Ο γερμανός νεοναζί που δούλεψε για τον Πούτιν
Ποιά σχέση μπορεί να είχε ένας γνωστός γερμανός νεοναζί με έναν νεαρό πράκτορα της KGB στη Δρέσδη της δεκαετίας του 1980; Μια ιστορία από το βαθύ παρελθόν του ρώσου προέδρου, ρίχνει φως σε μια άγνωστη περίοδο της καριέρας του.
Της Κατερίνας Οικονομάκου*
Όταν ο Ράινερ Ζόνταγκ πέρασε στη Δύση ήταν 31 ετών. Ήταν το 1986 και βρισκόταν στο στρατόπεδο προσφύγων του Γκίσεν, στα βόρεια της Φρανκφούρτης. Η κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας τον είχε υποδεχτεί στη χώρα σαν έναν ακόμη ανατολικογερμανό αντιφρονούντα και μετά από μια σύντομη ανάκριση, τον είχε αφήσει ελεύθερο να συνεχίσει τη ζωή του σε καθεστώς ελευθερίας.
Εκείνο που οι ανακριτές του δεν γνώριζαν ήταν το παρελθόν του νεαρού άντρα. Δεν είχαν κάνει καμιά ενέργεια για να ερευνήσουν τους ισχυρισμούς του. Δεν ήξεραν απολύτως τίποτε για τη δράση του πίσω στη Λαοκρατική Δημοκρατία της ΓερμανίαςΛαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας. Και κυρίως δεν ήξεραν ότι εκείνος που είχε εγκρίνει το αίτημα του Ζόνταγκ να εγκαταλείψει την σοσιαλιστική πατρίδα του, ήταν ένας πράκτορας της KGB με έδρα την Δρέσδη. Το όνομά του ήταν Βλαντίμιρ ΠούτινPutin’s Stasi spy ID pass found in Germany | ΒΒC.
Μέσα στα επόμενα τρία χρόνια ο Ράινερ ΖόνταγκRainer Sonntag θα αναδεικνυόταν σε ηγετική μορφή του νεοναζιστικού κινήματος στη Δυτική Γερμανία. Το βίαιο τέλος του, τον Μάιο του 1991, από το όπλο ενός έλληνα μαστρωπού στη Δρέσδη, είχε σαν αποτέλεσμα να παραμείνουν για πολλά χρόνια άγνωστες οι πιο ενδιαφέρουσες πτυχές της ιστορίας του. Μέχρι που κάποιοι παλιοί γνωστοί του αποφάσισαν να μιλήσουν. Η σχέση του γερμανού νεοναζί με τον Πούτιν ήρθε για πρώτη φορά στο φως το 2015, σε δημοσίευμα του γερμανικούPutins frühe Jahre | Correctiv σάιτ ερευνητικής δημοσιογραφίας Correctiv. Σε αυτό κάνει αναφορά και η δημοσιογράφος Κάθριν ΜπέλτονCatherine Belton, στο βιβλίο της Putin’s PeoplePutin’s People by Catherine Belton review – a groundbreaking study that follows the money | The Guardian. Στη συνέχεια, την ιστορία θα ερευνήσει σε βάθος το The AtavistFollow the leader | The Atavist Magazine, που βασίστηκε σε δεκάδες συνεντεύξεις με πρώην μέλη νεοναζιστικών οργανώσεων στη Γερμανία, πρώην κατασκόπους, δικαστικά πρακτικά και φακέλους από τα αρχεία της ΣτάζιStasi.
