Λόγια σοφά από Πατριάρχη Δημήτριο και Αιμιλιανό Σιμωνοπετρίτη

Ένα λυπηρό φαινόμενο της εποχής μας είναι ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία ορισμένοι Ιεράρχες και κληρικοί θεωρούν ότι αυτοί και μόνο κατέχουν την Αλήθεια και είναι προασπιστές της ορθής πίστης και της παράδοσης. Πρόκειται για ένα αρρωστημένο «γεροντισμό», ο οποίος «ανθεί» και για τον λόγο ότι αυτοί «οι πεφωτισμένοι γέροντες» χρησιμοποιούν υπέρ το δέον τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να προβάλλουν τις απόψεις του, τις οποίες αναπαράγει αποσπασματικά και ενίοτε διαστρεβλωτικά ο έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος.

Έτσι, ορισμένοι κληρικοί ή μοναχοί θεωρούν ότι είναι υπεράνω του Επισκόπου τους και Ιεράρχες ότι είναι υπεράνω των Συνόδων των Εκκλησιών τους ή στην περίπτωση του ελληνικού χώρου υπεράνω του σεπτού Κέντρου της Ορθοδοξίας. Δυστυχώς, καταφεύγουν σε λόγο, ο οποίος δεν είναι, όπως θα έπρεπε, «ευχαριστιακός, διδακτικός, ενισχυτικός και παρηγορητικός». Αυτό το ζούμε ιδιαίτερα έντονα αυτές τις μέρες , που όλος ο κόσμος πλήττεται από την πανδημία του κορονοϊού.

Συνετός και έμπειρος Αγιορείτης Πνευματικός έστειλε στο romalewfronimati.blogspot, με αφορμή προφανώς τα όσα λέγονται αυτό τον καιρό από ορισμένους ανθρώπους της Εκκλησίας, δύο σημειώματα:
Α) «Αν επιτρέψει ο Καλός Θεός και αρρωστήσω, μια αγωνία θα έχω μετά: να μη μεταδώσω και σε άλλους αυτόν τον επικίνδυνο ιό. Ενθυμούμαι πάντα τα λόγια του μακαριστού Οικουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου, όταν τον επισκεφθήκαμε να πάρουμε την ευχή του, σαν ήλθε για πρώτη φορά στο Άγιο Όρος: “Ο αδελφός μας έχει αξία, εμείς δεν είμαστε τίποτε”. Λόγος πατερικός που δεν δημοσιεύθηκε ποτέ. Νομίζω ήλθε η ώρα…»
Β) Ο Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

στο βιβλίο του «ΘΕΙΑ ΑΝΑΒΑΣΙΣ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΟΣΙΟ ΘΕΟΓΝΩΣΤΟ» γράφει: «Μοῦ κάνει ἐντύπωσι, ὅταν μερικὲς φορὲς σᾶς βάλω κανόνα ἀκοινωνησίας, τὰ μάτια σας γίνονται σὰν τὰ μάτια τοῦ φθονεροῦ ἀνθρώπου, καὶ ἡ καρδία σας σὰν τὴν μάταιη καρδιὰ τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων. Αὐτὸ δείχνει πόσο μᾶς βλάπτει πολλὲς φορὲς ἡ θεία κοινωνία, ἡ συμμετοχή μας στὸ μυστήριο. Ἐξοικειωνόμαστε μὲ τὴν θεία κοινωνία καὶ ἀντὶ νὰ χαροῦμε καὶ νὰ πανηγυρίσωμε, διότι ἀπὸ πολλὴ στοργή, ἀπὸ σκύψιμο καὶ τιμιότητα, ἀπὸ εἰλικρίνεια καὶ ἀγάπη ὁ Γέροντας μᾶς βάζει ἀκοινωνησία ἤ μᾶς περικόπτει τὴν θεία κοινωνία, ἐμεῖς ἀρχίζομε νὰ προβάλλωμε προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις: “Μά, μὲ βοηθάει ἡ θεία κοινωνία. Μά, ὅταν δὲν κοινωνάω, πέφτω σὲ ἁμαρτίες, δὲν μπορῶ, ἔχω δυσκολίες. Μά, ἡ κοινωνία εἶναι τροφή· μά, ἡ κοινωνία εἶναι ὁ Χριστός, καὶ οἱ Πατέρες λένε κάθε ἡμέρα νὰ κοινωνᾶμε”. Ὅλα αὐτὰ δείχνουν ὅτι ἁπλῶς θέλομε νὰ συνεχίσωμε τὴν ἁμαρτωλή μας ζωή. Βλέποντας τὰ μάτια σας, ὅταν σᾶς βάζω κανόνα γιὰ τὴν θεία κοινωνία, βλέπω τὸ δούλεμα τοῦ διαβόλου στὴν ζωή σας. Τρομερό πρᾶγμα».

Ταπεινή μου άποψη είναι ότι όσοι μιλούν , ειδικά αυτή την δύσκολη για την ανθρωπότητα περίοδο με καταγγελτικό λόγο που δεν ενσταλάζει έλαιον στις ψυχές των ανθρώπων, να μελετήσουν ξανά και ξανά τα λόγια του ταπεινού Πατριάρχη Δημήτριου και του Γέροντα Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη, ο οποίος υπήρξε μια από τις φωτισμένες μορφές του Αγίου Όρους. 

Ελπίζω ότι έτσι θα αναθεωρήσουν τις θέσεις τους- άλλωστε οι ναοί   είναι ανοιχτοί, όντας καταφύγιο προσευχής για όποιον νιώσει την ανάγκη. Η ευθύνη , ιδιαίτερα των Ιεραρχών είναι πολύ μεγάλη. Η πανδημία πρέπει να αποτελέσει έναυσμα για ομόνοια και όχι διχασμό του ποιμνίου της Εκκλησίας.

Α. Βικέτος