Ο Ερντογάν καταργεί την δημοκρατία και διαγράφει από παντού το όνομα του Ατατούρκ

ΔΙΕΘΝΗΣ Η ΑΓΑΝΑΚΤΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ ΑΠΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΕ ΤΖΑΜΙ

Του Αλέκου Παπαδόπουλου*

Δεν θα το αποφασίσει. Και όμως το αποφάσισε. Δεν θα τολμήσει. Και όμως το τόλμησε. Λόγια, λόγια, λόγια…είπαν πολλοί και όμως τους διέψευσε όλους. ‘Οπως  και διέψευσε ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν  όλους όσους είχαν υποστηρίξει ότι η Αγία Σοφία αποτελούσε το “τελευταίο του χαρτί” το οποίο και δεν θα ήθελε να χρησιμοποιήσει πρόωρα. Με το θράσος όμως που τον διακρίνει, την ασυδοσία που εξακολουθεί να απολαμβάνει η χώρα του. Αρχικά με την εισβολή της στην Κύπρο και την κατοχή  της επί τόσες δεκαετίες, με την ανοχή και των υπερδυνάμεων. Άλλοτε της μιας και άλλοτε της άλλης, ανάλογα πάντοτε με τις ορέξεις και τα επεκτατικά του σχέδια στα πρότυπα  της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,  δεν αποκλείω δε σε επόμενη φάση να επιδιώξει να προβεί και σε άλλες ενέργειες για τον πλήρη  εξισλαμισμό της Τουρκίας, κυρίως όμως και πρώτιστα για λόγους καθαρά ψηφοθηρικούς.

Συγκεκριμένα δεν αποκλείω την επόμενη  φορά  να στραφεί κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αν λάβουμε υπόψη ότι ενώ τα δημοσιογραφικά του όργανα, καθώς και οι λαλίστατοι υπουργοί του άφησαν ασχολίαστες – εντελώς ασύνηθες φαινόμενο με ότι ισχύει χρόνια τώρα στην Τουρκία- τις δηλώσεις και τις θέσεις του Πατριάρχου Βαρθολομαίου για την Αγία Σοφία, και  αποκάλεσαν “βρωμιάρη” τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο, σε μετάφραση από τον τίτλο του της συλλαβής “πισ” δηλαδή από  τον Αρχιε-πισ-κοπο  που στα τουρκικά το “πις” σημαίνει  βρώμικος, βρωμερός, έσπευσαν  καθυστερημένα να συσχετίσουν τον προκαθήμενο της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον διαμένοντα στην Πενσιλβάνια αυτοεξόριστο ιμάμη Φετχουλλάχ Γκιουλέν τον οποίο ως γνωστό κατηγορεί ο Ερντογάν ως οργανωτή του αποτυχημένου πραξικοπήματος του 2016, στο δε διάγγελμα του στις εκδηλώσεις της τετάρτης επετείου δήλωνε έξαλλος ότι ούτε ένας από αυτούς που μετείχαν στο πραξικόπημα θα μείνει τελικά ατιμώρητος και ότι ανέρχονται σε 2.000 οι καταδικαθέντες σε ισόβια δεσμά.  Άφηνε λοιπόν ο Τουρκικός τύπος , προφανώς σκοπίμως, σοβαρές υπόνοιες ότι ο Βαρθολομαίος από κοινού με τη CIA !! είχαν συνεργασθεί με τον Γκιουλέν στην οργάνωση του όλου κινήματος που στόχευε στην ανατροπή του Ερντογάν, ενώ η πιστή και τυφλά αφοσιωμένη στο σημερινό καθεστώς εφημερίδα ” Γενή Σαφάκ ” η οποία ανήκει στο περιβάλλον του γαμπρού  του Προέδρου και Υπουργού  Οικονομικών και Θησαυροφυλακίου Μπεράτ Αλμπαϊράκ  πρόσθετε ότι σε περίπτωση που θα επικρατούσαν οι πραξικοπηματίες ο ” ‘Αγιος αυτός ‘Ανθρωπος ” όπως τον είχε χαρακτηρίσει ο πρώην διευθυντής της “Χουρριέτ” Ερτουγρούλ Οζκιόκ, θα ήταν ο πρώτος που θα επισκεπτόταν με σκοπό  να συγχαρεί τον προδότη Φετχουλλάχ Γκιουλέν προκειμένου να του εκφράσει και εκ του πλησίον τα αισθήματα αγάπης του. Δημοσιεύματα λοιπόν εντελώς αστήρικτα και συκοφαντικά τα οποία όμως δεν αποκλείεται αύριο να αξιοποιηθούν για να συνταχθεί ένα κατηγορητήριο κατά του Πατριάρχου, όπως έγινε και συνεχίζει να γίνεται εις βάρος εκατοντάδων ανύποπτων πολιτών, κυρίως στρατιωτικών, ανώτερων αστυνομικών  και δικαστικών αρκεί να υπάρξει ένα ανάλογο δημοσίευμα ή μια καταγγελία έστω και αν είναι εντελώς ατεκμηρίωτα.
                            Ωστόσο και παρά τα όσα είπε και εξακολουθεί να αναγγέλλει καθημερινά ο Ερντογάν. Και παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις του να σεβαστούν οι πάντες την απόφαση για την Αγιασοφιά που ελήφθη όπως είπε ομόφωνα από τα δικαστικά και εκτελεστικά όργανα της χώρας. ενώ ως γνωστό αρχικά το Συμβούλιο Επικρατείας είχε αποφύγει να λάβει θέση στο θέμα, σεβόμενο ίσως και την πολιτισμένη απόφαση του Ατατούρκ το 1934 ο οποίος – αν και ο λαός ήταν τότε πολύ πιο υπανάπτυκτος – τόλμησε να μετατρέψει το τζαμί σε μουσείο-, επέστρεψε το μπαλάκι της ευθύνης στον Ερντογάν. Αυτός όμως, αφενός για να διαψεύσει την υφιστάμενη διεθνώς εντύπωση ότι έχει ξευτελίσει το θεσμό της δικαιοσύνης στη χώρα του και αφετέρου να ισχυρισθεί ότι τον λόγο έχει πάντοτε η ανεξάρτητη δικαιοσύνη έπεισε τελικά ή και  ενέτειλε τα μέλη του Συμβουλίου Επικρατείας να εκδώσουν την τελική απόφαση σε ακύρωση της ιστορικής απόφασης του Ατατούρκ. Είναι εν τούτοις γεγονός ότι εκτός του εξωτερικού και στο εσωτερικό της χώρας υπάρχει μια υπολογίσιμη μερίδα λαού που τάσσεται κατά της συγκεκριμένης μετατροπής υπογραμμίζοντας ότι δεν είναι λογικό να θίγονται τα ΚΑΛΩΣ ΚΕΙΜΕΝΑ ούτε και είναι επιτρεπτό να μεταβάλλεται σε προσωπικό ψηφοθηρικό όπλο,  ένα θέμα τόσο σοβαρό και διεθνούς απήχησης. Ανυπόστατος εξ άλλου έχει αποδειχθεί και ο ισχυρισμός ότι ο Ατατούρκ παράνομα και παράτυπα είχε μετατρέψει το 1934 την Αγιασοφιά από τζαμί σε Μουσείο εφόσον ανήκε σε βακούφι του Φατίχ, δεδομένου ότι ο Ατατούρκ είχε ανακαταλάβει 6η Οκτωβρίου του 1923 την Κωνσταντινούπολη, με 2 τάγματα του ιππικού, από τους Βρετανούς  ύστερα από μια ετήσια και πλέον βρετανική κατοχή.
     Ιδιαίτερα εντυπωσιακό το βίντεο που ακολουθεί και που έγινε αμέσως virial.

Μεταφέρω σε μετάφραση το τηλεφώνημα που κάνει ο εικονιζόμενος Τούρκος  στον εγκατεστημένο στη Γερμανία αδελφό του. ‘Ενας αγαθιάρης πολίτης ενθουσιασμένος με την απόφαση μετατροπής της Αγιασοφιάς σε τζαμί λέει  περίχαρης: “- Θέλω το δώρο μου αδελφέ μου για το νέο που θα σου πω. Η Αγιασοφιά μετατράπηκε σε χώρο προσευχής μας.- Όχι, όχι δεν άλλαξε κάτι σε ότι αφορά την ανεργία αδελφέ μου Ζαρίφ, αλλά η Αγιασοφιά μετατρέπεται σε χώρο προσευχής μας. -Ο πληθωρισμός παραμένει ακόμη στα ύψη κι΄όμως η Αγιασοφιά αδελφέ μου μετατρέπεται σε τζαμί.- Όχι αδελφέ μου όχι δεν άλλαξε ακόμα κάτι σε σχέση με το θέμα των δικηγορικών συλλόγων, η Αγιασοφιά όμως έγινε τζαμί, έγινε χώρος προσευχής μας.- ‘Όχι όχι οι δημοσιογράφοι παραμένουν ακόμη έγκλειστοι στις φυλακές, η Αγιασοφιά όμως μετατρέπεται σε τζαμί.- Ερχόμενος από τη Γερμανία αδελφέ μου σε διαβεβαιώνω ότι θα βρεις τα πάντα όπως τα άφησες. Και την ανέχεια και τις καταχρήσεις και τις απαγορεύσεις. Άφησε τα όμως όλα και έλα επιτέλους από τη Γερμανία να δεις και την Αγιασοφιά που έγινε τζαμί… Αλλό , Αλλό, Αλλό – Το έκλεισε φαίνεται για να έλθει μια ώρα ενωρίτερα και να προσευχηθεί στην Αγιασοφιά που έγινε τζαμί.!!!”

                                                                                                               Το διάταγμα του 1934 , με το οποίο ο Κεμάλ Ατατούρκ με τέτρεψε την Αγία Σοφία από τέμενος σε Μουσείο. 
                                Αυτά. Όσον αφορά την εύθυμη, τη σαρκαστική πλευρά του όλου θέματος. Και ενώ, ύστερα από την τόσο μακρόχρονη και έντονη πλύση εγκεφάλου που υπέστη ο τουρκικός λαός αρχικά από τον μέντορα του Ερντογάν, Αρχηγό του Κόμματος της Ευημερίας Νετζμεττίν Ερμπακάν και στη συνέχεια κατά τη δεκαετία του 1990 από τον ίδιο, το πολιτικό ανάστημα του,  θα μπορούσε ίσως  να δικαιολογηθεί η χαρά που δοκιμάζει ένας βλαξ. Αλλά και όλοι οι βλάκες, όλοι οι καθυστερημένοι, επειδή του λοιπού θα τους παρέχεται η ευκαιρία να κάνουν  την προσευχή τους  σε ένα ανεπανάληπτο. μεγαλοπρεπές και ιστορικό θρησκευτικό κόσμημα, άλλης πάντως θρησκείας. Πως  να βρεθούν όμως ελαφρυντικά επιχειρήματα, πως να δικαιολογήσει κανείς όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις του, τα αντίστοιχα κίνητρα και αισθήματα ενός, υποτιθέμενου ηγέτη, που κυβερνά επί 18 συναπτά έτη μια χώρα της οποίας  ο πληθυσμός  υπερβαίνει σήμερα τα 80 εκατομμύρια!!και επί πλέον θέλει να εμφανίζεται ως φανατικός θρησκευόμενος.

  Ο   Ερντογάν στο μέσον και αριστερά ο πολιτικός του  

                                                                                                                                      μέντορας Νετζμετίν Ερμπακάν

            Υπαρκτό το μίσος. Αισθητός και ο ακραίος φανατισμός. Ειδικά όμως στην περίπτωση του Τούρκου Προέδρου αναπτύσσεται παράλληλα και το πάθος του ώστε να καταστεί διαρκής η παραμονή του στην εξουσία μέχρι τα τέλη του βίου του. Αδιάφορος  αν αυξάνονται καθημερινά οι άνεργοι, αν στη χώρα του η δικαιοσύνη έπαυσε να υπηρετεί το δίκαιο, αν η φορολογία είναι δυσβάσταχτη, αν αγνοείται η έννοια της ελευθερίας, αν σε αντίθεση με τις άλλες χώρες αποδείχθηκε ανήμπορος να βοηθήσει του πολίτες του στην αντιμετώπιση των  συνεπειών  της πανδημίας του κορονοϊού,  αν πεινάει ο λαός του, τον οποίο επιδιώκει να  κρατά μόνιμα σε κατάσταση μιας ιδιότυπης κραιπάλης φανατικού ισλαμισμού και να τον παραμυθιάζει άλλοτε με ανύπαρκτες νίκες στο Ιράκ με σταθερό στόχο τα πετρέλαια της Μουσούλης  και άλλοτε με  κατακτήσεις στο μέτωπο της Συρίας  και στο μέτωπο της Λιβύης τώρα δε, με τον σφετερισμό του Ιερού Ναού της Αγίας Σοφίας. Πολλές όμως οι ομοιότητες του Ερντογάν και με τον Νέρονα,όπως παρατηρούν πολλοί. Μια εύστοχη παρομοίωση πράγματι με πολλά κοινά σημεία.  Ο Νέρων, είχε προχωρήσει σε ένα μεγαλεπήβολο και πολυδάπανο σχέδιο αναμόρφωσης της πρωτεύουσας. Και ο Ερντογάν κάνει το ίδιο όχι μόνο όσον αφορά την Πόλη αλλά και  άλλες μεγαλουπόλεις της Τουρκίας. Πρόσφατο παράδειγμα η κατασκευή  του νέου αεροδρομίου που αχρήστευσε το  αεροδρόμιο του Γιεσίλκιοϊ. Μάλλον, επειδή έφερε το ανεπιθύμητο για αυτόν όνομα του αναμορφωτή της Τουρκίας και ιδρυτού της Τουρκικής Δημοκρατίας Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Περιττή εξ άλλου αποδεικνύεται στην πράξη και η τρίτη γέφυρα που ένωσε την Ευρωπαϊκή με την Ασιατική πλευρά της Πόλης, χωρίς όμως να αποδίδει ακόμα και με τα πανάκριβα διόδια  τις ανειλημμένες πάγιες υποχρεώσεις του κράτους προς την κατασκευαστική εταιρεία. Έτερο λάθος, με μόνιμη επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού η ανάθεση επί πιστώσει της ανέγερσης και του εξοπλισμού, σειράς νοσοκομείων σε διάφορες πόλεις της χώρας με την εξασφάλιση από το κράτος  της νοσηλείας σταθερού αριθμού ασθενών, οι οποίοι τουλάχιστον  επί του παρόντος, μάταια..αναζητούνται. Ο πλούσιος όμως κατάλογος διάφορων παρεμφερών έργων, που έγιναν  κυρίως για λόγους προβολής του κυβερνητικού και προσωπικού έργου του Ερντογάν ουδέποτε δε για λόγους ευνόητους με διαγωνισμούς ορθόδοξους,  πλέον των γενναιόδωρων Προεδρικών προσφορών προς Αφρικανικές και άλλες χώρες και των πολεμικών μετώπων που διατηρεί  στο Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη έχουν οδηγήσει τη χώρα σε οικονομικό αδιέξοδο σε σημείο που να προδικάζουν όλοι ως μονόδρομο την προσφυγή της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο όμως κατά τον Ερντογάν ….(εδώ γελάτε) είχε ζητήσει προ διετίας τη σύναψη δανείου με δανειστή την Τουρκία!!.
                                Και ενώ φημολογείται σήμερα ότι παρά τις επανειλημμένες ενισχύσεις του Τουρκικού Ιδρύματος Εκτύπωσης Τραπεζογραμματίων είναι πάλι κενά τα κρατικά ταμεία και κρίνεται  αμφίβολο αν θα καταστεί δυνατό να καταβληθούν τον επόμενο μήνα οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και των συντάξεων, υπάρχουν κάποιοι που παρομοιάζουν και ορθώς, τον Ερντογάν με τον Νέρωνα. Ο Νέρων είχε αναγείρει για τον εαυτό του ένα πολυτελέστατο ανάκτορο, το Donus Auvea. Ίσως όμως, του Ερντογάν να είναι πολυτελέστερο και μεγαλύτερο, ενώ ήδη ολοκληρώνεται η κατασκευή και ενός ακόμη μεγαλοπρεπούς θέρετρου για το οποίο εκριζώθηκαν χιλιάδες πεύκα. Όντως, προς το παρόν το χρυσοποίκιλτο ανάκτορο του Ερντογάν  δεν διαθέτει το πελώριο προσωπικό του άγαλμα ύψους 30 μέτρων που δέσποζε στα ανάκτορα του Νέρωνα, πιστεύω όμως ότι του έχει διαφύγει η σχετική λεπτομέρεια και ασφαλώς θα το προσθέσει όταν εξασφαλίσει την ισόβιο παραμονή του στην Προεδρία. Αμέτρητες πράγματι οι αίθουσες και των δύο παλατιών. Γνώρισμα εξάλλου αμφότερων η ζωή στη χλιδή και στην πολυτέλεια. Κάποτε όμως όπως γίνεται κατά κανόνα και τότε και σήμερα, με την ανέχεια, και την κακή διοίκηση,  φθάνει ο κόμπος στο λαιμό του λαού. Έτσι και τότε είχε επαναστατήσει  ο λαός και ενώ προσπαθούσε να διαφύγει ο Νέρων από την πόλη, περικυκλωμένος από παντού, ακόμα και από την προσωπική φρουρά και τους αυλικούς του  αντιλαμβάνεται  ότι πλησιάζει το τέλος του, αλλά μη έχοντας το θάρρος να αυτοκτονήσει, έβαλε έναν από τους αυλικούς του να τον μαχαιρώσει.
                                 Αυτά όσον αφορά το τέλος του Νέρωνα. Αμφίβολο αν πράγματι πυρπόλησε τη Ρώμη αλλά  και βέβαιο ότι ο Ερντογάν ουσιαστικά δεν αναμένεται να κάψει την Πόλη. Μήπως όμως αφενός η τραγική επιδείνωση της οικονομίας όχι μόνο της Πόλης άλλα της Τουρκίας γενικά  και αφετέρου η οπισθοδρόμηση της περίπου κατά έναν αιώνα καθώς και η διαγραφή όλων των προοδευτικών βημάτων που είχε κάνει ο Ατατούρκ, ακόμα και του ονόματος του, από τις σελίδες της ιστορίας της Τουρκικής Δημοκρατίας δεν επισκιάζουν ακόμη και την πυρπόληση;

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους