«΄Ο,τι είναι νόμιμο,δεν είναι κατ’ανάγκην και ηθικό»

Του Σεραφείμ Χ. Μηχιώτη*

Δεν μπορεί να υπάρχει καλόπιστος άνθρωπος που να μην αντιλαμβάνεται, να μην αναγνωρίζει τελικώς, ότι η συνδιοίκηση ή/και η προσπάθεια επηρεασμού, ακόμη και ποδηγέτησης, των αποφάσεων σε κάθε επίπεδο διοίκησης, πέραν αυτών που έχουν τη νόμιμη ευθύνη να λαμβάνουν τις κατά περίπτωση αναγκαίες αποφάσεις, ότι αυτό ακριβώς το «σαράκι» αποτελεί πραγματική νάρκη γιά την εύρρυθμη και αποτελεσματική λειτουργία τους.

Πολλώ δε μάλλον τούτο αποτελεί sine qua non προϋπόθεση γιά τη λειτουργία μειζόνων σχημάτων στην κορυφή της λειτουργίας του κράτους, όπως οι Ένοπλες Δυνάμεις, όπου ο παραγοντισμός, οι παράλληλες λειτουργίες και οι συνακόλουθες μεθοδεύσεις γιά υπαγόρευση πραγμάτων και καταστάσεων δεν έχουν, ούτε καν στοιχειωδώς θέση, ει μη μόνον με βλαπτικές συνέπειες, ενίοτε και μη επανορθώσιμες.

Σε αυτό το πλαίσιο η προβληματική λειτουργία του στρατιωτικού συνδικαλισμού που ανδρώθηκε επί των ημερών της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με την ψήφιση και των σχετικών νομοθετικών διατάξεων που παρέχουν τις σχετικές θεσμικές ευχέρειες, έχει δημιουργήσει εξ ορισμού πρόβλημα. Πρόκειται γιά το πρωτοβάθμιο και δευτεροβάθμιο επίπεδο του στρατιωτικού συνδικαλισμού, του οποίου οι ταγοί εμφανίζονται να αγνοούν ή να παραγνωρίζουν τα όρια του θεσμικού τους ρόλου, ο οποίος, εν ουδεμιά περιπτώσει δεν νοείται ως οιονεί παράλληλη εξουσία στη μόνη αρχή Διοίκησης των Ενόπλων Δυνάμεων, διά της Στρατιωτικής και τελικώς της Πολιτικής Ηγεσίας του ΥΠΕΘΑ.

Το πρόβλημα όμως δεν σταματά εδώ. Διογκώνεται και επιτείνεται υπαιτιότητι και εξερχομένων από την ενεργό υπηρεσία, οι οποίοι δεν αποτελούν πλέον εν ενεργεία στελέχη των ΕΔ, ωστόσο όμως, ακόμη και από τη θέση των στελεχών εν αποστρατεία πλέον, δεν παραιτούνται από τού να επιχειρούν, δήθεν από «συναδελφική αλληλεγγύη», ακόμη και ευθεία ανάμειξη σε αρμοδιότητες της Διοίκησης, όπως επανακρίσεις στελεχών, προώθηση αναφορών, υπόδειξη, εάν όχι και μεθόδευση μεταθέσεων κλπ, προκαλώντας δικαιολογημένη ενόχληση εις τους κατά περίπτωση αρμοδίους στην αλυσίδα διοίκησης, αλλά εξ ίσου και δημιουργία εντέχνως «υποχρέωσης» γιά ευήκοον ούς.

Με δύο λόγια είναι μία παραδιοίκηση, που μπορεί να υπονομεύσει τη μόνη θεμιτή και νόμιμη διαδικασία γιά λήψη αποφάσεων, σε ένα κατ’ εξοχήν οργανωμένο και πειθαρχημένο συγκρότημα, όπως το ΓΕΕΘΑ και κυρίως τα Γενικά Επιτελεία των τριών Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων, ΓΕΣ-ΓΕΝ και ΓΕΑ.

