Η απαξίωση των κατεχόμενων δήμων στην ελεύθερη Κύπρο

Της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη,
δημάρχου Λευκονικού

Μας το είχε πει από την αρχή της θητείας μας, ως νέων Δημάρχων των πρώτων ιστορικών κωμοπόλεων του νησιού μας, ο πρόεδρος της Επιτροπής Κατεχόμενων Δήμων, ο δήμαρχος Αμμοχώστου, κ. Αλέξης Γαλανός. Ο Δήμαρχος της πιο όμορφης πόλης της Κύπρου, της πιο λαμπρής και απαστράπτουσας, της πιο ευημερούσας και προοδευτικής, που βίωνε κι αυτός και οι συμπολίτες του, και βιώνουν, όπως όλοι μας, την απαξίωση και τον ευτελισμό από πολλούς και πολλές που έπρεπε να μας ευγνωμονούν, γιατί τα μικρά κι ασήμαντα χωριουδάκια τους, τα κάναμε με τον ερχομό μας από δω, πόλεις. Μόνο να σκεφτούν πώς θα ήταν, χωρίς την άφιξη των προσφύγων. Πώς οι καφκάλλες τους(δανείζομαι τη λέξη από την ερίτιμη κυρία της Αμμοχώστου,κ. Λούλα Λόρδου Ιωνίδου)μοσχοπουλήθηκαν σε μας, πώς αισχροκέρδισαν σε βάρος των προσφύγων χιλιάδες συμπατριωτών μας, πώς όλα αυτά τα χρόνια μάς εκμεταλλεύονται όλοι, πώς μας ευτέλισαν και μας ευτελίζουν συνεχώς.
Ασφαλώς, δεν μηδενίζουμε, ούτε είμαστε αχάριστοι για κάποιους από τους συμπατριώτες μας που μας φέρθηκαν με μεγαλοψυχία και χριστιανική αγάπη, που μας συνέτρεξαν και μας βοήθησαν τα πρώτα δύσκολα χρόνια. Απλώς, είναι οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και ποιος είναι ο κανόνας; Όλοι αυτοί που λένε: «εμείς καλά την έχουμε, εσείς την πάθατε, τι μας νοιάζει εμάς για την κατοχή και την προσφυγιά σας;». Εξάλλου, θυμόμαστε όλοι την περίπτωση που θα δινόταν η Αμμόχωστος με το γνωστό σχέδιο τα πρώτα χρόνια, όταν αντέδρασαν επιχειρηματίες άλλης πόλης, και δεν άφησαν τον τότε πρόεδρο να προχωρήσει.
Μην ξεχνάμε και τη γνωστή επωδό ότι καλά την έχουν οι πρόσφυγες, παίρνουν και βοήθεια από την κυβέρνηση, ζουν καλύτερα τώρα. Λυπούμαστε την Κύπρο μας και τα παιδιά μας και δεν τους ευχόμαστε να δουν τη γλύκα της προσφυγιάς.

Ιερός Ναός Αρχαγγέλου στο Λευκόνοικο

Να μην έχεις το πατρικό σου σπίτι, να μην έχεις σπιθαμή γης να δώσεις στα παιδιά σου, να μην έχεις την εκκλησία σου και τους τάφους των προγόνων σου να ανάψεις ένα καντήλι…να ζεις με τις μνήμες …να έχεις χάσει την παιδική και εφηβική σου ηλικία, να έχεις χάσει τους φίλους και τις φίλες σου…τη γειτονιά σου… τις μυρωδιές και τα χρώματα, να ζεις με ξένους…να παίρνει η ζωή σου άλλη πορεία…
Ναι μετά από 45 χρόνια είμαστε ακόμα πρόσφυγες. Μέχρι να πάρουμε πίσω τη γη μας. Όσο δεν έχουμε ένα κομμάτι γης να δώσουμε στα παιδιά μας να κτίσουν το σπίτι τους, όσο δεν έχουμε εισόδημα από την περιουσία μας, όσο δεν μπορούμε να κοιμηθούμε στη γη μας, είμαστε πρόσφυγες.
Λυπάμαι που αναγκάζομαι να τα γράψω αυτά, αλλά όλοι εμείς που εκπροσωπούμε έναν κόσμο που κάποτε μεγαλούργησε στην πατρώα γη, που δημιούργησε έναν υψηλό πολιτισμό, που έφερε από δω την καλλιέργεια και την κουλτούρα του, δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν ουτιδανό να υποτιμά ούτε να λοιδωρεί, ή να ειρωνεύεται τους Δήμους και τον κόσμο μας. Πολλοί, και το έχω ξαναγράψει, έχουν ξεγράψει την κατεχόμενη γη μας. Νομίζουν ότι η Κύπρος εκτείνεται από τα Λατσιά ως την Πάφο. Ξεγράφουν τριών χιλιάδων χρόνων ελληνική παρουσία και ιστορική πορεία, πλούτο και ευημερία που ούτε στον ύπνο τους πολλοί νεόπλουτοι και αρχοντοχωριάτες δεν είχαν υποψιαστεί.
Απόψε βίωσα ένα συναίσθημα απαξίωσης και χλευασμού, υποτίμησης και σαρκασμού, που θα περάσει καιρός για να το ξεπεράσω. Εν ολίγοις, μάς διαγράφουν από τον χάρτη τους κάποιοι υστεροπερίσσευτοι, που έλεγε και η μακαριστή μητέρα μου. Κι όσο διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, δεν τους αρέσει. Μας θέλουν να σκύβουμε το κεφάλι. Μα δεν έχουμε μάθει έτσι από εκεί που ερχόμαστε. Από εκεί που ερχόμαστε, έχουμε μάθει να είμαστε περήφανοι και άρχοντες. Να διεκδικούμε ό,τι μας ανήκει.
Καιρός να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας οι πρόσφυγες. Είμαστε ένα ακμαίο, δυναμικό, πεπαιδευμένο κομμάτι της κοινωνίας μας. Ερχόμαστε από άλλες πολιτείες που ούτε στα όνειρά τους δεν μπορούν να φτάσουν. Ως πότε θα είμαστε οι ουραγοί; Ως πότε θα είμαστε τα δεκανίκια κάποιων που δεν μας υπολογίζουν; Ως πότε;