του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ενώ «εργάσθηκε» και για τον «αφελληνισμό» και εξαραβισμό των Παλαιφάτων Πατριαρχείων της Ανατολής, και συγκεκριμένα του Αντιοχείας, του Αλεξανδρείας και του Ιεροσολύμων εντός του πλαισίου της διεθνούς εκκλησιαστικής πολιτικής της για απομείωση του κύρους του Ελληνισμού και για περιαγωγή των Πατριαρχείων υπό την επιρροή της Ρωσίας, ως αφελληνισθέντων και εξαραβισθέντων, επισημαίνει σε άρθρο του στο περιοδικό Policy Journal (τεύχος Οκτώβριος-Νοέμβριος 2024), με θέμα:”Το Ουκρανικό Εκκλησιαστικό Πρόβλημα” o Δρ. Βασίλειος Θ. Μεϊχανετσίδης .
Εν τούτοις, υποστηρίζει ότι η πολιτική της Ρωσίας (Κράτους και Εκκλησίας) δεν υπήρξε πάντοτε «ανθελληνική» και εξηγεί: “Κατά την Οθωμανοκρατία, η Ρωσία στήριξε εμπράκτως τα Πατριαρχεία της Ανατολής, αλλά και τον υπόδουλο Ελληνισμό, πολύ περισσότερο από τις Χώρες της Δύσεως (με πρώτη την Αγγλία), οι οποίες υποστήριζαν την «ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας», με τίμημα και αυτήν ακόμη την διαιώνιση της φρικτής δουλείας των αυτοχθόνων Χριστιανών και την φυσική και πολιτισμική εξόντωσή τους από τους Οθωμανούς Δυνάστες. Το γεγονός αυτό δεν θα πρέπει να λησμονείται και να υποτιμάται, ούτε η Ρωσία να δαιμονοποιείται και να περιθωριοποιείται. Τα γεωπολιτικά συμφέροντα επιβάλλουν πολιτικές (κρατικές και μη), αλλά αυτά είναι ρευστά και μεταβαλλόμενα με ό,τι η ρευστότητα και η μεταβολή δύναται αργότερα να συνεπαχθεί. Η μεταστροφή της Ρωσίας σε «ανθελληνικότερες», ούτως ειπείν πολιτικές, τοποθετείται κατά το μάλλον ή ήττον κατά το β΄ ήμισυ του 19ου αι. με την γένεση των εθνο-κρατών της Βαλκανικής (κυρίως των σλαβικών) και την ανάδυση του ιδεολογικο-πολιτικού κινήματος του Πανσλαβισμού”.
Στο ίδιο άρθρο ο Δρ. Βασίλειος Θ. Μεϊχανετσίδης, μεταξύ άλλων, αναφέρει:”Ενώ, λοιπόν, η Εκκλησία της Ρωσίας «υπέθαλψε» πολλές ενέργειες προς αυτοκεφαλοποίηση Εκκλησιών της Βαλκανικής, σήμερα η Ρωσική Εκκλησία αρνείται πεισματικά το δικαίωμα χειραφετήσεως των Εκκλησιών των Ανεξαρτήτων Κρατών της πρώην Τσαρικής Αυτοκρατορίας και της Ε.Σ.Σ.Δ. Αντέδρασε στην ουκρανική αυτοκεφαλία κατά την δεκαετία του 1990, καθαιρώντας, αφορίζοντας και αναθεματίζοντας τον πρώην Κιέβου Φιλάρετο (Denisenko), και συνεχίζει να αντιδρά, αρνούμενη το δικαίωμα των Ουκρανών σε αυτοκέφαλη Εκκλησία, κατά το παράδειγμα των λοιπών (εθνικών) Ορθοδόξων Εκκλησιών (Ελλάδος, Σερβίας, Ρουμανίας, Πολωνίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, Τσεχίας και Σλοβακίας). Αντέδρασε επίσης στην αυτονομία της Εκκλησίας της Εσθονίας το 1996. Ταυτόχρονα, επιχειρεί όχι μονάχα να διατηρήσει το εκκλησιαστικό της imperium, αλλά και να το επαυξήσει εν τοις πράγμασι. Διεκδικεί και επιτυγχάνει την επιστροφή των Ρώσων της Διασποράς, δηλαδή της «Υπερορίου Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας» (Russian Orthodox Church Outside Russia), της Αρχιεπισκοπής των Ορθοδόξων Παροικιών Ρωσικής Παραδόσεως εν Δυτική Ευρώπη (Archevêché des paroisses/églises orthodoxes de tradition russe en Europe occidentale), διεκδικεί ακόμη και την προσάρτηση της «Ορθόδοξης Εκκλησίας Αμερικής» (Orthodox Church in America-OCA), ενώ πρόσφατα εισπήδησε αντικανονικώς και εντός της κανονικής δικαιοδοσίας του Πρεσβυγενούς και Παλαιφάτου Αποστολικού Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής, ιδρύοντας εκεί αντικανονικώς και αθέσμως «Πατριαρχική Εξαρχία Αφρικής» (Патриарший экзархат Африки· l’Exarchat patriarcal d’Afrique, 2021)”. ΦΩΤΟ ΕΠΑΝΩ: Ιερά Σύνοδος Ορθόδοξης Εκκλησίας Ουκρανίας (OCU)
*Παρατίθεται το πλήρες κείμενο του άρθρου
Η μεταστροφή της Ρωσίας σε «ανθελληνικότερες» πολιτικές και ιδεολογικο-πολιτικό κίνημα του Πανσλαβισμού”. by ARISTEIDIS VIKETOS on Scribd
*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους