«Η φάρσα της “ευρείας” διακυβέρνησης και το χτύπημα Γιολίτη»

Toυ Χρήστου Γεωργίου*

Η ευφορία που έχει επιφέρει η ελεγχόμενη υποχώρηση των δυνάμεων του κυβερνώντος κόμματος στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, σε συνδυασμό βεβαίως με την ήττα της αντιπολίτευσης αλλά και το εύκρατο κλίμα που επικράτησε και από την απρόσμενη ανάδειξη της νέας προέδρου της Βουλής, όλο αυτό το σκηνικό έδινε με σαφήνεια την εντύπωση πως η παρούσα κυβέρνηση αλλά και ο Δημοκρατικός Συναγερμός μπορούσαν να διέλθουν τον εναπομείναντα χρόνο ώς την επόμενη μεγάλη εκλογική αναμέτρηση με χαμηλές πτήσεις πολιτικής «οξυδέρκειας». Είχαν δημιουργηθεί, με τη συνδρομή της χαώδους κατάστασης που επικρατεί στον χώρο της αντιπολίτευσης, όλες οι προϋποθέσεις ώστε η κυβέρνηση να δύναται να ελέγχει πλήρως το εσωτερικό πολιτικό παιγνίδι στη λογική της μόνιμης και διαρκούς στόχευσης της επικοινωνιακής της εικόνας και μόνο αυτής. Η κυβέρνηση Αναστασιάδη, κυρίως μετά το κομβικό καλοκαίρι του 2017, δεν είχε καμία έγνοια να επιβάλει διά της πρακτικής της ευρύτερες διορατικές και επωφελείς πολιτικές για την πλειοψηφία των πολιτών. Σε κάθε πράξη και ενέργεια αυτής της διακυβέρνησης είχε ως στόχο το εσωτερικό μέτωπο και μια αέναη προσπάθεια να καθυποτάξει με πολλές μεθόδους τη διαχείριση της κοινής γνώμης. Ομολογουμένως οι κυβερνώντες το πέτυχαν σε έναν μεγάλο βαθμό και μάλιστα μέσα από το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών επιχείρησαν κατά τρόπο «εξυγιαντικό» να προσδώσουν σε επίπεδο καθεστώτος πλέον καθολική αποδοχή για τις πράξεις και την πολιτική της χειρότερης διακυβέρνησης που είχε ποτέ ο τόπος.

Η φάρσα

Στο πλαίσιο αυτής της προκλητικής συμπεριφοράς του Προεδρικού ένας καταδικασμένος στην συνείδηση των πολιτικών Πρόεδρος, εκμεταλλευόμενος τον υφιστάμενο κομματικό πατριωτισμό ο οποίος προστάτευσε τον Δημοκρατικό Συναγερμό από το να οδηγήσει στα Τάρταρα την παράταξη, επιχείρησε δήθεν να επικοινωνήσει με τα κόμματα για τη δημιουργία μιας κυβέρνησης ευρείας αποδοχής. Στην ουσία έστησε μια πολιτική φάρσα χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε πιθανότητα θετικής κατάληξης.

Εν μέσω ακόμη της χειρότερης απαξίωσης που βιώνει η Κύπρος όπως αυτό διαφαίνεται από την πίεση που δέχεται η χώρα από την Κομισιόν για τη βιομηχανία των διαβατηρίων (όπου συνεχίζει αυτή η κυβέρνηση να αγνοεί τις ευρωπαϊκές προειδοποιήσεις στην οποία επίκεντρο και πρωταγωνιστής είναι ο σημερινός Πρόεδρος), η πολιτική φάρσα της συναίνεσης που επιχείρησε με συναντήσεις με κομματικούς αρχηγούς αποτελεί στην πραγματικότητα όνειδος για την ηθική διάσταση της πολιτικής. Αποτελεί πρόκληση για την αισθητική στην πολιτική παρά τη διαχρονική της ασχήμια την οποία βιώνουμε σε αυτό τον τόπο.

Ο σημερινός Πρόεδρος τη βδομάδα που πέρασε αναζήτησε στην ουσία συνένοχους για να διάγει τους επόμενους μήνες της θητείας του ανενόχλητος, μακριά από έντονες πιέσεις με βασικό και μοναδικό στόχο να διασώσει εν μέσω ευνοϊκών πολιτικών συγκυριών τη δική του υστεροφημία. Εμφανίζεται ως ο ισορροπιστής της πολιτικής ζωής ενώ στην ουσία αποτελεί το μεγάλο αγκάθι στην ομαλή λειτουργία του πολιτικού συστήματος.

Πάντως είναι άξιον απορίας πώς τα κόμματα της αντιπολίτευσης και κυρίως το ΑΚΕΛ εμφανίσθηκαν τόσο ασπόνδυλα στο θέατρο που έστησε ο Αναστασιάδης τη βδομάδα που φεύγει. Το μεγάλο ερώτημα είναι με ποιο σκεπτικό το ΑΚΕΛ με τον γενικό του γραμματέα βρέθηκε στο Προεδρικό και «αντάλλαξε» απόψεις για τις ονειρώξεις Αναστασιάδη περί κυβέρνησης ευρείας αποδοχής. Επί τούτου διαπορούν πολλά στελέχη του ΑΚΕΛ εν μέσω βεβαίως των προβλημάτων που ταλαιπωρούν το κόμμα από την επομένη των εκλογών. Στη βάση ποιων παραμέτρων συζητούσε το ΑΚΕΛ με τον Αναστασιάδη τις ευφάνταστες ιδέες-σωσίβιο για τον ίδιο, σχηματισμού κυβέρνησης ευρείας αποδοχής-γελοιότητας; Τη στιγμή μάλιστα κατά την οποία σε αυτό το κόμμα περιμένουν εδώ και έξι ολόκληρους μήνες απάντηση στην εμπεριστατωμένη επιστολή που έχουν αποστείλει στον Αναστασιάδη για το Κυπριακό στην οποία έχουν κατατεθεί όχι μόνο η αγωνία του ΑΚΕΛ για την πορεία διχοτόμησης αλλά και πολλές εισηγήσεις για το πώς ο σημερινός Πρόεδρος θα επιχειρούσε να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο στο Κυπριακό.

Το ανέλπιστο χτύπημα

Η μεγάλη αγωνία του Προέδρου της Δημοκρατίας για την εικόνα του κορυφώθηκε ως πολιτικό συμβάν με την αιφνιδιαστική και ιδιαίτερα θορυβώδη παραίτηση της Έμιλυς Γιολίτη. Η οποία παραίτηση επανέφερε, ως αξίωμα πλέον, στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα τη μεγάλη πληγή της διακυβέρνησης Αναστασιάδη σε σχέση με τη διαφθορά. Μπορεί η διαφανής διαμάχη του σημερινού ενοίκου του Προεδρικού με την προστατευόμενη, ώς τώρα, υπουργό του να πήρε μπρος σε ώρες κατά τις οποίες ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εκ των πραγμάτων και αποδεδειγμένα να μην είναι σε θέση νηφάλια να εξετάσει είτε σημαντικά είτε μικρότερης εμβέλειας ζητήματα. Μπορεί η πολιτική αμετροέπεια και αλαζονεία που ξεχειλίζει στα προεδρικά δώματα να εμποδίζει τον ένοικο του Προεδρικού να εισέλθει σε λογικές συνδιαλλαγής ακόμη και με πρόσωπα τα οποία a priori θεωρεί δεδομένα και υπό τον πλήρη έλεγχό του, ωστόσο η επιστολή παραίτησης της Έμιλυς Γιολίτη αποτελεί στην ουσία το πιο ισχυρό χαστούκι που δέχθηκε αυτός ο Πρόεδρος από την ημέρα ανάληψης των καθηκόντων του.

Ό,τι προσπάθησε να πετύχει τις προηγούμενες μέρες ο Αναστασιάδης το έκανε σμπαράλια η «βίαιη» σε επίπεδο περιεχομένου επιστολή της κυρίας Γιολίτη.

