«Η δύναμη της ψυχής»
Η Θέμις Ανθοπούλου μιλά για το εργατικό ατύχημα στην Λεβέντειο Πινακοθήκη και την αναπηρία της
Με τον τίτλο «Η δύναμη της ψυχής» το τεύχος Ιανουαρίου του περιοδικού « Must», που κυκλοφόρησε από σήμερα , δημοσιεύει εκτενή συνέντευξη , η οποία είναι και το κύριο θέμα στο εξώφυλλο του περιοδικού, της Θέμιδας Ανθοπούλου.
Στο εισαγωγικό μέρος της συνέντευξης αναφέρεται:
«Μια ανοιξάτικη μέρα έμμελε να αλλάξει ολοκληρωτικά την ζωή της, αναπάντεχα.
Η Ειρήνη Χριστοφόρου συνάντησε τη Θέμιδα Ανθοπούλου για μία συνέντευξη – κατάθεση ψυχής, για το τεύχος Ιανουαρίου του must που κυκλοφορεί σήμερα.
Το εργατικό ατύχημα που είχε στις 16 Μαρτίου 2015, προκάλεσε στο αριστερό της χέρι μόνιμη αναπηρία, αλλά και σύνδρομο χρόνιου πόνου, κάτι που έχει να αντιμετωπίσει καθημερινά, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα. Κι όλα αυτά, στα 36 της χρόνια, λίγους μήνες πριν τον γάμο της και με έναν επτάχρονο άγγελο που αναζητούσε την αγκαλιά της… Δυόμισι χρόνια μετά, γεμάτη πικρία για τα άτομα που ένιωθε σαν οικογένεια, έχει την δύναμη να σηκωθεί με το κεφάλι ψηλά, να πολεμήσει για τα δικαιώματά της και να χαράξει νέα πορεία για τους ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση μαζί της με συνοδοιπόρο την αγάπη και την ελπίδα».
*Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συνέντευξης:
Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Η μαμά φεύγοντας το 1974 από την Αμμόχωστο πήγε στην Αθήνα γνώρισε το μπαμπά. Ο καρπός αυτής της σχέσης είμαστε εγώ και ο αδελφός μου, Παναγιώτης. Ο μπαμπάς μου είναι ηθοποιός και όταν έκανε θέατρο τον έβλεπα περιορισμένα. Η παρουσία της μαμάς κυριαρχεί. Δεν χάναμε όμως ποτέ τον περίπατο της Κυριακής με τον μπαμπά. Η μαμά στο σπίτι μαγείρευε και ο μπαμπάς με πήγαινε σε παιδικά θέατρα, μουσεία και αξιοθέατα. Πάντα καταλήγαμε στο Σύνταγμα να ταΐζουμε τα περιστέρια και ο μπαμπάς να μου απαγγέλει Ελύτη, Καβάφη και να μου μιλάει για τον Κουν που τον δίδαξε και εγώ να ρουφώ τα πάντα, λέγοντάς του πως πάλι θα με κοροϊδεύουν οι φίλες μου όταν τους πω πώς πέρασα την Κυριακή μου… Παρότι είναι σε μεγάλη ηλικία πλέον και υποφέρει από άνοια, δεν ξεχνάει ποτέ τις Κυριακές αυτές… Σχεδόν κάθε καλοκαίρι ταξιδεύαμε στην Κύπρο. Πόσο όμορφες εικόνες έχω από τις διακοπές. Στα 12 μου οι γονείς μου χώρισαν και μετακομίσαμε στη Λεμεσό με τη μαμά μου.
Στην αρχή της καριέρας σου εργάστηκε ως δημοσιογράφος στο ΡΙΚ και στη συνέχεια βρέθηκες στο πλευρό της τότε Πρώτης Κυρίας Φωτεινής Παπαδοπούλου. Πώς προέκυψαν αυτά;
Είχα την τύχη το ΡΙΚ να ψάχνει δημοσιογράφους το 1999. Τότε ήταν το boom του χρηματιστηρίου και το ΡΙΚ έψαχνε άτομο να παρουσιάζει πρόγραμμα για το ΧΑΚ. Έτσι, βρέθηκα να παρουσιάζω δύο καθημερινές εκπομπές που κυριολεκτικά παρακολουθούσε η μισή Κύπρος, με αποτέλεσμα να γίνω σε σύντομο χρονικό διάστημα ευρέως γνωστή. Στήσαμε την πιο εμπορική, για την τότε εποχή, και με τηλεθέαση στα ύψη εκπομπή του ΡΙΚ. Το σύντομο πέρασμα μου από το ΧΑΚ ως Σύμβουλος Επικοινωνίας του, συνέπεσε με την προεκλογική περίοδο για τις Προεδρικές του 2003. Λόγω της εκπομπής που παρουσίαζα είχα πλέον γνωστούς από όλους τους πολιτικούς χώρους. Άλλωστε από μικρή είχα και ξεκάθαρη πολιτική άποψη, όχι για την στυγνή έννοια της πολιτικής, αλλά περισσότερο για το πως αυτή εκφράζεται στην ίδια την κοινωνία. Το φθινόπωρο του 2002, ο τότε εκπρόσωπος τύπου του Τάσσου Παπαδόπουλου, Μάριος Κάρογιαν, μου ζήτησε να συναντηθούμε για να συζητήσουμε την ενδεχόμενη συμμετοχή μου στην προεκλογική εκστρατεία. Δεν γνώριζα όμως ότι μαζί με τον Μάριο θα με περίμενε και ο ίδιος ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος. Η πρώτη του κουβέντα ήταν. «Εγώ σε ξέρω καλά γιατί στο γραφείο μου στο δικηγορικό είχα συχνά το πρωί την τηλεόραση ανοιχτή και σε παρακολουθούσα. Μου έκανε εντύπωση πόσο διαβασμένη πάντα ήσουν και δεν χαριζόσουν σε κανένα. Θα είναι τιμή μου να σε έχουμε μαζί μας…» Αυτό ήταν! Βρέθηκα στο επιτελείο χωρίς δεύτερη σκέψη. Η πρόταση αφορούσε στον αναπληρωτή εκπρόσωπο τύπου. Ένιωθα όμως πως ήταν μια θέση για την οποία δεν ήμουν ακόμη έτοιμη. Έτσι επανήλθαν με τον Κώστα Παναγόπουλο αυτή την φορά και μου ανακοίνωσαν πως αποφάσισαν να μου αναθέσουν το σημαντικότερο κομμάτι της προεκλογικής εκστρατείας, τη Φωτεινή Παπαδοπούλου. Κάπως έτσι ξεκίνησε η σχέση μας που η ίδια πολλές φορές χαρακτήρισε καρμική.
Πόσο χρόνια μετράει η σχέση σου με την οικογένεια Παπαδοπούλου και την κυρία Φωτεινή Παπαδοπούλου;
15 ολόκληρα και πολύ γεμάτα χρόνια. Ήμουν μόλις 24 ετών όταν ξεκίνησε η συνεργασία μας. Δεν είχα καν παντρευτεί ακόμη. Το 2003 ο Πρόεδρος μου έκανε την τιμή να με επιλέξει ανάμεσα στα 5 άτομα που πήρε μαζί του στο Προεδρικό.
Τι ρόλο είχες στην ζωή της Φωτεινής Παπαδοπούλου;
Για 5 χρόνια είχα την ευθύνη του Γραφείου της Πρώτης Κυρίας. Η ίδια, φεύγοντας το 2008 από το Προεδρικό, μου έγραψε ότι έδωσα και την ψυχή μου για να ανέλθει σε μια άλλη διάσταση ο θεσμός της Πρώτης Κυρίας. Η αλήθεια είναι πως αναπνέαμε μαζί αυτά τα 5 χρόνια. Το θέμα αυτό με πονάει ιδιαίτερα, καθώς κατάλαβα τους τελευταίους μήνες πως μετά από τόσα χρόνια δεν ξέρω τι ρόλο είχα στη ζωή της. Αποτελεί πικρή διαπίστωση πως μάλλον η παρουσία μου ήταν αναλώσιμη… Μπορώ όμως να σου πω τι σήμαινε για μένα η κυρία Φωτεινή. Η θέση της στην καρδιά μου ήταν κοντά στης μητέρας μου κ της νονάς μου. Οι δικοί μου, μου έλεγαν πως πρώτα σκέφτομαι εκείνη και μετά τη δική μου οικογένεια. Η σχέση μου μαζί της ήταν κάτι ιδιαίτερο, ήταν κομμάτι του εαυτού μου.
Από το λίγο που έχω γνωρίσει από την συνεργασία μας στο παρελθόν, μου έδωσες να καταλάβω ότι είσαι άνθρωπος εργατικός και δημιουργικός. Ότι δίνεις και την ψυχή σου για την δουλειά σου.
Ναι ακριβώς έτσι. Έτρεχα, έτρεχα, έτρεχα. Δεν ακολουθούσα ωράρια, ούτε αργίες όταν χρειαζόταν. Ποτέ δεν είπα όχι σε οτιδήποτε μου ανατέθηκε, όπου και αν δούλεψα. Στην Λεβέντειο ξεκίνησα με το φωτογραφικό αρχείο του Αναστάσιου Λεβέντη, τις δημόσιες σχέσεις, με τη διοργάνωση όλων των εκδηλώσεων της πινακοθήκης και των Επιτρόπων του Ιδρύματος. Στη συνέχεια, προστέθηκαν οι ξεναγήσεις μόνιμων και προσωρινών συλλογών και άλλα πολλά. Ομολογώ πως διερωτώμαι μετά από όσα μου έτυχαν, αν αξίζει τον κόπο να δίνεσαι και να δένεσαι τόσο πολύ με ό,τι έχει να κάνει με τη δουλειά σου.
Πώς έγινε το ατύχημα;
Ήταν Δευτέρα απόγευμα στις 16 Μαρτίου 2015, δύο μέρες αφότου εγώ με τον τότε αρραβωνιαστικό μου,είχαμε μετακομίσει στο καινούριο μας σπίτι. Καθόμουν στο γραφείο μου στην Λεβέντειο Πινακοθήκη και καθώς δούλευα άνοιξε μία εκ των δύο ξύλινων θυρίδων οροφής που ήταν πάνω από τη θέση μου κι έπεσε πάνω μου τραυματίζοντάς με πολύ σοβαρά.
Πότε χειρουργήθηκες και που;
Μετά από σωρεία εξετάσεων και την εξέλιξη της κατάστασης μου, κρίθηκε επιβεβλημένη η παραπομπή μου σε εξειδικευμένο ιατρικό κέντρο στο εξωτερικό. Οφείλω ν’ αναγνωρίσω στον ορθοπεδικό μου τον Δρ. Στέλιο Χατζηχριστοφή ότι διέκρινε παράλληλα, από τις πρώτες κιόλας μέρες τη δημιουργία του συνδρόμου νευροπαθητικού πόνου που δυστυχώς τείνει, όπως έγινε και στην περίπτωσή μου, να εξελίσσεται σε χρόνιο. Είναι εξαιρετικά επώδυνο και δύσκολο ν’ αντιμετωπιστεί. Η εγχείρηση έγινε τον Σεπτέμβριο του 2015 στην Βιέννη.
Τι ελπίδες σου δίνουν οι γιατροί;
Δυστυχώς σχεδόν 3 χρόνια μετά, η παράλυση του χεριού μου θεωρείται πλέον μόνιμη.
Η πινακοθήκη και η οικογένεια Παπαδοπούλου τι στάση κράτησαν μετά το εργατικό ατύχημα;
Αρχικά έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον. Αναφέρομαι στο Ίδρυμα Λεβέντη που είναι οι εργοδότες μου. Εγώ επικεντρώθηκα αποκλειστικά στο θέμα της υγείας μου, Ιδίως το πρώτο διάστημα ήμουν πολύ σοκαρισμένη. Όταν επέστρεψα από την εγχείρηση στη Βιέννη τον Οκτώβριο του 2015, άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Η Αναστασία Παπαδοπούλου, ξεκαθαρίζοντάς μου ότι δεν υπάρχει κανένα ποινικό παράπτωμα στην υπόθεση, ανέλαβε να με ενημερώσει πως για να ασκήσουμε πίεση προς την ασφάλεια του Ιδρύματος και να με αποζημιώσει έπρεπε να κινηθώ νομικά. Αφού διασκέδασε κάθε ανησυχία μου, μου σύστησε δικηγόρο φιλικά προσκείμενο προς την ίδια κάνοντάς του μάλιστα και την πρώτη ενημέρωση. Ο συγκεκριμένος δικηγόρος, ο οποίος δεν με εκπροσωπεί πλέον, στάθηκε κύριος και μου άνοιξε τα μάτια στην κυριολεξία.
Παρόλα αυτά μετά την εγχείρηση και όλο αυτό που πέρασες επέστρεψες πίσω στην δουλειά σου. Θέλει μεγάλη ψυχική δύναμη αυτή η απόφαση.
Επέστρεψα τον Ιανουάριο του 2016, ανυπομονώντας να προσπαθήσω να ενταχθώ ξανά στην καθημερινότητά μου. Το πλάνο αυτό όμως ήταν εντελώς ουτοπικό γιατί εγώ δυστυχώς δεν ήμουν σε θέση να επιστρέψω. Έφτανα στη δουλειά γύρω στις 10, ήδη κουρασμένη από τη φυσιοθεραπεία που κάθε πρωί κάνω. Υποφέρω από φρικτούς πόνους που πολλές φορές δεν μ’ αφήνουν να κοιμηθώ, ενώ είμαι υπο διαρκή επήρεια ενός κοκτέιλ φαρμάκων αποτελούμενο και από οπιούχα, ηρεμιστικά και αντικαταθλιπτικά. Από την άλλη, στη δουλειά συγκεκριμένα άτομα φρόντιζαν να μου επιδεικνύουν την ανικανότητά μου. Πάλευα να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ με κάποιο τρόπο να επανέλθω. Ζητούσα, εκλιπαρούσα για βοήθεια και αντ’ αυτού τα emails με κοινοποιήσεις προς όλο το προσωπικό με υπαινιγμούς για το αν μπορώ ή δεν μπορώ να παραδίδω όσα μου ζητούνται στην ώρα τους έδιναν κ έπαιρναν. Απαγόρευσαν ακόμη και να μου δαχτυλογραφούν κείμενα. Ζούσα το θέατρο του παραλόγου, ούρλιαζα μέσα μου, πώς γίνεται να σε κάνουν να μην μπορείς και στη συνέχεια να σου το τρίβουν στη μούρη. Ομολογώ πως έφτασα στο σημείο ένα απόγευμα, όχι απλά να σκέφτομαι, να νιώθω για μερικά τέταρτα του δευτερολέπτου, πως αν λάβω έστω ένα ακόμη email που να αναφέρεται η έκφραση «δεν μπορείς», είτε θα πετάξω τον υπολογιστή από τον 5ο όροφο όπου βρισκόταν το γραφείο μου, είτε θα έπεφτα εγώ στο κενό. Αρκετά βράδια εκείνη την περίοδο μου περνούσαν από το μυαλό τέτοιες σκέψεις. Μετά όμως έβλεπα τον γιο μου απέναντι να κοιμάται, τον Μιχάλη δίπλα μου, σκεφτόμουν την μάνα μου κ έδιωχνα όσο πιο μακριά γίνεται τις σκέψεις αυτές.
