Μέγιστον Αγάπης Είδος : Γέρων Καλλίνικος Ιβηρίτης

Μητροπολίτου Φιλαδελφείας Μελίτωνος

«Mέγιστον ἀγάπης εἶδος» ὁ Μοναχισμός, φθέγγεται ὁ Ἱερός Χρυσόστομος (Ἐπιστολή 93, Ἀφθονίῳ, Θεοδότῳ, P.G. 52,657).

            «Ἀγάπης εἶδος» μοναδικόν ὁ γνήσιος Ἁγιορείτης μοναχός.

Ἡ εὐχαριστιακή αὐτή ἀναφορά διά τόν  κληθέντα  σήμερα  καί κατασκηνώσαντα ἀπό τῆς Μονῆς τῆς ΠορταΪτίσσης   εἰς τήν ἡτοιμασμένην αὐτῷ «μονήν» εἰς τούς οὐρανίους θαλάμους πολιόν  , τόν ἐπί 68 ἔτη προσκυνητήν καί λάτρην «ἐν ἑσπέρᾳ καί πρωϊ καί μεσημβρίᾳ» τῆς Πορταϊτίσσης, τόν ἡγήτορα ἐπί 7 συναπτάς περιόδους τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὑπό τήν ἰδιότητα τοῦ Πρωτεπιστάτου,  τόν προσενεγκόντα πολλάς ὑπηρεσίας διά τήν ἑνότητα καί ταυτότητα τοῦ Ἱεροῦ Τόπου,  τόν «άγρυπνίᾳ καί εὐχῇ, νιφετῷ καί καύσωνι», ὡς ἄλλος Ἀββᾶς, τιθέντα τήν ζωήν του ὑπέρ τῆς εὐσταθείας καί τῆς προασπίσεως τῶν καθηγιασμένων προνομίων καί  ἀρετῶν τοῦ Ἱεροῦ Τόπου.

            Ὁ χαράσσων τάς ταπεινάς αὐτάς γραμμάς προπομπῆς ἀνθρωπίνως τοῦ  ἤδη ἀναπαυομένου  εἰς τάς ἀγκάλας τῆς Πορταϊτίσσης πνεύματός του  καί εἰς τάς αὐλάς Της τοῦ γεηροῦ σώματός  του, ἔσχε τό προνόμιον νά συνεργασθῇ μετά τοῦ μακαριστοῦ εἰς καίρια θέματα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὡς τῆς ἐπανδρώσεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Παντοκράτορος, τῆς ἐπιλύσεως ἀκανθωδῶν περισπασμῶν μαστιζόντων τήν κλεινήν Μάνδραν τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, τῆς ρυθμίσεως τοῦ θέματος ἐγκαταβιώσεως ἀλλοδαπῶν, καί ἄλλων πολλῶν,  ὀφείλει χάριτας καί εὐγνωμοσύνην καρδιακήν τιμῆς εἰς τόν ἐκλιπόντα, ἀναπολῶν τήν ἀφοσίωσιν καί πιστότητά του εἰς τόν πολύπλαγκτον Θεσμόν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τόν κλεινόν Ἄθωνα,  τήν  σύνεσιν, τήν ἐμπειρίαν,  τό θάρρος καί τήν ἱκανότητα χειρισμοῦ τῶν ζητημάτων, ἀλλά καί τήν ἀντοχήν του μέχρι τῶν πρωϊνῶν ἐνίοτε ὡρῶν, χειριζόμενος μέ  τό «εὔστοχον μέτρον» τῆς καθαγιασμένης παραδόσεως τοῦ Περιβολίου τῆς Παναγίας, τάς ἀπό τῆς θέσεως τοῦ Πρώτου ἀπορρεούσας εὐθύνας.

            «Μέγιστον μέτρον ἀγάπης» ὁ π. Καλλίνικος πρός πάντας, «ἡγηθείς ὥσπερ σκύβαλα τά τερπνά» τοῦ βίου,  ἔσχε πάντοτε τό βλέμμα ἐστραμμένον εἰς τήν Παναγίαν τήν Πορταϊτισσαν, μή διστάσας ἐνώπιον ἀρχόντων νά καταδικάσῃ τήν «προσβολήν» ἱερῶν διά τόν Ἄθωνα προσώπων, διά τῆς  ἀπεριφράστου ἀπαντήσεως πρός ἀπορήσαντα διά τήν τιμήν αὐτήν Ἡγήτορα,  ὅτι « τούς ἀνεχόμεθα, ὅπως ἀνεχόμεθα καί ἐσένα». Μέ αὐτήν τήν ἁπλῆν  δυναμικήν ὑπερασπίζετο τά τοῦ Ὄρους, καταστάς γνωστός ὡς «ὁ Πρῶτος» τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

            Ἡγουμένη κραταιᾶς Ἱερᾶς Μονῆς μέ εἶχε συμβουλεύσει εἰς πειρασμικήν δοκιμασίαν μου,  ὅτι «τίποτε δέν εἶναι τυχαῖον» ἐν τῷ κόσμῳ. Καί ἀσφαλῶς δέν εἶναι τυχαῖον,  ὅτι ὁ Πρῶτος τοῦ Ὄρους Καλλίνικος Ἰβηρίτης ἐκλήθη  τήν ἡμέρα τῆς πανηγύρεως τοῦ Ἁγίου Ὄρους, κατά τήν ὁποίαν τιμᾶται ἕνας Ἁγιορείτης Πατήρ,  ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ μύστης καί θεωρός καί μάρτυς τοῦ ἀκτίστου, τοῦ Θαβωρίου,  φωτός, τό ὁποῖον δέν ἄντεξαν οἱ ἀγαπημένοι μαθηταί τοῦ Κυρίου Πέτρος καί Ἰάκωβος καί Ἰωάννης καί ἔπεσαν χαμαί:  Τοῦ ἀκτίστου Φωτός τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον «φαίνει πᾶσι»,  καί τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ, τάς ὁποίας βιοῦμεν καί πολλάκις ἀτυχῶς δέν αἰσθανόμεθα. Ὁ Ἁγιορείτης Ἅγιος ἐκάλεσε τήν ἡμέρα τῆς τιμῆς Του τόν λάτρην Του Καλλίνικον,   εἰς ἀνταμοιβήν τῶν κόπων του, διά νά ἴδῃ καί νά κατοικῇ εἰς τό Φῶς τό ἀληθινόν,   διά νά ἀναπαύεται, εὐχόμεθα, ὡς «ἀσκητής στερρός καί ἀθλητής γενναῖος», συμψάλλων μετά τοῦ  χοροῦ  ἀγγέλων  καί  δικαίων, μετά Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου καί  Ἰωάννου, Εὐθυμίου,Γεωργίου, καί Γαβριήλ τῶν Ἰβηριτῶν καί συνόλης τῆς χορείας τῶν προαπελθόντων τοῦ  Ἄθω Πατέρων «Ἀγγέλων ἐν σώματι, ὁμολογητῶν καί Ὁσίων καί μαρτύρων»  τόν Τρισάγιον Ὕμνον καί τόν «πρῶτον, τόν μέσον καί τόν ὕστατον» Χαιρετισμόν τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ πρός τήν Κυρίαν του Πορταϊτισσαν, «τήν πάντων ἐλπίδα», κατά τόν μέγαν Ἀνδρέαν Κρήτης.  

            Ἀληθῶς ὁ «Χριστός ἠμείψατο πλουσίαις δωρεαῖς» τόν σεμνόν διά βίου εὐλαβῆ προσκυνητήν  τῆς Μητρός Του  καί Τόν ἐκάλεσε τήν ἡμέραν τῆς τιμῆς τοῦ «λαμπροῦ κήρυκος τοῦ Φωτός» καί ἀσφαλῶς τόν είσήγαγε «πρός φέγγος ἄδυτον». Ἐνθυμούμεθα την δωρικήν μορφήν του, ἀναπολοῦμεν τήν μεγίστην  προσφοράν του πρός τά ἱερά καί τά ὅσια τοῦ Ὄρους  καί εὐρύτερον τοῦ Γένους καί κλίνομεν μετά τῆς Ἰβηριτικῆς καί ὅλης τῆς Ἁγιορειτικῆς οίκογενείας γόνυ εὐλαβείας καί εὐχαριστίας ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ Σκήνους του καί τῆς  μνήμης του.

            Τοῦ μακαριστοῦ Πρώτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους Καλλινίκου τοῦ Ἰβηρίτου εἴη ἡ μνήμη αἰωνία!