Όλα πωλούνται στη μαρτυρική Κύπρο;
Μούχτιν (δωρεάν), πάρτε κόσμε: Χωράφια, σπίτια, αμπέλια
Του Μάριου Ευρυβιάδη*
Καθημερινά πλέον στην Κύπρο βομβαρδιζόμαστε από διαφημίσεις των επιτήδειων, οι οποίες μέσα από τα ΜΜΕ λαμβάνουν την μορφή “ειδήσεων”: τόσες κατοικίες -όχι διαμερίσματα- με 100 χιλιάδες η μία, ή κάπου εκεί κατάγυρα. Διαμερίσματα από 30- 50 χιλιάδες. Χωράφια, από 1.000 ευρώ ή πολύ λιγότερα. Από 50 ευρώ διάβασα κάπου!
Όλα με το GPS τους για να τα ελέγξετε μόνοι σας. Και με κόκκινες γραμμές ώστε να εντοπίζονται από το διαδύκτιο για να είστε σίγουροι! (Κάποιος επιτήδειος νομικός αργοπορημένα τους συμβούλεψε να προσέχουν που ζωγραφίζουν την κόκκινη γραμμή μην έχουν παρατράγουδα).
Τρέξε, λοιπόν, κόσμε να προλάβεις. Είναι η ευκαιρία σου. Σπίτια, χωράφια, αμπέλια, περβόλια. Εξασφαλισθείτε εσείς, τα παιδιά, τα εγγόνια σας. Πετάνε οι επιτήδειοι και το χιλιοειπωμένο κλισέ “πως κάθε κρίση είναι και ευκαιρία”.
- Τι τελικά συμβαίνει όλοι το γνωρίζουμε. Συντελείται ακόμη μια λεηλασία πλούτου, η οποία ναι μεν άρχισε με την παγκόσμια κρίση του 2008 – και στην Κύπρο με την κρατικά/τραπεζικά επικουρούμενη ληστεία του 2013- αλλά μοντέλο της υπήρξαν τεκταινόμενα σε Αμερική και Ευρώπη από τα μέσα της δεκαετίας του 1970.
Τότε είναι που άρχισε να υλοποιείται η ληστρική φιλοσοφία του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού της Σχολής του Σικάγου. Και μάλιστα όλα άρχισαν με ένα αιματηρότατο γεγονός: την πραξικοπηματική ανατροπή του δημοκρατικού καθεστώτος του Αλιέντε στη Χιλή το 1973 και τη συστηματική λεηλασία του πλούτου της χώρας που ακολούθησε με το πρόσχημα της λειτουργίας της “ελεύθερης αγοράς”. Πτώχευσαν κυριολεκτικά την Χιλή και τον λαό της. Τους κατέκλεψαν και μετέτρεψαν την χώρα τους στο σε μια αποικία χρέους στο διηνεκές.
- Εκεί είναι που πρωτοεφαρμόσθηκε, με τη μορφή “σοκ”, η πολιτική φιλοσοφία της Σχολής του Σικάγο και του γκουρού της, του περιβόητου Μίλτον Φρίντμαν. Και η οποία δεν είναι καν οικονομική, αν και προπαγανδίζεται ως τέτοια.
Είναι μια “φιλοσοφία” που ουσιαστικά λέει πως “εγώ και εσύ”, που δεν είμαστε λαμόγια- που εργαζόμαστε δηλαδή φιλότιμα, πληρώνουμε τους φόρους μας, δεν κλέβουμε- πως αμοιβόμαστε τάχατες “ικανοποιητικά” από το καπιταλιστικό σύστημα και, έτσι, υπάρχουμε και έχουμε “απασχόληση” η οποία μας επιτρέπει να συντηρούμε όσους εξαρτώνται από εμάς. Μέχρι όμως εκεί.
Πρέπει να ξέρουμε “τη θέση μας”- όπως μας θυμίζει κάθε τόσο και ο ισλαμοφασίστας Ερντογάν και το συνάφι του. (Η “φιλοσοφία”, αν σας διαφεύγει, είναι η ίδια: να τους βαϊλίζει ο λαός εσαεί, και τους μεν και τους δε). Κατ´επέκταση, πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι και υπόχρεοι που δεν είμαστε άνεργοι. Μας κάνουν “χάρη” δηλαδή. Δεν πρέπει συνεπώς να έχουμε “απαιτήσεις”, τις οποίες η λογική του νεοφιλελευθερισμού θεωρεί “αντιπαραγωγικές”.
Τι είναι “αντιπαραγωγικό”; Να ρίζεις παραγματικά την περιουσία σου που είτε κληρονόμησες από τους γονιού σου ή οικοδόμησες με το δρώμα σου. Όχι, αυτό δεν γίνεται. Είναι “παρασιτικό”, τέτοια περιουσιακά στοιχεία (“assets” τα λένε) να κάθονται, να μην είναι στα χρηματιστήρια και στη διάθεση του κάθε Φρίντμαν ή του κάθε “golden boy” κάπου στην άλλη άκρη του κόσμου. Συνεπώς δεν μπορείς να ρίζεις. Διότι άμα ρίζεις είσαι αφέντης του εαυτού. Δεν εκβιάζεσαι. Τόσο απλό.
Όλα αυτά τα “μουχτιτζίδικα” που διαφημίζονται σε αυτό ακριβώς αποσκοπούν. Στην λεηλασία. Αλλα δυστυχώς, και εδώ είναι η μεγάλη τραγωδία, ο κόσμος παίζει το παιγνίδι αυτών των εξ´ Εσπερίας απατεώνων. Ο μέσος Κύπριος ανοίγει την εφημερίδα ή ακούει για τις διάφορες διαφημιζόμενες “ευκαιρίες” και μπαίνει στον πειρασμό.
- Ένας κλεπταποδόχος. Και πως τα 90% των λεφτών που πληρώνει για την ευκαιρία του να πλουτίσει, φεύγουν από τον τόπο και πάνε στην Εσπερία. Φτωχεύει τον τόπο αλλά στο βάθος και τον εαυτό του. Η προσδοκία του εύκολου κέρδους δεν τον αφήνει να δεί πως με την απληστία του επιτρέπει στους λαφυραγωγούς να κρύβονται στη στροφή του δρόμου… και να τον περιμένουν.
Όση και να είναι η ευθύνη του κόσμου στην συνεχιζόμενη λεηλασία, άλλη τόση, αλλά ηθικά πολύ χειρότερη, είναι και η συνηδειτοποιημένη συνέργεια των ζόμπι τραπεζών του τόπου και των δεκάδων άπληστων μεγαλοδικηγόρων που έχουν συνάψει μαζί τους μια ανίερη αλλά πολύ κερδοφόρα συμμαχία. Την δε παλιά γενιά των παταγωδώς αποτυχημένων τραπεζιτών, συνεπικουρούν σήμερα και οι “επίγονοί” τους στις ζόμπι τράπεζες ή “παράγωγες” τους εταιρίες. Οι τελευταίες είναι επιτήδεια νομικά καμουφλαρισμένες ώστε να αποφεύγουν -προς το παρόν – τις συνέπειες των πράξεών τους.
Οι επίγονοι αυτοί είναι νέοι στη ηλικία άντρες και γυναίκες που “επανδρώνουν” τους παράπλευρους αυτούς μηχανισμούς, νομότυπα κατοχυρωμένους από ένα ασπόνδυλο, και όχι μόνο, δικαστικό σύστημα που μέχρι τώρα οχυρώνεται πίσω από την Βουλή, την κρατική εξουσία και ναι, το βαθύ κράτος. Όλοι αυτοί, μαζί και ξεχωριστά, υλοποιούν την λαφυραγωγία.
Ειδικά οι επίδοξοι επίγονοι εκλογικεύουν την συμπεριφορά τους με διάφορους τρόπους, λέγοντας – ο κόσμος “αλλάζει”, “ξεχάστε” αυτά που ξέρατε, πρέπει να “προσαρμοστούμε”, κτίζουμε και εμείς την “καριέρα” μας, αυτά “σπούδασαμε”, έτσι είναι οι μπίζνες, κλπ.
Οι εκλογικεύσεις τους δεν έχουν τέλος. Όμως είναι και παραμένουν συνεχιστές και enablers ενός διεθνούς συστήματος το οποίο λεηλατεί συνειδητά τον παραγωγικό πλούτο του τόπου τους. Και στο μέλλον αυτά που τώρα κάνουν – με την καθωσπρεπίστικη υποκρισία του ταγιέρ και της γραβάτας- θα τα βρούν μπροστά τους.
Επιπλέον είναι και βαθειά νυχτωμένοι αν νομίζουν πως λειτουργώντας εργαλειακά και χωρίς ηθικές αναστολές πως αυτονομούνται και εξασφαλίζονται. Τις συνέπειες των πράξεων τους δεν πρόκειται να τις γλυτώσουν ή να τις εξαγοράσουν όπως οι μέντορες τους.
Υ.Γ. Είναι προφανώς μια μορφή είδησης όταν διαβάζουμε πως η τάδε τράπεζα και “παράγωγά” της ιδρύματα ή ξενόφερτοι οργανισμοί, διαφημίζουν φιλέτα εκατομμυρίων. Έτσι όμως τα ΜΜΕ καταντούν να λειτουργούν και αυτά ως enablers μιας σπαράδεκτης ηθικά και όχι μόνο καταστάσης. Γιατί τουλάχιστον δεν απαιτούν ολοσέλιδες πληρωμένες διαφημιστικές καταχωρήσεις; Έχουν που έχουν οικονομικά προβλήματα.
*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους
