Η ιταλική κωμωδία άυλη πολιτιστική κληρονομιά της UNESCO;
Μετά την επιτυχία της όπερας, της πίτσας και της μεσογειακής διατροφής, ήρθε η σειρά της ιταλικής κωμωδίας να αναδειχθεί υποψήφια για αναγνώριση από την UNESCO ως μέρος της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας, έγραψε στους βρετανικούς Times από τη Ρώμη ο Φίλιπ Γουίλαν. (ΕΠΑΝΩ:Ο Τοτό και ο Αλμπέρτο Σόρντι (δεξιά) υπήρξαν δυο κορυφαίοι εκπρόσωποι της ιταλικής κωμωδίας του 20ού αιώνα |CreativeProtagon) Η πρόταση έχει υποβληθεί από το Ιδρυμα Γκουίντο Κάρλι, με την υποστήριξη του Κάρλο Βερντόνε, ενός δημοφιλούς ρωμαίου ηθοποιού και σκηνοθέτη. Και η Ρομάνα Λιούτσο, πρόεδρος του φιλανθρωπικού ιδρύματος, που φέρει το όνομα ενός σοβαρού υπουργού και διοικητή της Τράπεζας της Ιταλίας του περασμένου αιώνα, διατύπωσε την ιδέα στην πρωθυπουργό της χώρας Τζόρτζια Μελόνι και στον υπουργό Πολιτισμού Αλεσάντρο Τζούλι. «Η χώρα μας καυχάται για μια αρχαία και λαμπρή κωμική παράδοση, η οποία όχι μόνο διασκέδαζε, αλλά συχνά ξεσκέπαζε αδικίες και καταχρήσεις μέσω του πνεύματος και της ειρωνείας, και έγινε η φωνή των πιο αδύναμων» είπε η Λιούτσο. «Ελπίζουμε ότι η διαδικασία υποψηφιότητας θα ενεργοποιηθεί το συντομότερο δυνατό, με στόχο την προώθηση μιας ιταλικής παράδοσης αριστείας που θα ενταχθεί μαζί με τις άλλες που έχουν ήδη αναγνωριστεί ως κληρονομιά της UNESCO, από το κουκλοθέατρο της Σικελίας μέχρι την τέχνη των ναπολιτάνων πιτσαγιόλων».
Η Ρομάνα Λιούτσο ανέφερε ως παραδείγματα του κωμικού ταλέντου που έχει συναρπάσει το κοινό σε όλον τον κόσμο τον ηθοποιό Τοτό, διάσημο για μια σκηνή στη κωμωδία «Totòtruffa ’62» (1961) όπου προσπαθεί να πουλήσει τη Φοντάνα ντι Τρέβι σε έναν ανόητο επιχειρηματία, τον ναπολιτάνο ηθοποιό και σκηνοθέτη Μάσιμο Τροΐζι, καθώς και τους ρωμαίους κωμικούς Αλμπέρτο Σόρντι και Κάρλο Βερντόνε. Η Ρώμη έχει ιστορία στη γελοιοποίηση των ισχυρών, την εξύμνηση των ταπεινών και τον χλευασμό της εξουσίας, η οποία πάει πίσω στον 2ο αιώνα π.Χ. και τον θεατρικό συγγραφέα Πλαύτο, τόνισε η Λιούτσο. Ο Βερντόνε, γράφει ο Γουίλαν στους Times, γνωστός για τις κωμικές του αναπαραστάσεις Ρωμαίων της εργατικής τάξης, δήλωσε ότι ήταν ευτυχής που βοήθησε, «επειδή ζούμε σε μια εποχή που κυριαρχείται από άγχος, αβεβαιότητα και φόβο για το μέλλον». Ηταν καιρός να γιορτάσουμε την ειρωνεία, την ελαφρότητα και το χαμόγελο, είπε, ως αντίδοτο στα άσχημα νέα με τα οποία τα ΜΜΕ βομβαρδίζουν τον κόσμο. «Ολοι οι καλλιτέχνες που έλαμψαν στην κωμωδία όλα αυτά τα χρόνια έδωσαν ένα μεγάλο μάθημα» σημείωσε ο Βερντόνε, προσθέτοντας ότι η αποκάλυψη κοινωνικών κακών είχε μια σημαντική ηθική λειτουργία.
«Σκεφτείτε μόνο τον σπουδαίο Αλμπέρτο Σόρντι, ο οποίος έκτισε τον μύθο του εκπροσωπώντας τον μέσο Ιταλό ως απατεώνα και συχνά δειλό, μεγαλομανή και φανφαρόνο, παραμένοντας ωστόσο συμπαθής στο κοινό» είπε. Οι χαρακτήρες του Σόρντι, από τον νευρικό νεαρό Νάντο, που ορμάει σε μια μακαρονάδα στην ξεκαρδιστική κωμωδία «Ενας Αμερικανός στη Ρώμη» (1954), μέχρι τον κυνικό Αλμπέρτο, που χαιρέτησε μια ομάδα εργαζομένων με μια προσβλητική κίνηση του χεριού στους «Βιτελόνι» (1953) –την αυτοβιογραφική ιλαροτραγωδία του Φεντερίκο Φελίνι για τα πέντε αδέλφια πλακατζήδες και ρεμάλια, «μοσχαράκια που δεν έχουν απογαλακτιστεί» σύμφωνα με τον τίτλο–, έχουν μείνει ως κλασικές απεικονίσεις των αδυναμιών μιας εποχής. Πολλοί Ιταλοί αγάπησαν το έργο του Σόρντι, ενώ άλλες ταινίες βοήθησαν στην αλλαγή των ιταλικών ηθών, δήλωσε στους Times ο Τόρκουιλ Ντικ-Ερικσον, βρετανός δημοσιογράφος που ζει στην Ιταλία εδώ και 60 χρόνια.
«Η ταινία “Διαζύγιο α λα Ιταλικά” (1961), με πρωταγωνιστή τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, που δείχνει το παράλογο της απαγόρευσης του διαζυγίου, βοήθησε στην αλλαγή του νόμου το 1970, ενώ οι φαλλοκρατικοί χαρακτήρες που υποδύθηκε ο Λάντο Μπουζάνκα τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 τούς έκανε να φαίνονται γελοίοι και η συμπεριφορά άλλαξε» εξήγησε ο Ντικ-Ερικσον. Τον επόμενο μήνα, γράφει, τέλος, ο Γουίλαν στους Times, ο Βερντόνε πρόκειται να δώσει μια ομιλία για την εξέλιξη της ιταλικής κωμωδίας από τη δεκαετία του 1980 μέχρι σήμερα σε φοιτητές του Πανεπιστημίου Luiss στη Ρώμη, στο πλαίσιο της προώθησης του αιτήματος στην UNESCO. Η Ρομάνα Λιούτσο πρότεινε: «Για να υποστηρίξουμε την υποψηφιότητα, θα ήταν χρήσιμο να καθιερωθεί μια εθνική ημέρα καλού χιούμορ», τονίζοντας πως «θα μπορούσε να τιμήσει τους δεξιοτέχνες της ιταλικής κωμωδίας και να μας κάνει να σκεφτούμε τη συμβολή τους στην ταυτότητά μας».
Πηγή: Protagon.gr
