Η τραγωδία της Παλαιστίνης

Το όνειρο ενός παλαιστινιακού κράτους έχει σπάσει στον τροχό του μηδενισμού.

Του Brendan O’Neill*

Εκείνο το βίντεο από τις τελευταίες, λαχανιασμένες αναπνοές του Yahya Sinwar πριν τον ανακατέψει δίκαια αυτό το θνητό πηνίο ήταν εξαιρετικό. Εδώ είχαμε τη θανάσιμη αγωνία μιας φασιστικής εκπομπής στον κόσμο. Στραβός και σκυμμένος σε μια καρέκλα καλυμμένη με σκόνη, σε ένα κτίριο βομβαρδισμένο σχεδόν στο τίποτα, κοίταξε με θλίψη τον τελευταίο εχθρό του: ένα ισραηλινό drone. Χρησιμοποίησε το ένα χέρι εργασίας του – το άλλο μαραμένο από τραυματισμό – για να πετάξει ένα ραβδί προς την κατεύθυνση του drone. Ήταν μια κατάλληλα πρωτόγονη χειρονομία από τον αρχηγό μιας συμμορίας μεσαιωνικών μαχητών που έκαναν το σοβαρό λάθος να ξεκινήσουν έναν πόλεμο με το εβραϊκό κράτος. Το ραβδί δεν έκανε τίποτα, φυσικά. Λίγα λεπτά αργότερα, αφού το drone τους επιβεβαίωσε την παρουσία ενός τρομοκράτη, οι IDF εκτόξευσαν μια οβίδα τανκ στα ερείπια και ο αρχιτέκτονας του πιο αιματηρού πογκρόμ από τότε που οι Ναζί ήταν νεκροί.

Από την εκτέλεση του Μπενίτο Μουσολίνι από την ιταλική αντίσταση δεν είχε δοθεί στον κόσμο μια τέτοια άποψη για το θάνατο ενός φασίστα. Όλοι έχουμε δει τη φωτογραφία του Μουσολίνι να κρέμεται από τα πόδια του στο Μιλάνο το 1945 μετά τη συνοπτική εκτέλεσή του από παρτιζάνους και το πέταγμα του σώματός του με σάπια λαχανικά από πλήθη δικαίων, ελεύθερων Ιταλών. Τώρα έχουμε δει την εκτέλεση του ανθρώπου που οργάνωσε τη μεγαλύτερη σφαγή Εβραίων εδώ και 80 χρόνια. Ήταν λιγότερο χαοτικό – τα στρατεύματα του IDF που έτυχε στο κρησφύγετο του Sinwar να παρατηρήσουν το σώμα του, αλλά δεν το βεβήλωσαν – αλλά όχι λιγότερο βαρυσήμαντο. Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο μετά το πογκρόμ της Χαμάς, είχε αποδοθεί δικαιοσύνη εναντίον του συνωμότη αυτής της ρατσιστικής οργής. Οι νεαροί Εβραίοι του IDF είχαν ανατρέψει τον πιο διαβόητο Εβραίο-δολοφόνο της εποχής μας.

Ωστόσο, υπήρχε μια απόχρωση τραγωδίας στα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας. Όχι στον θάνατο του Sinwar – κανείς δεν πρέπει να θρηνεί έναν πογκρομίστα. Αλλά σε αυτό το βίντεο από drone είδαμε επίσης τις συνέπειες της δολοφονικής ματαιοδοξίας του Sinwar. Παντού γύρω του βλέπαμε τους μισθούς του μάταιου πολέμου του εναντίον των Εβραίων. Είδαμε την καταστροφή ενός κομματιού γης και ενός λαού που ο Sinwar έβλεπε ξεκάθαρα ως αναλώσιμες οντότητες, ως απλά πιόνια σκακιού στο παιχνίδι μίσους του εναντίον του εβραϊκού έθνους. Επιβεβαιώθηκε βάναυσα: χάρη στην ομηρία του παλαιστινιακού ζητήματος από τους ισλαμιστές δημαγωγούς της Χαμάς, η ίδια η ιδέα της Παλαιστίνης είναι τώρα τόσο κονιορτοποιημένη όσο εκείνο το κτίριο στο οποίο χάθηκε ο Sinwar.

Η αντίδραση της αφυπνισμένης Δύσης στο θάνατο του Sinwar ήταν τρελή, ακόμη και για τα πρότυπά τους. Στις πιο ζοφερές γωνιές της διαδικτυακής ισραηλοφοβίας, υπάρχει πραγματικό πένθος. Ακόμη και οι κυρίαρχες φωνές λένε ότι το Ισραήλ είπε ψέματα και ότι ο Sinwar στην πραγματικότητα δεν έτρεξε σε μια υπόγεια σήραγγα, αλλά ήταν στην πρώτη γραμμή, πολεμώντας με τους άνδρες του. Μικρότερη έκδοση: ήρωας. Άλλοι λένε ότι είναι μια σοβαρή τρέλα από την πλευρά του Ισραήλ να πιστεύει ότι μπορεί να συντρίψει ένα «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα» χτυπώντας τους ηγέτες του. Ειλικρινά, η ταχύτητα με την οποία οι δυτικοί αριστεροί πήγαν από το να λένε «Ο μόνος καλός φασίστας είναι ένας νεκρός φασίστας» στο να λένε «Δεν μπορούμε απλά να σκοτώσουμε τους πάντες στη Χαμάς» ήταν συγκλονιστική. Από φουσκωμένους αντιφασίστες που φαντάζονταν τους εαυτούς τους κληρονόμους των Διεθνών Ταξιαρχιών μέχρι κλαίγοντας στα φέρετρα των πεσόντων φασιστών της Χαμάς – θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τόσο τραγικό.

Το σφάλμα κατηγορίας αυτών των ενδυμάτων είναι να βλέπουν τη Χαμάς ως «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα». Στην πραγματικότητα, η Χαμάς δεν φιλοδοξεί να «ελευθερώσει την Παλαιστίνη», αλλά να την υποτάξει στην ανελέητη κυριαρχία της ισλαμικής δικτατορίας. Ο στόχος της Χαμάς δεν είναι η δημιουργία μιας δημοκρατικής, ανεξάρτητης Παλαιστίνης, αλλά η αδίστακτη υπαγωγή όλων των παλαιστινιακών εδαφών – και του Ισραήλ, φυσικά – στην ιδεολογία του χαλιφάτου. Σύμφωνα με τη δική της ομολογία, η Χαμάς λαχταρά να επιβάλει όχι την κυριαρχία του παλαιστινιακού λαού, αλλά την κυριαρχία του Θεού. Μέχρι να επιβληθεί η «κυριαρχία του Ισλάμ» «σε αυτή την περιοχή», διακηρύσσει, δεν θα υπάρχει «τίποτα άλλο παρά μακελειό, εκτοπισμός και τρόμος». Έτσι είναι ο ισλαμισμός ή ο θάνατος, η υπόκλιση στον Αλλάχ ή η σφαγή – σας ακούγεται σαν απελευθέρωση;

Όπως υποστηρίζω στο βιβλίο μου, Μετά το Πογκρόμ, η Χαμάς είναι «όσο το δυνατόν πιο μακριά από ένα αντιαποικιακό κίνημα». Εκεί όπου τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του παρελθόντος φιλοδοξούσαν, τουλάχιστον, να εκπροσωπήσουν τον «λαό», η Χαμάς αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως ένα στενό όργανο του Θεού. Εκεί που αυτά τα παλιά κινήματα ονειρεύονταν να δημιουργήσουν ένα έθνος, η Χαμάς ονειρεύεται να υποτάξει ένα έθνος στο θέλημα του Θεού – θα «υψώσουμε τη σημαία του Αλλάχ πάνω από κάθε σπιθαμή της Παλαιστίνης», υπόσχεται (η υπογράμμιση δική μου). Θέλει να επιβάλει στην Παλαιστίνη την «κυριαρχία του Ισλάμ» – την κυριαρχία των διαταγμάτων της Σαρία με την τυφλή μισαλλοδοξία τους για τον ανθρωπογενή νόμο, τα δικαιώματα των γυναικών και την ίδια τη δημοκρατία.

Ο σημερινός πόλεμος είναι άμεση συνέπεια των ισλαμιστικών αυταπατών της υστερίας της Χαμάς. Στα μάτια τους, η Γάζα δεν είναι ένα επίγειο επίπεδο που θα έπρεπε να απολαμβάνει αυτοδιοίκηση – είναι ένα άλλο μέτωπο στην κοσμική αναμέτρηση μεταξύ της «κυριαρχίας του Ισλάμ» και του «σφετερισμού της Παλαιστίνης από τους Εβραίους». Και ο λαός της Γάζας δεν είναι άτομα που αξίζουν τη ζωή και τον σεβασμό – είναι απλώς μάρτυρες, σαρκώδης τροφή για τον φανατικό πόλεμο της Χαμάς εναντίον των Εβραίων. Σύμφωνα με το άρθρο 8 του Συμφώνου της Χαμάς, «ο θάνατος για χάρη του Αλλάχ είναι η πιο υψηλή από τις επιθυμίες [μας]». Ο ίδιος ο Sinwar επικαιροποίησε αυτό το θανατηφόρο δόγμα μετά το ξέσπασμα του πολέμου μεταξύ της Χαμάς και του Ισραήλ, όταν είπε ότι οι νεκροί κάτοικοι της Γάζας είναι «απαραίτητες θυσίες» για να φτάσουν «οι Ισραηλινοί εκεί που τους θέλουμε».

Η Χαμάς δεν είναι ένα απελευθερωτικό κίνημα – είναι μια λατρεία θανάτου. Αυτή είναι η κεντρική διαφορά μεταξύ των παλαιών στρατών εθνικής απελευθέρωσης και του στρατού του Θεού της Χαμάς: ενώ οι πρώτοι πίστευαν ότι ο λαός τους είχε το δικαίωμα να ζει ελεύθερα, οι δεύτεροι πιστεύουν ότι ο λαός τους πρέπει να αγκαλιάσει τον θάνατο ευτυχισμένος. Η κρατική υπόσταση δεν είναι πλέον ο πιο «υψηλός» στόχος – ο θάνατος είναι. Στους κατοίκους της Γάζας δεν υπόσχονται δημοκρατία, αλλά μαρτύριο· Όχι ανεξαρτησία, αλλά λήθη. Κηρύσσοντας θρησκευτικό πόλεμο στο Ισραήλ, σφαγιάζοντας 1.200 Εβραίους στις 7 Οκτωβρίου, η Χαμάς έφερε τον πόλεμο στη Γάζα και υποβίβασε ένα επίδοξο έθνος σε θέατρο ιερού πολέμου και τον λαό του σε κομματιασμένους παίκτες στην ψύχωση της Χαμάς, υποτακτικούς του φονταμενταλισμού, του οποίου το ύψιστο καθήκον είναι να πεθάνει.

Η Χαμάς δεν είναι η μόνη που υποτάσσει την Παλαιστίνη στον δικό της θανατηφόρο ναρκισσισμό. Η ισλαμιστική αεροπειρατεία του παλαιστινιακού ζητήματος συνδυάζεται με το παραπάνω από την αφυπνισμένη αεροπειρατεία του από τις χαμένες ελίτ της Δύσης. Και αυτοί, επίσης, υποτάσσουν την Παλαιστίνη στις μάταιες ατζέντες τους. Η Παλαιστίνη έχει γίνει η πανταχού αιτία των πολιτιστικών μας ιδρυμάτων. Είναι το ζήτημα μέσα από το οποίο εκφράζουν την εγωκεντρική αγωνία τους με την ίδια τη Δύση, με τη νεωτερικότητα, με αυτό που ονομάζουμε «πολιτισμό». Στις πανεπιστημιουπόλεις μας, στους δρόμους μας, στον κόσμο των μέσων ενημέρωσης και στον κόσμο της τέχνης, η «Παλαιστίνη» έχει γίνει ένα δοχείο για τις μοντέρνες ανησυχίες των προνομιούχων. Όπως και η Χαμάς, αυτοί οι επιδεικτικοί πιτσιρικάδες των Παλαιστινίων μετατρέπουν την Παλαιστίνη από ένα πραγματικό μέρος με πραγματικούς ανθρώπους σε ένα αφηρημένο ηθικό τοπίο στο οποίο αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι τα κολλήματά μου, όχι οι φιλοδοξίες τους.

Αυτή είναι λοιπόν η μοίρα των Παλαιστινίων: φυσική τροφή για την ιερή πολεμοκαπηλεία της Χαμάς και ηθική τροφή για την αρετή των ελίτ της Δύσης. Παιχνίδια τόσο της ισλαμικής θεοκρατίας όσο και της πολιτιστικής αριστοκρατίας. Και έτσι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι είναι στο πλευρό των Παλαιστινίων τους αποκτηνώνουν πολύ περισσότερο από ό, τι το Ισραήλ, μετατρέποντάς τους σε έναν στρατό σκηνής για φονταμενταλισμό, είτε της ισλαμικής είτε της woke ποικιλίας. Είναι δύσκολο να δούμε πού πηγαίνουν οι Παλαιστίνιοι από εδώ. Το όνειρο ενός παλαιστινιακού κράτους – ή ακόμα και μιας λύσης δύο κρατών – έχει σπάσει στον τροχό του μηδενισμού.

*Ο Brendan O’Neill είναι ο επικεφαλής πολιτικός συγγραφέας του spiked και οικοδεσπότης του podcast με καρφιά, The Brendan O’Neill Show. Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους.

ΠΗΓΗ: spiked-online.com