Ο θρυλικός αρχικατάσκοπος της Στάζι Μάρκους ΒολφMarkus Wolf είχε πει κάποτε ότι στην Ανατολική Γερμανία «ακόμη κι οι καθαρίστριες» είχαν πάρει ένα μετάλλιο με το οποίο είχε τιμηθεί ο Πούτιν. Με άλλα λόγια, ο ρώσος πράκτορας ήταν ένα πρόσωπο άνευ σημασίας, ένας πρακτοράκος ξεχασμένος σε μια γωνιά της χώρας όπου δεν συνέβαινε απολύτως τίποτε. Ο ίδιος ο Πούτιν, άλλωστε, έλεγε ότι το μόνο αξιοσημείωτο που είχε συμβεί όσο ήταν στη Γερμανία ήταν τα κιλά που πήρε από τις μπύρες. Κι ένας συνάδελφός του από εκείνα τα χρόνια, ο Βλαντίμιρ ΟυζόλτσεφBook spooks Putin’s spy image | The Sunday Morning Herald, έχει πει ότι το 70% της δουλειάς τους ήταν να γράφουν αδιάφορες εκθέσεις. Το υπόλοιπο 30% ήταν να στρατολογούν πράκτορες.
Σύμφωνα, όμως, με εκτιμήσεις προσώπων που δραστηριοποιούνταν εκείνα τα χρόνια στη Γερμανία, η Δρέσδη ήταν πολύ κρίσιμο πόστο για την Στάζι και την KGB ακριβώς επειδή έμοιαζε να μην συμβαίνει εκεί τίποτε, έτσι μακριά όπως ήταν από το Ανατολικό Βερολίνο, όπου κινούνταν ένα πλήθος από πράκτορες των δυτικών χωρών. Στη Δρέσδη, όμως, γίνονταν οι συναντήσεις ανάμεσα στα μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης Φράξια Κόκκινος Στρατός (RAF)Red Army Faction και τους πράκτορες της Στάζι, που τους παρείχαν υλική βοήθεια, υπό την καθοδήγηση της KGB, όπως γράφει η Μπέλτον. Είχαν επιλέξει τη Δρέσδη, «επειδή δεν ήταν εκεί κανείς άλλος», λέει στη δημοσιογράφο πρώην μέλος της RAF, ο οποίος αφηγείται πώς πήγαιναν μαζί με τους συντρόφους του με το τρένο στην Ανατολική Γερμανία.
Μόλις έφταναν τους παραλάμβαναν πράκτορες της Στάζι με τους οποίους συνέχιζαν οδικώς προς την Δρέσδη. Εκεί, σε ένα σπίτι συναντούσαν τον Πούτιν κι έναν συνεργάτη του. «Ποτέ δεν μας έδιναν οδηγίες. Έλεγαν “ακούσαμε ότι σχεδιάζετε το τάδε, πώς θέλετε να το κάνετε;” κι έκαναν προτάσεις. Πρότειναν στόχους και μας ρώταγαν τι χρειαζόμαστε. Πάντα χρειαζόμασταν όπλα και μετρητά». Το πρώην μέλος της RAF λέει στην Μπέλτον ότι έδιναν μια λίστα με τα όπλα που ήθελαν και κάποια στιγμή, ένας πράκτορας της Στάζι στη Δύση τα άφηνε σε ένα συμφωνημένο σημείο ώστε να τα παραλάβουν.
Ενώ οι σχέσεις της Στάζι με την RAF είναι γνωστές και επιβεβαιωμένες από πολλές πλευρές, η Μπέλτον επισημαίνει ότι δεν είναι εφικτό να διασταυρώσει τις πληροφορίες που της δίνει ο συνομιλητής της σχετικά με τις επαφές που είχαν οι τρομοκράτες με τον Πούτιν στην Δρέσδη. Οι αυτόπτες μάρτυρες είτε είναι στη φυλακή, είτε έχουν πεθάνει, ενώ οι πράκτορες της KGB στην Ανατολική Γερμανία πρόλαβαν να μεταφέρουν τα αρχεία τους στην ΕΣΣΔ προτού η χώρα καταρρεύσει – κι όσα δεν τα μετέφεραν, πρόλαβαν να τα καταστρέψουν.