Από την άλλη πλευρά, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η έξοδος στελεχών από τις ΕΔ και μάλιστα σε ηλικίες που δεν παύουν να είναι παραγωγικές, συνιστά πρόκριμα και ενθάρρυνση γιά ενεργό ενασχόληση με άλλες δεξιότητες, αλλά και επαγγελματικές δραστηριότητες, εφ’ όσον συντρέχουν οι απαιτούμενες προς τούτο προϋποθέσεις εγκυκλίων γνώσεων, απαραίτητων δεξιοτήτων κλπ.

Ιδιαίτερη περίπτωση ως προς το τελευταίο, είναι π.χ. ασκούντες τη δικηγορία απόστρατοι από Σχολές Υπαξιωματικών, οι οποίοι επιδίδονται σε διπλή παράλληλη στρατηγική, σε κοινή στόχευση:

Αφ’ ενός, με την επίκληση της νέας επαγγελματικής τους ιδιότητος, επιζητούν και εν πολλοίς κατορθώνουν να αποκτήσουν «θεσμική» δυνατότητα προβολής αιτημάτων εν ενεργεία και εν αποστρατεία στελεχών των ΕΔ, όπως προανεφέρθησαν, εκ παραλλήλου με τη «συναδελφική» επίκληση, πιέζοντας ακόμη και με βαθμό αφόρητο προς τούτο, δηλαδή γιά την αποδοχή τους παντί τρόπω, και

Αφ’ ετέρου, παρακολουθώντας την πορεία των θεμάτων τους, έχουν τη ευχέρεια να ανεβάζουν τους τόνους σε όσα διεκδικούν-αν δεν απαιτούν-δημοσιοποιώντας τις ενέργειές τους που κατά περίπτωση αναλαμβάνουν και επιπλέον να πρωτοστατούν, μέσω συνοδευτικών ενεργειών μέσω των οποίων επιδιώκουν να στήσουν «σκληρό προφίλ» προς την κατά περίπτωση υπεύθυνη ηγεσία, ακόμη και στα πρόσωπα των Αρχηγών Γενικών Επιτελείων που συναπαρτίζουν το ΣΑΓΕ, επί τω σκοπώ προσέλκυσης πελατείας, με τη συνδρομή διαύλων μέσω των εξειδικευμένων ΜΜΕ σε θέματα ΕΔ, με αμοιβαίο όφελος τελικώς.

Συζητώντας το θέμα με φίλους δικηγόρους που δεν είναι της «πιάτσας» των δικηγόρων προελεύσεως από τις ΕΔ, εκράτησα την αρμόζουσα εικόνα που περικλείεται στην γνωστή διατύπωση «ό,τι είναι νόμιμο,δεν είναι κατ’ανάγκην και ηθικό», με την αίρεση επίσης ότι το θέμα θα μπορούσε ενδεχομένως να άπτεται θεμάτων και πτυχών δεοντολογίας και τάξεως των μελών των Δικηγορικών Συλλόγων.

Και τούτο υπό την διερεύνηση της δικλείδας κατά πόσον κάποιος που υπηρέτησε και σταδιοδρόμησε σε ένα κλειστό σύστημα, όπως οι ΕΔ, μπορεί, εξερχόμενος από αυτό εις το υπήρξε προηγουμένως εντολέας, να στρέφεται εναντίον του από θέση ελέγχοντος πλέον, αποκτώντας καταχρηστικώς βελτιωμένη θέση επαγγελματικών διεκδικήσεων έναντι λοιπών συναδέλφων του δικηγόρων. Προσωπικώς δε έχω γίνει αποδέκτης σχετικού σχολίου «πάει πολύ να γίνουμε εντεταλμένοι συναδέλφων μας, αποστράτων πλέον, με τους οποίους συνυπήρξαμε σε θέσεις ευθύνης».

