Ο κόσμος μετά τον κορωνοϊό
Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου*
Όλα μοιάζουν ίδια, έτσι που παραμένουν στις θέσεις που τα αφήσαμε, όπως τα αφήσαμε, πριν τις 20 Μαρτίου, αλλά με κάποιο τρόπο που δεν είναι απόλυτα ευδιάκριτος, τίποτα δεν είναι ίδιο. Οι εργαζόμενοι παλεύουν να συνηθίσουν τη μάσκα. Δεν είναι μόνο που δυσκολεύει την αναπνοή, είναι κι ένα φράγμα, κάτι σαν παραπέτασμα.
Δεν πολυμιλάνε πια με τους συναδέλφους, τους κουράζει η προσπάθεια, εξοικονομούν την αναπνοή τους, ενώ διά νόμου αποφεύγουν να μιλήσουν με τους πελάτες. Να χαμογελάσουν, δεν έχει νόημα αφού κανείς δεν θα το προσέξει. Μοιάζουν άνετοι αλλά δεν είναι. Πολλοί φοβούνται, κάποιοι είναι σε διαρκή πανικό. Το ίδιο κι ο πελάτης που βιάζεται να κάνει τη δουλειά του και να φύγει, να βγάλει επιτέλους από πάνω του τη μάσκα και να πλυθεί… Αν δει και κάποιο γνωστό, δεν είναι σίγουρος αν είναι αυτός, αλλά μπορεί και να χρησιμοποιήσει κιόλας αυτή την αβεβαιότητα σαν μια καλή δικαιολογία.
Είναι απίστευτο πόσο ένα τόσο δα μικρό κομμάτι υφάσματος μπορεί να κρύψει και να ανατρέψει τόσα πολλά. Ταυτόχρονα, προσπαθείς να θυμάσαι πως δεν κάνουμε πια χειραψίες, δεν αγκαλιάζουμε, δεν αγγίζουμε. Κι αν κάποιοι ξεχαστούν και το κάνουν, μοιάζουν για τους γύρω τους σαν αμαρτωλοί. Προσπαθείς να εφεύρεις τρόπους για να ανοίγεις τις πόρτες χωρίς να χρειάζεται να αγγίξεις. Με το πόδι, ίσως, σαν καουμπόης σε σαλούν. Μια τόσο αυθόρμητη κίνηση που γινόταν ενστικτωδώς χωρίς σκέψη, τώρα χρειάζεται σχέδιο και στρατηγική. Σε πολλά μέρη, στο πάτωμα έχουν μπει σημάδια για το πού πρέπει να στέκει ο καθένας. Από μια σκοπιά, παραπέμπουν σε παιχνίδια αλλοτινών εποχών όταν σχηματίζαμε τετράγωνα στους δρόμους με την κιμωλία και προσπαθούσαμε να κινηθούμε από το ένα στο άλλο.
Στην είσοδο πολλών μεγάλων καταστημάτων, ένας νεαρός ή μια νεαρή έχουν καθήκον να υπενθυμίζουν τον καθένα που εισέρχεται πως οφείλει να πλύνει τα χέρια με αντισηπτικό. Καμιά φορά αναλαμβάνουν οι ίδιοι να το προσφέρουν σαν ροδόσταγμα την Μεγάλη Παρασκευή στην περιφορά του επιταφίου. Είναι μια δουλειά κι αυτή μέσα στην τόση ανεργία κι ανασφάλεια που προέκυψε. Δεν ξέρω πώς περιγράφεται στα σχέδια εργασίας και τι προσόντα μπορούν να ζητούνται.
Στους δρόμους κάποιοι οδηγούν φορώντας τη μάσκα και τα γάντια ενώ είναι μόνοι τους στο αυτοκίνητο. Ίσως για να είναι έτοιμοι όταν θα φτάσουν εκεί που πάνε.
Ένας νέος τρόπος ζωής αναδύεται μέσα από τις στάχτες της πανδημίας χωρίς να μπορεί κανείς να προβλέψει πώς θα εξελιχθεί και πού θα οδηγήσει.
ΠΗΓΗ : “Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ”
