O Χριστοδουλίδης κατεδαφίζει την Κυπριακή Δημοκρατία!

Τι επιδιώκει ο κ. Χριστοδουλίδης με την πομφόλυγα της δήθεν ένταξης στο ΝΑΤΟ; Πού πάει αυτή την υπόθεση;

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μερικοί αναγνώστες θα σκεφτούν ασφαλώς ότι ο τίτλος μου είναι υπερβολικός, «ακραίος». Τους υπόσχομαι να τους αποδείξω ότι δεν έχει ίχνος υπερβολής με λογικά και πρακτικά επιχειρήματα. Οι Κύπριοι αναγνώστες μου εξάλλου ανήκουν σε μια κοινότητα που αν δεν διακρίθηκε στην υψηλή στρατηγική, έχει αναμφισβήτητο ταλέντο στις επιχειρήσεις και άρα είναι πρακτικοί άνθρωποι που μπορούν να ξεχωρίσουν ελπίζω την πραγματικότητα πίσω από τις αερολογίες.

Σε δύο προηγούμενα άρθρα μου (εδώ και εδώ) υποστήριξα ότι το νέο «όραμα Χριστοδουλίδη» για δήθεν ένταξη στο ΝΑΤΟ, που όπως έγραψε η Καθημερινή «θάμπωσε» την αμερικανική ηγεσία (!), είναι στην πραγματικότητα «όραμα Νούλαντ και Πενταγώνου». Η Κύπρος δεν πρόκειται να ενταχθεί ποτέ στο ΝΑΤΟ εάν δεν δεχθεί προηγουμένως να αυτοδιαλυθεί και αν δεν συμφωνήσει και η Τουρκία σε μια μορφή σχεδίου Ανάν. Ακόμα κι αν μια ένταξη ήταν δυνατή, θα ήταν αντίθετη με ζωτικά συμφέροντα του κυπριακού λαού και κράτους (*).

Ήδη άλλωστε, αντιληφθέντες στο Προεδρικό της Λευκωσίας, ότι το παραμύθι της ένταξης στο ΝΑΤΟ κινδυνεύει να καταρρεύσει, άρχισαν τις «επεξηγήσεις» ότι δεν εννοούν ότι τώρα θα υποβληθεί η αίτηση ένταξης, ότι εννοούν γενικώς τις σχέσεις με τη Συμμαχία και τους Αμερικανούς και διάφορα άλλα μάλλον ακατανόητα, που θα μπορούσε κανείς να συμπυκνώσει σε ένα και μόνο επιχείρημα σε απλά νεοελληνικά: «Κάνουμε ό,τι θέλουν οι Αμερικανοί γιατί έτσι γίνεται πιο ισχυρή η Κύπρος». Για όποιον θέλει την τελευταία εκδοχή της κυβερνητικής προσπάθειας να δημιουργηθεί μια συνοχή στην όλη υπόθεση, παραπέμπουμε στο άρθρο του «Φιλελεύθερου», όπου η αρχική «ένταξη στο ΝΑΤΟ» της «Καθημερινής» έγινε «παράθυρο στρατιωτικής αναβάθμισης επιπέδου ΝΑΤΟ». Δηλαδή εντάξει, μπορεί να μην μπούμε στο ΝΑΤΟ, αλλά θα είναι σαν να έχουμε μπει. Δεν ξέρουμε βέβαια τι θα έχει συμβεί στην όλη υπόθεση μέχρι να δημοσιευτεί το άρθρο μας. Σημειωτέον ότι, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, τα κυπριακά πολιτικά κόμματα δεν γνωρίζουν τίποτα για την υπόθεση, ενώ ήδη έχει αρχίσει η διαπραγμάτευση επ’ αυτών με τον ίδιο τον κ. Ερντογάν στις συναντήσεις του κ. Χριστοδουλίδη μαζί του.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κατάργηση της κυριαρχίας του κυπριακού λαού στο νησί του, η μετατροπή δηλαδή της «Κυπριακής Δημοκρατίας» σε αμιγώς δυτικό προτεκτοράτο, ουσιαστικά και τυπικά, και η εν συνεχεία ένταξή της στο ΝΑΤΟ (με αυτή τη σειρά όμως), μαζί με την επίλυση των ελληνοτουρκικών εις βάρος της Ελλάδας και την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., ώστε να αγκιστρωθεί όσο πιο πολύ μπορεί στη Δύση και να πρακτορεύσει τις αμερικανικές πολιτικές στην Ε.Ε., συνιστούν στρατηγικές επιδιώξεις των Ηνωμένων Πολιτειών εδώ και πολλές δεκαετίες. (**)

Ας κρατήσουμε όμως προς το παρόν στο μυαλό μας τον «στρατηγικό» ορίζοντα και ας εξετάσουμε τώρα τον τακτικό. Γιατί, ακόμα και αν οι ΗΠΑ δεν φτάσουν στην πλήρη εκπλήρωση του «οράματος» που έχουν για τη ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ και την ανατολική Μεσόγειο, η πολιτική που (έβαλαν να) ακολουθεί ο κ. Χριστοδουλίδης, θα έχει πολύ μεγάλες συνέπειες πολύ προτού φτάσουμε στον στρατηγικό ορίζοντα, ακόμα κι αν δεν φτάσουμε ποτέ. Τι επιδιώκει ο κ. Χριστοδουλίδης με την πομφόλυγα της δήθεν ένταξης στο ΝΑΤΟ; Πού πάει αυτή την υπόθεση;

1. Αμερικανική απόβαση στη Μεγαλόνησο

Το πρώτο που θα γίνει είναι, όπως προκύπτει από τα δημοσιεύματα, ότι αντί να έχουμε την «αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων από την Κύπρο, που ήταν η μόνιμη επιδίωξη όλων των κυπριακών κυβερνήσεων, θα μονιμοποιηθεί και θα επεκταθεί η ήδη υπάρχουσα αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην Κύπρο, με τη δημιουργία δύο αμερικανικών βάσεων, μία στο Μαρί και μία στη νυν βάση Ανδρέας Παπανδρέου στην Πάφο.

Η παρουσία βρετανικών βάσεων στην Κύπρο ουδόλως εμπόδισε πάντως την τουρκική εισβολή του 1974, όπως και οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα ουδόλως εμπόδισαν την τουρκική επιθετικότητα, ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέστειλε προσωρινά τη λειτουργία της βάσης στη Νέα Μάκρη στην κρίση του 1987, για να μην υπονομεύσει την ελληνική άμυνα έναντι της Τουρκίας.

Ουδείς βεβαίως εξήγησε για ποιο λόγο οι νέες βάσεις στην Κύπρο θα ενισχύσουν την άμυνα του νησιού απέναντι στην Τουρκία. Γιατί δεν ζητάει ο κ. Χριστοδουλίδης από τις ΗΠΑ, έναντι τόσων παραχωρήσεων που τους κάνει να δώσουν εγγυήσεις ασφαλείας στην Κυπριακή Δημοκρατία;

Οι αμερικανικές βάσεις στην Κύπρο δεν προορίζονται για σύγκρουση με την Τουρκία. Εξυπηρετούν τις ανάγκες των πολέμων κατά της Ρωσίας και του Ιράν. Δεν αυξάνουν την ασφάλεια της νήσου, την κάνουν πιθανό στόχο ακόμα και πυρηνικών πληγμάτων αν η κατάσταση εκτραχυνθεί σε ένα από τα δύο μέτωπα. Αυτό δεν είναι πια θεωρητική άσκηση, είναι προφανής κίνδυνος.

Αλλά δεν είναι ο μόνος. Η κίνηση αυτή έρχεται να προστεθεί σε άλλες που καταστρέφουν ολοσχερώς τις σχέσεις της Κύπρου με τους παραδοσιακούς συμμάχους της όπως η Ρωσία, οι Άραβες και το Ιράν. Αλλά η Κυπριακή Δημοκρατία έχει επιβιώσει των εναντίον της επιβουλών σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας της διπλωματικής, πολιτικής και στρατιωτικής (με όπλα) συνδρομής της Μόσχας. Όσο για το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος δεν έχει αναγνωριστεί από τον ισλαμικό κόσμο εξαιτίας της αντίθεσης των Παλαιστινίων, της Συρίας, του Ιράν κλπ.. Σε ποιόν θα στηριχθεί αύριο η Λευκωσία αν θελήσει να αντισταθεί σε διπλωματικές, οικονομικές ή στρατιωτικές πιέσεις, που απετέλεσαν το «ψωμοτύρι» της αμερικανικής και βρετανικής πολιτικής απέναντι στην Κύπρο.

Τι περιθώρια ανεξαρτησίας σε οποιοδήποτε θέμα θα έχει οποιαδήποτε αυριανή κυπριακή κυβέρνηση, όταν ο αμερικανικός στρατός θα είναι κυρίαρχος στο νησί, όπου ήδη το FBI έχει προσκληθεί επισήμως από τον κ. Χριστοδουλίδη να ελέγξει τη χώρα του, υποκαθιστώντας τις κυπριακές δικαστικές και αστυνομικές αρχές, όταν ολοκληρώνεται η εκδίωξη των Ρώσων κεφαλαιούχων, που βοήθησαν την Κύπρο να επιβιώσει του Μνημονίου της. ‘Όταν όλη η ιθύνουσα τάξη και της Κύπρου παρακολουθείται από τα διαβόητα ισραηλινά βαν; Και όπου οι Ισραηλινοί αγοράζουν τώρα τα πάντα;

Ακόμα και να διατηρηθεί στους τύπους η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα υφίσταται στην ουσία. Αυτό δεν είναι «επίπεδο ΝΑΤΟ», είναι «επίπεδο Μπανανίας» (***) και ακόμα χειρότερα και ένα τέτοιο καθεστώς εγκυμονεί τεράστιους μακροχρόνιους κινδύνους όχι μόνο για την ευημερία, αλλά και για την ίδια την παρουσία των Ελλήνων στο νησί. (Βλ. σχετικά και το βιβλίο μας «Η Κύπρος στο στόχαστρο. Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες», από τις εκδόσεις Ινφογνώμων).

2. Αναβαθμισμένη αμυντική και εξοπλιστική συνεργασία με τις ΗΠΑ

Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει να απαλλαγεί το ταχύτερο από ρωσικά όπλα, στα οποία κυρίως στηρίζεται τώρα η Κύπρος και να τα αντικαταστήσει με αμερικανικά, αν και όσα δεήσουν να της παράσχουν οι ΗΠΑ που διατηρούν ακόμα σε μερική ισχύ το εμπάργκο όπλων εναντίον του θύματος μιας εισβολής που οργάνωσαν οι ίδιοι!

Σε καλό να μας βγει. Τα αμερικανικά όπλα πάντως έχουν την εξής καταπληκτική ιδιότητα, να είναι περισσότερο λειτουργικά κυρίως όταν η λειτουργία τους εξυπηρετεί την πολιτική των ΗΠΑ.

Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι η ιδιότητα του μέλους του ΝΑΤΟ, οι στενότατες σχέσεις με τις ΗΠΑ και τα αμερικανικά όπλα δεν εμπόδισαν την Τουρκία να ασκήσει, συχνά με την ενθάρρυνση των «συμμάχων» μια διαρκή επιθετική πολιτική κατά της Ελλάδας επί 70 χρόνια.

3. Ένταξη στο πρόγραμμα «Συνεταιρισμός για την Ειρήνη» του ΝΑΤΟ

Αυτόν τον οργανισμό εννοούν πιθανότατα όταν αναφέρονται σε «προθάλαμο» του ΝΑΤΟ. Φυσικά δεν υπάρχει κανένας αυτοματισμός στο να περάσει κανείς από τον προθάλαμο στον θάλαμο. Ο οργανισμός αυτός αποσκοπεί στο να ελέγξει η Συμμαχία τους στρατούς των συμμετεχόντων περισσότερο «ΝΑΤΟϊκούς» από πάσης απόψεως. Για το ΝΑΤΟ η Τουρκία, δηλαδή ο άμεσος στρατιωτικός αντίπαλος της Κύπρου είναι σύμμαχος και όχι αντίπαλος. Μια ακραία περίπτωση εναρμόνισης των εθνικών στρατών με το ΝΑΤΟ υπήρξε ο ελληνικός στρατός που, απολύτως εξαρτημένος από τις ΗΠΑ, οργάνωσε μάλλον την αποφυγή κάθε άμυνας απέναντι στην τουρκική εισβολή στα 1974.

Υπό τις παρούσες διεθνείς συνθήκες, πρόκειται εξάλλου μάλλον για «Συνεταιρισμό για τον Πόλεμο». Η ένταξη εμπλέκει περαιτέρω την Κύπρο στις διεξαγόμενες πολεμικές συγκρούσεις και πιθανές μελλοντικές.

4. Άρση κυπριακών βέτο στην Ε.Ε. και βοήθεια στις τουρκικές πολεμικές βιομηχανίες

Μπορεί να είναι μόνο προθάλαμος ο «συνεταιρισμός για την ειρήνη», αλλά δεν παύει και αυτός να έχει εισιτήριο και μάλιστα άμεσα απαιτητό από την αγαπητή φίλη Τουρκία, που διαθέτει και εδώ βέτο. Όπως μας λέει πάλι η «Καθημερινή»: «Για να επιτευχθεί όμως αυτό (η είσοδος στον προθάλαμο), θα πρέπει να έχει προηγηθεί σειρά αλυσιδωτών γεγονότων, τα οποία έχουν ως βασική αφετηρία θετικές εξελίξεις στο κυπριακό πρόβλημα και πρόοδο στα ευρωτουρκικά. Μέσω αυτών θα μπορούσε, για παράδειγμα, να ξεκλειδώσει η συνεργασία της Αγκυρας με ευρωπαϊκούς οργανισμούς και φορείς πολύ χρήσιμους για την ίδια και τις βιομηχανίες της, κάτι που έως σήμερα προσκρούει στην άρνηση και στο βέτο της Λευκωσίας.»

Βεβαίως. Γιατί δεν μας λένε αυτούς τους οργανισμούς; Γιατί δεν μας λένε ποιες τουρκικές βιομηχανίες θα ωφεληθούν;

Πρόκειται πιθανότατα για τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Άυνας. Και οι βιομηχανίες που θα ωφεληθούν θα είναι πρώτα από όλα οι τουρκικές πολεμικές βιομηχανίες. Δηλαδή θα τις βοηθήσουμε να παράγουν περισσότερα και καλύτερα όπλα και θα χρειαστούμε μετά να χρεοκοπήσουμε για να αγοράσουμε όπλα για να τα αντιμετωπίσουμε… Πιθανώς πρόκειται επίσης για την τελωνειακή ένωση Τουρκίας-Ε.Ε..

Για να τα δώσουμε αυτά δεν θα ζητήσουμε τουλάχιστον να αναγνωρίσει η Άγκυρα την Κυπριακή Δημοκρατία ή να φύγει ο κατοχικός στρατός και να αντικατασταθεί από μια διεθνή ειρηνευτική δύναμη. Όχι. Τι θα ζητήσουμε; Να εγκαταλείψει τη θέση για τα «δύο κράτη» και να αποδεχθεί τη δική μας θέση, που είναι η και τυπική παραχώρηση στους ξένους ολόκληρης της νήσου, όχι μόνο της μισής που διεκδικεί η Άγκυρα.

Θα ανοίξει με τον τρόπο αυτό και η καρκινοβατούσα σήμερα πορεία προς πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., εν πολλοίς με τους όρους της, που θα αφαιρέσει από την Ελλάδα έναν από τους κύριους λόγους που επικαλέστηκε ο Καραμανλής για να μας βάλει στην ΕΟΚ. ‘Ότι θα είμαστε δηλαδή μέλος μιας ισχυρής Ένωσης στην οποία δεν θα ανήκει η Τουρκία.

Αυτό δεν είναι εξωτερική πολιτική είναι αυτοκτονία κράτους. Θα μου πείτε ίσως, μα παραχωρούν το κράτος χωρίς αντάλλαγμα; Όχι, ασφαλώς θα υπάρξει αντάλλαγμα. Υποθέτω το ακαταδίωκτο για την ουρανομήκη διαφθορά της κυπριακής πολιτικής τάξης.

Θα επιτρέψει άραγε η σημερινή γενιά των Ελλήνων της Κύπρου, της «καταπληκτικής πλειοψηφίας» του κυπριακού λαού, όπως τους ονόμαζε κάποτε το ΑΚΕΛ, να τερματισθεί τόσο άδοξα ο βίος του κράτους που κληρονόμησαν από τους παππούδες και τους πατεράδες τους;

ΥΓ. Μήπως παιδιά να μετονομάσετε και αυτή την βάση Ανδρέας Παπανδρέου; Έλεος πια. Δεν σας φταίει τίποτα η μνήμη του ανθρώπου, που, ότι και να του προσάψει κανείς, αγωνίστηκε και για την Κύπρο και για την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας.

Σημειώσεις

 (*)Να υπενθυμίσουμε με την ευκαιρία στους «αδελφούς Κυπρίους», που κορδώνονται και ψηλώνουν κάθε φορά που συναντάνε Αμερικανούς επισήμους, ότι οι συμβουλές και τα σχέδια της κυρίας Νούλαντ δεν είχαν πάντα ευτυχή κατάληξη. Πίστευε ενδεχομένως ότι με ότι κάνει στο Κίεβο θα έπληττε καίρια τη θέση της Ρωσίας διεθνώς. Σήμερα το ΝΑΤΟ βρίσκεται ενώπιον μιας πιθανής στρατηγικής ήττας στην Ουκρανία, η Δύση έχει απομονωθεί διεθνώς και ο κόσμος μας έχει φτάσει στα πρόθυρα μιας πυρηνικής καταστροφής. Ακόμα και ο ίδιος ο Μπάιντεν αναγκάστηκε να την απολύσει! Πολύ χρήσιμη θα ήταν για την Κύπρο και η μελέτη της πρόσφατης εμπειρίας της Αρμενίας. Ούτε θα επιχειρήσουμε εδώ να παραθέσουμε λίστα όσων πίστεψαν στην Αμερική και του τι τους συνέβη, από τον Ιωαννίδη έως τον Τσίπρα και από τον Μιλόσεβιτς στον Σαντάμ και στον Καντάφι, γιατί θα χρειαζόμαστε βιβλίο, όχι άρθρο. 

(**) Εκεί αποσκοπούσε και το σχέδιο Χόλμπρουκ που ανέλαβαν να πραγματοποιήσουν στο παρελθόν οι Κώστας Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου και Γλαύκος Κληρίδης, προσέκρουσαν όμως στο δημοψήφισμα του 2004, όπως τώρα οι Χριστοδουλίδης και Μητσοτάκης εκτελούν τα σχέδια Νούλαντ. Το «αφήγημα», το παραμύθι δηλαδή τότε, ήταν ότι η ειρήνη με τους Τούρκους. Το παραμύθι σήμερα είναι η δήθεν ενίσχυση της εθνικής μας ισχύος δια της πλήρους υποταγής μας στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ (που βαφτίζονται «στρατηγική σχέση» ή και «συμμαχία»).

(***) Σύμφωνα με την αρθρογραφία της Jerusalem Post και οι Ισραηλινοί ενδιαφέρονται επίσης να αποκτήσουν ναυτικές βάσεις στην Κύπρο και σε νησιά του Αιγαίου.

Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους -Πηγή: kosmodromio.gr