Ομερτά. Γιατί κανείς δεν μιλά για τη «Συμμορία»;

Του Θανάση Φωτίου*

«Η Συμμορία». Έτσι τιτλοφορείται το βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη στο οποίο, μαθαίνω ότι, εξιστορεί πράματα και θάματα. Μένει να δούμε εάν η υποδοχή που θα του επιφυλαχθεί (σε μια Κύπρο που για δύο ολόκληρες εβδομάδες απασχολούσε την ειδησεογραφία το αποκαλυπτικό βιβλίο του συνεργάτη του Τραμπ!) θα επαληθεύσει ή όχι τον τίτλο του. Και ο νοών νοείτω».

Όταν στις 6 περασμένου Δεκεμβρίου έγραφα το πιο πάνω σχόλιο στην κυριακάτικη μου στήλη στον Φιλελεύθερο, δεν είχα ακόμα διαβάσει το βιβλίο του γνωστού δημοσιογράφου – ερευνητή, το οποίο περιήλθε στην κατοχή μου αρκετές μέρες αργότερα. Ωστόσο, από κάποιες διαδικτυακές συνεντεύξεις του ίδιου του Μακάριου Δρουσιώτη, όσο κι από σχολιασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το περιεχόμενο έδειχνε πέρα για πέρα υποσχόμενο και αποκαλυπτικό. Τελικά, το «υποδεχθήκαμε» ο καθένας από εμάς με τα συμπλέγματά του – προσωπικά, επαγγελματικά, ιδεολογικά- κάτι που μια χαρά βόλευε αυτούς που βόλεψε. Και θέλω να πιστεύω πως ο τρόπος που το «υποδέχθηκε» ο καθένας από εμάς -και εν πολλοίς ισχύει-  έγινε όντως με βάση διάφορα συμπλέγματα και αγκυλώσεις που μας κατατρύχουν και όχι επειδή μια «ανώτερη δύναμη» – η «συμμορία» ας πούμε- επέβαλε στα παραδοσιακά ΜΜΕ τη σιωπή, γεγονός που θα επιβεβαίωνε το σχόλιο μου.

Παρόλα αυτά, βρισκόμαστε όντως ενώπιον ενός αξιοθαύμαστου γεγονότος: Το βιβλίο κυκλοφορεί εδώ και ένα σχεδόν χρόνο, μαθαίνω ότι έχει πουλήσει πέραν των 30.000 αντιτύπων, συζητιέται εκτενώς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επειδή στις σελίδες του καταγράφονται συγκλονιστικά στοιχεία για δολοπλοκίες, βυζαντινές μηχανορραφίες, ραδιουργίες, κόντρες, ίντριγκες και υπόγειες δοσοληψίες με αντικείμενο ιδιωτικά συμφέροντα – όλα με ονοματεπώνυμο και παραπομπές – εντούτοις παρατηρούμε μια εντυπωσιακή, εκκωφαντική σιωπή. Την ίδια ώρα που ανά τακτά χρονικά διαστήματα πέφτουμε από τα σύννεφα με τις αποκαλύψεις του ξένου Τύπου και προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί το ένα και γιατί το άλλο και πως συνδέονται κάποιες καταστάσεις μεταξύ τους, όπως για παράδειγμα οι «εγκάρδιες σχέσεις» που έχει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας με διάφορους φίλους του που βρέθηκαν ευνοούμενοι του κράτους και του (πρώην πάντα) δικηγορικού του γραφείου. Αυτού που ήδη από το 1997 ο ίδιος δεν είχε, υποτίθεται, ιδέα τι πράττει και από το 2013 ξέκοψε εντελώς. Άσχετα αν αυτό, το δικηγορικό που ελέγχουν οι κόρες και οι πρώην συνεργάτες του, τρία χρόνια μετά την εκλογή του στην προεδρία της Δημοκρατίας, δεν είχε… ανανεώσει την ιστοσελίδα του και ενημέρωνε κάθε ενδιαφερόμενο ότι… μπορούσε να επικοινωνήσει με τον Νίκο Αναστασιάδη αν τον απασχολούν θέματα ναυτιλιακών και αεροπορικών εταιρειών!

Πίσω όμως στο βιβλίο. «Η Συμμορία» του Μακάριου Δρουσιώτη αναφέρεται στα γεγονότα που οδήγησαν στο κούρεμα του 2013, τις θέσεις και απόψεις των εμπλεκομένων σε κλειστές συνεδριάσεις, στις προσπάθειες να χρησιμοποιηθούν οι συντάξεις και τα ταμεία προνοίας για να σωθούν οι τράπεζες, στη σχέση του προέδρου της Δημοκρατίας με τους Ρώσους πελάτες του δικηγορικού του γραφείου και την επιρροή που αυτοί είχαν (ή και έχουν ακόμα) πάνω του, σε εξαφανισμένες «δωρεές» εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, στους λόγους που οδήγησαν στη ρήξη με τον Πανίκο Δημητριάδη και αργότερα με την «εκλεκτή» Χρυστάλλα Γιωρκάτζιη, στη μάχη συμφερόντων για έλεγχο της Τράπεζας Κύπρου, την κόντρα προέδρου της Δημοκρατίας και αρχηγού κυβερνώντος κόμματος για το ίδιο αντικείμενο, στο πλιάτσικο των περιουσιακών στοιχείων των τραπεζών, στα διαπλεκόμενα δικηγορικά γραφεία που διεκδικούν ρόλο εκτελεστικής εξουσίας αλλά και στον τρόπο που ενίοτε τα ΜΜΕ διαδραματίζουν κατευθυνόμενο ρόλο… Παρόλα αυτά, σιωπή.

Όχι, δεν είναι άγνωστα τα περισσότερα γεγονότα στα οποία αναφέρεται το βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη. Απεναντίας. H αξία του βιβλίου έγκειται αλλού. Ο συγγραφέας φωτίζει τις αθέατες πτυχές. Παραθέτει στοιχεία που αποκαλύπτουν το παρασκήνιο πίσω από τα γεγονότα. Τις σκοπιμότητες, τις πραγματικές επιδιώξεις που συχνότατα, αν όχι πάντα, δεν έχουν καμία σχέση με το «καλώς νοούμενο συμφέρον του τόπου», τα διαπλεκόμενα, τη διαφθορά ενός βαθέως κράτους, τις συγκρούσεις, τις αστοχίες το ρόλο που διαδραμάτισε ο καθένας την επίμαχη περίοδο καθώς και τους λόγους για τους οποίους διαδραμάτισε τον ρόλο που διαδραμάτισε. Συνδέει γνωστά γεγονότα με άγνωστες συγκυρίες και άπληστα συμφέροντα μιας κάστας ανθρώπων. Επαναλαμβάνω, όλα με ονοματεπώνυμο και παραπομπές. Εντούτοις, πέραν από μια εκκωφαντική σιωπή, τίποτα.

Το έχω ξαναγράψει και το γράφω και τώρα: Το τι γνώμη μπορεί να έχει κάποιος για τον συγγραφέα του, αν έχει προηγούμενα μαζί του, αν συμφωνεί ή όχι με παλαιότερες απόψεις του ή διατηρεί επιφυλάξεις για ερμηνείες που εκφράζονται στο συγκεκριμένο βιβλίο ή ακόμα και ως προς την γενικότερη υιοθέτηση όσων παρατίθενται, δεν στερούν από το βιβλίο τον χαρακτηρισμό: ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ! Εντούτοις… σιωπή.

Το βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη, δημοσιογράφου – ερευνητή και την επίμαχη περίοδο, συμβούλου του προέδρου της Δημοκρατίας στο Προεδρικό Μέγαρο, δηλαδή σε πολλά αυτόπτη μάρτυρα, αποτελείται από 300 σελίδες. Κάθε μία με ονοματεπώνυμο και συγκεκριμένες παραπομπές. Εντούτοις… σιωπή. Απ’ όλους όσους κατονομάζονται σ’ αυτό. Κανείς δεν είχε να πει μέχρι τώρα ούτε μία λέξη. Έστω απαξίωσης. Περιττό να επαναλάβουμε τα κλισέ, για το τι θα γινόταν σε ένα «κανονικό κράτος». Όπου παραιτούνται καγκελάριοι μετά από εισαγγελικές έρευνες εναντίον τους για διαφθορά (στενοί συνεργάτες του, λέει, συνέβαλαν ώστε να  χρησιμοποιηθούν πόροι του υπουργείου Οικονομικών «αποκλειστικά για το παραταξιακό πολιτικό συμφέρον!») και πρώην πρόεδροι καταδικάζονται σε φυλάκιση επειδή υπερέβησαν κατά πολύ τις προβλεπόμενες δαπάνες της προεκλογικής εκστρατείας. Λέξεις κλειδί; «Εισαγγελική έρευνα»! Εδώ δεχόμαστε στωικά (με ηρεμία, αταραξία, απάθεια και καρτερικότητα εξηγεί το λεξικό) φαιδρές δικαιολογίες: «Δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζω τι κάνει ένα γραφείο που φέρει απλά το όνομά μου». Όπως, για παράδειγμα, δεν μπορούσε να ξέρει εάν ο γαμπρός του είναι ή όχι μέλος του Δ.Σ. της εταιρείας που ανέλαβε τη μαρίνα Αγίας Νάπας, παρόλο που ήταν ο γαμπρός του, σύμφωνα με τον Μακάριο Δρουσιώτη, που συνόδευσε στο Προεδρικό τους επενδυτές για να συναντήσουν τον πρόεδρο!

«Μένει να δούμε εάν η υποδοχή που θα του επιφυλαχθεί  θα επαληθεύσει ή όχι τον τίτλο του…», γράφαμε, λοιπόν, στις 6 Δεκεμβρίου. Πλέον, δεν μένει να δούμε τίποτα. Έχουμε δει. Και έχουμε καταλάβει. Το πρόσφατο παράδειγμα του ΡΙΚ, το κόψιμο της εκπομπής στην οποία ήταν καλεσμένος ο Μακάριος Δρουσιώτης με τη δικαιολογία ότι δεν συνάδει με τη θεματολογία της, είναι χαρακτηριστικό. Φυσιολογικώς εχόντων των πραγμάτων θα περίμενε κανείς ότι θα φρόντιζαν να προσκληθεί σε μια άλλη εκπομπή, στη θεματολογία της οποίας ταιριάζει. Αλλά…

*ΠΗΓΗ: “Ο Φιλελεύθερος”/  Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις  του συγγραφέα τους