Με όρους πολιτικής ευπρέπειας αλλά και συνοχής η αποχωρήσασα υπουργός καταγράφει με ακρίβεια ότι:

α) Την εικόνα της κυβέρνησης την πλήττει η ανυποληψία αυτού του σώματος, όχι η παρουσία μιας υπουργού η οποία συμμετείχε ως φιλοξενούμενη στην ουσία σε ένα αμιγώς πολιτικό σχήμα.

β) Η επιβεβαίωση από μια υπουργό της Δικαιοσύνης πως η κυβέρνηση Αναστασιάδη δεν έχαιρε «των καλύτερων των εντυπώσεων από την κοινωνία των πολιτών και στα ζητήματα της διαφθοράς και διαφάνειας».

γ) Με λίγα λόγια η ως πριν μερικά εικοσιτετράωρα υπουργός της κυβέρνησης εξευτελίζει τον Πρόεδρο του κράτους ότι η είναι το αφεντικό μιας διεφθαρμένης κυβέρνησης. Την εικόνα της οποίας δεν πλήττουν οι ενέργειες και οι πράξεις μιας υπουργού η οποία ασμένως υπηρετούσε με τις δικές της έστω νόρμες αντίληψης της πολιτικής αυτή την κυβέρνηση, αλλά ο ίδιος ο αρχηγός του κράτους. Πλήττει με τις ενέργειές του όχι τη δική του εικόνα αλλά κυρίως της χώρας όταν βρίσκεται στη δυσμενέστατη θέση να οδηγείται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για το σκάνδαλο των διαβατηρίων στο οποίο ο ίδιος είναι στο επίκεντρο ως αρχηγός του κράτους. Ανησυχεί για την εικόνα του αυτός ο Πρόεδρος ο οποίος φρόντισε να εκμυστηρευτεί σε μερικές εκατοντάδες ημεδαπούς και κάμποσους αλλοδαπούς, μεταξύ άλλων και στον Μεβλούτ Τσαβούσογλου, τις ευφάνταστες ιδέες περί δύο κρατών. Τις οποίες η Τουρκία ασμένως εφαρμόζει.

Οι ευθύνες του ΔΗΣΥ

Το περιεχόμενο της επιστολής Γιολίτη επιχειρήθηκε από τους κυβερνώντες να απαξιωθεί και να πέσει στα μαλάκα κυρίως διά της σιωπής τους. Καμία επί της ουσίας αντίδραση.

Στο Προεδρικό αφέθηκαν μόνο στις ευχαριστίες για την παρουσία της υπουργού στην κυβέρνηση. Ο λαλίστατος κυβερνητικός εκπρόσωπος έχασε τη λαλιά του. Τι να εκστομίσει εξάλλου, βλέπει και σιωπά για όλα όσα συμβαίνουν στον περιβάλλοντα χώρο εργασίας του.

Στο κυβερνών κόμμα μίλησαν απλώς για το δικαίωμα του Προέδρου να κρίνει κάθε υπουργό του στη βάση του προγράμματος της κυβέρνησης. Η αναφορά περί της διαφθοράς έχει εξαφανιστεί από την κρίση των κυβερνώντων. Σημεία των καιρών ή ελιγμός ωσότου ολοκληρωθεί η υπόλοιπη προεδρική θητεία; Στον Δημοκρατικό Συναγερμό έχουν τεράστια ευθύνη για το καθεστώς της σιωπής που έχει επιβληθεί. Έχουν τεράστια ευθύνη για το γεγονός ότι με την ολοκλήρωση της θητείας αυτής της κυβέρνησης θα ολοκληρωθεί και εκείνο που κατ’ επανάληψη εξέφραζε με ειλικρίνεια ο πρόεδρος του κόμματος για το «τσουνάμι» που έρχεται. Η πολιτική οξυδέρκεια του Αβέρωφ Νεοφύτου σαφώς και δεν μπορεί να αγνοήσει αυτή την πραγματικότητα έστω και αν επί του παρόντος κατάφερε μέσα από την εκλογική διαδικασία και την άψογη παρτίδα που έπαιξε να διασώσει το δικό του πολιτικό μέλλον.

*Ο Χρήστος Γεωργίου   είναι δημοσιογράφος/  ΠΗΓΗ: Εφημερίδα “ΠΟΛΙΤΗΣ”/ Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους;