Η εμμονή της παγκόσμιας τέχνης με την αμαρτία
Η υπερηφάνεια, η απληστία, ο πόθος, ο φθόνος, η λαιμαργία, η οργή και η νωθρότητα ήταν το καθένα η δύναμη πίσω από μερικές από τις πιο εμβληματικές εικόνες στην ιστορία της τέχνης. Οι Επτά Θανάσιμες Αμαρτίες παρέχουν έναν εξαντλητικό οδηγό για τις χειρότερες τάσεις της ανθρωπότητας, τις οποίες οι καλλιτέχνες έχουν υιοθετήσει και ακολουθούν σε όλη την ιστορία. Ενώ η παράδοση είναι συχνά εγγενώς ηθικολογική και θρησκευτική, το σύγχρονο έργο τέχνης βαδίζει σε παρόμοια διαδρομή.
O My Bed της Tracey Emin μπορεί να μην έχει το βιβλικό πλαίσιο του Adam and Eve (Original Sin) του Lucas Cranach, του Πρεσβύτερου, αλλά είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά σχόλια για την νωθρότητα και την λαιμαργία στη δυτική τέχνη και μιλά για τη μακροζωία της έννοιας που είναι από καιρό εμμονή για καλλιτέχνες και κοινό.
Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί είναι ένα συναρπαστικό θέμα για δημιουργία. Ακόμη και πέρα από τα έργα τέχνης της Αναγέννησης που συνδέονται στενότερα με το θρησκευτικό αμάρτημα, αν κοιτάξετε μερικές από τις πιο σημαντικές πολιτιστικές προσφορές των πρόσφατων εποχών, είτε πρόκειται για το Succession είτε για υπερπαραγωγές όπως το Oppenheimer, το καθένα παλεύει με την αμαρτία σε κάποιο βαθμό. Οι πλατιές πινελιές τους απεικονίζουν την ανθρώπινη κατάσταση – την ανάγκη να αποκτάς και να κυριαρχείς.
Ο Τζέιμς Μπόις υποστήριξε στον Guardian ότι το προπατορικό αμάρτημα «οδήγησε σε μια δυτική εμμονή με την αυτοβοήθεια», αλλά αν δούμε τις σύγχρονες απεικονίσεις της αμαρτίας στην τέχνη, ένας εναλλακτικός τρόπος να το κοιτάξουμε είναι ότι απλώς απολαμβάνουμε την κραιπάλη. Ιδιαίτερα μετά την πανδημία, το κοινό ήθελε να κλονιστούν ξανά οι αισθήσεις του. Οι καλλιτεχνικές εκθέσεις έγιναν μεγαλοπρεπή multimedia γεγονότα και περιλάμβαναν χορό και μουσική. Ίσως αυτό από μόνο του είναι απόδειξη του πειρασμού της απληστίας να θέλεις μεγαλύτερα και καλύτερα πράγματα για να απορροφήσεις σαν θεατής.
