Οι «διαδηλούντες» για την Αμμόχωστο

Του Άντη Ροδίτη*

Το γελοίο, το αξιολύπητο, το τραγικό και το κωμικό ον, που είναι ο άνθρωπος, μου θύμισαν οι «διαδηλούντες» (τα αισθήματά τους) χθες έξω από το Προεδρικό. «Αν δεν πάω σπίτι μου», είπε ένας, «θα πεθάνω και θα πεθάνει και η Αμμόχωστος γιατί δεν θα θέλει κανένας πια να πάει εκεί»!!
Σε ποιον τα λεν αυτά αυτοί οι άνθρωποι; Ξέρετε με τι αντιστοιχούν αυτοί οι άνθρωποι και όχι μόνο οι Βαρωσιώτες αλλά όλοι οι «παραπονεμένοι» πρόσφυγες και μη;
Ας μην πω βαριές λέξεις. Ας πω ένα παραμύθι:
Μια φορά κι έναν καιρό οι Κύπριοι το κατάλαβαν καλά πως ο μόνος τρόπος να αποκτήσουν αληθινή ελευθερία ήταν να ενωθούν με την Ελλάδα. Έδωσαν αίμα γι’ αυτό. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο ο αγών απέτυχε και συμβιβάστηκαν με την «ανεξαρτησία». Ξέρουν όλοι καλά γιατί η «ανεξαρτησία» μπαίνει σε εισαγωγικά. Δεν ήταν καθόλου ανεξαρτησία, εξαρτιόταν από μια αλλόθρησκη, αλλού προσανατολισμένη μειονότητα, ήταν υπό εγγύηση αλλόθρησκων και αλλόγλωσσων ξένων κρατών, επρόκειτο τελικά για μια πολύ-πολύ μερική, μόνο κατ’ όνομα «ανεξαρτησία».

Δεν πέρασαν 4-5 χρονάκια και η Κυβέρνηση της Ελλάδος, μαζί με την αντιπολίτευση της Ελλάδος, τον βασιλιά, τον Ελληνικό Στρατό, που έλεγχε όλη την Κύπρο, όλη τελικά η Ελλάς, αφού συνόψισαν τα διεθνή συμφέροντα και την επικρατούσα πολιτική κατάσταση, είπαν στον Πρόεδρο και Αρχιεπίσκοπο Κύπρου ότι ήρθε η ώρα να γίνει η πραγματική Ένωση, να υπάρξει πραγματική ελευθερία και να καταργηθεί και η ψευδής «ανεξαρτησία».
Ο άνθρωπός μας, ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Γ΄ (ο επονομαζόμενος και «αρχηγός») ΟΛΟΙ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ ΠΙΑ (αλλά δεν τολμούν να το πουν) καθόλου δεν το σκέφτηκε το πράμα πριν πει όχι στην Ένωση στις 21 Αυγούστου 1964.

Από καιρό μαζί με τους μπράβους του και το ΑΚΕΛ (που σήμερα κηρύττει κομμουνισμό μέσα στις εκκλησιές) το είχαν αποφασισμένο και διέβαλλαν γι’ αυτό και συκοφαντούσαν τον ελληνικό Στρατό, όλη την Ελλάδα, τον ίδιο τον Πρωθυπουργό της, όπως και την ιδέα της Ένωσης (τους πουστοκαλαμαράδες που θα πηδούσαν τις παρθένες μας, έλεγαν, και θα μας έπαιρναν τις θέσεις μας στην κυβέρνηση κ.ο.κ.). Με τη βοήθεια των Ρώσων (που τους έβλαπτε πολύ η Ένωση γιατί θα ενισχυόταν το ΝΑΤΟ) την πηδήξαμε κανονικά την Ένωση, οι Κύπριοι.
«Είστε ηλίθιοι» μας είπαν οι Αμερικανοί. Την ίδια μέρα (23 Αυγούστου 1964) οι Ρώσοι συμφωνούσαν με τους Τούρκους ότι η… «λύση» του «Κυπριακού» ήταν η… ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ!!
Λοιπόν, δεν ήταν καθόλου αντιπαραγωγικό το πήδημα (βιασμός) του Μακαρίου και των συνεργατών του, ακελικών και άλλων, σε βάρος της Ενώσεως. Η βιασθείσα Ένωσις έμεινε έγκυος και γέννησε τρίδυμα τέρατα, το Πραξικόπημαν του 67, το Πραξικόπημαν του ’74 και μια στρίγγλα, την εισβολή του ’74.

Ο Σωτήρης, Έλληνας, δάσκαλος από την Κερύνεια, βρέθηκε εγκλωβισμένος στο DOME τις πρώτες μέρες της τουρκικής εισβολής τον Ιούλη του ’74. Μια και δυο καταφθάνει ένα πρωί ένα τηλεοπτικό συνεργείο ειδήσεων εξ ΗΠΑ να ρεπορτάρει την κατάσταση. Αμέσως, ο καλά δασκαλεμένος λαός του Μακαρίου και του ΑΚΕΛ, πέφτει πάνω στους Αμερικανούς και τους αρχίζει τα γνωστά: Ιμπεριαλιστές, εγκληματίες, εσείς τα κάνατε όλα!
Fuck, τους απαντά ο επικεφαλής δημοσιογράφος, you had your chance! Τουτέστι πήρατε τη δική σας ευκαιρία να γίνεται ΝΑΤΟ ελληνικό, εσείς κάνατε «αντίσταση» με τους Ρώσους, τώρα φάτε ΝΑΤΟ τούρκικο!

Τώρα, γιατί κλαίει ο Αμμοχωστιανός, γιατί κλαίει ο Κερυνειώτης και ο Γιαλουσίτης και ο κάθε πρόσφυγας και γιατί τους φταίει ο… Αναστασιάδης (!) δεν το ξέρουν ακριβώς διότι άλλα ακριβώς τους λεν εδώ και δεκαετίες! Το πράγμα έχει φτάσει σε τέτοιο βάθος διαστρέβλωσης της αλήθειας, που ούτε ο Αναστασιάδης δεν τολμά να τους το πει… Αντίθετα, δεν χάνει ευκαιρία (παίρνει και ξένους μαζί του) να καταθέτει… στέφανους δόξης στους ανδριάντες του Μακαρίου. Εγώ τι να πω; Να πω στους …. ν’ ανοίξουν τα στραβά τους να μάθουν την αλήθεια και να την πουν; Όχι, βέβαια! Το αφήνω στον αγαπημένο μαθητή, τον Ιωάννη μας (5, 39): “Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς”.

*Τα ενυπόγραφα κείμενα εκφράζουν τον συγγραφέα. Από το κείμενο για λόγους δεοντολογίας αφαιρέθηκαν κάποια ονόματα , τα οποία , νομίζουμε, ότι δεν αλλοιώνουν την άποψη του κ. Ροδίτη.