Μάνος Λοΐζος: 83 χρόνια από την γέννηση του αξέχαστου μουσικοσυνθέτη
To πέρασμα του Μάνου Λοΐζου από την ζωή, ενός από τους σύγχρονους Έλληνες συνθέτες, ήταν σύντομο, αλλά το έργο του σημαντικότατο . Γι’ αυτό αγαπήθηκε από τον κόσμο και τραγουδιέται μέχρι σήμερα.
Ο Μάνος γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1937 στην Αλεξάνδρεια (ή σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες στη Λάρνακα και λίγο αργότερα μετανάστευσαν οικογενειακώς στην Αίγυπτο προς αναζήτηση καλύτερης ζωής) και πέθανε σε νοσοκομείο στη Μόσχα, στις 17 Σεπτεμβρίου 1982. Είχε κυπριακή καταγωγή, ο πατέρας του, Ανδρέας Λοΐζος, καταγόταν και ήταν κάτοικος των Αγιών Βαβατσινιάς της Λάρνακας και η μητέρα του, Δέσποινα Μανάκη, καταγόταν από τη Ρόδο. Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τη μουσική: στην ηλικία των επτά ετών μάθαινε βιολί, αρχικά ερασιτεχνικά κι έπειτα στο Εθνικό Ωδείο της Αλεξάνδρειας. Αφού αποφοίτησε από το Αβερώφειο Γυμνάσιο το 1955 ήλθε στην Αθήνα με σκοπό να σπουδάσει.
Αρχικά γράφτηκε στην Φαρμακευτική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά στις αρχές του 1956 την εγκατέλειψε για να φοιτήσει στην Ανωτάτη Εμπορική. Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα φοίτησε στην Σχολή Βακαλό για να σπουδάσει ζωγραφική.
Ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και αγωνίστηκε για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Τα τραγούδια του λιτά και έντεχνα, συνδέθηκαν άμεσα με τις λαϊκές μάζες. Πολιτικά στρατευμένος καλλιτέχνης συνελήφθη στα χρόνια της Χούντας. Στην μεταπολίτευση, ακολούθησε την ποιότητα στο ελληνικό τραγούδι, που χάραξαν ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζιδάκις. Μέσα στο ξέφρενο κλίμα της μεταπολίτευσης πήρε μέρος στις μεγάλες λαϊκές συναυλίες της εποχής και στο τέλος του 1974 κυκλοφόρησε ο δίσκος «Τα Τραγούδια του Δρόμου», με όλα τα έργα του που είτε είχαν απαγορευτεί τα προηγούμενα χρόνια, είτε δεν τους είχε επιτραπεί η ηχογράφηση από τη λογοκρισία της επταετίας.
Την τριετία 1974 – 1977 υπήρξε ένας από τους βασικούς εκφραστές του πολιτικού τραγουδιού. Το 1978 ανέλαβε την προεδρία της Ένωσης Μουσικοσυνθετών Ελλάδας και πρωτοστάτησε στη δημιουργία φορέα είσπραξης των πνευματικών δικαιωμάτων. Συνεργάστηκε με τους στιχουργούς, Λευτέρη Παπαδόπουλο, Φώντα Λάδη και Γιάννη Νεγρεπόντη, καθώς και με τους ερμηνευτές, Χάρις Αλεξίου, Γιώργο Νταλάρα, Γιάννη Καλαντζή, Δήμητρα Γαλάνη κ.ά. Τελευταίος δίσκος του ήταν τα «Γράμματα στην Αγαπημένη», σε στίχους του Τούρκου ποιητή, Ναζίμ Χικμέτ, με απόδοση στα ελληνικά του Γιάννη Ρίτσου.
Στην εικοσαετή μουσική του διαδρομή έγραψε μερικά από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια, συνεργαζόμενος με τους στιχουργούς Γιάννη Νεγρεπόντη, Φώντα Λάδη, Μανώλη Ραούλη, Δημήτρη Χριστοδούλου και Λευτέρη Παπαδόπουλο, με τον οποίο γνωρίστηκε το 1965 και έγιναν αχώριστοι φίλοι. Τα τραγούδια του, γεμάτα λυρισμό και τρυφερότητα, ερμήνευσαν μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού, όπως ο Γιάννης Καλατζής, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χάρις Αλεξίου, ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Γιάννης Πάριος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Δήμητρα Γαλάνη.
Δισκογραφία: 1968 Ο Σταθμός (MINOS), 1970 Θαλασσογραφίες (MINOS), 1971 Ευδοκία (MINOS) Soundtrack, 1972 Να χαμε τι να χαμε (MINOS), 1974 Καλημέρα ήλιε (MINOS), 1974 Τα τραγούδια του δρόμου (MINOS), 1975 Τα Νέγρικα (Μαρία Φαραντούρη), 1976 Τα τραγούδια μας (ΜΙΝΟS), 1979 Πρώτες εκτελέσεις (ΜΙΝΟS), 1979 Τα τραγούδια της Χαρούλας (ΜΙΝΟS), 1980 Για μια μέρα ζωής (ΜΙΝΟS), 1983 Γράμματα στην αγαπημένη (ΜΙΝΟS), 1985 Ο δρόμος του Μάνου (ΜΙΝΟS), 1985 Αφιέρωμα από το Ολυμπιακό στάδιο, 1992 Οι μπαλάντες του Μάνου (ΜΙΝΟS), 1995 Κάτω από ένα κουνουπίδι (Μεσόγειος), 1997 Ενθύμιο Τρυφερότητας, 2002 Εκτός Σειράς. Σαράντα σκόρπιες ηχογραφήσεις, 2003 Τα τραγούδια του Σεβάχ, 2007 Αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο (Χάρις Αλεξίου)
