ΠΕΡΙ «ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ» ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΜΟΝΟΝ
Μητροπολίτου πρ. Χαλκηδόνος Ἀθανασίου*
«…, οὐκ ἔνι δοῦλος, οὐδέ ἐλεύθερος,…» (Γαλ. 3,28)
Ἀπό τοῦ ΙΗ’ περίπου αἰῶνος, οἱ ἄνθρωποι μετά ἀπό πολλούς ἀγώνας καί ἀγωνίας, θυσίας καί αἶμα «ἐπέτυχον» δῆθεν διάφορα δικαιώματα καί ἐλευθερίας, τοὐλάχιστον κατά τόπους καί ὡρισμένα διαστήματα. Μεταξύ δέ αὐτῶν ὑπάρχουν ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀτόμου, τῆς γυναικός (Feminismus), τῆς σκέψεως, τῆς δημοκρατίας καί ἀνεξαρτησίας κρατῶν, τῆς θρησκείας, τῆς ἐκπαιδεύσεως, τῆς ἐργασίας, τῆς σεξουαλικότητος, τῆς κινήσεως κ.ἄ.
Τίθεται ὄθεν τό ἐρώτημα: Εἴμεθα πραγματικῶς ἐλεύθεροι ἤ ἀκόμη δοῦλοι; Ἐρώτημα δυσχερές, καθ’ ὅτι πρωτίστως δέον νά καθορισθεῖ τί ἐστιν ἐλευθερία καί τί δουλεία.
Διά τούς μείζονας θεωρητικούς τῆς πολιτικῆς ἐλευθερίας, αὕτη σημαίνει χειραφέτησιν ἀπό τόν καταναγκασμόν, τήν αὐθαιρεσίαν ἄλλων ἀνθρώπων, ἀπελευθέρωσιν ἀπό τῶν δεσμῶν πού δέν ἄφησαν εἰς τό ἄτομον ἄλλην ἐπιλογήν ἐκτός ἀπό τήν ὑπακοήν εἰς τάς ἐντολάς ἑνός ἀνωτέρου εἰς τόν ὁποῖον ἧτο προσδεδεμένον (Μήπως παρόμοιαι ἰδέαι δέν ὑπάρχουν εἰς τόν στρατόν καί τόν παραδοσιακόν καί «μοντέρνον» διορθόδοξον καί διαχριστιανικόν μοναχισμόν καί οὐχί μόνον;)
Εἰς τήν ἀρχαιότητα ὑπάρχουν βεβαίως ἐκτός τῶν δούλων καί οἱ «φυσικοί» τοιοῦτοι, οἱ ὁποῖοι ἐξ αἰτίας τῆς πνευματικῆς των ἐλαττωματικότητος ἤξεραν νά εἶναι δοῦλοι.
Καί ἰδού τώρα ἕν σύγχρονον παράδειγμα: Ἡ δουλεία εἰς τήν Βραζιλίαν ἀπαγορεύεται ἐπισήμως ἀπό τοῦ 1888. Ὅμως ἡ ἀστυνομία εἰς τήν μεγαλυτέραν χώραν τῆς νοτίου Ἀμερικῆς ἀνακαλύπτει μέχρι σήμερον – τελευταίως εἰς ἕν λατομεῖον παρά τό Porto Alegre νοτίως τῆς χώρας, περιπτώσεις ὅρων ἐργασίας ὁμοιαζόντων πρός τάς τῶν δούλων.
Ἐκεῖ ἠλευθερώθησαν τρεῖς ἀνδρες οἱ ὁποῖοι προφανῶς διά τήν ἐργασίαν των ἐπληρώνοντο διά τοῦ ναρκωτικοῦ crack ἀντί χρημάτων. Τοῦτο εἶναι μία κόνις κοκαΐνης ἐκ τῆς ὁποίας παρασκευάζονται τά δισκία. Διέμενον ὑπό ἀναξιοπρεπεῖς διά τούς ἀνθρώπους ὅρους. Τά δισκία δέ μετά τήν λῆψιν των ἀμέσως ἠδύναντο νά ὁδηγήσουν εἰς ἐξάρτησιν.[1]
Πέρυσι εἰς τήν Βραζιλίαν ἠλευθερώθησαν 3190 ἄνθρωποι ὑπό ὄρους ὁμοίους πρός τούς τῶν δούλων. Αὐτός εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἀριθμός ἀπό τό 2009, ὅτε ἠλευθερώθησαν 3765 κυρίως ἀπό τήν βιομηχανίαν καφέ καί σακχαροκάλαμου. Αἱ ἀποζημιώσεις ἦσαν 2,4 ἑκατομμύρια εὐρώ.
