«Κατανυκτικός Εσπερινός και Θεολογική Σχολή»

Του Δρ. Συμεών Σολταρίδη*

Συγκίνηση με διακατέχει την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής καθώς, με τα μάτια κλειστά, αναπολώ τους Κατανυκτικούς Εσπερινούς και τις Ακολουθίες που τελούνταν στην Θεολογική (Χάλκη) μας Σχολή. Περίοδος πνευματικότητας και άντληση διδαγμάτων, μάθηση εκκλησιαστικής τάξης και απόδοση ορθώς των ύμνων.

Το σημαντικότερο όμως όλων, ήταν όταν βίωνα με τη Θεολογία σε συνδυασμό με τις αξίες του ανθρωπισμού κατά τον κυρό Νεοκαισαρείας Χρυσόστομο. Ορθώς ο Σχολάρχης μας, κυρός Σταυρουπόλεως Μάξιμος, σημείωνε: «Τι δεν οφείλουμε στην Εκκλησία της Σχολής μας. Πόσα δεν μας ενέπνευσαν οι κατανυκτικοί εσπερινοί, η Θεία λειτουργία, αι εικόναι, το ακοίμητο κανδήλι του Εσταυρωμένου, η συμπαθής εικών του Νυμφίου, στημένη αντίκρυ στο θρόνο κατά την τριήμερη ομώνυμη ακολουθία Του».

Βιώναμε τα κηρύγματα των τελειοφοίτων, οι οποίοι ομιλούσαν για την συγγνώμη και την μετάνοια και σημείωναν ότι ο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν άνθρωπος γίνεται «κατά χάριν Θεός», αφού θα φθάσει στην άκρα ταπείνωση. Κι αυτό μας το δίδασκε η Σχολή μας. Μας δίδασκε την αγάπη, την ισότητα και τον σεβασμό.

Στην Σχολή μας μάθαμε ότι η προσφώνηση «ομογάλακτοι» αποτελεί φιλοσοφία ζωής. Όλοι όσοι έχουν φοιτήσει στα έδρανά της και φιλοξενήθηκαν στους κοιτώνες της, όσοι μελέτησαν στη βιβλιοθήκη της και περπάτησαν στους κήπους της, εκεί, στον ‘λόφο της Ελπίδας’, όλοι μαζί αποτελούμε μια οικογένεια και, σαν οικογένεια, κρατάμε τους δεσμούς μας.

Όταν ομιλώ και αναλύω τα χρόνια που πέρασα στην Τροφό μας Σχολή συλλαμβάνω τον εαυτό μου να παθιάζεται και να συγκινείται και να θυμάται πώς αναπτύχθηκε ο σεβασμός και η φιλία μεταξύ των ομογαλάκτων. Αυτό το συναίσθημα με κυριαρχεί και αυτό το πάθος με κυριεύει καθώς γράφω το σύντομο αυτό σημείωμα για την Σχολή μας, η οποία μας παίδευσε και μας οδήγη σε στην κοινωνία.

Αυτά τα λίγα θυμήθηκα την περίοδο αυτή της συγγνώμης, που ζούμε την προσμονή της Αναστάσεως του Θεανθρώπου. Και ταυτόχρονα ελπίζουμε και σ’ αυτήν της Σχολής μας. Από την άκρα ταπείνωση, να ζήσει την Ανάσταση. Από την σιωπή, στον ήχο της ζωής. Από την σιγή, στον κρότο. Από την κεκλεισμένων των θυρών περίοδο της παύσης, στο ανέσπερο φως. Γιατί η Σχολή μας διέπρεψε, όχι με το μεγαλοπρεπές της κτίριο, αλλά με το φυτώριο που δημιούργησε. Με το πνεύμα της, με τη φιλοσοφία της, με την ιδεολογία της, τις διδαχές της. Με την αγάπη που μεταλαμπάδευε και τον αλληλοσεβασμό που ενέπνευσε στους μαθητές της. Γνωρίζουμε το γνωμικό του Ουγκώ ότι «νέαι εποχαί επιβάλουσι και νέα καθήκοντα».

Δεν είμαστε ρομαντικοί. Αντίθετα, ρεαλιστές. Γνωρίζουμε ότι η Σχολή μας δεν μπορεί να επαναλειτουργήσει κατά τα πρότυπα της εποχής μας. Θα ζητούσαμε, όμως, από τον Πρώτο, τον Ομογάλακτο μας, να μεριμνήσει όπως διατηρηθεί το πνεύμα και η φιλοσοφία της Σχολής μας, με την εκκλησιαστική της τάξη και τη λειτουργική και ψαλτική της δεινότητα για την συνέχιση της παράδοσης της Σχολής μας. Υπάρχουν, έστω και ‘‘λίγοι αλλά αμέτρητοι’’ που, όταν θα ζητηθεί, θα είναι παρόντες, που θα επαναλάβουν την ρήση «το παρελθόν σα δάσκαλος του παρόντος και οδηγός του μέλλοντος».

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους. Πηγή: “ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ” Κωνσταντινούπολης. ΦΩΤΟ: ΘΣΧ