Μεσογαίας Νικόλαος: Οντολογίες

Του Μιχάλη Τσιντσίνη*

Το πρόβληµα της Εκκλησίας δεν είναι ο γάμος. Ο εισηγητής στη σύνοδο της Ιεραρχίας ήταν σαφής. Το πρόβλημα είναι η ίδια η ομοφυλοφιλία. Η «αμαρτία». Στις 30 σελίδες του πονήματος που ανέγνωσε στη σύνοδο, ο μητροπολίτης Μεσογαίας εξηγεί ότι η ηθική εκπορεύεται από τη «φυσιολογία». Για να εξηγήσει τι είναι φύση και «κατά φύσιν» ζωή, καταφεύγει στη βιολογία, αλλά όχι μόνο. Περιγράφει τα «αναπαραγωγικά όργανα» των δύο φύλων και τη συμπληρωματικότητά τους, αλλά συνάγει από αυτό το δεδομένο ορισμένα μάλλον μεταβιολογικά συμπεράσματα: Οτι, ας πούμε, «ο άνδρας φτάνει σε οργασμό πολύ εύκολα και σύντομα, ενώ η γυναίκα θέλει πολλαπλάσιο χρόνο». Οτι «το κάλλος, η χάρη είναι χαρακτηριστικά της γυναικείας φύσεως για να ελκύει. Η φορά έλξης είναι από τον άνδρα προς τη γυναίκα». Και ότι «η γυναικεία φύση χαρακτηρίζεται από υπομονή και αντοχή, ενώ η ανδρική από ορμή και δύναμη… Οι γυναίκες είναι πιο επιρρεπείς σε αδυναμίες του συναισθήματος, αλλά και πιο εύκολες σε αρετές όπως, η πίστη, το φιλότιμο, η αφοσίωση…». Η πίστη και η αφοσίωση σε ποιον; Εξυπακούεται.

Σε τι χρησιμεύει αυτή η ηθικολογία που υποδύεται τη «φυσιολογία»; Χρησιμεύει όχι απλώς για να αποκρουστεί το δικαίωμα στον γάμο, αλλά για να απορριφθεί η ίδια η ύπαρξη των ανθρώπων που διεκδικούν το δικαίωμα. Η ομοφυλοφιλία, σύμφωνα με τον Μεσογαίας Νικόλαο, συνιστά «καταστροφική μετάλλαξη της ανθρώπινης οντολογίας». «Είναι μια ασθένεια που τη γέννησε η διάχυτη κοινωνική αμαρτία και μπορεί ασφαλώς να τη θεραπεύσει η Εκκλησία».

Ακόμη κι έτσι, θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς, ότι η «ασθένεια» δεν ενοχλεί κανένα. Οι «ασθενείς» μπορούν να ζουν και να ενώνονται, να αγαπιούνται και να συμβιώνουν με τους ομοιοπαθείς τους, χωρίς να κινδυνεύει η οντολογία των υπολοίπων. Οχι, λέει ο Μεσογαίας. Η αναγνώριση του δικαιώματος «θα πολλαπλασιάσει επικίνδυνα την παρέκκλιση». Οι οντολογικώς εντάξει θα βλέπουν τους οντολογικώς μεταλλαγγμένους να παντρεύονται και θα θέλουν κι εκείνοι να γίνουν ομοφυλόφιλοι. Θα πολλαπλασιαστεί η ομοφυλοφιλία μιμητικώς.

Θα μπορούσε αυτό το κήρυγμα να αντηχεί μόνο εντός των τειχών της Μονής Πετράκη. Η βιοηθική του κάτω σώματος δεν ασκεί πια «ποιμαντική» επιρροή στις συνειδήσεις της πλειοψηφίας. Γιατί να το πάρουμε βαρέως; Μέχρι και ο ίδιος ο άγιος Μεσογαίας αμφιβάλλει: «Πρέπει να καταλάβουμε», λέει προς τους αδελφούς του, «ότι δεν μας καταλαβαίνουν».

Όντως. Όμως, υπάρχουν ακόμη κάποιοι που υπακούν στο σχήμα του μητροπολίτη. Και από το σεβάσμιο σχήμα παίρνουν το μήνυμα ότι τους άλλους, που ζουν αλλιώς, δεν τους ανεχόμαστε. Τους θεωρούμε «αφύσικους», άρρωστους, τείνοντες ήδη προς έναν «υπαρκτικό θάνατο».

Κι αν κάποιος από το ποίμνιο εμποτιστεί από τη θεολογικώς εξεζητημένη απανθρωποποίηση; Κι αν παρακούσει το «υπαρκτικώς» και καταλάβει ότι οι «μεταλλαγμένοι» είναι κιόλας σχεδόν νεκροί; Θα μοιάζει άραγε μετά γραφική η βία του αφορισμού;

* Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους. Πηγή: kathimerini.gr

*********************************************************

Τα όσα είπε ο Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος δεν πρέπει να προκαλούν έκπληξη . Ο κ. Νικόλαος , παρά το ευπροσήγορο του χαρακτήρα , την μεγάλη ευρυμάθεια σε διάφορους επιστημονικούς τομείς και το κοινωνικό του έργο, είναι επηρεασμένος από πεπαλαιωμένες και συντηρητικές αντιλήψεις της ελληνικής παρεκκλησιαστικής (οργάνωσης)  αδελφότητας “Ο Σωτήρ”, της οποίας πνευματικός προϊστάμενος είναι ο κατά σάρκα αδελφός του, Αρχιμ. Αστέριος. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ο κ. Νικόλαος αποτελεί πνευματικό ανάστημα του μακαριστού Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης, κυρού Σεβαστιανού, ο οποίος ήταν μέλος της πρώτης  παρεκκλησιαστικής οργάνωσης “Η Ζωή” και το 1960 προσχώρησε στον “Σωτήρα”, τον οποίο δημιούργησαν οι πλέον σκληροπυρηνικοί . Οι δύο αυτές οργανώσεις υπό τον μανδύα του “ιεραποστολικού έργου”, έχουν προτεσταντικά και ευσεβιστικά πρώτυπα , προσπαθούν να έχουν λόγο στα εκκλησιασικά πράγματα , αναμείχθηκαν παρασκηνιακά στην πολιτική ζωή της Ελλάδος-σήμερα η επιρροή τους έχει μειωθεί-και  διαδραμάτισαν ρόλο στο πραξικόπημα στην Κύπρο. Ήταν  θεολόγοι τους, που  έστρεψαν τους μακαριστούς Μητροπολίτες Κυρηνείας Κυπριανό , Πάφου Γεννάδιο και Κιτίου Άνθιμο κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’ και δίχασαν το πλήρωμα της Εκκλησίας Κύπρου. 

Ο “Σωτήρ” συνεργάζεται στην Κύπρο μέ τόν Ὀρθόδοξο Ἱεραποστολικό Σύλλογο “Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ”, ο οποίος έχει την έδρα του στην Λεμεσό. 

Ο Μεσογαίας Νικόλαος εκάρη μοναχός στην Ι. Μονή Στομίου Κονίτσης υπό του μακαριστού Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Σεβαστιανού, ο οποίος και τον χειροτόνησε διάκονο  στις 19 Μαρτίου 1989 και  πρεσβύτερο  στις 10 Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους. Αξιοσημείωτη είναι η πνευματική σχέση του με το Άγιον Όρος, όπου και εγκαταβίωσε επί δυόμιση χρόνια. Το 1994 ενεγράφη στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας, τον δε Απρίλιο του 2000, εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός στο Κάθισμα του Αγ. Ιωάννου Θεολόγου της  Μονής. Για 14 χρόνια διακόνησε ως ιερομόναχος στο Σιμωνοπετρίτικο Μετόχι της Αναλήψεως, στον Βύρωνα, όπου , λόγω της μόρφωσης του έγινε ευρύτατα γνωστός . Το 2004 εξελέγη  Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής και φαίνεται ότι είναι μεταξύ αυτών , που προαλείφονται ως διάδοχοι του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου Β’.

Ο κ. Νικόλαος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1954, όπου και έκανε τις βασικές σπουδές του. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Αστροφυσική στο Harvard (Master of Arts) και Μηχανολογία  στο Τεχνολογικό  Ινστιτούτο της Μασσαχουσέττης (ΜΙΤ) (Master of Science in Mechanical Engineering). Οι διδακτορικές σπουδές του στο HST (κοινό πρόγραμμα Harvard και ΜΙΤ) επικεντρώθηκαν στον τομέα της Βιοϊατρικής Τεχνολογίας (Βιορευστοδυναμική, Μαθηματική Φυσιολογία, Αιμοδυναμική της καρδιάς και των αγγείων). Εργάστηκε ως ερευνητής και επιστημονικός συνεργάτης στο  Αγγειολογικό  Εργαστήριο του New England Deaconess Hospital, στο Τμήμα  Αναισθησιολογίας του Massachusetts General Hospital και στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Boston Children’s Hospital. Επίσης, διετέλεσε επί διετία επιστημονικός σύμβουλος μεγάλων εταιρειών σε θέματα Διαστημικής Ιατρικής Τεχνολογίας. Παράλληλα με την επιστημονική του έρευνα, σπούδασε τη Θεολογία στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού της Βοστώνης, όπου έλαβε τους τίτλους Master of Theological Studies και Master of Theology, και στη συνέχεια στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου το 2003 ανακηρύχθηκε διδάκτορας στον τομέα της Βιοηθικής.

Α. ΒΙΚ