Η Τουρκία μεγαλύτερη απειλή από το Ιράν , σύμφωνα με την Μοσάντ
Άρθρο στους Τimes του Λονδίνου
Μεγαλύτερη απειλή από το Ιράν θεωρεί πλέον την Τουρκία ο ηγέτης της Μοσάντ, Γιόσι Κοέν, υποστηρίζει σε άρθρο του στους Times του Λονδίνου ο δημοσιογράφος Ρότζερ Μπόιζ.
Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, ο Κοέν, που θεωρείται ένας από τους αρχιτέκτονες της συμφωνίας με τα ΗΑΕ, σε μία συνάντηση προ 20 ημερών φέρεται να είπε προς τους ηγέτες των μυστικών υπηρεσιών από την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα, ότι η «Η ιρανική ισχύς είναι εύθραυστη, η πραγματική απειλή είναι από την Τουρκία».
Ο Κοέν θεωρεί, σημειώνει ο αρθρογράφος, ότι η διπλωματία του εξαναγκασμού που ασκεί η Τουρκία και η απρόσεκτη ανάληψη κινδύνων σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, έχει θέσει ένα διαφορετικό είδος πρόκλησης για τη στρατηγική σταθερότητα στην ανατολική Μεσόγειο.
«Το θέμα της είναι ότι η Ελλάδα και τα πολλά νησιά της ετοιμάζονται να εκμεταλλευτούν τα πεδία φυσικού αερίου στο βυθό στη λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου και έτσι να μετατρέψουν τη θάλασσα σε μια ευημερούσα ελληνική λίμνη. Οι φιλοδοξίες της Κυπριακής Δημοκρατίας προκάλεσαν επίσης την Τουρκική οργή: Θεωρεί ότι το βόρειο τμήμα της Κύπρου που κατέχεται από την Τουρκία, δεν θα είναι σε θέση να έχει μερίδιο στην ελληνική ευημερία.
Το όνειρο του αμοιβαία επωφελούς πλούτου που επιστρέφει σε αυτήν τη γωνιά της Μεσογείου, μοιράζεται όχι μόνο η Ελλάδα και η Κύπρος, αλλά και το Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Ιορδανία, η Ιταλία, ακόμη και η Παλαιστινιακή Αρχή. Ωστόσο, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θεωρεί τον περιφερειακό συντονισμό για το ενεργειακό ως έργο που έχει σχεδιαστεί κυρίως για να περιθωριοποιήσει την Τουρκία.
Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος για τον οποίο η ανατολική Μεσόγειος έχει καταστεί ένα τόσο ασταθές χάος: είναι διχασμένη μεταξύ της προσπάθειας του Ερντογάν να καταστήσει την Τουρκία απαραίτητη ευρασιατική δύναμη, του ρωσικού οπορτουνισμού και των διεφθαρμένων τάξεων που έχουν ληστέψει τις φιλοδοξίες των περιφερειακών κυβερνήσεων. Ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση ούτε το ΝΑΤΟ φαίνονται έτοιμοι να ηρεμήσουν τα νερά.
Για το προσφυγικό:
Η Τουρκία επιτρέπει σε περισσότερους πρόσφυγες να περάσουν τα σύνορά της για να κάνουν το θαλάσσιο ταξίδι προς την Ελλάδα. Ακριβώς όπως ο Βλαντιμίρ Πούτιν χρησιμοποιεί το φυσικό αέριο ως μέσο πίεσης στη Δυτική Ευρώπη, έτσι ο Ερντογάν εργαλειοποιεί τους μετανάστες. Η Τουρκία γνωρίζει επίσης πώς να ενεργοποιήσει και να απενεργοποιήσει τη Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας, την διαρκή πληγή του Ισραήλ.
Και έτσι η Τουρκία φλερτάρει με τον πόλεμο. Ο Ερντογάν μπορεί να το βλέπει διαφορετικά, να βλέπει τον εαυτό του ως τον αφέντη της αναστάτωσης (the master of unpeace), από την οποία συσσωρεύει επιρροή αρνούμενος σε άλλους το χώρο για να ευημερήσουν.
(…) Η διαρκής αναζήτηση εχθρών και αποδιοπομπαίων τράγων εξαντλεί ακόμη και τους υποστηρικτές του και τον έχει αφήσει σχεδόν χωρίς φίλους στην περιοχή. Θαυμάζει τον Πούτιν, αλλά φαίνεται ανίκανος να μιμηθεί τη φόρμουλα του Πούτιν για πάγωμα των συγκρούσεων που δεν μπορεί να κερδίσει και για προσανατολισμό προς μικρότερα κέρδη.
Μέσα στην τρελή του επιδίωξη να ελέγξει την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή ο Ερντογάν μαζεύει εχθρούς από κάθε γωνιά, ενώ λαμβάνει υποστήριξη στην επιθετικότητά του μόνο από το Κατάρ, το Αζερμπαϊτζάν και την κυβέρνηση της Τρίπολης, της οποίας η δικαιοδοσία έχει λήξει από το 2017.
Η Ελλάδα από την άλλη πλευρά έχει ισχυρή υποστήριξη από το Λιβυκό Κοινοβούλιο, τη Γαλλία, την ΕΕ, το Ισραήλ, τη Κύπρο, τις ΗΠΑ, τη Σαουδική Αραβία, τα ΗΑΕ και την Αρμενία μεταξύ άλλων.
Ωστόσο, το να θεωρεί η Μοσάντ την Τουρκία μεγαλύτερη απειλή από το Ιράν, μπορεί να αλλάξει εντελώς τη γεωπολιτική της περιοχής καθώς ΕΕ και ΗΠΑ μπορούν να καταστούν πιο πρόθυμοι να αναμειχθούν εάν το Ισραήλ, το οποίο βλέπουν ως δύναμη σταθερότητας, βρεθεί υπό απειλή.
