Η εκδίκηση της Αγίας Σοφίας
Του Σταύρου Παπαντωνίου*
Βρίσκεται εκεί 15 αιώνες αποτελώντας τοπόσημο της Πόλης. Και κάτι παραπάνω. Τοπόσημο μεταξύ Ανατολής και Δύσης, σημείο αναφοράς ενός πολιτισμού-γέφυρας, που κατάφερε να συγχωνεύσει, να αφομοιώσει και τελικά να δημιουργήσει τη δική του ταυτότητα. Παράλληλα όμως αποτελεί και ζωντανή μαρτυρία του παρελθόντος. Ισως γι’ αυτό ο τουρκικός αναθεωρητισμός να μην τη συμπάθησε ποτέ. Γιατί φωνάζει αυτά τα οποία δεν αρέσει στη σημερινή Τουρκία ούτε καν να ψιθυρίζονται. Ισως πάλι η ηγεσία της χώρας να μην την αναγνώρισε ποτέ ως κάτι δικό της. Να το βλέπει σαν ξένο. Και κάπως έτσι να το οδηγούν σε αργό θάνατο. Αφημένη εντελώς στην τύχη της, η Αγία Σοφία, το παγκόσμιο αυτό οικοδόμημα, διαλύεται λίγο λίγο. Καθημερινά.
Η Αγία Σοφία, πριν μετατραπεί από τον Ερντογάν σε τέμενος
Και τι μένει σαν δείγμα αντίστασης; Οπως πάντα εκείνοι, οι λίγοι, που μιλούν και ας ακούγονται σαν εκτός εποχής: Οι παλιοί Ευρωπαίοι που ξέρουν πως η Ευρώπη δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και πολιτισμική ένωση. Χωρίς αυτό το σκέλος οι κρίκοι της αλυσίδας σπάνε. Οι Ελληνες, εντός και εκτός Ελλάδος, που αντιλαμβάνονται την καταστροφή και φωνάζουν όσο μπορούν και βεβαίως οι Τούρκοι σαν την Ενωση Ιστορίας που δεν βλέπουν την Αγία Σοφία σαν ξένη, αλλά σαν κομμάτι δικό τους.
Και τέλος η ίδια η Αγία Σοφία, αυτό το αρχιτεκτονικό θαύμα που «εκδικείται» ακόμα και αυτούς που την καταστρέφουν. Γιατί υπάρχει άραγε μεγαλύτερη αποδοχή του μεγαλείου, όταν θες να βάλεις μέσα σε ένα σακουλάκι έστω λίγο κονίαμα από τον τοίχο;
*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους/ Πηγή: Kathimerini.gr