Ο Σ. Τσιόδρας θύμα του πλαστού Ελύτη

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Ο καθηγητής λοιμωξιολόγος Σωτήρης Τσιόδρας κατά την καθιερωμένη ενημέρωση για τον κορωναϊό, στις 21 Μαρτίου 2020, απηύθυνε αυστηρή έκκληση σε όλους ζητώντας να σταματήσουν τα επικοινωνιακά παιχνίδια με τους νεκρούς, και επικαλέστηκε ένα στίχο από τα “Ανοιχτά Χαρτιά” του Οδυσσέα Ελύτη («Την τελευταία λέξη δεν θα την έχει ο θάνατος»), αλλά και ένα στίχο από την συλλογή «Ήλιος ο Πρώτος» («Η κάθε γλώσσα να μιλεί την καλοσύνη της ημέρας».
Η ποιητική αναφορά του Σωτήρη Τσιόδρα στον Ελύτη είχε συγκινήσει τότε και είχε δώσει έναν ολωσδιόλου διαφορετικό τόνο σε μια τυπική ενημέρωση για την πανδημία του κορωνοϊού.
Σήμερα, Τρίτη 26 Μαΐου 2020, ο Σωτήρης Τσιόδρας έκλεισε την ενημέρωση για την πανδημία με στίχους του Οδυσσέα Ελύτη, που όμως δεν είναι δικοί του. Αποδίδονται ψευδεπίγραφα στον Ελύτη. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που παρατηρείται, δυστυχώς, στο διαδίκτυο και αφορά ιδιαιτέρως στον νομπελίστα ποιητή μας.
Η ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου έγραψε προ καιρού στο ηλεκτρονικό περιοδικό Χάρτης, για το συγκεκριμένο ποίημα (“Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία”), γύρω από το οποίο έχει γίνει ένα γνωστό, πια, γαϊτανάκι αναδημοσιεύσεων:
«Είναι καιρός που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο κείμενο –ποίημα το ονομάζουν– απλοϊκού ύφους, με θέμα τάχα την απλότητα, του οποίου η πατρότητα ψευδώς αποδίδεται στον Ελύτη! Θα ήταν ίσως μόνο μια ανόητη κίνηση ενός αφελούς που ξύπνησε ένα πρωί και είπε να δώσει στις ιδέες του επίφαση κύρους και συνάμα να γελάσει με την ημιμάθεια των άλλων• γίνεται όμως κακόβουλη πράξη γιατί αφ’ ενός μεν προσβάλει τον ποιητή, όταν ψευδώς του αποδίδεται κάτι που δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει γράψει, αλλά αφ’ ετέρου παραπλανά νέους ή και αθώα καλοπροαίρετους χρήστες του διαδικτύου, που δεν έχουν ίσως την γνώση, ή τα αντανακλαστικά για να καταλάβουν απ’ την πρώτη φράση πόσο απέχει ο συγγραφέας του κειμένου από τον ποιητή!
«Τρώγε την πρόοδο, έλεγε ο Ελύτης, και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της»! Αρκεί να ξέρεις κάποτε και να τα φτύνεις, θα πρόσθετα τώρα πια.»