Ἑτέρα παλαιοτέρα μορφή καταπιέσεως ἦσαν οἱ οἴκοι παρηγορίας γυναικῶν (Trostfrauen) ὑπό τήν εὐφημιστικήν ἔννοιαν, αἱ ὁποῖαι κατά τόν Β’ Παγκόσμιον Πόλεμον, ὁδηγοῦντο εἰς τήν ἀναγκαστικήν πορνείαν (Sexsklaverei) εἰς τά ἰαπωνικά πορνεῖα. Τά 40% τῶν θυμάτων ἦσαν ἐξ Ἰαπωνίας καί αἱ λοιπαί ἐκ Κορέας, Ταϊβάν, Ἰνδονησίας, Μαλαισίας, Φιλιππίνων καί Κίνας. Ὀλίγαι δέ ἐξ Ὀλλανδίας, Αὐστραλίας, Γερμανίας, Οὐγγαρίας. Πολλά ἐξ αὐτῶν ἦσαν παιδιά!
Εἷς ἀκριβής ἀριθμός των συζητεῖται κυμαινόμενος μεταξύ 20 καί 200 χιλιάδων, ἐκ τῶν ὁποίων ἐπέζησαν μόνον 30%, λόγῳ ἀσθενειῶν, πείνας, βασανιστηρίων καί βίας.
Εἰς τό μικρόν πάρκον ἐν Μοαβίτ τοῦ Βερολίνου ὑπάρχει ἕν ἄγαλμα ἐκ σκυροδέματος καί ὀρειχάλκου, ἔργον τοῦ ζεύγους K.E. sung καί Seo kyung. Ἀνηγέρθη διά νά ὑπενθυμίζει εἰς τάς γυναῖκας καί κορασίδας, αἱ ὁποῖαι κατά τόν Β’ Παγκόσμιον Πόλεμον ἐκ τοῦ ἰαπωνικοῦ στρατοῦ ἐξηναγκάσθησαν εἰς τήν πορνείαν, “εὐργετικήν” γάρ!
Παριστᾶ μία νέαν γυναῖκα καθημένην μέ κορεατικήν ἐνδυμασίαν, ἐσωστρεφῆ καί μέ ἴχνη γήρατος ἐκ βασάνων.
Εἰς τά πορνεῖα τοῦ μετώπου ἀνέμενον αἱ γυναῖκες παρηγορίας τούς Ἰάπωνας στρατιώτας τοῦ φασιστικοῦ καθεστῶτος .
Τό ἀπό τεσσάρων έτῶν τῆς «εἰρήνης» μνημεῖον, σύμβολον ἀντιιαπωνικόν, ἐδημιούργησεν διενέξεις μεταξύ Νοτίου Κορέας καί Ἰαπωνίας. Αἱ γυναῖκες τῆς παρηγορίας ἐκ τῶν ὁποίων πολύ ὀλίγαι ζῶσιν, ζητοῦν ὅπως οἱ Ἰάπωνες ἀναλάβουν τήν εὐθύνην τῆς σκλαβιᾶς τοῦ σέξ. (Sexsklaverei), ὅπερ ἀπορρίπτει ἡ κυβέρνησις λέγουσα ὅτι τά θύματα τοῦ πολέμου ἀποζημιώθησαν ἐπαρκῶς.[2]
Τοιαύτη τοίνυν καί τοσαύτη ἡ ἀθλιότης καί θηριωδία τῶν ἀνθρώπων μέχρι σήμερον.
Nie wieder! (Ποτέ ξανά)!
[1] – -, Sklaven in Brazilien befreit, Publik Forum 8 (2024) 25.
[2] A. Rust, Unfriedens-Statue, ἔνθ. ἀνωτ. 7 (2024) 48.
- Schrom, Welche Freiheit wollen wir? ἔνθ. ἀνωτ. 22 (2021)
*Tα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους
