Ιστορική αλήθεια, όχι η ιστορική διαστρέβλωση

Του Άντη Ροδίτη*

Είναι απίστευτο.
Δεν εξηγιέται αλλιώς.
Ο δρ Φεραίος  , αρχιτέκτων, που έχει άποψη και στην πολιτική, την Ιστορία και τη Θεολογία, από τους λίγους που γνωρίζουν «ελληνικό πολιτισμό», ισχυρίζεται στον «Φιλελεύθερο» -Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2018– πως τα ίδια που έλεγε ο Κίσσιγκερ το 1974: «ας πιάσουν πρώτα οι Τούρκοι 30% της Κύπρου και μετά συζητούν από θέσεως ισχύος με τους Έλληνες», τα έλεγε το State Department από το 1964, από την ανάποδη όμως, δηλαδή ο Τζωρτζ Μπωλ, υφυπουργός των Εξωτερικών των ΗΠΑ, ο προϊστάμενός του Ντην Ρασκ, ΥΠ. ΕΞ. των ΗΠΑ, ωσαύτως και ο «απρόσκλητος μεσολαβητής» (κατά τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο) Ντην Άτσεσον: «Ας γίνει πρώτα η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και συζητούν μετά από θέση ισχύος οι Έλληνες με τους Τούρκους για βάση 5% εδάφους με 50 χρόνια ενοίκιο»!
Αυτό, βέβαια, όπως το ήξεραν όλοι τότε, σήμαινε πως οι Τούρκοι τελικά δεν θα έπαιρναν τίποτε το 1964. Ούτε 5% έδαφος ούτε καν για 1 χρόνο.
Είναι τρελός αυτός ο αρχιτέκτων;

Δεν διάβασε ποτέ του Άντρο Παυλίδη, ας πούμε, Δαμωνίδη, Συρίγο, Τζελέπη, Βανέζη, Ήφαιστο, Ευρυβιάδη και πάνω απ’ όλα δεν διάβασε ποτέ του Πέτρο Παπαπολυβίου; Τι είδους νέες προδοσίες είναι αυτές που μας σερβίρει;
Πότε όλοι αυτοί οι λαμπροί επιστήμονες έγραψαν για κάτι τέτοιο κι έρχεται τώρα αυτός, ένας αρχιτέκτων, με όλη την Παιδεία που κατέχει, να λέει αυτά τα πρωτάκουστα πράγματα;
Κι ο «Φ», πως γίνεται να κάνουν στις σελίδες του την εμφάνισή τους τέτοιοι ισχυρισμοί σε βάρος του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και να μένουν αναπάντητοι; Γιατί αν έχει δίκιο ο Δρ Φεραίος ότι μας έδωσαν την Ένωση και την απορρίψαμε το 1964, ο μόνος υπεύθυνος δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.

Σε κείνον έγινε η πρόταση, μετά από απόφαση της Κυβέρνησης της Ελλάδος, της τότε αντιπολίτευσης του Παναγιώτη Κανελλόπουλου και του Βασιλιά. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος είπε το «όχι», εκ μέρους όλου του λαού, αυτός είναι ο κύριος υπεύθυνος για όσα καταστροφικά ακολούθησαν.
Κι αν συνδυάσει κανείς την διαβολή και τη συκοφαντία εναντίον της Μεραρχίας, της Ελλάδας και της Ένωσης, που οργίαζε στην Κύπρο το 1964-1967, που ξεκινούσε από τους τότε κυβερνητικούς κύκλους κι έφτανε ως τον τελευταίο εργάτη των λαϊκών οργανώσεων του ΑΚΕΛ (όπως το επιβεβαιώνει και ο Σάββας Παύλου σε άρθρα του), δεν αποκλείεται να έχει δίκιο ο Δρ Χάρης Φεραίος, άνθρωπος με ειδικές γνώσεις για την πολιτική και την Ιστορία της Κύπρου.
Κι αν έχει δίκιο δεν πρόκειται για απλή και ανώδυνη αλλαγή μερικών φράσεων στα βιβλία της Ιστορίας, αλλά για ριζικές αλλαγές σε πολλά άλλα πράγματα που αγγίζουν όχι μόνο την καθημερινή μας ζωή, αλλά τον τρόπο που σκεφτόμαστε, τις κρίσεις και τις απόψεις μας γι’ αυτούς που ψηφίζουμε, μερικοί από τους οποίους είναι ακόμα οι ίδιοι από τότε και τους παρακολουθούμε από τις τηλεοράσεις και τους ακούμε από τα ραδιόφωνα να επιβάλλουν και για το σήμερα «απόψεις», που μπορεί να αποδειχτούν τόσο καταστροφικές όσο και τότε!
Τι κάνουν οι σημερινοί παραγωγοί τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών παραγωγών πολιτικής ενημέρωσης;
Το εννοούν ότι τα μικρόφωνα από όπου μιλούν έχουν υποχρέωση να εκπροσωπούν όλων των πολιτών τις απόψεις ή, όπως έγινε πια καθημερινή πρακτική περιορίζονται στους ίδιους και τους ίδιους που καθημερινά λεν τα αναμενόμενα ίδια;
Τι κάνει ο Πάρις Ποταμίτης που εύλογα εκ μέρους των πολιτών ξεσκονίζει όλες τις πλευρές των απόψεων των φιλοξενουμένων του ΡΙΚ;
Τι κάνει η Κατερίνα Μηλιώτη με τις απανωτές προκλητικές ερωτήσεις που κάνουν συχνά τους τηλεθεατές να διερωτώνται αν είναι την αλήθεια που ψάχνει ή την πρόκληση καυγά με στόχο την άνοδο της τηλεθέασης;
Και η Κατερίνα Χριστοφίδη, σε ποιο βαθμό καταλαβαίνει άραγε ότι είναι πρόγραμμα ενημέρωσης που κάνει και όχι πρόγραμμα απλοϊκής αντιπολίτευσης;
Κι ο αυστηρού ύφους Ονούφριος Σωκράτους καταλαβαίνει άραγε πόσο η επικαιρότητα έρχεται δεύτερη κι αλλάζει ριζικά όψη όταν αντιπαρατίθεται με την ιστορική συνείδηση;
Τα ίδια ισχύουν και για τον καταιγιστικό Νικήτα Κυριάκου και την επίμονη (όχι πάντα στα ουσιώδη) Ελένη Βρεττού.
Όσο για την Πέρσα Σιάσου μόλις πρόσφατα επέτρεψε στον «γκουρού», τάχα, της κυπριακής πολιτικής σκηνής Νίκο Κατσουρίδη να σβήσει ολοσχερώς τον πόλεμο κατά του αμερικανικού ελέφαντα τού 1964 (που μας έφερε στο τραγικό σημερινό αδιέξοδο) και να προειδοποιεί μην… πειράξουμε τον ρωσικό ελέφαντα του 2018, μην τυχόν και μας πατήσει!!
Ξεχνά ότι οι Ρώσοι πρώτοι προωθούσαν επίσημα την ομοσπονδία (το 1964) ενώ οι Αμερικανοί προωθούσαν προς το συμφέρον τους την Ένωση, που θα είχαμε διασφαλίσει τότε, άνευ εδαφικών παραχωρήσεων στην Τουρκία, αν είχαμε μυαλά και πατριωτισμό να την κερδίσουμε.
Δεν καταλαβαίνουν άραγε όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι της καθημερινής επικαιρότητας ότι κάποιοι από τους σημερινούς αυτοπαρουσιαζόμενους ως «ήρωες» της «αντίστασης» ήταν οι ίδιοι ή τα πρότυπά τους που οδήγησαν την Κύπρο στο σημερινό τραγικό της αδιέξοδο; Γιατί, ενώ υπάρχει τρόπος να τους ελέγξουν, το αποφεύγουν;
Δεν καταλαβαίνουν ότι η ιστορική αλήθεια και όχι η ιστορική διαστρέβλωση μπορεί να μας βοηθήσει σήμερα να μην κάνουμε τα ίδια σφάλματα με τότε;

*Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συγγραφέα του