Οι Παλαιστίνιοι θέλουν κράτος, εμείς θέλουμε να το καταλύσουμε.

Toυ Μάριου  Ευρυβιάδη*

Στην ιστορική Παλαιστίνη οι αυτόχθονες Παλαιστίνιοι (πλην της Χαμάς) θέλουν να δημιουργήσουν κράτος στη Γάζα και στην κατεχόμενη από το Ισραήλ Δυτική Όχθη του Ιορδάνη. Για αυτό πολεμούν και αντιστέκονται. Στην Κύπρο έχουμε κράτος και θέλουμε να το καταλύσουμε. Αυτοί που θέλουν να το καταλύσουν είναι τα δυο μεγάλα πολιτικά κόμματα του τόπου: ο Δημοκρατικός Συναγερμός (ΔΗΣΥ) και το Ανορθωτικό Κόμμα του Εργαζομένου Λαού (ΑΚΕΛ).

Η πρόφαση των κομμάτων ΔΗΣΥ- ΑΚΕΛ είναι πως το κάνουν ώστε να αποφευχθεί, τάχατες, η διχοτόμηση η οποία υφίσταται ντεφάκτο από το 1974 λόγω της στρατιωτικής κατοχής ενός μεγάλου μέρους της Κύπρου από τη Νατοϊκή Τουρκία. Υποστηρίζουν, δηλαδή, πως την επαύριο της “λύσης” η ντεφάκτο διχοτόμηση θα πάψει να υφίσταται διότι το υφιστάμενο κράτος – η Κυπριακή Δημοκρατία- θα αντικατασταθεί από ένα καινούργιο το οποίο θα έχει ως συνταγματική δομή την διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Έτσι, και εφόσον υλοποιηθεί η στρατηγική ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ, η διχοτόμηση όχι μόνο θα πάψει να υφίσταται αλλά θα αποκλειστεί εσαεί. Και μαζί της και η στρατιωτική κατοχή από την Νατοϊκή Τουρκία. Αυτό ευαγγελίζονται. Αυτό έχουν ως σημαία.

Στην πράξη, την επόμενη μέρα της κατάλυσης του κυπριακού κράτους αυτό που θα προκύψει δεν θα είναι ο τερματισμός της διχοτόμησης, αλλά ο μετασχηματισμός της ντεφάκτο διχοτόμησης, σε ντε γιούρε. Η διχοτόμηση θα συνεχίσει να υφίσταται. Και ο κατοχικός στρατός της Νατοϊκής Τουρκίας θα παραμένει αναπτυγμένος στην Κύπρο. Νόμιμα και με διευρυμένες “εγγυητικές” εξουσίες.

Στη πράξη, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ είναι πρωταγωνιστές στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Λειτουργούν δηλαδή ως οι μπροστο-τράουλλοι (κλίαροι) της διχοτόμησης. Ο διακηρυκτικός τους λόγος είναι, πρωτίστως, οξύμωρος.

Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν μπορεί να ακυρώσει την στρατιωτική ισχύ της Νατοϊκής Τουρκίας και, κατ´επέκταση, την ντεφάκτο διχοτόμηση. Ούτε όμως και η Τουρκία μπορεί να νομιμοποιήσει τα αποτελέσματα της επιδρομής του 1974, εφόσον συνεχίζει να υφίσταται το κυπριακό κράτος. Ναι μεν το 1974 η επιδρομική Νατοϊκή Τουρκία κατέκτησε εδάφη. Αλλά η κατάκτηση δεν ήταν ο μείζον στρατηγικός της στόχος. Ο μείζον στρατηγικός στόχος της Άγκυρας το 1974 ήταν η κατάλυση του κυπριακού κράτους. Εκεί απέτυχε. Από τότε αποδείχθηκε πως όση Νατοϊκή ισχύ και να έχει, δεν μπορεί από μόνη της να καταλύσει το κυπριακό κράτος. Γι αυτό βυσσοδομεί. Σήμερα μόνο με νεροκουβαλητές μέσα στην Κύπρο μπορεί η Τουρκία να ολοκληρώσει την επιδρομή του 1974. Με κανένα άλλο τρόπο.

Το ιστορικό του ΔΗΣΥ, ή πιο ορθά εκείνων των ακροδεξιών πριν το 1974 που μετέπειτα έγιναν μέλη του (καθώς και μελών του μετά το 1974), μας παρέχει μια ερμηνεία της σημερινής συμπεριφοράς της ηγεσίας του. Η “δικαιολογία” του ΑΚΕΛ- της ηγεσίας του εννοείται- ποια είναι; Μιας ηγεσίας που σχίζει τα ιμάτια της ανεμίζοντας την κυπριακή σημαία σε κάθε ευκαιρία και η οποία παρασκηνιακά πρωταγωνίζεται να βρει τρόπους για να την υποστήλει δια παντός;

Η περίπτωση του ΑΚΕΛ σήμερα έχει ομοιότητες με τη συμπεριφορά των ακροδεξιών του 1964. Ήταν τότε που που οι Άγγλο-αμερικανοί επεδίωκαν την κατάλυση του κυπριακού κράτους με διάφορες μεθοδεύσεις – όπως το Νατοϊκό σχέδιο της Πενταμερούς του Λονδίνου για tridominium (τριχοτόμηση μεταξύ Αγγλίας, Τουρκίας, Ελλάδα υπό την εποπτία του ΝΑΤΟ) που θα κατέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία. Όταν η μηχανοραφία για tridominium απέτυχε, λόγω και της υποστήριξης του πατριωτικού ΑΚΕΛ προς την κυβέρνηση Μακαρίου, οι Άγγλο-αμερικανοί επανήλθαν με το διχοτομικό Σχέδιο Άτσεσον. Όμως γνωρίζοντας πρόσωπα και πράγματα, αλλά κυρίως πρόσωπα σε Ελλάδα και Κύπρο, δεν το χαρακτήρισαν ως διχοτομικό. Βάφτισαν το σχέδιό τους “διπλή ένωση” (“double enosis”). Και οι χαριεντισμένοι ακροδεξιοί και κατεπίφαση ενωτικοί, πήραν την “διπλή ένωση” των Άγγλο-αμερικανών και την έκαναν “πιπίλα” τους, σε ένα αγώνα που θα ζήλευε ακόμη και ο ίδιος ο Τζιώρτζ Όργουελ. Για την ένωση, τάχατες. Λόγω και της υποστήριξης και πάλι του πατριωτικού ΑΚΕΛ προς την κυπριακή κυβέρνηση, απέτυχε και εκείνη η προσπάθεια κατάλυσης του κράτους.

Σήμερα έχει και πάλι βαπτισθεί το κρέας ψάρι. Αλλά τούτη τη φορά το ΑΚΕΛ είναι συνδετήμονας στο τραπέζι αυτών που θέλουν να καταλύσουν όχι απλά το κυπριακό κράτος, αλλά και μαζί αυτές κάθε αυτές τις ελευθερίες του κυπριακού λαού. Διότι το κράτος, το δημοκρατικό κράτος, δεν είναι παρά θεσμός ελευθερίας των πολιτών του.

Σε μια από τις προηγούμενες συγκρούσεις μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών στη Γάζα- νομίζω αυτή του 2014- θυμάμαι κάποιο Παλαιστίνιο να αναφέρεται στη Κύπρο και να λέει, “ναι, έχετε και εσείς κατοχή. Αλλά εσείς έχετε κράτος. Εμείς δεν έχουμε τίποτα”. Αν στην Κύπρο έχουμε ακόμη κράτος αυτό σίγουρα δεν ωφείλεται στις ηγεσίες των κομμάτων ΔΗΣΥ- ΑΚΕΛ. Αν ήταν στο χέρι τους θα το είχαν αποτελειώσει το κυπριακό κράτος από καιρού. Για να ακυρώσουν τη διχοτόμηση. Τάχατες.

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους