ΠΕΡΙ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΚΗΣ ΡΥΘΜΙΣΕΩΣ ΜΕΤΑ ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΕΙΔΟΥΣ ΑΠΟΧΡΩΣΕΩΣ

Του Μητροπολίτη

Γέροντος Χαλκηδόνος Αθανασίου

Ὡς γνωστόν, μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ὑπάρχουν “θερμόαιμοι” οἱ ὁποῖοι περιπτύσσονται περιπαθῶς ἀμέσως γνωστοὺς καὶ “ἀγνώστους” -δίχως νὰ ἀποκλείεται καὶ τὸ ὑποκριτικὸν ἤ καὶ τό “διὰ τὸ θεαθῆναι“- καθ’ ὅτι ἀνήκουν εἰς τὴν πανίσχυρον συντεχνίαν τῶν θεομπαικτῶν καί “κενταυρο-σατύρων“!, ἐνῶ ἕτεροι ἵστανται εἰς ἀπόστασιν ἐπιφυλακτικοὶ καί “θερμαινόμενοι“, διὸ καὶ κατηγοροῦνται ὡς ψυχροί, διότι φοβοῦνται καὶ τὴν μάχαιραν ὄπισθεν. Τοῦτο ἀσφαλῶς σχετίζεται μὲ ποικίλα ἄιτια ὅπως τὸ DNA, τὴν περιοχὴν γεωγραφικῆς προελεύσεώς των π.χ. νότον, βορρᾶν, Ἀφρικήν, ἤθη καὶ ἔθιμα, ἰδιοσυγκρασίαν κλπ.

Εἰς τὰς ἡμέρας μας ὅμως ἐνεφανίσθη λόγῳ καὶ ἑνὸς φοβεροῦ διὰ τὴν ὑγίειαν προβλήματος, τοῦ κορωνοϊοῦ, καὶ ἡ πολυθρύλητος ἐξαναγκαστικὴ τὴν φορὰν αὐτήν “κοινωνικὴ ἀπόστασις” περὶ τὰ δύο μέτρα, περιφρουρήσεως τῆς ὑγίειας τοῦ ἀνθρώπου ὡς ἡ μάσκα, ἡ νίψις τῶν χεριῶν, ἡ χρῆσις ἀντισηπτικοῦ καὶ ἄλλα.

Οὕτως ἐτέθη τὸ θέμα ἐὰν αἱ Ἐκκλησίαι ἀνταπεκρίθησαν δεόντως διὰ τὸ πρόβλημα τοῦτο, παρὰ τὰς συχνὰς διὰ λόγους ὑγιεινῆς ἀντιδράσεις τῶν κρατῶν. Ὑπάρχουν δὲ διάφοροι ἐν προκειμένῳ ἀπόψεις. Οὕτως ὁ Ἰησουΐτης K. Mertes^[1] ἰσχυρίζεται ὅτι ἦτο ἀπογοητευμένος ἐκ τοῦ Πεντηκοστιανοῦ Διαγγέλματος τῶν Ἐπισκόπων τῆς Αὐστρίας, οἱ ὁποῖοι εἶπον: Μὴ φοβεῖσθε! Κατὰ τὴν Πεντηκοστὴν ἐκ μιᾶς ἐκφοβισμένης ὁμάδος θὰ γίνει μία τῶν μπροστάρηδων, ὑπερβαίνουσα τὸν φόβον ὡς ὁ Κύριος εἰς τὴν Γεσθημανὴν καὶ τοῦτο οὐχὶ ἀδίκως ἀλλὰ δεδικαιολογημένως.

Ὁ ἔπαινος τῆς “ἀλληλεγγύης διὰ τῆς ἀποστάσεως” ἐκ στόματος ἐκκλησιαστικοῦ ἀκούεται κατ’ αὐτὸν δυσμενῶς. Ἡ ἀγγελία τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου ὁδηγεῖ εἰς τὴν ἀντίθετον πλευράν: Νὰ ἐγγίζει τις τοὺς λεπρούς (Ματθ. 8, 2-3), νὰ δέχεται τοὺς ἀστέγους, νὰ περιπτύσσεται τοὺς κλαίοντας, νὰ συγκρατεῖ τοὺς πάσχοντας ἐξ ἀμνησίας, νὰ παρηγορεῖ τὰ παιδιά, νὰ ἐπεμβαίνει εἰς τὴν βίαν, νὰ κατευοδώνει τοὺς νεκρούς. Δὲν ὑπῆρχον ἄλλωστε καὶ τότε πανδημίαι; Διατί δὲν προσβάλλεται ἐκ τῶν ἀσθενειῶν ὁ καταλύων τὴν Θ. Κοινωνίαν λειτουργός; Εἰς τὰ κηρύγματα χαρακτηρίζονται ὡς ἐγωϊσταὶ ὅσοι ἐξέρχονται εἰς τοὺς δρόμους. Βασικὰ δικαιώματα ὅμως ἔχουν καὶ οἱ πλέον ἀδύνατοι. Καὶ ἡ παραγκώνησις αὐτῶν ἰδίως, ἠμπορεῖ νὰ ἔχει θανασίμους συνεπείας δι’ αὐτούς. Δύναται ἡ Ἐκκλησία τὰς βαναύσους συνεπείας τῆς ἀλληλεγγύης νὰ θεωρεῖ ὡς ἀπόστασιν καὶ ἁπλῶς νὰ σχολιάζει;

Τελικῶς τίθεται τὸ ἐρώτημα: Εἰς ποῖον θὰ ἔχωμεν ἐλπίδας; Ὁ ἰὸς θὰ ὑπάρχει ἐσαεί. Καμμία ἔρευνα, τεχνική, πολιτικὴ δὲν θὰ δύναται νὰ ἀλλάξει τι ἐπὶ τοῦ προκειμένου.

Τὸ Ἱ. Εὐαγγέλιον εἶναι ἡ νίκη ἐπὶ τοῦ πανισχύρου ἐπὶ τῶν πάντων φόβου. Τοῦτο εἶναι τὸ ἀπαιτούμενον νὰ κηρύτει κυρίως εἰς τοιούτους καιροὺς πανδημιῶν πέραν τῶν σοβαρῶν μέτρων προφυλάξεως.

Ὅμως ἡ ἱέρεια B. Schlauraff ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἄποψις καθ’ ἣν αἱ Ἐκκλησίαι δὲν ἐπέδειξαν ἀρκετὴν μέριμναν διὰ τὴν ἐπιδημίαν τοῦ ἰοῦ, ποιμαντικῶς τυγχάνει ἀσύστατος. Ἐδημιούργησαν δῆλον ὅτι ἐγγύτητα δίχως νὰ παρεμποδίζουν τὴν ἀπὸ ἀπόψεως ὑγίειας οὐσιώδη ἀπόστασιν. Κατὰ τὴν πρωΐαν τῆς Ἀναστάσεως ἡ ἱέρεια ἵσταται μετὰ τῶν συναδέλφων τῆς ἐν πλήρει ἀμφιέσει πρὸ τοῦ ναοῦ της. Μὲ ἀνοικτὰς θύρας ἔψαλλον τοὺς πασχαλινοὺς ὕμνους καὶ ἤναπτον τὸ Ἀναστάσιμον Φῶς. Ὁ ναὸς ἦτο κενὸς μὲ μίαν μόνον γηραλέαν μοναχήν. Μετὰ ἐπεσκέπτοντο τὰ χωρία εἰς τὰ ὁποῖα ἠκούοντο οἱ ὕμνοι καὶ πρὸ τῶν ναῶν ἵσταντο ἄνθρωποι ποὺ ἐλάμβανον ὅλην τὴν ἡμέραν τὸ Ἄγιον Φῶς καὶ ἐτέλουν τὴν Θείαν Λειτουργίαν εἰς τὸν οἶκον των.

Διαρκῶς ἀπέστελλον πρὸς αὐτὴν ἄνθρωποι προσευχητικὰς ἐπιθυμίας. Πρὸ τῶν οἴκων εὐγηρίας παίζουν συνήθως τρομπέτας. Καὶ ἐὰν δὲν ὑπάρχει οὐδεὶς, μία μοναχὴ ἀναγινώσκει προσευχὰς δι’ ἕναν ἀποιχόμενον. Πρὸ τῶν ναῶν ὑπῆρχον πανὼ μὲ πνευματικοὺς λόγους καὶ προσευχάς, ὅπως καὶ εἰς τὰ γράμματα, βίντεο, καὶ φέιγ βολάν (feuille volante), τὰς θύρας καὶ τὰ παράθυρα τῶν οἴκων. Ποιμαντικὴ ἐγίνετο διὰ τοῦ τηλεφώνου καὶ τοῦ e-mail. Οὐδέποτε ἄχρι σήμερον δὲν ὑπῆρχε τόσον στενὸς σύνδεσμος μεταξὺ μιᾶς Κοινότητος καὶ Χριστιανῶν εὑρισκομένων μακράν. Ἡ πίστις ἀπέβη ψηλαφητὴ ἀκόμη δι’ ἐκείνους ποὺ τὴν ἐλησμόνησαν. Οὐδέποτε ἦτο κατ’ αὐτὴν ἡ Ἐκκλησία τόσον δυναμικὴ ὡς σήμερον.

Τί λοιπὸν ἐξ ὅλων τῶν ἀνωτέρω δέον νὰ ὑποστηριχθεῖ; Πῶς ἀντιμετώπισαν τὸ θέμα αἱ Ἐκκλησίαι; Ἐνεργῶς, ἔστω καὶ κατὰ διαφόρους τρόπους, ἢ οὔ; Πάντως ἀνεξαρτήτως τούτου, ὀ μελετητὴς δέον νὰ λάβει ὑπ’ ὄψιν τὰ ὅσα συνεχῶς καὶ ἀστραπιαίως διακηρύσσονται πολλάκις ψευδῶς καὶ ὡς μύθοι, δημιουργηθείσης καὶ μίας “πανδημίας τοῦ ψεύδους” περὶ τοῦ ἰοῦ καὶ τῆς ὑπάρξεως του, τῶν μορφῶν του, τὰς ἐνδείξεις καὶ συνεπείας τοῦ “εὐλογημένου” τούτου μιάσματος τοῦ κόσμου, τὰς προφυλακτικὰς δίκην προσωπείων μάσκας, τὰ ἐμβόλια, τὴν κοινωνικὴν ἀπόστασιν, τὸν πραγματικὸν ἀριθμὸν τῶν θανάτων καὶ τὰ αἴτια αὐτῶν, κατὰ τὰ ἀπὸ μακρὸν ἐτοιμαζόμενα σχέδια δυνάμεων διεθνῶν καὶ καταχθονίων, βροτολοιγῶν καὶ ἀποσκοπούντων εἰς τὴν καταστροφὴν τοῦ σύμπαντος κόσμου διὰ μίαν “νέαν” ἐποχήν, τὴν μείωσιν τοῦ πληθυσμοῦ καὶ τόσα ἄλλα, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός.

Ἐνδύεσθε τοίνυν, τὴν μάχαιραν τοῦ Πνεύματος (Ἐφ. (6, 17) καὶ τὸν θώρακαν τῆς πίστεως, καί, ὁ Θεὸς βοηθός.

[1] – Corona: Haben die Kirchen versagt?, Publik-Forum ἀρ. 12 (2020) 8