Οι ΗΠΑ πρέπει να προετοιμαστούν για να σκοτώσουν Τούρκους στη Συρία

Του Michael Rubin*

Οι εορτασμοί που τερμάτισαν τον περισσότερο από μισό αιώνα τυραννίας της οικογένειας Άσαντ στη Συρία έχουν τελειώσει. Βραχυπρόθεσμα, η Ρωσία και το Ιράν είναι χαμένοι· Η Τουρκία είναι ο νικητής. Εξάλλου, η Τουρκία ήταν ο κύριος υποστηρικτής της ομάδας ανταρτών Hay’at Tahrir al-Sham που σάρωσε τη Συρία.

Η Ουάσιγκτον, DC, εξακολουθεί να έχει το δίκαιο μερίδιό της σε μαζορέτες. Η υποτιθέμενη δύναμη της Τουρκίας προσελκύει όσους επιθυμούν να καβαλήσουν τα παλτά της ή να επωφεληθούν από αυτήν. Ακριβώς όπως οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ εκτόξευσαν την εργασιακή τους εμπειρία στη Σαουδική Αραβία σε προσοδοφόρα χρυσά αλεξίπτωτα στα τέλη του 20ου αιώνα, το ίδιο κάνουν και οι Αμερικανοί αξιωματούχοι με υπηρεσία στην Τουρκία. Οι δεξαμενές σκέψης και τα πανεπιστήμια επιδιώκουν επίσης να θηλάσουν τη χρυσή θηλή, ενώ προσποιούνται ότι το έργο τους παραμένει καθαρό και δεν αυτολογοκρίνονται ή επιλέγουν ερευνητικά θέματα για να διατηρήσουν τη ροή των κεφαλαίων.

Πολλοί επαγγελματίες της άμυνας εξακολουθούν να αγκαλιάζουν την Τουρκία λόγω του ρόλου της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Ήταν μία από τις μόλις δύο χώρες του ΝΑΤΟ που συνόρευαν με τη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και έχει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό από οποιαδήποτε χώρα του ΝΑΤΟ. Οι αριθμοί των στρατευμάτων, ωστόσο, είναι μια μέτρηση χωρίς νόημα. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν για αποστολές του ΝΑΤΟ. Ενώ η στρατηγική σημασία της αεροπορικής βάσης του Ιντσιρλίκ έχει μειωθεί με το άνοιγμα εναλλακτικών λύσεων στην Ελλάδα και τη Ρουμανία, καθώς και πιο προηγμένα αμφίβια σκάφη επίθεσης ικανά να μεταφέρουν F-35 σχεδόν οπουδήποτε στον κόσμο, η γραφειοκρατική δυναμική παραμένει στο Πεντάγωνο απρόθυμο να χάσει οποιαδήποτε πρόσβαση στη βάση. Στην πραγματικότητα, όπως το Κατάρ με την αεροπορική βάση al-Udeid, η Τουρκία αξιοποιεί το Incirlik ως κάρτα εξόδου από τη φυλακή για να αποφύγει τη λογοδοσία για οποιονδήποτε αριθμό κακοήθων συμπεριφορών. Οι επαγγελματίες της άμυνας υποστηρίζουν ότι ο σταθμός ραντάρ έγκαιρης προειδοποίησης της Τουρκίας στη Μαλάτια είναι απαραίτητος για την ανίχνευση οποιασδήποτε εκτόξευσης ενός πιθανού ιρανικού πυρηνικού όπλου.

Πάρα πολλοί δυτικοί αξιωματούχοι και αναλυτές κάνουν δύο βασικά λάθη όταν πρόκειται για την Τουρκία. Πρώτον, βλέπουν την Τουρκία όπως ήταν, ή όπως θα ήθελαν να είναι, και όχι όπως είναι. Δύο δεκαετίες Ερντογάν έχουν μεταμορφώσει τη χώρα ανεπανόρθωτα. Δεύτερον, πιστεύουν ότι επειδή η Τουρκία δεν είναι το Ιράν ή η Ρωσία, αντιπροσωπεύει μια θετική δύναμη.

Η σχέση του Ιράν με τον Μπασάρ αλ-Άσαντ αποτελούσε απειλή. Η Ισλαμική Δημοκρατία αγκάλιασε τους Αλαουίτες της Συρίας ως μηχανισμό της δικής της επαναστατικής εξαγωγής. Αλλά ένας εξτρεμισμός δεν σβήνει την απειλή ενός άλλου. Η υποστήριξη της Τουρκίας στα ριζοσπαστικά σουνιτικά κινήματα είναι καλά τεκμηριωμένη. Ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι ανοιχτός σχετικά με τον εναγκαλισμό του με τη Χαμάς, αλλά υπάρχουν ενδείξεις της διπλωματικής και οικονομικής, αν όχι στρατιωτικής, συνενοχής του με τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία της σουνιτικής ισλαμικής αντιπολίτευσης, μέχρι και την Αλ Κάιντα και ακόμη και ομάδες που συνδέονται με το Ισλαμικό Κράτος.

Είναι απλώς ψευδές ότι η Τουρκία, μια αλυτρωτική δύναμη, είναι μια δύναμη σταθερότητας στην περιοχή. Η Τουρκία αποσταθεροποιεί την Κύπρο, στέλνει μη επανδρωμένα αεροσκάφη και άλλα όπλα στους ισλαμιστές στη Λιβύη και στη συνέχεια χρησιμοποιεί τους Λίβυους ως μισθοόρους στις άλλες μάχες της. Η υποστήριξη της Τουρκίας σε ισλαμιστικές και αντιδημοκρατικές φατρίες στη Σομαλία διακινδυνεύει όλο και περισσότερο την εύθραυστη σταθερότητα στο Κέρας της Αφρικής. Η υποστήριξή της στη Χαμάς έχει ρίξει μια σωσίβια λέμβο σε μια ομάδα αποκλειστικά υπεύθυνη για τη θηριωδία της 7ης Οκτωβρίου 2023, τη μεγαλύτερη μονοήμερη σφαγή Εβραίων από το Ολοκαύτωμα.

Η ατζέντα της Τουρκίας στη Συρία δεν είναι η σταθερότητα της Συρίας ή μια Συρία σε ειρήνη με τον εαυτό της και τους γείτονές της. Αντίθετα, η Τουρκία αξιοποιεί τους Σύριους ισλαμιστές εναντίον μειονοτικών ομάδων, ειδικά των Αρμενίων Χριστιανών στο Χαλέπι και των Κούρδων της Συρίας στη βορειοανατολική Συρία. Ο Ερντογάν, για λόγους φαινομενικά τόσο παράλογους όσο και ρατσιστικούς, απλά αρνείται να ανεχθεί τη συριακή αυτοδιοίκηση και την ύπαρξη της Αυτόνομης Διοίκησης της Βόρειας και Ανατολικής Συρίας. Εκείνοι μεταξύ της κοινότητας των δεξαμενών σκέψης της Ουάσιγκτον που παπαγαλίζουν τις τουρκικές συζητήσεις για την περιοχή ως τρομοκρατική βάση για το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (PKK) που απειλεί την Τουρκία ή μια φιλοϊρανική σατραπεία, είναι αποκλειστικά εκείνοι που δεν έχουν και συχνά αρνούνται να επισκεφθούν την περιοχή για να ερευνήσουν οι ίδιοι.

Ενώ ο Abu Muhammad al-Jawlani μιλά για ανοχή και ακόμη και εκλογές, η Τουρκία απαιτεί από τη Hay’at Tahrir al-Sham να υπακούσει στις εντολές της να στοχεύσει τους Κούρδους. Ουσιαστικά, η Τουρκία βλέπει τη Hay’at Tahrir al-Sham όπως το Ιράν βλέπει τη Χεζμπολάχ: μια ομάδα που διεκδικεί τοπική νομιμότητα και φοράει εθνικιστικό μανδύα, αλλά στην πραγματικότητα ενεργεί ως πληρεξούσιος για μια ξένη δύναμη. Ο Ερντογάν δίνει προτεραιότητα στην επιθυμία του να σκοτώσει ένοπλους Κούρδους -την ίδια ομάδα που συμμαχεί και συνεργάζεται με τις Ηνωμένες Πολιτείες για να περιορίσει και να νικήσει το Ισλαμικό Κράτος- έναντι του κινδύνου να σκοτώσει τους Αμερικανούς που συνεργάζονται μαζί τους.

Όταν ένα τουρκικό μη επανδρωμένο αεροσκάφος χτύπησε ανεπιτυχώς τον στρατηγό Μαζλούμ Αμπντί, διοικητή των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων στο Διεθνές Αεροδρόμιο Sulaymaniyah του ιρακινού Κουρδιστάν τον Απρίλιο του 2023, μόνο το βροχερό έδαφος έσωσε τους συνοδούς Αμερικανούς από θάνατο, καθώς ο πύραυλος θάφτηκε βαθύτερα στο έδαφος πριν εκραγεί.

Τις επόμενες εβδομάδες, καθώς η Τουρκία έχει αυξήσει τις αεροπορικές επιδρομές της εναντίον κουρδικών περιοχών στη Συρία, υπήρξαν αρκετές στενές κλήσεις στις οποίες οι τουρκικές επιθέσεις θα μπορούσαν εύκολα να σκοτώσουν Αμερικανούς στρατιώτες ή εργαζόμενους σε ανθρωπιστικές οργανώσεις.

Η Τουρκία, εν τω μεταξύ, εισάγει τις δικές της ειδικές δυνάμεις και πληροφορίες στη Hay’at Tahrir al-Sham και σε άλλες ομάδες πληρεξουσίων, παραλληλίζοντας ουσιαστικά τον ρόλο των πολλών Ιρανών συμβούλων για τους οποίους η Τεχεράνη επέμενε ότι δεν έπαιζαν πολεμικό ρόλο στη Συρία.

Μπορεί να είναι διπλωματικά απολιτικό να πούμε ευθέως, αλλά εάν οι δυνάμεις που υποστηρίζονται από την Τουρκία ενθαρρύνουν την τρομοκρατία και συνεχίζουν να αποτελούν απειλές για τις αμερικανικές δυνάμεις που αντιμετωπίζουν το Ισλαμικό Κράτος στην περιοχή, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να ξεκινήσουν μια συζήτηση για το αν μπορεί να είναι απαραίτητο να στοχεύσουν τους Τούρκους χορηγούς τρομοκρατίας στην περιοχή. Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά το χτύπημα στις δυνάμεις της εκτός των συνόρων της Τουρκίας δεν θα ενεργοποιήσει ρήτρες αυτοάμυνας του ΝΑΤΟ. Ούτε θα πρέπει να υπάρχει οργή σε μια τέτοια συζήτηση, ειδικά όταν οι ενέργειες της Τουρκίας ήδη διασχίζουν τον Ρουβίκωνα και θέτουν σε κίνδυνο τις αμερικανικές δυνάμεις και συμφέροντα.

Η καλύτερη ευκαιρία για να αποφευχθεί η άμεση σύγκρουση θα ήταν να αναγνωριστεί η τροχιά της επιθετικότητας της Τουρκίας εκτός των συνόρων της και ο αντίκτυπος των τακτικών σαλαμοποίησης θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τους Αμερικανούς και να ενημερωθεί η Τουρκία, προς το συμφέρον της αποφυγής συγκρούσεων, τι θα είναι πρόθυμες να κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες για να προστατεύσουν το προσωπικό τους. Εάν η Τουρκία είναι πρόθυμη να σκοτώσει Αμερικανούς που επιχειρούν επιδιώκοντας την επίσημη αμερικανική πολιτική στο εσωτερικό της Συρίας, τότε οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να υιοθετήσουν την ίδια πολιτική και να είναι πρόθυμες να σκοτώσουν Τούρκους έξω από τα σύνορα της Τουρκίας. Είναι μια δύσκολη συζήτηση, αλλά είναι όλο και περισσότερο απαραίτητη.

* Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους. / Πηγή: www.aei.org