Η περίπτωση του Διοικητή της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, Υποναυάρχου Στ. Καρλατήρα ΠΝ, όπου τοποθετήθηκε μετά την προαγωγή του από το βαθμό του Αρχιπλοιάρχου, προηγουμένως στη θέση του Προσωπάρχη του ΠΝ (Διευθυντής Β’ Κλάδου ΓΕΝ) , εντάσσεται σε αυτήν ακριβώς τη βάση, δηλαδή της ενόχλησης έξωθεν ενδιαφερομένων γιά θέματα περί το Προσωπικό, εις την ικανοποίηση των οποίων δεν έστερξε ο εν λόγω, έστω κι αν προβάλλονται αλλότριοι λόγοι με σκοπό να βρεθεί ελεγχόμενος ο ίδιος ο Αρχηγός ΓΕΝ.

Φαίνεται οτι το «Σχέδιο Πλού» του Αρχηγού ΓΕΝ, Αντιναυάρχου Δημήτριου-Ελευθέριου Κατάρα ΠΝ, γιά το δεύτερο χρόνο της θητείας του επικεφαλής του ΠΝ, δεν άρεσε σε κάποιους και δεν τούς μένουν πλέον παρά φθηνά τερτίπια άσφαιρων εντυπωσιασμών. Ξύδι, όπως συνηθίζεται να λέγεται!

Σε αυτό δε το πλαίσιο εντάσσεται, προφανώς, και άρθρο από τη μιλιταίρε έπαλξη μάχης του αντικυβερνητικού ειδικού Τύπου επί θεμάτων ΕΔ, υπογραφόμενο από «ανώνυμο ναύαρχο», το οποίο προβάλλεται ως σχολιασμός της ομιλίας του ΥΕΘΑ, Νίκου Δένδια, στη Βουλή, στη συζήτηση για την πρόταση δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης.

Ο εν λόγω «ανώνυμος ναύαρχος» επιχειρεί αντιστοίχιση προβλημάτων που είχαν καταγραφεί στον 7ο Στόλου του USN (Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ) και εις το ημέτερο ΠΝ, σε γλώσσα μάλλον χαμηλών τόνων, καταλήγοντας σε ένα δια ταύτα της μορφής: «Λύσεις υπάρχουν –κάποιες δεν είναι εύκολες- αλλά υπάρχουν. Απαιτούν: αποφάσεις και θέληση από την Πολιτική και Στρατιωτική ηγεσία. Η ασφάλεια των στελεχών, η ετοιμότητα του Πολεμικού Ναυτικού και εν τέλει η ίδια η Εθνική ασφάλεια δεν είναι πολυτέλεια – είναι αναγκαιότητα»

Ωστόσο, δύο επιφυλάξεις μπορούν να προβληθούν καλή τη πίστει:

Εάν πρόκειται για Ναύαρχο εν αποστρατεία, τί τον κωλύει να εκφρασθεί ενυπόγραφα, συμβάλλοντας με την κεκτημένη πείρα του σε έναν πλουσιότερο δημόσιο προβληματισμό,ή

Εάν πρόκειται για Ναύαρχο εν ενεργεία, τί τον κωλύει να θέσει τέτοια σοβαρά από το ΑΝΣ εις το οποίο μετέχουν όλοι Ναύαρχοι του ΠΝ, προκρίνοντας αντιθέτως την «ασφάλεια της ανωνυμίας».

Ο δημόσιος εντυπωσιασμός για τέτοια θέματα, προδήλως σοβαρά και ευαίσθητα, δεν συμβάλλει και τόσο και οπωσδήποτε προκαταβολικά, δίχως βεβαίως να νοείται και συσκότιση γιά οποιοδήποτε λόγο ή σκοπό.  Αντιθέτως μία τέτοια απαιτούμενη διαδικασία ευθύνης περνά πρωτίστως από υπεύθυνα βήματα για την προσέγγιση, ανάλυση, αντιμετώπιση και προβολή των ενδεδειγμένων βημάτων αποτελεσματικής θεραπείας των πραγμάτων,μέσω των θεσπισμένων διαδικασιών των καθ’ ύλην Φορέων και Υπηρεσιών.

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους/ Πηγή: sermichiotis.blogspot.com