Οι αντισυστημικοί, οι υποκριτές και ο πολιτισμός της ιδεοληψίας

Κακώς ανακατεύτηκε το υπουργείο Παιδείας με πειθαρχική έρευνα, κακώς ανακατεύτηκε ο Αρχιεπίσκοπος, κακώς ανακατεύτηκε το ΑΚΕΛ.

Του Άριστου Μιχαηλίδη*

Γέμισε ο τόπος αντισυστημικούς. Όλοι ενάντια στο σύστημα, ενάντια στο κατεστημένο. Αυτοσυστήνονται κιόλας. Είμαι αντισυστημικός! Αλλά, πώς γίνεται αυτό αφού είσαι ολόκληρος μέσα στο σύστημα; Εσύ είσαι το σύστημα. Γίνεται να δουλεύεις στην ψηλότερη βαθμίδα της Παιδείας, όπου παράγεται το σύστημα και το κατεστημένο, να είσαι ας πούμε γυμνασιάρχης και να είσαι αντισυστημικός; Γίνεται να δηλώνεις αντισυστημικός όταν είσαι ενάντια σε ένα μέρος του πολιτικού συστήματος και υπηρετείς το άλλο μέρος, που ταυτίζεται με την ιδεολογία σου; Έγινε κι αυτό του συρμού. Όπως έγιναν τα έθιμα, που μας έλεγαν προχτές οι μαθητές του Παραλιμνίου. Αντισυστημικοί είναι κι αυτοί κι εξέφρασαν την εναντίωσή τους στο σύστημα σκοτώνοντας περιστέρια και κουνέλια. Έτσι ήθελαν να εκφραστούν. Με τέτοιους αντισυστημικούς, πάντως, δεν είναι περίεργο που το σύστημα παραμένει ακλόνητο και το κατεστημένο συνεχίζει να είναι πανίσχυρο από ιδρύσεως της Δημοκρατίας. Μάλλον, επειδή όσοι δηλώνουν αντισυστημικοί για λόγους λαϊκισμού και μόνο, βρίσκονται τόσο βαθιά οι ίδιοι στο σύστημα, και το υπηρετούν μια χαρά εισπράττοντας ευχαρίστως τα ωφελήματα των υπηρεσιών τους.

Δεν ήθελα να ασχοληθώ με τον καθηγητή-γυμνασιάρχη Γιώργο Γαβριήλ, που ζωγράφισε έναν σκύλο να κατουρά διάφορους, γιατί θεωρώ αυτονόητο το δικαίωμα της έκφρασης και δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί με την ένταση, που απασχολεί πάρα πολλούς τις τελευταίες μέρες. Είτε με αφορισμούς από όσους ενοχλήθηκαν από τις ζωγραφιές του, είτε με την πολιτική ηρωοποίησής του από τους υπόλοιπους. Αλλά, παρουσιάζεται πια η τέχνη του ως να έφερε την επανάσταση των κολίγων. Πήρε διαστάσεις αδιανόητες με τη βοήθεια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Αδιανόητες, πρώτα για την ποιότητα των ζωγραφιών του και μετά για το περιεχόμενό τους. Έγινε τόσος ντόρος για ζωγραφιές οι οποίες προσωπικά μου έκαναν εντύπωση γιατί, ενώ παρουσιάζονται ως έργα τέχνης, στην πραγματικότητα είναι ακαλαίσθητες, πρωτόλειες, σχεδόν παιδικές. Και μου θύμισαν πολύ τους στρατευμένους πίνακες της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (χρόνια είχα να τις θυμηθώ) με τους εργάτες να πορεύονται με υψωμένες τις γροθιές με φόντο τις επιβλητικές μορφές του Λένιν και του Στάλιν.

Αλλά, όσο κι αν δεν μου άρεσαν προσωπικά ως έργα τέχνης, υπογραμμίζω ότι δεν αφορά κανέναν η γνώμη μου, ούτε τον ίδιο τον ζωγράφο, και αν αυτός έτσι θέλει να εκφραστεί είναι απολύτως σεβαστό δικαίωμά του. Γι’ αυτό και κακώς ανακατεύτηκε το υπουργείο Παιδείας με πειθαρχική έρευνα, κακώς ανακατεύτηκε ο Αρχιεπίσκοπος, κακώς ανακατεύτηκε το ΑΚΕΛ. Διεύρυναν τις διαστάσεις ενός ανύπαρκτου ζητήματος. Όμως, πολύ περισσότερο εκνευριστικοί είναι όσοι υποκριτές επιλεκτικά βγαίνουν να υπερασπιστούν αυτόν ειδικά τον καλλιτέχνη στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης, όταν για πολλές άλλες ανάλογες περιπτώσεις δεν είπαν ούτε λέξη. Για μια ακόμα φορά, την ελευθερία έκφρασης και την τέχνη τη μολύνουν με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.

Όταν για παράδειγμα καθυβρίζεται ο Πέτρος Παπαπέτρου, ο ΠΙΝ, από ένα σωρό στρατευμένους ανεγκέφαλους, όταν τον καταδίκασε η Επιτροπή Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας για δυο σκίτσα του, με πολύ αστεία επιχειρήματα και με ολοφάνερα πολιτικά κριτήρια (δώσαμε δημοσιότητα, για να μην λένε ότι δεν το πήραν χαμπάρι), κανένας δεν μίλησε από όσους σήμερα σκίζουν τα ιμάτιά τους υπέρ της ελευθερίας του καθηγητή να εκφράσει τις καλλιτεχνικές ιδέες του. Ούτε βουλευτές, ούτε κόμματα, ούτε δημοσιογράφοι, που είδα τώρα να μας μιλούν για την ελευθερία του Γαβριήλ, τα έργα του οποίου μπορούν επίσης να θεωρηθούν σατιρικά. Και μάλιστα στοχευμένα προς συγκεκριμένη πολιτική και ιδεολογική κατεύθυνση και μια οπαδοποίηση, που αν μη τι άλλο, δεν συνάδει με τον πολιτισμό που ένας καλλιτέχνης εκ φύσεως υπηρετεί αχρωμάτιστα και ακομμάτιστα, αλλά με τον πολιτισμό υποχθόνιων κομματικών καλουπιών.

Ε, μην μας κάνετε και τους πολιτισμένους δημοκράτες. Υποκριτές, είστε. Γεμάτοι ιδεοληψίες και στερεότυπα.

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα “Ο Φιλελεύθερος”

Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους