Η “απομόνωση” της Τουρκίας

Του Μάριου Ευρυβιάδη*

Το πιο πρόσφατο “αφήγημα” που κυκλοφορεί είναι αυτό της “απομόνωσης” της Μπουγιούκ (Μεγάλης)Τουρκίας. Κατά το “αφήγημα” κάποιοι δαιμόνιοι στη Λευκωσία κατάφεραν να “παρασύρουν” αρχικά την Αίγυπτο, μετά το Ισραήλ, μετά τον Λίβανο, μετά την Ελλάδα, ίσως τη Συρία αύριο, ώστε όλοι μαζί να συνασπιστούν και να “εγκλωβίσουν” την Τουρκία στις μεγάλες (μπουγιούκ) της ακτές. Αυτή είναι η νέα μοδίτικη παραμύθα που κυκλοφορεί ανάμεσα σε Αθήνα, Λευκωσία και τούμπαλιν. Μέχρι να κάνει και αυτή τον κύκλο της, να εξυπηρετήσει δηλαδή τις γνωστές ιδεοληπτικές σκοπιμότητες, να εγκαταληφθεί και να “εφευρεθεί” μια καινούργια. Μέχρι που κάποτε να βάλει και ο διάβολος το χέρι του – αφού δεν το βάζει ο Θεός- ώστε να καταλυθεί επιτέλους το κυπριακό κράτος, μέσω της ρατσιστικής ΔΔΟ, η ύπαρξη και μόνο του οποίου παράγει όλα όσα ταλανίζουν… τη Μεσόγειο σήμερα.

Κατά την παραμύθα, λοιπόν, η πατρότητα για την “απομόνωση” της Μπουγιούκ Τουρκίας- που “φυσιολογικά” πνίγεται και “φυσιολογικά” αντιδρά- ανήκει σε κύπριους. Σε ένα ή πολλούς δεν διευκρινίζεται. Όποιοι και να είναι πρέπει να συνδυάζουν τις στρατηγικές ικανότητες ενός Κλαούζεβιτς, ενός Μπίσμαρκ και ενός Σουν Τσού. Τίποτα λιγότερο. Αλλιώς δεν θα μπορούσαν όχι μόνο να σκεφτούν, αλλά να πείσουν άλλους και να υλοποιήσουν ένα τέτοιας αποτελεσματικότητας στρατήγημα.

Επειδή όμως στην πλεοψηφία τους οι κύπριοι, σαν λαός, είναι
“χαζοκουμπάροι” δεν μπορούσαν μόνοι τους να εντοπίσουν τον ένα ή τους λίγους- μη χαζοκουμπάρους ανάμεσα τους- που λειτούργησαν με αυτό τον δόλιο τρόπο. Τους εντόπισε όμως ένα γνωστό σαίνι στην Αθήνα. Ένας γνωστός σχολιογράφος. Όχι δημοσιογράφος. Ένας που κυκλοφορεί στο τρίγωνο Κολονακίου- ΥΠΕΞ- Βουκουρεστίου. Εκεί που μαθαίνονται και γίνονται γνωστά όλα: από υψηλή στρατηγική, συνομωσίες, προσωπικές αδυναμίες, DNA, κλπ. Tους τσάκωσε στο πι και φι. Αυτούς τους κ..κύπριους, τους βουλιμικούς που θέλουν να σφετεριστούν τον πλούτο της Μεσογείου, “απομονώνοντας” την Μπουγιούκ Τουρκία, εξαγριώνοντας την…Και το επίτευγμα το αθηναίου “Σέρλοκ Χολμς” έγινε σημαία για τα αντίστοιχα ετερόφωτα κυπριακά σαΐνια. Σχολιογράφους- που δεν έχουν κάνει ποτέ έρευνα- αλλά που σχολιάζουν καθημερινά και ακατάπαυστα.

Θα ήταν, βέβαια, ευχής έργον αν υπήρχε στην Κύπρο άτομο ή άτομα ικανά να παράγουν στρατηγική σκέψη και με επιρροή υλοποίησής της. Τα πράγματα όμως με την “απομόνωση”, τάχατες, της Τουρκίας είναι απλά και πεζά. Δεν χρειάζεται κανένας Κλαούζεβιτς, Μπίσμαρκ ή Σουν Τσού για να τα φέρει σε πέρας. Τα φέρουν πέρας τα πράγματα και οι συνθήκες.

Στην πραγμστικότητα κανείς δεν “απομόνωσε” την Τουρκία. Η Τουρκία απομονώθηκε μόνης. Δεν την απειλεί κανείς. Απειλεί τον ευαυτό της. Δεν συνομωτεί κανείς εναντίον της. Συνομωτεί η ίδια με τον εαυτό της.

Η Τουρκία εσκεμμένα ακολουθεί μια πολιτική μονομέρειας και ηγεμονισμού. Δεν αποδέχεται εθιμικούς και διεθνείς κανόνες συμπεριφοράς. Θέλει να επιβάλει τους δικούς της κανόνες. Θέλει μέσα στο γήπεδο να παίζει με 12 παίκτες, να κάνει περισσότερες από 3 αλλαγές. Θέλει όταν χάνει την μπάλα να παίζουν οι παίκτες της και με τα χέρια. Θέλει να επιβάλει τη δική της “Οθωμανική ειρήνη”. Και απειλεί όποιους δεν τη δέχονται με “Οθωμανικούς πάτσους”, όπως λέει ο Μεγάλος Μάστρος Ερντογάν (“Ottoman slaps”).

Όταν ο ισλαμιστής Αχμέτ Νταβούτογλου μιλούσε για πολιτική “μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες” εννοούσε ακριβώς αυτό: εφόσον γίνει αποδεκτή η “Οθωμανική ειρήνη” όλα τα προβλήματα με τους γείτονες θα μηδενιστούν. Υπο το βλέμμα της “μεγαλόψυχης” Μπουγιούκ Τουρκίας, πάντοτε.

Η πολιτική αυτή της Τουρκίας παράγει, νομοτελειακά, αντιδράσεις και αντιηγεμονικούς συνασπισμούς. Αυτό συμβαίνει στη Μεσόγειο σήμερα. Αυτή είναι η εξήγηση. Δεν υφίσταται καμία συνομωσία εναντίον της, “made in Cyprus”. H Τουρκία αυτοαπομονώθηκε λόγω δική της επιλογής. Όχι λόγω ανάγκης. Επειδή πιστεύει πως απειλώντας, οι γείτονες της θα βάλουν την ουρά στα σκέλια φοβούμενοι τα “σκαμπίλια” του κάθε οθωμανόπληκτου.

Δεν δουλεύει όμως έτσι το διακρατικό σύστημα. Από καταβολής του -το 1648- το διακρατικό σύστημα ήταν, είναι και παραμένει αντιηγεμονικό. Γιαυτό ηττήθηκε ο Ναπολέων. Γιαυτό κατέρρευσε το 2ο Ράιχ. Γιαυτό
κατέρρευσε το 3ο Ράιχ.

Όταν όμως είσαι αγράμματος και αγεωγράφητος – η Τουρκία όχι μόνο δεν έχει τη “μεγαλύτερη ακτογραμμή” στη Μεσόγειο, έχει τη μισή της Ελλάδας- αναγάγεις το κουτσομπολιό σε “θεωρία” και παράγεις ιδεοληψία και ιδεοληπτικούς. Οι ιδεοληπτικοί αδυνατούν, εξορισμού, να αναστοχαστούν. Ζουν μέσα στη γυάλα τους. Αναμασούν συνεχώς τα ίδια και αυτοϊκανοποιούνται.

Θεωρητικά, ωστόσο, δεν είναι ποτέ αργά. Μπορεί να κατηχηθούν. Για να μάθουν πως αυτά που, τάχατες “γνωρίζουν” και “κατασκευάζουν” δεν έχουν έτσι. Άλλο τα πράγματα και άλλο τα κολονακιότικα κατασκευάσματα. Για τη φύση των αντιηγεμονικών συσπειρώσεων μπορούν να μάθουν από τον “Κατηχιστή της Ευρώπης” (“Europe’s Catechism”, London, 1741, σελ.11-12). Στο απόσπασμα που ακολουθεί, ο Κατηχιτής ρωτά την νεαρή Ευρώπη για την αλφα-βήτα του αντιηγεμονισμού. Και η Ευρώπη αποδεικνύεται διαβασμένη.

Κατηχιτής: “Περίμενε, μια τελευταία Λέξη, όμορφο μου Παιδί. Ρωτήθηκες για την Ισορροπία της Ισχύος. Πες μου τί είναι;
Ευρώπη: Είναι ο ίσος Καταμερισμός της Ισχύος ανάμεσα στους Πρίγκιπες της Ευρώπης που καθιστά αδύνατο ο ένας να ενοχλεί την Ησυχία του άλλου.
Κατηχιτής: Παρακαλώ, πές μου ποιος διαμορφώσε το εξαιρετικό αυτό Σχέδιο;
Ευρώπη: Ο αθάνατος Βασιλιάς Γουλιέλμος ο Ολλανδός και άλλοι σοφοί Άνδρες.
Κατηχιτής: Πες μου, σε τι συνίσταται η Ασφάλεια της Ευρώπης;
Ευρώπη: Σε αυτό, στην Ισορροπία Ισχύος.
Κατηχιτής: Τι είναι που γενικά προκαλεί πόλεμο στα Σωθικά (της Ευρώπης);
Ευρώπη: Συμβαίνει όταν καταστρέφεται η Ισορροπία Ισχύος.
Κατηχιτής: Και πως καταστρέφεται η Ισορροπία;
Ευρώπη: Η Ισορροπία μπορεί να καταστραφεί με τη Βία ή την Παγαποντιά. Ή από τον Φόβο μερικών και τη Διαφθορά όλων.
Κατηχιτής: Όταν ο Ηγεμόνας (“Potentate”) έχει συγκεντρώσει υπερβολικό Μερίδιο Ισχύος δεν πρέπει, οι Υπόλοιποι να συνασπιστούν ώστε να περιορίσουν το μερίδιο του σε αυτό που του Αναλογεί;
Ευρώπη: Ναι, βεβαιώτατα. Αλλιώς υφίσταται μόνο ένας Ηγεμόνας και οι άλλοι
γίνονται Υποτελείς σε αυτόν”.

*Τα ενυπόγραφα κείμενα εκφράζουν τον συγγραφέα τους