Πολλά χρόνια αργότερα, όμως, ένας από τους πράκτορες της Στάζι ο οποίος είχε δουλέψει επί χρόνια κοντά στον Πούτιν, αποφάσισε να πει όσα θυμόταν για τη δράση του. Ο Κλάους Τσούχολντ, ο οποίος στο μεταξύ έχει εξαφανιστεί από τη δημοσιότητα και αρνείται να μιλήσει σε δημοσιογράφους, ανάμεσα σε άλλα που είπε στους ρεπόρτερ του Correctiv σχετικά με τις δραστηριότητες του Βολόντια –όπως τον αποκαλούσε την περίοδο της φιλίας τους– αποκάλυψε ότι ο ρώσος πράκτορας της KGB ήταν ο χειριστής του διαβόητου νεοναζί Ράινερ Ζόνταγκ.
Ο Τσούχολντ ήταν 28 ετών όταν γνώρισε τον Πούτιν, τον Σεπτέμβριο του 1985. Ο Ρώσος είχε έρθει από το Λένινγκραντ έναν μήνα νωρίτερα, μαζί με τη γυναίκα και την κόρη τους. Πριν αναλάβει το πόστο στη Δρέσδη, εργαζόταν στο 5ο διευθυντήριο της KGB, που είχε την ευθύνη για την καταπολέμηση της «ιδεολογικής υπονόμευσης» του καθεστώτος. Ο Πούτιν είχε φτάσει στη Γερμανία σε μια περίοδο που ο κόσμος στον οποίο είχε γεννηθεί έφτανε στο τέλος του. Φαινόταν ξεχασμένο κι ασήμαντο και το γραφείο της KGB στη Δρέσδη, στην Ανγκέλικαστρασε, όπου απασχολούνταν όλοι κι όλοι έξι άνθρωποι. Δουλειά τους ήταν να στρατολογούν πράκτορες μεταξύ των Ανατολικογερμανών που είχαν φίλους και συγγενείς στη Δύση. Από τη στιγμή που τα αρχεία έχουν εξαφανιστεί, δεν είναι γνωστό τι άλλο μπορεί να τους απασχολούσε σε μια πόλη όπου γινόταν λαθρεμπόριο σε διαμάντια, όπλα και αρχαιότητες.
Εκείνο που είναι βέβαιο σε ό,τι αφορά τον ρόλο του Πούτιν, είναι πως αποτελούσε τον σύνδεσμο ανάμεσα στην KGB και την Στάζι, ενώ είχε υπό την εποπτεία του κι ένα τμήμα της υπηρεσίας Κ1 της Αστυνομίας. Μάλιστα, ο πιο στενός συνεργάτης του, ο άνθρωπος που όλοι οι μάρτυρες από εκείνα τα χρόνια λένε πως ήταν το δεξί του χέρι, ήταν ένας αστυνομικός της Κ1 με το όνομα Γκέοργκ Σνάιντερ. Οι δυο τους έφτιαξαν ένα δίκτυο από 20 πληροφοριοδότες της KGB, τους οποίους πλήρωναν ένα ελάχιστο μηνιάτικο. Σύμφωνα με τον Τσούχολντ, ανάμεσα σε αυτούς ήταν μια δημοσιογράφους με πολλές γνωριμίες στο εξωτερικό κι ένας άντρας που μετά την επανένωση της Γερμανίας έμελλε να φτάσει ψηλά στη δικαστική ιεραρχία.
«Έμοιαζε με μαφιόζο», είχε πει ο Τσούχολντ για τον Γκέοργκ Σνάιντερ, ο οποίος είχε τη φήμη ότι δεν ακολουθούσε κανόνες, ήταν παράτολμος κι έκανε πάντα ό,τι του έκανε κέφι. Ο Σνάιντερ είχε πει στον Τσούχολντ ότι ο πατέρας του, ο οποίος είχε πεθάνει κάτι από μυστηριώδεις συνθήκες, είχε υπάρξει πράκτορας της KGB. Αλλά εκείνο που όλοι γνώριζαν για τον Σνάιντερ ήταν ότι κυνηγούσε μανιωδώς τις γυναίκες – διατηρούσε, μάλιστα, ερωτικές σχέσεις με πράκτορες, αλλά και τις συντρόφους πολλών από τους συναδέλφους του.
Υπήρχε, όμως, και μια πολύ χειρότερη φήμη, μάλλον κάτι που ήταν κοινό μυστικό, είπε ο Τσούχολντ στους δημοσιογράφους του Correctiv: Στο πάρτυ ενός από τους πράκτορές του, ο Σνάιντερ είχε βιάσει τη δεκάχρονη κόρη του οικοδεσπότη και μια φίλη της. Οι γονείς ποτέ δεν πήγαν στην Αστυνομία κι η υπόθεση αποσιωπήθηκε. Όταν οι δημοσιογράφοι αναζήτησαν την οικογένεια θέλοντας να διασταυρώσουν την πληροφορία του Τσούχολντ, ο πατέρας και ο αδελφός του θύματος επιβεβαίωσαν όσα τους είπε ο πρώην κατάσκοπος.
Ο Γκέοργκ Σνάιντερ ήταν ο άνθρωπος που στρατολόγησε τον Ράινερ Ζόνταγκ ως πληροφοριοδότη. Και είναι αυτός που κάποια στιγμή θα τον προτείνει στον Βλαντίμιρ Πούτιν για να γίνει πράκτορας της KGB στη Δύση. Γεννημένος στη Δρέσδη το 1955, ο Ζόνταγκ ήταν από μικρός ένα δύσκολο παιδί, που δημιουργούσε προβλήματα στην οικογένεια και το σχολείο, όπου οι δάσκαλοι τον περιέγραφαν σαν ένα απείθαρχο μαθητή με ανάγκη διαρκούς επιβεβαίωσης. Μεγαλώνοντας δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για σπουδές ή δουλειά. Στα 18 του χρόνια, ο Ζόνταγκ αποφασίζει να το σκάσει στη Δύση.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, το 1973, 150.000 Ανατολικογερμανοί έχουν ήδη καταφέρει να φύγουν. Μαζί με μια παρέα από φίλους του, συναντιούνται σε μια μπυραρία και καταστρώνουν το σχέδιο τους: θα φτάσουν στη Δυτική Γερμανία περνώντας μέσα από την Τσεχοσλοβακία και την Αυστρία. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, οι πιο αποφασισμένοι από εκείνους τους εφήβους που είχαν μαζευτεί στη μπυραρία, θα βάλουν το σχέδιο σε εφαρμογή. Αλλά στα σύνορα με την Τσεχοσλοβακία συλλαμβάνονται. Η Στάζι είχε ήδη φτιάξει φάκελο για το σχέδιό τους και τους περίμενε – ένας από την παρέα ήταν πληροφοριοδότης
Το ίδιο απόγευμα, ο Ζόνταγκ είναι πίσω στη Δρέσδη και περνάει από ανάκριση. Τα πρακτικά βρίσκονται σήμερα στα αρχεία της Στάζι και φτάνουν τις 230 σελίδες. Ο 18χρονος καταδικάζεται σε 18 μήνες καταναγκαστικής εργασίας. Την εποχή που βρίσκεται στη φυλακή θα έρθει σε επαφή με την ακροδεξιά. Επισήμως, βεβαίως, δεν υπήρχε ακροδεξιά στην Ανατολική Γερμανία. Η σοσιαλιστική ΛΔΓ ταυτιζόταν με τη μεριά των νικητών, τη μεριά της Σοβιετικής Ένωσης. Σαν τα εγκλήματα του Τρίτου Ράιχ να μην αφορούσαν τη δική τους μεριά των συνόρων.
Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι νεοναζί έχουν όλοι ως δια μαγείας βρεθεί αποκλειστικά στην Δύση. Κι αν όχι δια μαγείας, η λύση είχε βρεθεί με τη δύναμη της θέλησης: οι χθεσινοί ναζί αναβαπτίστηκαν ως κομμουνιστές και εξιλεώθηκαν. Όσοι δεν είχαν καμιά όρεξη ούτε καν να αναβαπτιστούν, απλώς δεν βροντοφώναζαν τις ιδεολογικές τους προτιμήσεις. Το κομμουνιστικό κόμμα έκανε σαν να μην υπάρχουν. Την ίδια στιγμή, είχε θεσμοθετήσει τον ρατσισμό εναντίον των γκασταρμπάιτερ από τη Μοζαμβίκη και το Βιετνάμ, ενώ δεν είχε κάνει καμία απολύτως κίνηση για τη δικαίωση και αποζημίωση των Εβραίων πολιτών.
Όταν θα βγει από τη φυλακή, ο Ζόνταγκ θα συμφωνήσει να παρακολουθεί πρόσωπα του κύκλου του για λογαριασμό της Στάζι, ενώ την ίδια ώρα σχεδιάζει μια δεύτερη απόδραση στη Δύση. Και αυτήν τη φορά θα τον καταδώσουν, οπότε θα πάρει πάλι τον δρόμο για τη φυλακή, από όπου θα συνεχίσει να είναι χρήσιμος στην Στάζι. Στο μεταξύ, στα διαλείμματα ελευθερίας, ο νεαρός είναι ένας ακαταπόνητος μικροκακοποιός, ο οποίος γίνεται όλο και πιο γνωστός μεταξύ των νεοναζί της πόλης. Τα ενδιαφέροντά του κινούνται ανάμεσα στο να κάνει κλοπές, να συμμετέχει σε καυγάδες και να πουλάει ναζιστικά αναμνηστικά στη μαύρη αγορά. Ο Γκέοργκ Σνάιντερ θα δει σε αυτόν έναν πράκτορα που μπορεί να του φανεί ιδιαίτερα χρήσιμος.
Κάποια στιγμή, στο γραφείο του Σνάιντερ θα φτάσει η αίτηση που έχει κάνει ο πληροφοριοδότης να του επιτραπεί να μεταναστεύσει στη Δύση. Ο αστυνομικός θα αναγνωρίσει την ευκαιρία. Θα μπορούσε να τον «φυτέψει» και να τον αξιοποιήσει στη Δυτική Γερμανία. Ένας πράκτορας μπορούσε να εγκαταλείψει τη χώρα μόνο με την προσωπική έγκριση του Πούτιν. Ο Ζόνταγκ θα την αποσπάσει διότι είναι πια σε αποστολή. Έτσι, το 1986, ένας νεοναζί καταδικασμένος για κλοπές ο οποίος δεν είχε καμία αντιστασιακή δράση ή ενδιαφέρον για την πολιτική, θα βρεθεί στη Φρανκφούρτη όπου θα πλασάρει το προφίλ του αντιρρησία συνείδησης. Αυτό, βέβαια, μόνο στην αρχή.
Μέχρι το 1988, ο Ράινερ Ζόνταγκ δεν έχει ακόμη αποδώσει ως επένδυση, όχι όσο θα ήθελε ο Σνάιντερ τουλάχιστον. Αλλά αυτό θα αλλάξει όταν ο Ανατολικογερμανός θα γνωριστεί και θα συνδεθεί φιλικά με τον Μίχαελ ΚύνενMichael Kühnen, ένας από τους ηγέτες του νεοναζιστικού κινήματος στη Δυτική Γερμανία. Σύντομα θα γίνει ο πιο έμπιστος άνθρωπος του Κύνεν, το αρχηγείο του οποίου βρισκόταν στο Λάνγκεν, μια ήσυχη πόλη στα νότια της Φρανκφούρτης. Λίγα τετράγωνα μακριά έστεκε το κτίριο που τη δεκαετία του ’50 φιλοξενούσε πολιτικούς πρόσφυγες από την Ανατολική Γερμανία. Τρεις δεκαετίες αργότερα εκεί έμεναν πρόσφυγες από ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη, οι οποίοι περίμεναν να βρουν μόνιμη στέγη και δουλειά. Όσο αυτά καθυστερούσαν, τόσο φούντωνε η οργή εναντίον των μεταναστών από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή που εργάζονταν στην πόλη.
Σε αυτήν την οργή επένδυσε ο Κύνεν, που στρατολόγησε ντόπιους σκίνχεντ και εξαπέλυσε μια εκστρατεία βίας και εκφοβισμού για να κάνει την πόλη «ελεύθερη από ξένους». Στο πλευρό του είχε πάντα τον Ζόνταγκ, ο οποίος ήταν επίσης επικεφαλής των ομάδων κρούσης που συγκρούονταν με ομάδες αναρχικών. Αυτόπτες μάρτυρες θυμούνται τον Ζόνταγκ σαν το πρόσωπο που ήταν «πάντα στην πρώτη γραμμή». Το ίδιο διάστημα, όμως, είναι σε συνεχή επαφή με τον Σνάιντερ και τον Πούτιν.
Οι αλλεπάλληλες απόπειρες του Κύνεν να φτιάξει ένα κόμμα που θα διεκδικούσε τις ψήφους των Γερμανών καταρρέουν κάθε φορά – οι αρχές απαγορεύουν σε όποιο κόμμα ιδρύει να συμμετέχει σε εκλογές. Έτσι, όταν το Τείχος θα καταρρεύσει, ο Κύνεν θα δει στο κενό που αφήνει μια μεγάλη ευκαιρία: Θα μπορούσε να οργανώσει μια ακροδεξιά επανάσταση στην Ανατολική Γερμανία. Αυτήν την αποστολή θα αναλάβει ο Ράινερ Ζόνταγκ, ο οποίος θα επιστρέψει με αυτόν τον σκοπό στην πόλη του. Όταν θα φτάσει στη Δρέσδη, ο Πούτιν έχει φύγει για το Λένινγκραντ. Ο Σνάιντερ, όμως, είναι ακόμη στην Κ1, με την αρμοδιότητα να κρατάει υπό έλεγχο τους εξτρεμιστές της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς. Όπως θα εκμυστηρευτεί το 1991 στον Τσούχολντ, ο Ράινερ Ζόνταγκ εξακολουθούσε να δουλεύει για αυτόν. Τώρα τον χρησιμοποιούσε για να βάζει τους νεοναζί να χτυπούν τους αναρχικούς και τους πανκ. Έτσι κρατούσε όλες τις ομάδες υπό έλεγχο, είπε στον Τσούχολντ, ο οποίος στο μεταξύ είχε στρατολογηθεί από τις μυστικές υπηρεσίες της Δυτικής Γερμανίας.
Είναι 1990, ο Ζόνταγκ είναι 35 ετών και είναι αποφασισμένος να εξαφανίσει από την Δρέσδη τους ξένους. «Δεν έχω τίποτε εναντίον τους, απλώς δεν τους θέλω εδώ», θα δηλώσει σε έναν ντόπιο κοινωνικό λειτουργό, ο οποίος προέρχεται από οικογένεια μεταναστών. Ο Ζόνταγκ, ο οποίος πηγαίνει παντού με τον γερμανικό ποιμενικό του, θα καταφέρει πράγματι να οργανώσει τους ντόπιους νεοναζί και να αναδειχτεί σε ηγέτη τους. Η πόλη θα γίνει το προπύργιο των νεοναζί και ο ίδιος θα αποκτήσει μεταξύ των οπαδών του τον τίτλο του «σερίφη της Δρέσδης». Από ένα σημείο και μετά, είναι πια ανεξέλεγκτος.
Κάποια στιγμή αποφασίζει να τα βάλει με τη βιομηχανία του σεξ, που μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος έχει επεκταθεί και ανθεί στις πόλεις της Ανατολικής Γερμανίας μαζί με τον τζόγο και το εμπόριο των ναρκωτικών. Την περίοδο του κομμουνισμού, η πορνεία επιτρεπόταν μόνο στα μεγάλα ξενοδοχεία όπου σύχναζαν οι δυτικοί και φυσικά όλες οι συναλλαγές γίνονταν υπό την εποπτεία της Στάζι. «Η Δρέσδη δεν πρέπει να γίνει Φρανκφούρτη» συνήθιζε να διακηρύσσει ο Ζόνταγκ, «τα μπορντέλα πρέπει να καταστραφούν». Λίγοι πίστευαν, πάντως, ότι αυτό που τον κινούσε ήταν ο πουριτανισμός του. Στους δρόμους κυκλοφορούσε η φήμη ότι οι μαστρωποί αρνούνταν να συμμορφωθούν με την απαίτηση να του πληρώνουν προστασία, εκδοχή που με δεδομένη την προϊστορία του μοιάζει πιο πιθανή.
Στις 31 Μαΐου 1991, ο Ζόνταγκ και η συμμορία του ετοιμάζονταν να εισβάλλουν σε ένα μπορντέλο με το όνομα Sex Shopping Center και να το διαλύσουν. Ιδιοκτήτες του ήταν ένας Έλληνας μαστρωπός από το Μάνχαϊμ, ο Νικόλας Συμεωνίδης, και ο γερμανός συνέταιρός του, Ρόνι Ματς. Ήταν 11:45 τη νύχτα, τα μέλη της συμμορίας του Ζόνταγκ είχαν μαζευτεί γύρω από το μπορντέλο και περίμεναν το σύνθημα του για να ξεκινήσουν την επίθεση. Εκείνη την ώρα θα φτάσουν με μια μαύρη Μερσεντές ο Συμεωνίδης με τον Ματς. «Φύγετε από δω πέρα», φωνάζει στους συγκεντρωμένους ο Συμεωνίδης, κραδαίνοντας μια κοντόκαννη καραμπίνα.
Ο Ζόνταγκ βγαίνει από το αυτοκίνητό του και κινείται προς το μέρος του Συνεωνίδη. «Εμπρός, ρίξε, KanakeKanake», του λέει χρησιμοποιώντας έναν προσβλητικό χαρακτηρισμό για τους ξένους στη Γερμανία. Ο Ζόνταγκ συνεχίζει να περπατάει προς τον Συμεωνίδη, ο οποίος οπισθοχωρεί, μπαίνει στο αυτοκίνητό του, αλλά συνεχίζει να τον σημαδεύει. «Ρίξε, λοιπόν», τον προκαλεί ο Ζόνταγκ. Ο άλλος πάει να κλείσει την πόρτα του αυτοκινήτου, ο Ζόνταγκ την τραβάει, ο Ματς του ρίχνει σπρέι πιπεριού στο πρόσωπο και ο Συμεωνίδης πυροβολεί. Ο Ράινερ Ζόνταγκ πέφτει νεκρός, χτυπημένος στο πρόσωπο.
Ο φόνος του θα γίνει αφορμή για να ξεσπάσει ένα σαρωτικό κύμα ρατσιστικής βίας που θα βασανίσει τη Δρέσδη για πολλούς μήνες. Ο δολοφόνος είναι Έλληνας, ένας ξένος. Ξαφνικά ο Ζόνταγκ είναι ο μάρτυρας της ακροδεξιάς. Στην κηδεία του θα μαζευτούν πάνω από 2.000 άνθρωποι. Ήταν η μεγαλύτερη συγκέντρωση νεοναζί μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η περίπτωση του Ζόνταγκ δεν ήταν η πρώτη φορά που η Στάζι εκμεταλλευόταν την ακροδεξιά για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της. Είναι γνωστή η ιστορία ενός άλλου νεοναζί τρομοκράτη στη Δυτική Γερμανία, του Όντφριντ ΧεπOdfried Hepp, ο οποίος, αφού συνεργάστηκε με την Στάζι, φυγαδεύτηκε στη Συρία. Σε ό,τι αφορά τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ίσως ήταν η πρώτη φορά που στρατολογούσε μέλος νεοναζιστικής οργάνωσης. Στα χρόνια που ακολούθησαν, έμελλε να καλλιεργήσει τις σχέσεις του με την ακροδεξιά στη Ρωσία και την ΕυρώπηMarine Le Pen: Who’s funding France’s far right? | ΒΒC. Σήμερα, μεγάλος αριθμός ρώσων νεοναζί πολεμούνZahlreiche Neonazis kämpfen in der Ukraine für Russland | Spiegel στο πλευρό του ρωσικού Στρατού στην Ουκρανία.
Πηγή: insidestory.gr