Κρατάς ακόμη τις φιλίες που είχες από την εργασία σου;
Όταν περνάς κάτι τόσο δύσκολο, όταν προσπαθείς να αναγεννηθείς μέσα από τις ίδιες σου τις στάχτες, έχεις πλέον την ικανότητα να διακρίνεις το αληθινό από το ψεύτικο. Με ελαχιστε μόνο εξαιρέσεις κανείς άλλος δεν κρατά επαφή μαζί μου. Στην αρχή βεβαίως όλοι ήταν συμπονετικοί. Δύο μάλιστα συνάδελφοι ήρθαν και στην Βιέννη και έμειναν από 3 μέρες μαζί μου. Η στάση όλων άλλαξε όταν διασαλεύθηκαν οι σχέσεις μου με το Ίδρυμα. Κατανοώ πως ο κάθε εργαζόμενος έχει τις υποχρεώσεις του, χρειάζεται τη δουλειά του και ενδιαφέρεται για την ανέλιξή του. Δεν γίνεται όμως να βάζουμε την ανθρωπιά μας on hold έτσι απλά. Ας ευχαριστούν οι συνάδελφοι Τον Θεό που δεν ήταν στην θέση μου. Αυτό το, όποιος είναι έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρει, είναι από τις πιο σοφές και με νόημα παροιμίες.
Οι πρώην εργοδότες σου καλύπτουν κάποια από τα έξοδά σου;
Από τον Ιούλιο του 2016 δεν καλύπτουν οποιοδήποτε απολύτως έξοδο και πραγματικά με ξενίζει να διαβάζω δηλώσεις της διευθύντριας της Πινακοθήκης σε ΜΜΕ που αναφέρουν ότι μέχρι σήμερα το Ίδρυμα προσπαθεί να κάνει το καλύτερο για μένα.
Παίρνεις κάποιο επίδομα;
Παρότι δεν πληρώνομαι εδώ και ένα χρόνο από το Ίδρυμα, εξακολουθώ να μην λαμβάνω και οποιοδήποτε επίδομα από το Κράτος. Και αυτό γιατί οι εργοδότες μου ισχυρίζονται στις Κοινωνικές Ασφαλίσεις ότι την ώρα που τραυματίστηκα, είχα σχολάσει και βρισκόμουν στο γραφείο για προσωπικούς λόγους. Το ωράριο μου έληγε στις 16.30 και χτύπησα μισή ώρα αργότερα. Αυτή τη μισή ώρα δηλαδή που ο καθένας μπορεί να χρειαστεί μέχρι να δει τις τελευταίες εκκρεμότητες, να κλείσει τον υπολογιστή του, να βάλει το σακάκι του, να πει ένα γεια και να σχολάσει. Αν ίσχυε αυτό για την μοιραία μέρα θα προσπαθούσα να δικαιολογήσω -εν μέρει έστω- την στάση τους. Από τη στιγμή ομως που οι εκδηλώσεις των Επιτρόπων του Ιδρύματος περιλαμβάνονταν στα καθήκοντά μου αναγκάζοντας με και την συγκεκριμένη μέρα να παραμείνω υπερωριακά στο γραφείο, μαζί με την πλειοψηφία των υπαλλήλων, για να ετοιμάσουμε αίθουσα για γεύμα που θα παρέθετε η Επίτροπος του Ιδρύματος Φωτεινή Παπαδοπούλου την μεθεπόμενη μέρα, εις γνώση της διεύθυνσης και σαφέστατα εις γνώση της ίδιας της Φ. Παπαδοπούλου, το γεγονός πως όλοι ισχυρίζονται ότι εγώ βρισκόμουν για προσωπικούς λόγους στο γραφείο, εγώ το λέω κατάντια. Σκεφτείτε πως επιπλέον του ότι καλύπτω μόνη μου όλα τα πολλά έξοδα που προκύπτουν από το ατύχημα, ένα χρόνο τώρα δεν πληρώνομαι και την ίδια ώρα οι εργοδότες μου παρεμποδίζουν την εξάσκηση των συνταγματικών μου δικαιωμάτων σε επιδόματα από το Κράτος. Τώρα αν αυτό ονομάζεται ανθρωπισμός, παιδεία ή πολιτισμός το αφήνω στους αναγνώστες σας.
Τρία σχεδόν χρόνια η ζωή σου έχει αλλάξει. Πρέπει τώρα να προσαρμοστείς με τα νέα δεδομένα.
Η καθημερινότητά μου είναι δύσκολη. Επιπλέον όλων των άλλων παθαίνω και λιποθυμικά επεισόδια σε συνδυασμό με τον πόνο, το στρες και τα φάρμακα. Επομένως, είναι επικίνδυνο να μένω μόνη μου έστω και για λίγες ώρες. Πρέπει να πάρω απόφαση ότι δεν είμαι πλέον αρτιμελής, ότι είμαι άτομο με αναπηρία. Η αλήθεια είναι πως δεν το έχω ακόμη αποδεχτεί. Είμαι όπως ένα μωρό που μαθαίνει τα πάντα από την αρχή. Από το πως να τρώω μέχρι το πως να ντύνομαι. Η φυσιοθεραπεύτρια μου η Εμμανουέλλα, που με κουράρει από τον πρώτο καιρό, με βοηθάει πολύ λέγοντάς μου και εμπειρίες άλλων ασθενών της διαφόρων ηλικιών, που έχασαν την αρτιμέλειά τους κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Μου δίνει δύναμη να ξέρω πως τόσοι πολλοί άνθρωποι τα κατάφεραν να συνεχίσουν, ακόμη κ με σοβαρότερες αναπηρίες. Είναι μια μακρά διαδικασία με πολλά σκαμπανεβάσματα και καταλυτικά αισθήματα, αρχικά σοκ, μετά αγωνία, πόνο, θυμό, οργή, αγανάκτηση, παράπονο, αλλά και θέληση για ζωή και την πεποίθηση πως θα τα καταφέρω. Δεν έχω επιλογή από το να προχωρήσω. Το οφείλω στους αγαπημένους μου.
Ποιοι είναι δίπλα σου;
Οι δικοί μου άνθρωποι, η ευλογία της ζωής μου. Η μαμά μου, η Αγία Δέσπω μου, η νονά μου και ο θείος μου που είναι 25 ώρες το 24ωρο διαθέσιμοι για οτιδήποτε χρειαστούμε. Ο αδερφός μου και η Νίκη μου με την αδυναμία μου τον Αλέξη. Ζουν την κάθε στιγμή μαζί μου. Ο πεθερός μου, η Κλεοπάτρα, γενικότερα τα αδέρφια του Μιχάλη μου, όλη η ευρύτερη οικογένειά μας, ο Ανδρεας – ο πατέρας του γιου μου -, οι φίλοι μας, οι αληθινοί μας φίλοι, που μ´ αγαπούν ακόμη και έτσι, με στηρίζουν και είναι απόλυτα μαζί μας κάθε στιγμή. Τους ευγνωμονώ και τους αγαπώ όσο πιο δυνατά μπορώ.
Ποιοι άνθρωποι σε απογοήτευσαν.
Οι αλήθειες πονούν, όχι όμως όσο το βάρος της θυρίδας που έπεσε πάνω μου. Με απογοήτευσαν εκείνοι στους οποίους αφιέρωσα το μεγαλύτερο μέρος της έως τώρα ενήλικης ζωής μου. Όσα πίστευα ότι υπηρετούσα, ήταν τελικά μόνο μέσα στο μυαλό μου. Με πληγώνει ότι η κυρία Φωτεινή, διέκοψε κάθε επικοινωνία μαζί μου, όταν πλέον δημοσιοποίησα την ιστορία μου. Και αυτό ενώ 2 ολόκληρα χρόνια για χάρη της και μόνο σιωπούσα. Γνώριζε πολύ καλά όλα όσα συνέβαιναν, καθώς την ενημέρωνα συνεχώς, χωρίς όμως ποτέ να της ζητήσω ως Επίτροπος του Ιδρύματος να μεσολαβήσει διεκδικώντας το δίκαιο για μένα. Τον περασμένο Μάρτιο έφτασε ο κόμπος στο χτένι, αν δεν αντιδρούσα θα έχανα κάθε εκτίμηση στον εαυτό μου, η «παραμονή στην εργασία για προσωπικούς λόγους» ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Την ρώτησα επανειλημμένως τι θα έκανε αν ήταν οι κόρες της στη θέση μου και μου απαντούσε πως δεν θέλει ούτε να το σκέφτεται. Μα και το δικό μου χέρι και το δικό σου και του παραδίπλα την ίδια αξία έχει. Με απογοήτευσε ο Νικόλας όχι γιατί ευθύνεται για τον τραυματισμό μου. Ξεκαθαρίζω πως καμία απολύτως ευθύνη δεν φέρει για το ατύχημα. Με απογοήτευσε ο τρόπος που με μεταχειρίστηκε όταν ξεκίνησαν να βγαίνουν στην επιφάνεια τα προβλήματα. Με απογοήτευσε γιατί τον στήριζα πιστεύοντας πως είναι πράγματι διατεθειμένος και αφοσιωμένος στο να φέρει την αλλαγή. Θυμώνω με τον εαυτό μου με το πόσο παράφορα αφελής υπήρξα. Δεν ζήτησα ποτέ από τον Νικόλα να πάρει θέση, ούτε να εναντιωθεί στους συγγενείς του, ήθελα να τον συναντήσω –όπως είχα μεταφέρει σε άλλους συνεργάτες του- απλά για να τον παρακαλέσω να μείνει εκτός, να μείνει ουδέτερος. Με σόκαρε πόσο εύκολα με διέγραψε -μαζί με όλη την κομπανία- γιατί είχα το «θράσος» να διεκδικήσω τα αυτονόητα. Δεν βρήκε έστω λίγο χρόνο να με πάρει ένα τηλέφωνο. Μόλις μίλησα δημόσια, ακύρωσε την μεταξύ μας προγραμματισμένη συνάντηση. Μέσα από την συνέντευξη αυτή, επιτρέψτε μου να ρωτήσω τον Νικόλα τι θα έκανε αν τα παιδιά του πάθαιναν στην πινακοθήκη ό,τι εγώ; Θα ήταν ευχαριστημένος; Μα και η δική μου αρτιμέλεια την ίδια αξία με αυτή των παιδιών του έχει για την δική μου οικογένειά.
Μιλάς με μεγάλη πικρία;
Με πληγώνει ότι μου αποδίδουν πολιτικό κίνητρο και χρηματισμό από το επιτελείο Αναστασιάδη, όποτε γράφω κάτι στο Facebook. Μα είναι ποτέ δυνατόν, Ειρήνη μου, να χρειάζεται πολιτικό κίνητρο ένας άνθρωπος που έχασε την αρτιμέλειά του για να διεκδικήσει το δίκιο του; Τα λένε αυτά για μένα; Έναν άνθρωπο που ξέρει όλος ο κόσμος ότι πολλές νύχτες κοιμόμουν στη Στράκκα, που πρόσεχα την εικόνα και το προφίλ τους και που στις εσωκομματικες εκλογές άφησα τον μικρό μου γιο και έτρεχα με τον Νικόλα στα χωριά και σε όλη την Κύπρο για να βγει πρόεδρος του κόμματος; Τα προβλήματα τα γνώριζαν καλά και η Φωτεινή και η Αναστασία Παπαδοπούλου από τις αρχές του 2016, υπάρχουν επιστολές που το αποδεικνύουν και αν συνεχιστεί το «ποίημα» του πολιτικού κινήτρου απλά θα με αναγκάσουν να τις δημοσιοποιήσω. Εξάντλησα κάθε περιθώριο συνεννόησης προτού μιλήσω δημόσια. Με εξοργίζει ότι στο Facebook γράφεται από διάφορους ότι ζήτησα 4 άλλοτε 5 είτε 6 εκατομμύρια. Λένε ότι το Ίδρυμα μου έκανε πολλές αντιπροτάσεις και εγώ επέμεινα στα πολλαπλά εκατομμύρια. Μα πόσα ψέματα Θεέ μου, πόσος κανιβαλισμός…Το ποσό που αιτήθηκα για αποζημίωση απέχει έτη φωτός από τα πιο πάνω ποσά και το Ίδρυμα δεν μου έκανε ούτε μία αντιπρόταση. Όποιος συνεργάστηκε μαζί μου νομίζω πως κάθε άλλο παρά αποκόμισε την εντύπωση ενός ανθρώπου που η «φιλοδοξία» του ήταν να μείνει ανάπηρος εν ώρα εργασίας για να αποζημιωθεί από τον εύπορο εργοδότη του. Κανένα ποσό δεν αναπληρώνει την αρτιμέλεια. Γιατί η ωμή αλήθεια είναι ότι την ώρα που δεν μπορώ να κουμπώσω το παντελόνι μου και να αυτοεξυπηρετηθώ, την ώρα που δεν μπορώ να φροντίσω το παιδί μου, κανένα ποσό δεν υποκαθιστά το παράλυτό μου χέρι. Η αποζημίωση δεν αποκαθιστά την αρτιμέλεια, αλλά κάνει πιο εύκολη την διαβίωση στην απουσία της. Περίμενα λοιπόν από εκείνους που πίστευα δικούς μου ανθρώπους να πονούν με τον πόνο μου και να διεκδικούν μαζί μου το δίκιο μου. Να μην κάνουν λογαριασμούς, αλλά να έχουν την έγνοια πως να με βοηθήσουν περισσότερο. Ποτέ δεν πίστευα ότι αποτελούσα για εκείνους απλά έναν αριθμό και όσο λιγότερα τα ψηφία τόσο το καλύτερο. Γιατί στην τελική είτε είσαι δίκαιος άνθρωπος είτε όχι, είτε είσαι Άνθρωπος, είτε όχι.
Αρκετοί διερωτώνται πώς γίνεται δύο τόσο γνωστές οικογένειες με γνωστή πολυετή δράση στα κοινά να συμπεριφέρονται έτσι σε έναν δικό τους άνθρωπο που με δική τους ευθύνη ταλαιπωρείται τόσο;
Είναι ένα ερώτημα που πρέπει να υποβάλλετε στους ίδιους. Πιστεύω, πως κάποιοι έφεραν το Ίδρυμα και εμένα σε αυτό σημείο. Κάποιους εξυπηρετούσε και εξυπηρετεί η μεταξύ μας ρήξη. Κάποιοι έκαναν εγκληματικά λάθη που δεν είχαν το θάρρος και την παιδεία να παραδεχτούν. Κάποιος φταίει για τον τραυματισμό μου. Είχαν πέσει 2 θυρίδες πριν τραυματιστώ. Υπήρχε ο χρόνος να προλάβουν οι υπεύθυνοι το κακό. Δεν το έκαναν και εγώ πληρώνω το μεγαλύτερο κόστος της ανευθυνότητας αυτής. Και δεν αναφέρομαι στους Επιτρόπους του Ιδρύματος. Δυστυχώς φτάσαμε όμως στα δικαστήρια κ εκεί θα κριθεί η πάσα αλήθεια. Τώρα σε ότι αφορά την οικογένεια Παπαδόπουλου, λυπάμαι που το λέω αλλά απλά δεν θέλησαν να πάρουν θέση υπέρ μου απέναντι στο Ίδρυμα. Και όμως τόσα χρόνια ήμουν πολύ δικός τους άνθρωπος. Όποτε έμενα Λευκωσία με φιλοξενούσε η κυρία Φωτεινή σπίτι της., οπως σας είπα και πριν. Ζούσε το πόσο υπέφερα, έβλεπε τις συνέπειες του ατυχήματος στο κορμί μου, στη ζωή μου, στο σπίτι μου. Ήξερε ότι πριν χτυπήσω «πετούσα». Μα αλήθεια, σκέφτομαι τρέμοντας, συμφωνεί άραγε η κυρία Φωτεινή και η Αναστασία, με την αναφορά στην υπεράσπιση που κατέθεσε το Ίδρυμα στο δικαστήριο, ότι «οι κατ’ ισχυρισμό σωματικές και ψυχικές μου βλάβες δεν ευθύνονται στο επίδικο ατύχημα αλλά προϋπήρχαν και ουδεμία σωματική βλάβη έχω υποστεί συνεπεία του ατυχήματος…»; Ώστε δηλαδή το χέρι μου ήταν από πριν ανάπηρο; Αυτή η αναφορά αποτελεί ντροπή δική μου και φταίω πάλι εγώ που την δημοσιεύω, ή μήπως κάποιοι παίρνουν το Ίδρυμα στο λαιμό τους;
Τι είναι ο Μιχάλης για σένα πέραν από σύζυγος;
Μα πόση δύναμη μου δίνει η δύναμή του, σαν λέει όλα θα γίνουνε κ ακούω τη φωνή του, όπως λέει και ο στίχος… Γνωριστήκαμε στον ΑΝΤ1 όπου εργάστηκα για 5 χρόνια. Εγώ Marketing and Brand Manager και εκείνος Διευθυντής Τεχνικών Υπηρεσιών. Είναι ο δικός μου υπέρ-ήρωας… Είναι το στήριγμά μου, δεν θα υπήρχα σήμερα χωρίς εκείνον και το παιδί μου. Είναι ο κολλητός μου, εκείνος που δεν κοιμάται τα βράδια όταν πονώ, είναι η ήρεμη δύναμή μου, ο Άνθρωπος μου. Παντρευτήκαμε 3 μήνες μετά το ατύχημα με κουμπάρες τη διευθύντρια της Πινακοθήκης και την κυρία Φωτεινή, τις οποίες θεωρούσα μέχρι τότε πολύ δικούς μου ανθρώπους και την πρώτη μου ξαδέρφη. Εγώ επέμενα να ακυρωθεί ο γάμος, ο Μιχάλης επέμενε να γίνει. Με κάνει να νιώθω όμορφα, παρότι δεν είμαι πια η ίδια γυναίκα που ερωτεύτηκε, αγάπησε και παντρεύτηκε κ ομολογώ πως με εντυπωσιάζει ότι εξακολουθεί να με φλερτάρει ακόμη κοιτώντας με, αγνοώντας τα 40 ολόκληρα κιλά που έβαλα αυτά τα 3 σχεδόν χρόνια.
Έχεις ένα αγόρι εννέα χρονών, σε μια δύσκολή ηλικία. Νιώθεις ότι υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να του προσφέρεις;
Έχω το καλύτερο αγόρι στον κόσμο. Έναν ξανθό άγγελο, τον Μάριο μου. Λατρεύει το ποδόσφαιρο και τα μαθηματικά, χαρακτηριστικά που πήρε από τον μπαμπά του. Είναι ένας ευαίσθητος κ έξυπνος μικρός κύριος που μεγάλωσε αναπάντεχα στα 7 του. Αναπόφευκτα τρέφει πολλές ανασφάλειες βλέποντάς με να υποφέρω. Μια μέρα ήμαστε οι δυο μας στο σπίτι, ζαλίστηκα, έπεσα από την σκάλα κ λιποθύμησα. Ειδοποίησε τη νονά μου κ πήρε τον Μιχάλη, ο οποίος του εξηγούσε οδηγώντας προς τη Λεμεσό τι να κάνει. Τα βραδιά πολλές φορές ξυπνά έντρομος, πηγαίνω τον φιλάω και κοιμάται. Αρχικά του λέγαμε ότι το χέρι μου θα καλυτερεύσει, πλέον του εξηγούμε ότι θα μείνει παράλυτο, αλλά θα κάνουμε τα πάντα για βελτιώσουμε το σύνδρομο του πόνου. Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που δεν μπορούμε να κάνουμε μαζί, προσπαθώ όμως να του το ανταποδίδω σε υπέρ-πολλαπλάσια αγάπη. Του εξηγώ ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα τριγύρω μας, ότι υπάρχουν παιδάκια που είναι άρρωστα κ υποφέρουν, του λέω ότι η θυρίδα θα μπορούσε να είχε πέσει στο κεφάλι μου κ να με σκοτώσει. Του λέω πως η κάθε μέρα που περνάμε μαζί είναι πολύτιμη, όσο δύσκολη κ αν είναι. Πολλές φορές κάνω τον καραγκιόζη, προσπαθώντας να τον κρατώ εκτός απ’ όσα συμβαίνουν. Για καμία μητέρα νομίζω πως δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο από την ψυχική και σωματική υγεία του παιδιού της.
Έχεις σκεφτεί να ασχοληθείς με κάτι; Ίσως σε κάποιο σύνδεσμο;
Οι αναρτήσεις μου στο Facebook στοχεύουν και στο να σπάσει η σιωπή για τα δεκάδες θύματα εργατικών ατυχημάτων που τυγχάνουν εκμετάλλευσης από τους εργοδότες τους. Γι’ αυτό και με χαροποιεί που συγκεντρώνουν τόσο ενδιαφέρον τα γραφόμενά μου. Μακάρι να ήμουν σε θέση να κάνω περισσότερα. Προς το παρόν, έχω αρχίσει να τολμώ να κάνω δειλά-δειλά όνειρα. Ονειρεύομαι να βρεθεί η λύση για τον πόνο που με ταλαιπωρεί καθημερινά και με κάνει να αισθάνομαι διαρκώς εξαντλημένη, να βλέπω λιγότερους εφιάλτες, να μπορέσω να χαρίσω στον Μιχάλη μου ένα μωρό κ αδερφάκι στον Μάριο μου. Διεκδικώ και κάποια από τα όνειρα που έκανα πριν τον Μάρτη του 2015. Να γράψω, για παράδειγμα, ένα βιβλίο. Δεν έχω περίπλοκες επιδιώξεις θέλω απλά να είναι καλά και χαμογελαστοί το παιδί μου, ο άντρας μου, οι δικοί μου άνθρωποι.
Τι μήνυμα θέλεις να περάσεις σε όσους έχουν βρεθεί στη δική σου θέση;
Ότι όσο δύσκολο και αν είναι, όσο κάτω και αν έχεις πέσει, αξίζει η πορεία της επιστροφής, η αναζήτηση του φωτός στην άκρη του τούνελ. Μια διαδικασία επώδυνη που σε κάνει όμως να εκτιμήσεις τον εαυτό σου περισσότερο, να δεις την ουσία πέραν από το φανταχτερό περιτύλιγμα, να αποτάξεις οτιδήποτε ψεύτικο, ν’ αντιληφθείς και να νιώσεις την αξία της ζωής, της αγάπης. Για να μπεις όμως σε αυτή την πορεία, οφείλεις στον εαυτό σου και σε όσους σ’ αγαπούν ν’ αντιδράσεις, να διεκδικήσεις το δίκαιο σου, να υπερασπίσεις και να θωρακίσεις τον εαυτό σου. Να έχουμε πάντα στο νου ότι η δυναμική της αλήθειας μπορεί να νικήσει τα πάντα.
