Η αντιπολίτευση στην Τουρκία και ο γυμνός βασιλιάς

Του Αλέκου Παπαδόπουλου

Μόνος τα λέει . Μόνος τ΄ακούει. Και η φωνή του, δε διαφέρει από “φωνή βοώντος εν τη ερήμω” εφόσον ουδείς τον προσέχει, ουδείς πλέον δίνει σημασία σε όσα λέει ο Αρχηγός του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος της Τουρκίας, Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου.
Αμετακίνητος από τα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσα χρόνια κυβερνά ο Ερντογάν. Φαίνεται όμως ικανοποιημένος εκεί που παραμένει. Αρκεί που ηγείται, του φθάνει που είναι αρχηγός, χωρίς να έχει ποτέ του εκδηλώσει, παρά τις αλλεπάλληλες ήττες του όχι την ευαισθησία, έστω απλά την πρόθεση να υποβάλει την παραίτηση του ώστε να δοκιμάσει και κάποιος άλλος την τύχη και τις ικανότητες του, για να επιτευχθεί επιτέλους ένα καλύτερο αποτέλεσμα για το ταλαίπωρο Κόμμα του. Αυτό που ίδρυσε ο Ατατούρκ και κληρονόμησε, κακώς βέβαια, ο ανομολόγητος αντίπαλος του Ισμέτ Ίνονου.
Μανιώδης εκδηλώθηκε και πάλι η εμμονή του να παραμείνει γαντζωμένος στη θέση του Αρχηγού, όταν ο Μουχαρρέμ Ιντζέ συνυποψήφιος του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στις προεδρικές εκλογές, είχε θέσει θέμα διαδοχής του. Με όπλο αυτός το πολύ υψηλότερο προσωπικό ποσοστό του από του Κόμματος τους στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές είχε πιστέψει ότι θα μπορέσει να φιλοτιμηθεί και να τον απομακρύνει. Μάταια όμως, ενώ είναι πασιφανές ότι η όλη αυτή κατάσταση όχι μόνον ενθουσιάζει αλλά και διασκεδάζει τον Τούρκο Πρόεδρο, που χρόνια τώρα του αφήνει ελεύθερο το πεδίο δράσης, αδιάφορος εννοείται για όσα κατά καιρούς καταγγέλλονται σε βάρος του από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και άλλους παράγοντες του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.
Γεννημένος το 1948 ο Κιλιτσντάρογλου, σε ένα χωριό του Τούντζελη της Ανατολικής Τουρκίας.

Αλεβήδες οι γονείς του, είχαν απελαθεί από τη γενέτειρα τους μετά την αποτυχημένη εξέγερση των “Ντερσίμ”, άσχετο αν ο ίδιος εμφανίζεται ως Τουρκμένος. Αποφοιτεί της Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Γκεζή και εργάζεται επί 20 έτη σε διάφορες βαθμίδες του Δημοσίου. Συνταξιοδοτηθείς το 1999, το 2002 εκλέγεται βουλευτής από το Λαϊκό Κόμμα και από το 2010 παρότι σε ποσοστά ουδέποτε έκτοτε το Κόμμα του υπερέβη το 26% επιμένει να διατηρεί τον αρχηγικό θώκο , αν και πρέπει να γνωρίζει ότι στους κόλπους του υπάρχουν ουκ ολίγα αξιόλογα στελέχη.

Όλοι οι πολιτικοί αναλυτές, στο εξωτερικό και εσωτερικό της χώρας, συμφωνούν ότι ο Πρόεδρος Ερντογάν με το βίο, την πολιτεία του και ιδιαίτερα τον συνεχώς μεταβαλλόμενο χαρακτήρα του παρέχει σταθερά στην αντιπολίτευση άφθονο εκμεταλλεύσιμο υλικό σε πρώτη ύλη. Ποικίλα και τρανταχτά θέματα. Αξιόλογες αφορμές, ώστε να ασκεί αποτελεσματικά το αντιπολιτευτικό της έργο. Άλλο αν, το μεν φιλοκουρδικό Κόμμα με τα διάφορα σε βάρος του περιοριστικά μέτρα διατελεί αναγκαστικά σε κατάσταση μόνιμης νάρκης. Ηγετικά στελέχη του, όπως ο Οτζαλάν παραμένει επί σειρά ετών έγκλειστος στη νήσο Ιμραλή, ο δε Ντεμιρτάς που ήταν και συνυποψήφιος με τον Ερντογάν στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές συμπληρώνει 2 χρόνια ως υπόδικος στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Αδριανούπολης, ήδη δε προετοιμάζεται η σύζυγος του να τον διαδεχθεί στον πολιτικό στίβο.

Το “Εθνικιστικό Κόμμα”, γνωστό και ως Κόμμα των “Γκρίζων Λύκων του Ντεβλέτ Μπαχτσελί έχει ταχθεί προ πολλού στο άρμα του κυβερνώντος κόμματος, το δε ‘Καλό Κόμμα” της Μεράλ Ακσενέρ που διαθέτει 40 βουλευτές, μετά από σειρά παραιτήσεων ακόμη και ιδρυτικών στελεχών του, δε φαίνεται να έχει σταθεροποιηθεί και να έχει βρει ποιό δρόμο θα ακολουθήσει.
Και όπως προκύπτει από όλα τα παραπάνω η ευθύνη ελέγχου της εξουσίας, βαρύνει πλέον αποκλειστικά και μόνον το Κόμμα του Κιλιτσντάρογλου. Πρώτιστα δε, αυτόν τον ίδιο ο οποίος όμως προς μεγάλη ικανοποίηση του Προέδρου Ερντογάν αποδεικνύεται κάθε μέρα και ανεπαρκέστερος.
Ανεπάρκεια που αποκάλυψε πλήρως και στην πρόσφατο ομιλία του ενώπιον της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης σε απάντηση του Τούρκου Προέδρου που κήρυξε την έναρξη των εργασιών της, στο πλαίσιο πλέον της Προεδρικής Δημοκρατίας και με βάση το νέο Σύνταγμα. Ο Ερντογάν με το γνωστό του ύφος και στο ρόλο πάντοτε του παντοδύναμου ηγέτη διευκρίνισε ότι του λοιπού αυτός θα είναι ο μόνος ομόλογος του τουρκικού λαού. Εξιστόρησε στη συνέχεια τα όσα πέτυχε από το 2002 που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας μέχρι τώρα. Καταδίκασε ως αντιδραστικό το ρόλο των ΜΜΕ. Ανέπτυξε τις ανένδοτες προθέσεις του να εξοντώσει τους Κούρδους τρομοκράτες και επανέλαβε τη στερεότυπη πλέον πεποίθηση και διαβεβαίωση του ότι ουδείς θα επιτύχει να παρακωλύσει – υπονοώντας προφανώς την Αμερική και την Ευρώπη – την πρόοδο της Τουρκίας σε όλους τους τομείς , φυσικά και στον οικονομικό. Στον επίλογο του απηύθυνε έκκληση στην αντιπολίτευση και ιδιαίτερα στο Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ώστε όλες ομού οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας να συμβάλλουν στη δημιουργία της νέας μεγάλης Τουρκίας που οραματίζεται.
Και ενώ ανέμεναν όλοι, στη σχετική ομιλία του, ο Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, ορμώμενος από το πνεύμα και το περιεχόμενο της όλης ομιλίας του Ερντογάν, ιδίως δε, από τη συγκεκριμένη έκκληση του και προς αυτόν, να αξιοποιήσει την ευκαιρία και να εκθέσει σταράτα τις απόψεις του για όλα τα επίκαιρα θέματα, υπογραμμίζοντας κυρίως, ότι δεν νοείται να διατηρεί παράλληλα την ιδιότητα του προέδρου του κόμματος του και να συνεχίζει να φέρεται ως κομματάρχης, αρκέσθηκε αυτός σε γενικότητες εννοείται προς μεγάλη απογοήτευση των οπαδών του.
Επίκεινται σε μερικούς μήνες στην Τουρκία οι τοπικές εκλογές για την ανάδειξη των δημοτικών αρχόντων. Και βέβαια θα ανάψουν πάλι τα πνεύματα. Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια των αντιπολιτευόμενων Κομμάτων να αποδείξουν ότι το Κόμμα του Ερντογάν δεν διαθέτει πλέον την πλειοψηφία στις μεγαλουπόλεις , όπως στη Σμύρνη, στην Άγκυρα και στην Κωνσταντινούπολη, ο Κιλιτσντάρογλου προσπαθεί να πείσει τον Μουχαρρέμ Ιντζέ, να διεκδικήσει τον γιγαντιαίο δήμο της Κωνσταντινούπολης. Ώστε, εάν μεν επικρατήσει να προβληθεί το Κόμμα τους και να απαλλαγεί ο ίδιος της απειλητικής παρουσίας του, αλλά και αν αποτύχει να εκτεθεί ανεπανόρθωτα, ώστε να εγκαταλείψει τις διεκδικήσεις του, χωρίς όμως να το κατορθώνει καθότι o Iντζέ φαίνεται πεπεισμένος ότι μπορεί στις επόμενες αναμετρήσεις να εκτοπίσει αρχικά τον Κιλιτσντάρογλου και στη συνέχεια τον πρόεδρο Ερντογάν.
Το βέβαιο πάντως, με τα σημερινά δεδομένα, είναι ότι ασθενεί και μάλιστα βαρέως η αντιπολίτευση στην Τουρκία, τούτο δε σημαίνει ότι παρά τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα , στερείται αυτή, ενός ηγέτη ικανού να βροντοφωνάξει ότι είναι γυμνός ο βασιλιάς.